Dear feminist,
‘Relationships’ – a concept that has definitely been on the radar lately, and I couldn’t help but wonder what makes a feminist relationship in times like these. Dutch government communications on the current crisis have very much focused on the nuclear family, an institution that doesn’t include me nor many of my peers. For the past three months I have formed my own little ‘family’ with a few close friends who live nearby. While there are many people that I really miss right now, it has been great to be in each other’s presence so much.
In every conversation I’ve had recently, relationships were discussed. What’s it like to currently be living with a boyfriend or girlfriend full time? When are you going to go see your parents again? Should you go out and see that person you are crushing on – if only to have some socially distant face to face time? And most importantly: how do you keep enjoying your own company? Because as Carrie Bradshaw (I can’t help it: she’s the official matron saint of relationship writing) says: ‘The most exciting, challenging, and significant relationship of all is the one you have with yourself.’
Enjoy this newsletter, be safe, have a great summer!
Sophie Jansen
Team You've got Feminist Mail
|
|
|
Rosanne Schot en Rebecca Spruijt
Daan Borrel is freelance journalist voor onder andere NRC Handelsblad, de Correspondent en het Parool. In haar werk schrijft zij vaak over seksualiteit en de relatie met jezelf en anderen. Onlangs is haar tweede boek ‘Jaar van het nieuwe verhaal’ gepubliceerd en verschijnt binnenkort het boek ‘Krabben, van vrouw tot vrouw’, dat zij met Milou Deelen heeft geschreven. You’ve got Feminist Mail sprak Daan over ruimte innemen en relaties tussen vrouwen onderling.
In het Parool heb je in mei een opiniestuk geschreven over ruimte innemen op straat. Hierin trek je ook de parallel naar relaties, waar vrouwen vaak minder ruimte innemen dan mannen. Merk jij, als je je hier bewust van bent, dat je meer ruimte kan innemen in relaties?
Het patroon waarin mannen zich minder kwetsbaar tonen en vrouwen minder ruimte krijgen, is ons jaren aangeleerd. Je krijgt als vrouw heel weinig ruimte om echt geil te zijn of al je lusten te laten zien, omdat de vrouw traditioneel gezien de ontvanger is, de passieve partij in plaats van de actieve partij. Over het feit dat mannen vaak meer ruimte durven in te nemen ben ik lang heel boos geweest. Dit luchtte niet heel veel op. Maar ik ben wel blij dat ik er doorheen ben gegaan. Met mijn huidige geliefde zijn we allebei heel bewust bezig met dat we beiden alle ruimte mogen innemen, dus hij ook. Je moet hier beiden in bevrijd worden maar ook bewust zijn dat dat niet alleen maar leuk is. Ik denk dat ik meer de ruimte krijg om angsten uit te spreken, kwetsbaar te zijn maar ook om boos te zijn. Zo ontstaat ook meer ruimte voor mijn seksuele verlangens,of dat ik sterk kan zijn in mijn werk. Dat is spannend, maar ook heel bevrijdend.
De krabbendynamiek waar Milou en jij over schrijven in ‘Krabben’ (dat krabben in een mand liever een mede-krab omlaag halen dan de mand uit te laten komen), wordt al langer gebruikt. Was er een specifiek moment toen jij die dynamiek zag in je relaties met vrouwen?
Nou ons boek begint met een brief van mij naar Milou, ik kende haar toen net. Haar filmpje over slutshaming inspireerde mij heel erg. Ik bedacht me dat ik liever naar vrouwen wie ik opkijk, wilde uitreiken in plaats van afgunst te hebben. Een keer eerder kwamen we elkaar tegen tijdens Pride Amsterdam, en toen volgde ik haar met in mijn blote borsten dansen. Na twee minuten stopte ik ermee want ik voelde me heel ongemakkelijk en moest vooral aan mijn moeder en broertjes denken. In mijn hoofd oordeelde ik wel over haar: waarom doet zij dit nou? Was het niet alleen om aandacht te trekken? Typisch krabben: ik wilde mijzelf ook vrij voelen, net als zij, dat gebeurde niet en vervolgens had ik een vooroordeel over haar.
