WOMXN.
VUUR.
Zo beschrijf ik jou.
Ik voel het als ik naar je kijk.
Het kruipt via mijn wangen omhoog.
Tot het moment, dat mijn hele hoofd ermee gevuld wordt.
Mijn hart gaat sneller.
Mijn ademhaling volgt.
En het enige wat ik kan doen is mijzelf overgeven aan deze vlammendans.
En die dans eindigt pas als jij ditzelfde vuurtje dooft.
Dan pas verandert dit alles weer in steen.
En wacht ik tot het volgende lucifertje.<
|
|
HOE "AMERICANAH MIJ AAN HET DENKEN ZETTE OVER MIJN PRIVILEGES.
|
|
|
Americanah is een Nigeriaans woord dat wordt gebruikt voor mensen die (doen alsof ze) veramerikaniseerd zijn. En het is óók de titel van het vierde boek van Chimamanda Ngozi Adichie. Je zult haar wellicht kennen van de TED Talk ‘We should all be feminists’, zo niet ga deze dan zeker even kijken. Maar deze keer vertelt Adichie het verhaal van Ifemelu, een jonge vrouw die haar leven in Afrika achterlaat om in de Verenigde Staten verder te studeren. Waar loopt ze tegenaan in het Amerika waar ze zo lang over heeft gefantaseerd?
Americanah behandelt allerlei thema’s: van racisme, cultuurverschillen en relaties tot geldproblemen. Je wordt aan de hand meegenomen door Ifemelu’s bewogen leven. Van Afrika tot in Amerika (van op de Himalaya tot in de woestijn). Wat zijn de mooie, maar ook vervelende kanten aan deze totaal verschillende werelden? En hoe slaat ze zichzelf hier doorheen?
Wanneer Ifemelu in Amerika aankomt, wordt ze voor het eerst geconfronteerd met haar donkere huidskleur. Het voelt voor haar alsof ze pas ‘zwart wordt’ op het moment dat ze uit het vliegtuig stapt. Thuis valt ze namelijk niet op, maar hier is ze opeens anders. Nooit eerder stond ze hierbij stil. En toch gaat ze zichzelf vormen naar de verwachtingen, om haar leven makkelijker te maken. Zo vervangt ze haar vlechten bijvoorbeeld voor steile lokken, om de kans op een baan te vergroten. Ook zet ze, in het bijzijn van anderen, een Amerikaans accent op. Later beseft ze zich gelukkig wel dat ze zichzelf niet moet veranderen om geaccepteerd te worden. Het is het niet waard.
En zo komen we alweer bij het volgende onderwerp aan. Zelfreflectie. ‘Americanah’ is het soort boek dat je constant aan het denken zet over jezelf, jouw leven en vooral je privileges. Ga het daarom vooral lezen en kijk eens in de spiegel. Ik begin wel.
Ik ben geboren in Amsterdam en heb daardoor nooit de druk gevoeld om te moeten verhuizen voor een hogere baankans of beter onderwijs. Ik heb een dak boven mijn hoofd. Ik heb het geluk dat ik een moeder heb die van weinig altijd veel weet te maken. En misschien nog wel het meest belangrijk: ik heb mezelf nooit aangepast om geaccepteerd te worden. Als ik dat wel had gedaan, was mijn leven (soms) waarschijnlijk een stuk makkelijker geweest. Maar toch ben ik blij dat ik dichtbij mezelf ben gebleven. En ik ben vooral dankbaar dat ik die optie had. Zoals zo goed wordt omschreven in dit boek: niet iedereen heeft die luxe.
