Copy
Διαβάστε το αυτό εδώ στον browser

σε 25 ημέρες τελειώνει κι αυτή η χρονιά,

αλλά μαζί τελειώνει και η δεκαετία, και περνάμε σε μια άλλη δεκαετία και, επιτέλους, μετά από είκοσι χρόνια, θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε ένα νούμερο για να την χαρακτηρίζουμε. Θα είναι "η δεκαετία του είκοσι". Λέγαμε "η δεκαετία του ενενήντα" το 1994, ας πούμε, αλλά πώς να πεις τη δεκαετία 00-09; Δεν υπήρχε δόκιμη, καθολικά αποδεκτή λύση. Οπότε δεν την αποκαλούσαμε τίποτε καθόλου εκείνη, παρακάμπταμε ολόκληρο αυτό το σχήμα.  Και η "δεκαετία του δέκα"; Δεν ήταν ούτε αυτό δόκιμο ή σύνηθες -ίσως επειδή το 11 και το 12 δεν τα λέμε "δεκαένα" και "δεκαδύο". Νομίζω γι' αυτό.
Τώρα, όμως, θα μπορούμε ξανά να χρησιμοποιούμε αυτό τον πολύ βολικό τρόπο για να ορίσουμε την εποχή μας με μια φράση. 
Ας ελπίσουμε όλοι στο απώτερο μέλλον αυτή η φράση να παραπέμπει σε κάτι καλό. 

Κατά τα άλλα, έχω να σας πω ότι αυτή ήταν η εβδομάδα κατά την οποία βρήκα αφορμή να τουιτάρω κι εγώ το baby Yoda. Οπότε ήταν μια καλή εβδομάδα, τηρουμένων των αναλογιών. 

σήμερα στην Καθημερινή

δεν έχω γράψει τίποτε επειδή, όπως είπαμε και την προηγούμενη φορά, από αυτή την εβδομάδα το άρθρο θα βγαίνει στο Σαββατιάτικο φύλλο και όχι την Παρασκευή. Οπότε αύριο το βραδάκι μπορείτε να το αναζητήσετε κάπου εδώ. Θα σας το βάλω και στα συνήθη σόσιαλ μύδια: το μπλε (του μπλουτζιν) το γαλάζιο και το άλλο μπλε (του φρεσκοβαμμένου πατζουριού). Όχι στο μωβ, μάλλον. Αυτά δύσκολα μπαίνουν στο μωβ. 

κι ύστερα, φύγαν οι μέλισσες
Το βιβλίο που διαβάζουμε στο Bookworm το Δεκέμβριο ανήκει στην κατηγορία "cli-fi", ήτοι η πλοκή του έχει κάπου μέσα μια περιβαλλοντική διάσταση. 

Η "Ιστορία Των Μελισσών" της Νορβηγίδας Μάγια Λούντε λέει τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται σε διαφορετικές εποχές και όλες έχουν ως μέρος της πλοκής τις μέλισσες. Αλλά στην πραγματικότητα, βεβαίως, η υπόθεση δεν έχει να κάνει με τις μέλισσες καθαυτές. 

και τώρα λίγα λινξ κι ασυνήθιστα πολλά λόγια


Βγήκαν τα αποτελέσματα του PISA 2018. Υποθέτω θα τα είδατε. Καμία έκπληξη. Θα τα ψαχουλέψουμε λίγο πιο ενδελεχώς να δούμε τι άλλο έχουν να μας πουν. 

Εγώ παλιά διάβαζα πολλά περιοδικά (θυμάστε τι είναι τα περιοδικά, ε, μην τα ξαναλέμε) αλλά πλέον προλαβαίνω να ξεφυλλίζω μόνο τα δύο που έρχονται στο γραφείο, το New Yorker και τον Economist. Αυτή την έβδομάδα, λοιπόν, διάβασα ένα άρθρο για τον Economist στο New Yorker. Με αφορμή αυτό το βιβλίο. (Ναι, ξέρω ότι είναι παλαιότερου τεύχους -έχω μείνει πίσω, δεν τα προλαβαίνω, έχουμε και ίντερνετ να διαβάσουμε, φωτογραφίες να ανεβάσουμε, εκδηλώσεις να παρουσιάσουμε, και κάτι έρευνες να ετοιμάσουμε, μεταξύ άλλων). 

