το πρώτο πράγμα που θέλω να σας πω

Πολλές φορές μιλάμε για τα τεχνολογικά πράγματα που έρχονται και αλλάζουν μερικές πτυχές της ζωής μας σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό με τρόπο που υποννοεί ότι οι αλλαγές αυτές είναι τελεσίδικες και μη αναστρέψιμες. Έλα μου που δεν είναι, όμως. Όχι πάντα. Θυμάστε, ας πούμε, το Forky; Έφερνε το φαγητό σε ένα τέταρτο, είχαν κάτι μηχανάκια που γυρνούσαν στους δρόμους, πολύ ωραία ιδέα. Ε, πάει. Άλλαξε το μοντέλο, τώρα κάνει όσο και τα κανονικά ντελίβερι. 

Οι τεχνολογικές εξελίξεις, όταν μεταφράζονται σε προϊόντα και υπηρεσίες από επιχειρήσεις, επηρεάζονται αυτόματα από ένα σωρό παράγοντες της οικονομικής και της κοινωνικής δραστηριότητας, όπως συμβαίνει και με τα μη-τεχνολογικά προϊόντα και υπηρεσίες. Για παράδειγμα, πριν από μερικές εβδομάδες μια ομάδα από την Καβάλα που φτιάχνει μεταξωτά μαντίλια με σχέδια από Έλληνες designers (και μετάξι από το Σουφλί) πήγε να ανεβάσει μια καμπάνια με τα μαντίλια τους στη γνωστή πλατφόρμα crowdsourcing Indiegogo, και τους ενημέρωσαν πως στο τσακ πρόλαβαν (μπορείτε να τη δείτε εδώ), καθώς το Indiegogo παύει να υποστηρίζει καμπάνιες που έχουν ως έδρα την Ελλάδα. Όπως, πλέον, έχει παύσει και το GoFundMe. Στο παρελθόν εξαιρετικές ελληνικές πρωτοβουλίες είχαν εκμεταλλευτεί αυτές τις πλατφόρμες για να κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα -όχι πια. Βεβαίως, ως χρήστες μπορείτε να συνεχίσετε να τις χρησιμοποιείτε για να αγοράσετε ωραία μαντίλια ή πανέξυπνα γκάτζετ, ή για να βοηθήσετε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αλλά αν έχετε μια ωραία ιδέα ή έχετε εσείς ανάγκη, δεν μπορείτε πια να τα χρησιμοποιήσετε. 

Αλλαγές στη νομοθεσία, στους δασμούς, στις διακρατικές σχέσεις, οικονομικές κρίσεις, όλα αυτά επηρεάζουν πράγματα που θεωρούμε δεδομένα συχνά με απροσδόκητους τρόπους. Έχετε δοκιμάσει να παραγγείλετε κάτι από τις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες, ας πούμε; Τα κόστη αποστολής, ένα μέγεθος που τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να μειώνεται σταδιακά ή απότομα, έχουν αυξηθεί ραγδαία.  Η πορεία της εξέλιξης και της ανάπτυξης δεν είναι ευθεία. Τέτοιες μικροδιακοπές ενδέχεται να είναι απλά σαμαράκια στο δρόμο προς το μέλλον (τι πειράζει να περιμένουμε 15 λεπτά παραπάνω να έρθει το φαγητό, θα πει κανείς) αλλά αν συνεχίσει ο κόσμος να γεννά Τραμπ, ΜποΤζος, Μαδούρους και Μπολσονάρουδες, ποιος ξέρει. Μπορει να υπάρχει θέμα. 

Βεβαίως, στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν έχει σημασία καθώς, όπως λέει κι ο Ερίκ Καντονά, "ωσάν μύγες για τ' αχαλίνωτα παιδιά, είμαστε μεις για τους Θεούς". 