De weg naar zelfacceptatie in Amerika wordt Ifemelu dus niet gemakkelijk gemaakt. Volgens de ene groep is ze te Amerikaans geworden en volgens de andere is ze juist ‘té Afrikaans’. Ik vind het niet gek dat ze dan een beetje de weg kwijtraakt. Want waar hoort ze nou eigenlijk echt bij? Máár gelukkig is er online wel een grote groep die haar problemen begrijpt en deelt. Ze heeft namelijk een populaire blog: ‘’Raceteenth or Various Observations About American Blacks by a Non-American Black’’. Hier lucht ze regelmatig haar hart over haar leven als ‘outsider’ in de VS. Bijvoorbeeld over ‘The Special White Friend’: de witte vriend die je niets uit hoeft te leggen. Dat is niet veel voorkomend, maar uiteraard wel heel fijn. (Ik heb toevallig het geluk dat ik wél omringd ben door dit soort mensen.) Want zoals Chimamanda zo mooi zegt: ‘’Racism should never have happened and so you don’t get a cookie for reducing it.’’<
|
|
|
TITTYMAG'S MARIJE ZIET DEZE KEER STREETART IN EL GOUNA.
|
|
|
The Hood, een street art-museumpje bij een chique hotel in de Egyptische vakantieplaats El Gouna.
Grappig want het is heel ver weg van welke “hood” dan ook. El Gouna voelt aan als een Midden-Oosterse versie van Disneyland. Niet zo gek, want de eerste ontwerpen voor dit resortdorp zijn gemaakt door dezelfde architect als het Parijse pretpark. Michael Graves tekende een Orientaals paradijs op.
Je ziet er veel warme kleuren, koepels, bogen en Noord-Afrikaans houtwerk.
The Hood voelt daarom ook wat misplaatst, er zitten allerlei gangsterachtige verwijzingen naar anarchie in de werken van de verschillende artiesten.
Oriëntaalse schilderingen hadden natuurlijker aangevoeld, maar ik ben benieuwd naar de achterliggende gedachte van dit straatproject. Ik vraag me ineens af of wellicht een ieder een hang heeft naar een gevaarlijk randje, spannend zijn. Dat denk ik, ik kan het helaas niet wetenschappelijk onderbouwen want ik schrijf dit terwijl ik op een strandbed lig, om de hoek van dit werk, zonder internet en dus ver weg van Google.<
Maar, mocht je ooit in El Gouna terecht komen, bekijk dan zeker ook even “The Hood” bij het Mosaique hotel.<
|
|
KRISTEL: "IK WIL NIET ALTIJD LUISTEREN NAAR MIJN LICHAAM."
|
|
Ik vond dat ik ook wel eens de deur uit moest om meer kennis te krijgen over endometriose, dus ik ging maar eens wat meer rond vragen. Zo kwam ik terecht bij een hormoon-yoga workshop. Ik wist niet echt wat ik hiervan moest verwachten en of het mij wel zou helpen.
Omdat ik zelf al veel aan yoga doe en me hier in verdiep, dacht ik dat ik de meeste oefeningen en routines wel al had ontdekt. Maar na deze workshop kwam ik erachter dat ik sommige periodes meer behoefte heb aan een zachtere vorm van ontstressende oefeningen. Deze doen zich onder andere voor in Qigong: een zeer oude Chinese ademhalings- en bewegingsleer, die de basis vormt van meerdere meditatietechnieken en andere vechtkunsten. Het voelt alsof je heel weinig energie inzet voor deze oefeningen, maar door de flow en ruimte van elke beweging komt je lichaam tot rust. En het zorgt er ook voor dat je organen genoeg beweging krijgen, wat eigenlijk een soort van inwendige massage is. Dit is om je lichaam te ontnemen van de pijnklachten die je kunt ervaren.
Endometriose zorgt ervoor dat je vaker moe bent of meer rust nodig hebt. Dit vind ik misschien nog wel het meest vervelend, want ik wil niet altijd luisteren naar mijn lichaam. Soms kan ik in een week drie tot vier keer per week gaan trainen (yoga, sportschool en cardio) en dan de week erna helemaal niks of misschien een keertje een yoga nidra, yin of alleen wandelen. Dan denk ik natuurlijk direct dat ik niet presteer of dat ik lui ben, maar dat is niet zo. Doordat je hormoon levels veranderen en de endometriose je energie levels kan beïnvloeden, is dit alleen maar een signaal van je lichaam dat je soms een week wat rustiger aan moet doen. ‘’Neem alle ruimte die je nodig hebt’’ zeg ik constant tegen mezelf. Dit is waar je moet beginnen.
