πώς είναι δυνατό να παθαίνει κανείς τζετ λαγκ ταξιδεύοντας σε χώρες που έχουν μία ώρα ή μηδέν ώρες διαφορά από τη δικιά μας;
έλα ντε. Τέλος πάντων.
Ξέρετε αυτό το μύθο, για το βορειοευρωπαίο που φτάνει στο φανάρι των πεζών στις 3 τη νύχτα, όταν δεν περνάει κανένα αυτοκίνητο και δεν υπάρχει κανένας, και κάθεται και περιμένει το κόκκινο να γίνει πράσινο για να περάσει; Στο Βερολίνο, τις προάλλες είδα με τα μάτια μου κόσμο να περνάει με κόκκινο στις 3 το μεσημέρι, ανάμεσα στα αμάξια. Και όχι έναν ή δύο. Στο Άμστερνταμ επιβίωσα από τα φονικά ποδήλατα, τη μάστιγα των δρόμων, που τρέχουνε σα παλαβά όπου γουστάρουν, αδιαφορώντας για αυτοκίνητα ή ανθρώπινες ζωές, και μάλιστα τα κατάφερα χωρίς να πατήσω σχεδόν καθόλου εμετούς από τους μεθυσμένους στις γωνίες στις οχτώμιση το βράδυ, και είχα και τον άλλο το βαρκάρη να μου λέει τα κόλπα που χρησιμοποιεί για να παραβιάζει το όριο ταχύτητας των 6 χιλιομέτρων την ώρα στα κανάλια χωρίς να τον πιάσουν.
Και μετά πήγα στην πρώην κομμουνιστική Εσθονία, οπού με το που φτάσαμε μας πήγαν σε ένα κτίριο σα γραφεία στάρταπ, με τραπέζι του πινγκ πονγκ και απ’ όλα (και ανθρώπους να παίζουνε πινγκ πονγκ) για να μας δείξουν πώς οι Εσθονοί ψηφίζουν, ελέγχουν ποιοι κοιτάζουν τα προσωπικά τους δεδομένα και βλέπουν αν το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο που σκέφτονται να αγοράσουν έχει τρακαρίσματα στο παρελθόν του μέσα από το κινητό τηλέφωνο.
Ο κόσμος αλλάζει, παιδιά. Πολύ γρήγορα.
|
