το 2019 τελειώνει και δεν έχω κανενός τύπου ανασκόπηση της χρονιάς ή και της δεκαετίας να σας δείξω
υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση δυσανεξίας, δεν ξέρω αν το 'χετε παρατηρήσει. Μπορεί και να είναι ιδέα μου. Αλλά παλιά μας φλόμωναν στις ανασκοπήσεις και τις λίστες, τι έγινε πότε και πόσο, από το Νοέμβριο κιόλας. Έτσι δεν είναι; Τώρα κοτζάμ δεκαετία τελειώνει και δεν υπάρχει, δα, και τόσο τρομερή πρεμούρα να ξαναθυμηθούμε όσα έγιναν. Υπάρχουν λινξ κι αφιερώματα, αλλά λίγα. Σα να μην θέλουμε και πολύ να θυμηθούμε. Δεν είναι παράλογο.
Ξαναλέω, όμως: μπορεί να είναι ιδέα μου, καθώς συνεχίζω να απομακρύνομαι σταδιακά από το zeitgeist. Μπορεί εσάς, που έχετε τα κανάλια πληροφόρησής σας σχεδιασμένα αλλιώς, να σας έχουν όντως φλομώσει.
Το άλλο έθιμο, πολύ διαδεδομένο στην περίοδο ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, βεβαίως, είναι οι στόχοι. Τα "resolutions", πως τα λένε. Υποσχέσεις για τα πράγματα που θα πετύχουμε του χρόνου, πράγματα του τύπου "να τρώω λιγότερο κρέας", "να κάνω περισσότερα MOOCs", "να κάνω τη δίαιτα 16:8", "να διαβάσω 50 βιβλία". Είναι ωραία αυτά, μου αρέσουν. Αλλά δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. Για τους περισσότερους αυτά ξεχνιούνται (ή γίνεται εντελώς προφανής η αποτυχία τους) κάπου προς το Φεβρουάριο, οπότε και εγκαταλείπονται, αλλά εγώ έχω άλλο πρόβλημα. Σκέφτομαι τέτοια σχεδόν κάθε εβδομάδα και καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, ούτως ή άλλως. Μέχρι να πετύχω τον ένα στόχο έχω σκεφτεί άλλους δέκα. Είναι όπως τα βιβλία, που τα αγοράζω γρηγορότερα από ό,τι τα διαβάζω. Έτσι, τι resolutions να προσθέσω επιπλέον τώρα. Το έχω πάρει απόφαση, πια, ότι πρόκειται για ένα κυνήγι σισσύφειο και ότι στο τέλος αυτά είναι που μένουν, συσσωρευμένα σε στοίβες: ανεκπλήρωτοι στόχοι και αδιάβαστα βιβλία.
|