Net zoals een cyclus, is elke week anders en zo moet je ook je beweging, activiteiten en eten daar op aanpassen. Ik word nu even niet meer ongesteld, maar ik houd me nog wel aan een aangepast hormoon-schema. Ik sla gewoon 1 week over en slik constant supplementen die mijn lichaam nodig heeft (mineralen, zink, magnesium, vitamine B, Serrapetase, Cranberry en B12).
Om even een 4-weken schema op te schrijven voor vrouwen die ongesteld worden, heb ik hier een voorbeeld per week met overzicht en tips:
In de week van je ongesteldheid zijn ontspanningsoefeningen en veel water drinken enorm belangrijk. Pas je voeding aan en eet ook eigenlijk niet meer dan je nodig hebt. Vaak denk je dat je veel meer cravings en behoefte aan eten hebt, maar het zorgt voor vrouwen met ongesteldheidskwaaltjes juist voor een veel zwaarder gevoel en darmklachten.
In de week na je ongesteldheid stijgt het FSH-hormoon, waardoor selectie van de eitjes plaatstvindt. Als je een to-do list hebt of een druk schema, zorg dan dat dit in deze week gebeurt. Dit is namelijk de week waarin vrouwen vaak het best presteren. Nu is ook een HIIT of ashtanga en core flow een goede basis om iets meer training te ondernemen. En zorg, ondanks dat je veel energie verbruikt, voor verse en lichte maaltijden.
In de 3e week is de ovulatie, nu ben je ook het meest vruchtbaar. Dit is ook de week waarbij veel vrouwen meer zin hebben in seks, wat logisch is. Het is de tijd van behoeftes, alles gaat om jou en selfcare en daar is ook de ruimte voor. Hier kun je jezelf op voorbereiden met hormoon-yoga oefeningen of lichte krachtsport. Eet verder veel vezels en fruit.
De laatste week, ik noem het ook wel de ‘’heksenweek’’. Deze fase duurt tot aan je ongesteldheid, behoud je routines en wijk er niet van af. Je gaat namelijk een week tegemoet waarin je energie omlaag gaat, omdat je lichaam aan het werk is met voorbereiding. Als je iets wil doen, ga dan voor een activiteit waarbij je even je verstand op nul kunt zetten, zoals schoonmaken of wandelen. Voel je niet teveel onderdrukt door je emoties. Geef dit gewoon de ruimte. In deze week is supplementen slikken ook handig, al helemaal als je de pil slikt (mineralen, zink, magnesium en vitamine B). Deze zijn altijd goed om te slikken, doe je dit niet, dan is dit een reminder om het in deze week wel te doen.<
|
|
Wil je ook eens meewerken, denken of samenwerken met The TittyMag? mail ons op thetittymag@gmail.com!
|
|
|
|
|
Iedere week The Tittymag in je mailbox? Dat kan! Meld je aan op thetittymag.com. Heb je op- en aanmerkingen, ideeën, inspiratie en wil je graag bijdragen aan The Tittymag? Mail ons dan op thetittymag@gmail.com.
Deze nieuwsbrief is samengesteld door Cathelijne Blok, Lotte Dale, De Moesjes, Thorn/ Roos, Samya Hafsaoui, Saskia Soelaksana, Marije Boomsma, Joy Bomer, Angel Rose, Marco Visscher, Seshiekela Moerlie, Susan van Ham en Lizette Pellikaan. We willen Olivier van Kuyen, Raymond van Mil, Nine Balk, Sam van der Plas en Tim Hofman duizend maal danken voor hun hulp om deze 161e editie zo awesome te maken.
|
|
|
|
