Copy
Έχω να σας πω μερικά πράγματα.
Διαβάστε το στον browser

Αυτό το γράμμα θα είναι λίγο διαφορετικό από τα προηγούμενα. Το γράφω στην αυλή ενός κλειστού καφέ, λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι για το ετήσιο μυστικό σαββατοκύριακο όπου συζητάμε πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο (κάποιοι ξέρετε περί τίνος πρόκειται). Ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα προσπαθούσα να μη διαβάζω για αυτά που γίνονται στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, εκεί όπου η φιλελεύθερη δημοκρατία πεθαίνει λίγο ακόμα, καθώς το θέμα της συγκεκριμένης κρίσης είναι υπερβολικά επώδυνο για ανθρώπους με μικρά παιδιά και μερικές φορές πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου γιατί αυτός είναι, δεν έχεις άλλο. Αλλά πριν από λίγες ημέρες είδα εκείνη τη φωτογραφία και διαλύθηκα, και λύγισα. Διαβάζω έκτοτε τα πάντα για ό,τι συμβαίνει εκεί. Δεν είναι εύκολο. Βλέπω τις συνέπειες πάνω μου και είναι έντονες. Για να καταλάβετε την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού γράμματος είναι ένα ποίημα. Ποίημα! 

Αυτή τη φωτογραφία εννοώ: 

όχι

Η νεαρή ποιήτρια Γουάρσαν Σάιρ είναι Σομαλή, γεννήθηκε στην Κένυα και ζει στο Λονδίνο. Το ποίημά της θα σας το βάλω ολόκληρο εδώ παρακάτω, σε κομμάτια. Ανάμεσα στα κομμάτια, εικόνες (πατήστε τις) και μερικά λόγια. Το ποίημα είναι στα αγγλικά. Ξεκινάει ως εξής: 
 

No one leaves home unless
home is the mouth of a shark
you only run for the border
when you see the whole city running as well

your neighbors running faster than you
breath bloody in their throats
the boy you went to school with
who kissed you dizzy behind the old tin factory
is holding a gun bigger than his body
you only leave home
when home won’t let you stay.

Σήμερα στην Καθημερινή γι' αυτό γράφω, δε μπορώ να γράψω για κάτι άλλο: Δεν μπορούμε πια να λέμε ότι αυτοί οι άνθρωποι στηρίζουν τον Τραμπ, δικαιολογούν ό,τι κάνουν οι Ναζί, είναι με το Σαλβίνι και τη Λεπέν κι ο λόγος είναι ότι τους φταίει η παγκοσμιοποίηση και νιώθουν αποκλεισμένοι. Δεν φτάνει πια αυτή η εξήγηση. Μήπως ισχύει και κάτι άλλο; (θα το ανεβάσουν σήμερα κατά τις 9 το βράδυ, έχετε το νου σας). 

no one leaves home unless home chases you
fire under feet
hot blood in your belly
it’s not something you ever thought of doing
until the blade burnt threats into
your neck
and even then you carried the anthem under
your breath
only tearing up your passport in an airport toilets
sobbing as each mouthful of paper
made it clear that you wouldn’t be going back.

2018

Θυμάστε τότε που θεωρούσαμε τις επικλήσεις στον κίνδυνο του "ναζισμού" και του "φασισμού" υπερβολικές; Πριν από δυο χρόνια; 

Δεν είναι υπερβολικές πια.

Διαβάστε αυτό το βιβλίο

Αν το έχετε διαβάσει, ξαναδιαβάστε το. Σας διαβεβαιώ ότι δεν το θυμάστε καλά. 

Σας διαβεβαιώ ότι θα πάθετε σοκ. 

Θα υπογραμμίζετε κάθε δεύτερη παράγραφο. 

you have to understand,
that no one puts their children in a boat
unless the water is safer than the land
(δεν το καταλαβαίνουν -πώς γίνεται να μην το καταλαβαίνουν) 
no one burns their palms
under trains
beneath carriages
no one spends days and nights in the stomach of a truck
feeding on newspaper unless the miles travelled
means something more than journey.
no one crawls under fences
no one wants to be beaten
pitied 

Ένα λινκ: Το 66% των αμερικανών ψηφοφόρων διαφωνούν με την πολιτική απομάκρυνσης των προσφυγόπουλων από τους γονείς τους.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ; 

no one chooses refugee camps
or strip searches where your
body is left aching
or prison,
because prison is safer
than a city of fire
and one prison guard
in the night
is better than a truckload
of men who look like your father
no one could take it
no one could stomach it
no one skin would be tough enough

όχι. όχι.

the
go home blacks
refugees
dirty immigrants
asylum seekers
sucking our country dry
niggers with their hands out
they smell strange
savage
messed up their country and now they want
to mess ours up
how do the words
the dirty looks
roll off your backs
maybe because the blow is softer
than a limb torn off

or the words are more tender
than fourteen men between
your legs
or the insults are easier
to swallow
than rubble
than bone
than your child body
in pieces.

τι είναι αυτοί οι άνθρωποι

i want to go home,
but home is the mouth of a shark
home is the barrel of the gun
and no one would leave home
unless home chased you to the shore
unless home told you
to quicken your legs
leave your clothes behind
crawl through the desert
wade through the oceans
drown
save
be hunger
beg
forget pride
your survival is more important

no one leaves home until home is a sweaty voice in your ear
saying-
leave,
run away from me now
i dont know what i’ve become
but i know that anywhere
is safer than here

Πάμε τώρα στη θάλασσα να σκεφτούμε πώς θα φτιάξουμε ό,τι φτιάχνεται. Ίσως με λίγο περισσότερες αμφιβολίες στο μυαλό για το αν γίνεται, για αν η προσπάθεια έχει νόημα, 
για το αν πρέπει.

Lost & Found
Αν μετά από όλα αυτά θέλετε σώνει και ντε κάτι πιο ανάλαφρο και χαζοχαρούμενο: 

 Το "Lost and Found" είναι μια μικρή αστυνομική νουβέλα που έγραψα. Κυκλοφορεί στο Amazon και μπορείτε να την κατεβάσετε και να τη διαβάσετε στο κινητό, το tablet ή το Kindle.  

Κοστίζει $3

Βonus: Με κάθε αγορά ενός βιβλίου χρηματοδοτείτε τη λειτουργία αυτού εδώ του newsletter. Το ξέρατε αυτό; Έχει σημασία; 
georgakopoulos.org
μπορείτε να βρείτε παρεμφερείς κουβέντες και στα εξής:
Facebook
Facebook
Twitter
Twitter
Instagram
Instagram
LinkedIn
LinkedIn
YouTube
YouTube
Google Plus
Google Plus
© 2017 Georgakopoulos.org All Rights Reserved unsubscribe from this list    update subscription preferences