Lees het hele interview met Daan op de website van FEL.
|
|
|
Simay Çetin
It may not have been a wise decision on my part to explore modern relationships. Confession: I have never been in a long-term relationship. After all, time is one factor that measures the success of a relationship (“How long have you guys been together?”), another one being exclusivity, which implies having the dreadful talk (“Where are we at?”) which I absolutely detest.
Many relationships we see around us and in depictions in popular culture tend to follow a linear path: you date, you become exclusive, you move in together and you may end up getting married. There is the idea of progression, always a further step to take. For some people this model seems to work. For others, it doesn’t. For this article I dived in some alternatives for those who crave love and intimacy without being bounded by social conventions.
- Living Apart Together (LAT): The idea that you have to forgo your personal, private space merely because you love someone doesn’t seem realistic to me. Couples who practice LAT don’t make cohabitation a vital component of their relationship. They may leave some of their stuff in each other’s places, and spend a few nights together every week, without abandoning the comfort of their own home. Even if couples move in together, why not keep bedrooms separate? You can sleep together whenever you want, but still have a room of your own.
- Polyamory: I would probably describe myself as a serial monogamist but I can understand and appreciate the epistemology behind polyamory. Love isn’t something that diminishes when shared. People can experience intimacy in different forms with multiple people at once. Some people prefer having primary partners, while others may demand complete freedom based on mutuality and honesty. If you are interested in this phenomena, you can follow the work of Leiden anthropologist Jemma Middleton, whose current research focuses on polyamorous relationships in the Netherlands.
- “No Label” dating: Labels carry certain norms and expectations with them. For intercultural couples, labels may not even have the same meaning, and the natural dynamic of a relationship might get lost in translation. Instead of trying to define a relationship, couples can try and work with what they have and adopt a more exploratory route to being together while communicating their needs clearly.
|
|
|
Rosa Koenders
George Floyd. Ahmaud Arbery. Breonna Taylor. Sean Reed. Tony McDade.
Het overlijden van deze personen zijn geen ‘incidenten’ maar het gevolg van institutioneel racisme. Institutioneel racisme is - in tegenstelling tot wat veel mensen graag denken - ook aanwezig in Nederland. Met als meest recente voorbeeld de Belastingdienst die toegeeft etnisch te profileren: “tussen 2012 en 2015 zijn mensen mede op basis van het hebben van een dubbele nationaliteit geselecteerd voor extra controle.” Om over Zwarte Piet nog maar te zwijgen.
Clarice Gargard schrijft: “Ik zeg wel eens dat ik niet wist dat ik zwart was, totdat ik naar Nederland kwam. Dat klopt eigenlijk niet helemaal. Het is meer dat ik mij niet bewust was van hoeveel minder mijn leven waard zou zijn, vanwege de willekeurige kleur van mijn huid. Een gegeven waar je in het Westen constant aan herinnerd wordt.”
Het ontmantelen van dergelijke systemen gaat gepaard met kennis en actie. Gebruik de extra tijd die deze Corona-crisis je biedt om je te verdiepen en om je kennis over dit onderwerp uit te breiden. Dit bestand staat vol met (internationale) resources en is een fantastische plek om te beginnen voor eenieder die deel uit wil maken van de oplossing, maar in het bijzonder voor witte mensen. Voor een Nederlandse benadering: lees het onderzoek van de Groene Amsterdammer over hoe racistisch Nederland is. En volg de volgende Nederlandse accounts op instagram die zich actief uitspreken tegen racisme:
|
|
Writing letters as an act of friendship
|
|
|
Willemijn Schmidt
As I was spending time at my parent's house for six weeks, I rediscovered a pile of feminist biographies. The books were feminist in the sense that the women whose lives were being described, were groundbreaking in their times. I read about the experiences of 19th-century feminist and writer Mina Kruseman, socialist and Ravensbruck survivor Trien de Haan, and Joke Smit, the instigator of the second feminist wave in The Netherlands. All three women were living a feminist life, and reading these books together singled out one interesting habit; the habit of writing letters.