 

το δεύτερο πράγμα που θέλω να σας πω

Από τα πράγματα που διάβασα αυτή την εβδομάδα, αυτό που με τάραξε πιο πολύ ήταν ετούτο το αφιέρωμα σε ένα σπίτι που έχουνε φτιάξει κάτι καλλιτέχνες στα Χάμπτονς της Νέας Υόρκης. Η ιδέα τους ήταν να σχεδιάσουν ένα σπίτι που "κάνει τη ζωή πιο δύσκολη", ούτως ώστε να την "επιμηκύνει". Οπότε το σπίτι τους έχει κάτι λοφάκια μέσα για να πηγαίνεις από το ένα δωμάτιο στο άλλο ανεβοκατεβαίνοντας, έχει τα παράθυρα είτε πολύ ψηλά είτε πολύ χαμηλά, οι διακόπτες είναι στραβοί και σε τυχαία σημεία (και ανάβουν άσχετες λάμπες) και η τουαλέτα δεν έχει πόρτα και έχει μέσα δύο λεκάνες, πλάτη-πλάτη. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω αυτό το σπίτι, βεβαίως -το είχε δει και έντεκα (έντεκα!) χρόνια πριν το σπιτόσκυλο (τόσο παλιό είναι -κι ακόμα απούλητο) και η αντίδρασή εκείνου, μες στην οργή της νιότης, ήταν φρενήρης.

Πλέον, πολύ καιρό μετά, αυτό που μου προκαλεί δεν είναι τόσο θυμός, όσο απορία και δέος. Τι σόι άνθρωποι πιστεύουν πως η ζωή δεν είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της, οπότε ας βάλουμε τους διακόπτες στραβά για να τη δυσκολέψουμε λίγο; Πόσο ευλογημένοι; 

σήμερα στην Καθημερινή

γράφω για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα στην κοινωνία μας σήμερα, τα οποία σε είκοσι ή σε τριάντα χρόνια θα είναι παρωχημένα, ξεπερασμένα ή και ανύπαρκτα. Όπως για παράδειγμα, η ιδέα ότι πρέπει να έχεις ιδιόκτητο αυτοκίνητο. Ή οι μεταμοσχεύσεις. Ή η κατανάλωση αλκοόλ για ψυχαγωγικό σκοπό. Σας προτρέπω να το σκεφτείτε, είναι ωραία άσκηση. Τι άλλο;  

και τώρα, τα λινξ, αφού πρώτα πούμε άλλη μία ιστορία

Λοιπόν, το πρώτο λινκ είναι απίθανο. Ακούστε τι γίνεται. Υπάρχουν λέει κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι ο κόσμος μας δεν είναι πραγματικός, αλλά ότι είναι ένα πρόγραμμα σε έναν υπολογιστή. Σαν το Matrix. Νομίζουμε ότι ζούμε κανονικά, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε μέρος του simulation. Αυτό δεν είναι το απίθανο -πολλοί θεωρούν κάτι τέτοιο πιθανό, κι εγώ δεν είμαι δα και σίγουρος ότι δεν ισχύει. Θα εξηγούνταν πολλά αν ίσχυε. Το απίθανο είναι ότι κάποιοι προσπαθούν να χακάρουν το πρόγραμμα. Έχουν φτιάξει λοιπόν μια μαθηματική μεθοδολογία η οποία βγάζει εντελώς τυχαίες τοποθεσίες (σας το περιγράφω πολύ αδρά), μέρη τα οποία βρίσκονται λίγο-πολύ κοντά, αλλά από τα οποία δεν υπήρχε περίπτωση να περάσετε ηθελημένα. Η θεωρία λέει πως το να πάτε σε αυτά τα σημεία θα προκαλέσει την εμφάνιση περίεργων φαινομένων, καθώς δεν ήταν προβλεπόμενη η εμφάνισή σας εκεί από το πρόγραμμα. Οι άνθρωποι που το κάνουν αυτοαποκαλούνται Randonauts (τυχαιοναύτες;) και οι ιστορίες τους από τις επισκέψεις τους σε αυτά τα τυχαία σημεία έχουν ενδιαφέρον -βρίσκουν, λέει, πολύ συχνά μπουκάλια με ούρα. Διαβάστε εδώ ένα κείμενο που το εξηγεί πολύ καλύτερα. 

