>> Dit gebeurt er in de wereld

Britse instituten doen boete voor het verleden
De anti-racismedemonstraties in Groot-Brittannië en met name het bekladden of neerhalen van twijfelachtige standbeelden heeft ertoe geleid dat Britse instituten zoals The Church of England en The Bank of England de hand in eigen boezem hebben gestoken en hun bijdrage hebben erkend aan de slavernij in het verleden. Correspondent Patrick van IJzendoorn schrijft in De Groene dat The Guardian het verleden van deze twee grote instituten onderzocht, maar zelf ook niet ontkwam aan een kritische blik op het verleden. De meningen zijn echter verdeeld over de vraag of standbeelden weghalen de oplossing is, of dat het (foute) verleden meer openlijk erkend moet worden.

'De trein gaf macht aan zelfbestuur. En dat maakte het regime kwaad'
De Grote Bagdad-spoorlijn speelt in deze prachtige longread van Volkskrant-correspondent Ana van Es de hoofdrol. Al meer dan een eeuw is het treinspoor dat reizigers ooit van Berlijn naar de Iraakse hoofdstad bracht een decorstuk in de conflicten van de regio. Aan de hand van de verhalen van idealistische voormalige spoorambtenaren en medewerkers ontvouwt een dramatisch verhaal over hoe de trein een symbool werd van Koerdische onafhankelijkheid en daarna tot een symbolische mislukking. ‘De trein gaf macht aan het zelfbestuur. En dat maakte het regime kwaad.’

'China-style tech' in Thailand
China is niet het enige land dat gebruik maakt van verregaande surveillancetechnieken om moslimminderheden in de gaten te houden. Coda Story beschrijft hoe Maleiers door Thaise autoriteiten gedwongen worden DNA af te geven, hun biometrische data op te laten slaan en via hun mobiele telefoons gevolgd worden. Allemaal data die gebruikt wordt om deze groep te marginaliseren, zeggen critici. Net zoals de Oeigoeren in China. “In everyday interactions, Malay Muslims are subject to racial profiling at checkpoints. This is the same kind of racial profiling, but through an automated channel.”

Mensen willen gehoord worden
Een mooi profiel bij Free Press Unlimited van Mamarha Afridi, de eerste vrouwelijke journalist in het Pakistaanse Khyber-district. Ze spreekt over de uitdagingen van het verslaan in tijden van corona - in een gebied waar mensen door gebrek aan informatie niet eens weten dat er een pandemie gaande is - en over geaccepteerd worden in haar niet-traditionele rol. “Zodra mijn mensen zagen dat ik iets voor hen deed, voor hún rechten, voor het oplossen van hún problemen, kreeg ik hun respect. Ik kwam bijvoorbeeld een huilend jongentje tegen die spullen verkocht op straat. Toen ik hem vroeg waarom hij huilde, legde hij uit dat het kwam omdat hij moest werken terwijl de andere jongens konden spelen. Het verhaal dat ik daarover schreef ging viraal. Hierdoor hebben veel organisaties dit kind geholpen. Dit zijn de dingen die mensen het gevoel geven dat hun stem gehoord wordt.”

Uit de oude doos: interview Mitra Nazar 
Een gouden tip van Mitra Nazar voor iedereen die het correspondentschap ambieert: 

“Wees impulsief, maar bereid je stiekem heel goed voor. Ik wilde een aantal jaar geleden al dolgraag gaan, maar vond dat ik er nog niet klaar voor was. Ik heb eerst veel ervaring opgedaan als verslaggever in Nederland en op diverse redacties gewerkt. Daar pluk ik nu de vruchten van. Ik weet hoe redacteuren denken en welke onderwerpen aanslaan. Bovendien heeft het me een uitgebreid netwerk opgeleverd.”

Lees ons interview met Mitra Nazar, toen nog Balkan-correspondent, terug op DBR.

Veilig werken bij demonstraties

Hoewel ze minder zichtbaar zijn op het nieuws, gaan  demonstraties tegen institutioneel racisme, politiegeweld en ongelijkheid wereldwijd door. Battle Face verzamelde veertien resources om veilig verslag te doen van protesten. 

 

Journalisten moeten leren praten over racisme
Met de kop 'Police erupt in violence nationwide', brak Slate op 31 mei met een lange journalistieke traditie. Een decennialange traditie die demonstraties framet als irritaties in plaats van een democratische functie, schrijft Nieman Lab. Terwijl politieagenten vreedzame protesten met geweld probeerden stil te leggen, bleven de krantenkoppen en tweets tam en neutraal over de gewelddadige rol van de politie. Nieman Lab spreekt met experts en journalisten hoe media kunnen bijdragen aan een beter en meer waarheidsgetrouw beeld van de demonstraties in Amerikaanse steden. Hun tips: kies niet alleen de meest extreme protesten uit om te verslaan, door duidelijker te zijn (het is geen 'police-involved shooting', maar 'a police officer shot someone') en te leren omgaan met de onderliggende problematiek. "Veel journalisten weten niet hoe ze moeten praten over racisme."