το πρώτο πράγμα που θέλω να σας πω
Πολλές φορές μιλάμε για τα τεχνολογικά πράγματα που έρχονται και αλλάζουν μερικές πτυχές της ζωής μας σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό με τρόπο που υποννοεί ότι οι αλλαγές αυτές είναι τελεσίδικες και μη αναστρέψιμες. Έλα μου που δεν είναι, όμως. Όχι πάντα. Θυμάστε, ας πούμε, το Forky; Έφερνε το φαγητό σε ένα τέταρτο, είχαν κάτι μηχανάκια που γυρνούσαν στους δρόμους, πολύ ωραία ιδέα. Ε, πάει. Άλλαξε το μοντέλο, τώρα κάνει όσο και τα κανονικά ντελίβερι.
Οι τεχνολογικές εξελίξεις, όταν μεταφράζονται σε προϊόντα και υπηρεσίες από επιχειρήσεις, επηρεάζονται αυτόματα από ένα σωρό παράγοντες της οικονομικής και της κοινωνικής δραστηριότητας, όπως συμβαίνει και με τα μη-τεχνολογικά προϊόντα και υπηρεσίες. Για παράδειγμα, πριν από μερικές εβδομάδες μια ομάδα από την Καβάλα που φτιάχνει μεταξωτά μαντίλια με σχέδια από Έλληνες designers (και μετάξι από το Σουφλί) πήγε να ανεβάσει μια καμπάνια με τα μαντίλια τους στη γνωστή πλατφόρμα crowdsourcing Indiegogo, και τους ενημέρωσαν πως στο τσακ πρόλαβαν (μπορείτε να τη δείτε εδώ), καθώς το Indiegogo παύει να υποστηρίζει καμπάνιες που έχουν ως έδρα την Ελλάδα. Όπως, πλέον, έχει παύσει και το GoFundMe. Στο παρελθόν εξαιρετικές ελληνικές πρωτοβουλίες είχαν εκμεταλλευτεί αυτές τις πλατφόρμες για να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα -όχι πια. Βεβαίως, ως χρήστες μπορείτε να συνεχίσετε να τις χρησιμοποιείτε για να αγοράσετε ωραία μαντίλια ή πανέξυπνα γκάτζετ, ή για να βοηθήσετε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αλλά αν έχετε μια ωραία ιδέα ή έχετε εσείς ανάγκη, δεν μπορείτε πια να τα χρησιμοποιήσετε.
Αλλαγές στη νομοθεσία, στους δασμούς, στις διακρατικές σχέσεις, οικονομικές κρίσεις, όλα αυτά επηρεάζουν πράγματα που θεωρούμε δεδομένα συχνά με απροσδόκητους τρόπους. Έχετε δοκιμάσει να παραγγείλετε κάτι από τις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες, ας πούμε; Τα κόστη αποστολής, ένα μέγεθος που τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να μειώνεται σταδιακά ή απότομα, έχουν αυξηθεί ραγδαία. Η πορεία της εξέλιξης και της ανάπτυξης δεν είναι ευθεία. Τέτοιες μικροδιακοπές ενδέχεται να είναι απλά σαμαράκια στο δρόμο προς το μέλλον (τι πειράζει να περιμένουμε 15 λεπτά παραπάνω να έρθει το φαγητό, θα πει κανείς) αλλά αν συνεχίσει ο κόσμος να γεννά Τραμπ, ΜποΤζος, Μαδούρους και Μπολσονάρουδες, ποιος ξέρει. Μπορει να υπάρχει θέμα.
Βεβαίως, στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία καθώς, όπως λέει κι ο Ερίκ Καντονά, "ωσάν μύγες για τ' αχαλίνωτα παιδιά, είμαστε μεις για τους Θεούς".
το δεύτερο πράγμα που θέλω να σας πω
Από τα πράγματα που διάβασα αυτή την εβδομάδα, αυτό που με τάραξε πιο πολύ ήταν ετούτο το αφιέρωμα σε ένα σπίτι που έχουνε φτιάξει κάτι καλλιτέχνες στα Χάμπτονς της Νέας Υόρκης. Η ιδέα τους ήταν να σχεδιάσουν ένα σπίτι που "κάνει τη ζωή πιο δύσκολη", ούτως ώστε να την "επιμηκύνει". Οπότε το σπίτι τους έχει κάτι λοφάκια μέσα για να πηγαίνεις από το ένα δωμάτιο στο άλλο ανεβοκατεβαίνοντας, έχει τα παράθυρα είτε πολύ ψηλά είτε πολύ χαμηλά, οι διακόπτες είναι στραβοί και σε τυχαία σημεία (και ανάβουν άσχετες λάμπες) και η τουαλέτα δεν έχει πόρτα και έχει μέσα δύο λεκάνες, πλάτη-πλάτη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω αυτό το σπίτι, βεβαίως -το είχε δει και έντεκα (έντεκα!) χρόνια πριν το σπιτόσκυλο (τόσο παλιό είναι -κι ακόμα απούλητο) και η αντίδρασή εκείνου, μες στην οργή της νιότης, ήταν φρενήρης.
Πλέον, πολύ καιρό μετά, αυτό που μου προκαλεί δεν είναι τόσο θυμός, όσο απορία και δέος. Τι σόι άνθρωποι πιστεύουν πως η ζωή δεν είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της, οπότε ας βάλουμε τους διακόπτες στραβά για να τη δυσκολέψουμε λίγο; Πόσο ευλογημένοι;
|