Especially Kruseman was (in)famous for her correspondence, which she often circulated together with her stories in her self-published books.
|
|
|
Her letters included a broad range of topics: from critical open letters to Alexandre Dumas as a response to his anti-feminist book, to her very personal exchange of thought with Dutch writer Multatuli (which turned sour after a while). If you are looking for the 19th century equivalent of a Twitter fight, the letters of Kruseman are the place to be.
|
|
|
I can't imagine a world without WhatsApp, sliding into dm's regularly, and just last night I had my 101st zoom pub quiz. It is clear that technology and apps have added many spaces to act out our friendships. While this was very welcoming during the pandemic, the contact is often fast and sometimes feels a bit superficial. This is why I, inspired by the feminist women whose lives I read about, decided to take on the habit of letter writing. While their letters were not always purely personal, the idea of sitting down and building up a correspondence with friends and family did appeal to me a lot. Letters do not have to be 12-page long epics but can be as short as a couple of sentences on a postcard (check KUT.illustraties, Gesafriederike, Einskommasechsdesign and Studio Lawiene for some of my favorite postcards). Having to say something in a limited space, sometimes without incentive, actually gave me some surprising insights into the relationships I have with the people around me.
So run to your local bookstore or post office for a stamp, grab a coffee, and start writing!
|
|
Queenie by Candice Carty-Williams
|
|
|
Lisanne van 't Riet
Toen Queenie op de deurmat viel, wist ik niet zo goed wat ik kon verwachten. Op het eerste gezicht laat het boek niet veel los: we zien een vrouw en profil op een helroze kaft. Maar al na het eerste hoofdstuk werd duidelijk dat het boek rijk is aan hilarische situaties en tegelijkertijd doodserieus is.
Het verhaal gaat over het hoofdkarakter Queenie, 25 jaar, Brits-Jamaicaanse journaliste die na een break-up met haar vriend Ted in een diepe depressie belandt. Hierbij komt vooral seks om de hoek kijken als een manier om zichzelf te troosten. Haar vriendengroep staat haar bij via de groepschat genaamd The Corgis, die regelmatig integraal in het boek voorbij komt. Een goede vriendengroep is niet altijd alleen maar lief, maar heeft ook genoeg kritiek op de keuzes die Queenie maakt en probeert haar te waarschuwen voor de mogelijke consequenties. Dit komt vaak naar voren in de gesprekken die Queenie met haar vriendinnen heeft, ze staan niet altijd aan haar zijde. Zoals je ook in onderstaande passage kan terugvinden:
|
|
In het boek zitten veel van grappige gesprekken die tegelijkertijd erg herkenbaar zijn. Ook bevat het boek veel feministische verwijzingen, maar is naar mijn mening niet geschikt voor iemand die niets van feminisme af weet en zich hier nog in moet verdiepen. er komen verschillende begrippen in het boek voor, zoals ‘small family racism’ waar de betekenis niet direct duidelijk wordt uitgelegd. Het is op zo’n moment in het boek dan een beetje gissen wat er bedoeld wordt, mocht je hier weinig tot geen kennis van hebben. Mocht je dus meer feminisme 101 willen, beveel ik de boeken ‘Damn Honey’ en ‘Heb je nou al een vriend’ van Marie Lotte Hagen en Nydia van Voorthuizen. Maar als follow up beveel ik Queenie zeker aan!
|
|
You've got Feminist Mail is made by FEL
Fatima Jarmohamed, Willemijn Schmidt, Liang de Beer, Rebecca Spruijt, Paula Breuning, Sophie Jansen, Rosa Koenders, Simay Çetin, Lisanne van 't Riet and Rosanne Schot.
|
|
|
|
|
|
