🎵 the world turned upside down 🎵
σε παλαιότερα γράμματα σας είχα γράψει για το ότι με την είσοδο στη μέση ηλικία κάποιοι άνθρωποι (εγώ) χάνουν τη δυνατότητα να συγκινούνται βαθιά από τα προϊόντα πολιτισμού ή, έστω, να συγκινούνται όπως σε παλαιότερες, πιο αθώες εποχές. Σαν κάτι να πεθαίνει στο απομέσα μας, κάπως έτσι το είχα περιγράψει, με κάμποση ζήλια προς νεότερες/αθωότερες/αφελέστερες ψυχές. Πώς τα φέρνει η ζωή, όμως, κι έπεσαν μαζεμένα τον τελευταίο χρόνο μερικά πολιτισμικά προϊόντα τα οποία κάτι αφύπνισαν. Kάτι σκίρτησε, κάτι αναδεύτηκε από τα βάθη κι αναδύθηκε στην επιφάνεια και σχεδόν δεν το γνώρισα, πια, τόσος καιρός που 'χε περάσει. Ήταν τέσσερα τον αριθμό, σας τα γράφω με αντίστροφη σειρά ανάλογα με το impact:
4. Η μίνι σειρά "When They See Us" (Netflix)
3. Η κινηματογραφική ταινία "1917" (σε σινεμά με πολύ δυνατά τον ήχο)
2. Η μίνι σειρά "Chernobyl" (HBO, αν έχετε)
1. Η κινηματογραφημένη θεατρική παράσταση "Hamilton" (Disney+, αν έχετε)
όλα αυτά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και κάποια μπορεί να μην είναι και του γούστου σας
αλλά αυτό που για εμένα τα συνδέει είναι το δέος μπροστά στην ανθρώπινη αυθεντία. Αυτό ήταν πιο έντονο στο #1, το μιούζικαλ που εξιστορεί τη ζωή του πρώτου Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ μέσα από ποπ και χιπ-χοπ τραγούδια, για το οποίο σας έχω γράψει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Πέραν όλων των άλλων (και είναι πολλά τα άλλα) στις δυόμισι ώρες που κρατά αυτό το θέαμα ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ανθρώπους που είναι οι καλύτεροι στον κόσμο σε αυτό που κάνουν. Ακόμα και πιο αδαής μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του επιτεύγματος, το ότι ο άνθρωπος που τα έγραψε όλα αυτά τα λόγια κι αυτή τη μουσική και οι άνθρωποι που τα τραγουδάνε δεν είναι μέσος όρος, ούτε απλά επαρκείς, ούτε καν πολύ καλοί. Είναι ασυνήθιστοι, ξεφεύγουν από τα μέτρα του φυσιολογικού και πετυχαίνουν κάτι εξαιρετικά σπάνιο -τόσο σπάνιο που καταλήγει πολύτιμο. Αυτό εννοώ "δέος". Θα ήθελα να το παθαίνω πιο συχνά.
τρία λινξ για το Hamilton, και σταματώ να σας πρήζω
Τα τραγούδια του μέσου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ έχουν πολλά λόγια -κατά μέσο όρο 5-6.000 λέξεις. Τα τραγούδια του Hamilton είναι 20.500 λέξεις. Σύμφωνα με αυτό, αν τα τραγουδούσαν με το ρυθμό που τραγουδάνε στα άλλα μιούζικαλ, το έργο θα διαρκούσε ως και 6 ώρες.
Ένα άλλο υπερθέαμα: Μια γραφική αναπαράσταση όλων των στίχων όλων των τραγουδιών του Hamilton, ανάλογα με το ποιος τραγουδάει, πιο συναίσθημα μεταδίδεται, ποια ζευγάρια τραγουδούν μαζί κλπ.
Τέλος, αν θέλετε να μάθετε ακόμα περισσότερα για τον Αλεξάντερ Χάμιλτον, έναν από τους "πατέρες" των ΗΠΑ, θύτη του πρώτου σεξουαλικού πολιτικού σκανδάλου αυτής της νέας χώρας, και ηττημένο/δολοφονημένο σε μονομαχία (!) από τον αντιπρόεδρο της χώρας (!), ορίστε: αυτή είναι η βιογραφία από την οποία εμπνεύστηκε ο δημιουργός του μιούζικαλ Λιν Μανουέλ Μιράντα. Τη διάβασε στο μήνα του μέλιτος, και μετά πέρασε περίπου εφτά χρόνια γράφοντας αυτά τα τραγούδια.
|