Παρεμπιπτόντως, επειδή ο Economist έχει firewall, και μπορεί να μη θέλετε να πληρώνετε, όποτε όταν σας βάζω λινκ από εκεί ή από άλλη πηγή πίσω από firewall θα σας βάζω στο τέλος ένα δολαριάκι ($) για να καταλαβαίνετε ότι δεν είναι ανοιχτό και αν προτιμάτε να μην το πατάτε. Για παράδειγμα, το επόμενο: 

Μια ενδιαφέρουσα ιδέα: στην Εσθονία (άντε πάλι) δοκιμάζουν πιλοτικά μια νέα μορφή ποινής για όσους παραβιάζουν τα όρια ταχύτητας με το αυτοκίνητο. Τους σταματά η αστυνομία και τους προσφέρει μιαν επιλογή. Είτε να πληρώσουν το πρόστιμο, είτε να περιμένουν εκεί για τρία τέταρτα ή μία ώρα. Το σκέφτηκαν έξυπνα: σου λέει, αυτός τρέχει επειδή είναι πάρα πολύ σημαντικό να κερδίσει χρόνο, ε, ας πληρώσει σε χρόνο. ($)

Άλλο ένα ($): Από ό,τι αποδεικνύεται από μια νέα έρευνα, τα μέτρα που ελήφθησαν μετά την έκρηξη στο πυρηνικό εργοαστάσιο της Φουκουσίμα προκάλεσαν πολύ περισσότερους θανάτους από την έκρηξη και το πυρηνικό ατύχημα καθαυτό. Συγκεκριμένα, κανένας δεν πέθανε από τη ραδιενέργεια, αλλά περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της εκκένωσης ή για λόγους που οφείλονται σε αυτή. Χιλιάδες ακόμη έχασαν τη ζωή τους αργότερα, όταν έγιναν αισθητές οι συνέπειες του κλεισίματος και των 54 πυρηνικών εργοστασίων της χώρας, που παρήγαγαν το 30% της ενέργειας. Τα εργοστάσια αυτά δεν είχαν κανένα πρόβλημα, αλλά έκλεισαν "προληπτικά" μετά το ατύχημα. Οπότε ξαφνικά η χώρα άρχισε να εισάγει άνθρακα, φυσικό αέριο και πετρέλαιο για να κάψει, οι τιμές αυξήθηκαν δραματικά, φτωχοί πέθαιναν από το κρύο, προβλήματα υγείας γίνονταν εντονότερα. Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά το σεισμό και το τσουνάμι που προκάλεσε το ατύχημα, μόνο 9 πυρηνικά εργοστάσια έχουν επανεκκινήσει τη λειτουργία τους. 

Μιας και λέμε γι' αυτό το θέμα, τις προάλλες χάθηκα σε ένα σαφάρι-λινκ (όπως μπορεί να συμβεί στον καθέναν) κι έπεσα στη σελίδα της Wikipedia για το συγκεκριμένο σεισμό, και με κάθε γραμμή γούρλωνα τα μάτια όλο και περισσότερο. Ήταν ένα απίστευτο φυσικό φαινόμενο που ακόμα και εμείς που έχουμε ζήσει με τους σεισμούς δε μπορούμε να το συλλάβουμε εντελώς. 9,1 ρίχτερ, λέει, σύμφωνοι, δε μπορούμε να διανοηθούμε τι σημαίνει αυτό, μιλάμε για ένα σεισμό 500 φορές μεγαλύτερο από το σεισμό του 1999 στην Αθήνα. Ο οποίος διήρκεσε έξι λεπτά. Και συνοδεύτηκε από ογδόντα μετασεισμούς πάνω από 6 ρίχτερ. Δηλαδή είχες ένα σεισμό 500 φορές μεγαλύτερο από το σεισμό της Αθήνας που συνοδεύτηκε από 80 σεισμούς μεγαλύτερους από το σεισμό της Αθήνας. Το τσουνάμι που ακολούθησε σήκωσε κύματα ύψους 40 μέτρων, τα νερά έφτασαν ως και 20 χιλιόμετρα στην ενδοχώρα, ολόκληρη η Ιαπωνία μετακινήθηκε δυόμισι μέτρα προς τις ΗΠΑ, ο άξονας της Γης μετακινήθηκε κατά τουλάχιστον 10 εκατοστά και η διάρκεια της ημέρας μεγάλωσε κατά 1,8 μικροδευτερόλεπτα. Διαβάστε, αν αντέχετε -δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ μετά. 

Τέλος, από το Λάρι Ντέιβιντ: On the First World Campaign Trail

https://twitter.com/tgeorgakopoulos
https://www.facebook.com/thodorisgeorgakopoulos/
https://www.instagram.com/tgeorgakopoulos/
https://www.linkedin.com/in/georgakopoulos/
Website
Email
Copyright © 2019 georgakopoulos.org, All rights reserved.


Θέλετε να αλλάξετε το πώς λαμβάνετε αυτά τα γράμματα;
Μπορείτε να αλλάξετε τις επιλογές σας ή να σβηστείτε από τη λίστα.