Ο Νικόλας Χρηστάκης γράφει για το πώς η τεχνητή νοημοσύνη θα αλλάξει το ανθρώπινο είδος. 

Η μεγαλύτερη έρευνα που έγινε για το θέμα κατέληξε ότι δεν υπάρχει ένα γονίδιο που καθορίζει τη σεξουαλική μας ταυτότητα, αλλά πολλά γονίδια (ίσως χιλιάδες), και μαζί κοινωνικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες. It's complicated. 

Ο Τζιμ Μάτις, λέει, είναι σχεδόν έτοιμος να πει γιατί τα βρόντηξε κι έφυγε από την κυβέρνηση του Τραμπ, αλλά όχι ακόμα, κι αυτό θεωρείται θαρραλέο και αξιοθαύμαστο. Διαβάστε αυτή την συνέντευξη πάντως, είναι χρήσιμο να διαβάζουμε ιστορίες για σημαντικούς ανθρώπους παγκόσμιου βεληνεκούς που έχουν διαπρέψει σε έναν τομέα και έχουν χτίσει μια καριέρα, ένα προφίλ, ένα όνομα και μετά πάνε και με μια σειρά τραγικών επιλογών τσαλακώνουν τα πάντα. Να θυμίσω οτι ο στρατηγός ήτανε και φανατικός οπαδός της Ελίζαμπεθ Χολμς και μέλος του ΔΣ της Theranos. 

Μιας και είπαμε Theranos -να ένα μεγάλο άρθρο για τα πολλά προβλήματα της Uber. 

Αυτό πιθανότατα το διαβάζετε σε ένα δωμάτιο όπου υπάρχει ανοιχτό ερ κοντίσιον. Οπότε να ένα άρθρο για το πώς το ερ κοντίσιον βοηθά τον κόσμο να γίνεται θερμότερος, ψύχοντας το δικό σας κορμάκι. 

Η Ισλανδία είναι απίθανο μέρος. Βίντεο. 

Ένα ωραίο πείραμα στη Δανία: Δίνουν τη δυνατότητα σε φοιτητές να ζουν χωρίς να πληρώνουν νοίκι σε οίκους ευγηρίας, με μόνη υποχρέωση να κάνουν παρέα στους παππούδες και τις γιαγιάδες και να τους βοηθούν. Δουλεύει. 

Δεν ξέρω αν είδατε το "The Great Hack", το ντοκιμαντέρ του Netflix για το σκάνδαλο της Cambridge Analytica. Δεν ξέρω επίσης αν, όπως εγώ, είστε και σεις λίγο σκεπτικοί με όλα τα μεγάλα λόγια για το πώς ετούτη η εταιρεία σχεδόν μαγικά μπορούσε να επηρεάσει το αποτέλεσμα εκλογών κοιτάζοντας τα likes του Facebook και αλλάζοντας τη γνώμη εύπιστων ψηφοφόρων. Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. 

"Is Britain becoming a failed state?"

Μερικές φορές μπορεί να συμπεραίνουμε ότι στην δική μας τοξική κοινωνία περιτριγυριζόμαστε από παλιανθρώπους, αλλά αυτό ακόμα κι εμένα με σόκαρε: Πλούσιοι Ιρανοί μισθώνουν ασθενοφόρα για να τους πηγαίνουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα μέσα από την κίνηση. 

Ένα πολύ ωραίο και συγκινητικό άρθρο του 2014 που για τυχαία ξαναπέτυχα: ένας αμερικανός δημοσιογράφος που έχασε το χέρι του σε ατύχημα γράφει για το πώς είναι η ζωή του μετά.