το 2019 τελειώνει και δεν έχω κανενός τύπου ανασκόπηση της χρονιάς ή και της δεκαετίας να σας δείξω

υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση δυσανεξίας, δεν ξέρω αν το 'χετε παρατηρήσει. Μπορεί και να είναι ιδέα μου. Αλλά παλιά μας φλόμωναν στις ανασκοπήσεις και τις λίστες, τι έγινε πότε και πόσο, από το Νοέμβριο κιόλας. Έτσι δεν είναι; Τώρα κοτζάμ δεκαετία τελειώνει και δεν υπάρχει, δα, και τόσο τρομερή πρεμούρα να ξαναθυμηθούμε όσα έγιναν. Υπάρχουν λινξ κι αφιερώματα, αλλά λίγα. Σα να μην θέλουμε και πολύ να θυμηθούμε. Δεν είναι παράλογο.

Ξαναλέω, όμως: μπορεί να είναι ιδέα μου, καθώς συνεχίζω να απομακρύνομαι σταδιακά από το zeitgeist. Μπορεί εσάς, που έχετε τα κανάλια πληροφόρησής σας σχεδιασμένα αλλιώς, να σας έχουν όντως φλομώσει. 

Το άλλο έθιμο, πολύ διαδεδομένο στην περίοδο ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, βεβαίως, είναι οι στόχοι. Τα "resolutions", πως τα λένε. Υποσχέσεις για τα πράγματα που θα πετύχουμε του χρόνου, πράγματα του τύπου "να τρώω λιγότερο κρέας", "να κάνω περισσότερα MOOCs", "να κάνω τη δίαιτα 16:8", "να διαβάσω 50 βιβλία". Είναι ωραία αυτά, μου αρέσουν. Αλλά δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. Για τους περισσότερους αυτά ξεχνιούνται (ή γίνεται εντελώς προφανής η αποτυχία τους) κάπου προς το Φεβρουάριο, οπότε και εγκαταλείπονται, αλλά εγώ έχω άλλο πρόβλημα. Σκέφτομαι τέτοια σχεδόν κάθε εβδομάδα και καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, ούτως ή άλλως. Μέχρι να πετύχω τον ένα στόχο έχω σκεφτεί άλλους δέκα. Είναι όπως τα βιβλία, που τα αγοράζω γρηγορότερα από ό,τι τα διαβάζω. Έτσι, τι resolutions να προσθέσω επιπλέον τώρα. Το έχω πάρει απόφαση, πια, ότι πρόκειται για ένα κυνήγι σισσύφειο και ότι στο τέλος αυτά είναι που μένουν, συσσωρευμένα σε στοίβες: ανεκπλήρωτοι στόχοι και αδιάβαστα βιβλία. 

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για το κρέας που τρώμε και για τις επιπτώσεις της κτηνοτροφίας στην κλιματική καταστροφή, αλλά όχι με σκοπό να σας (μας) κάνω να νιώσετε (νιώσουμε) τύψεις, αλλά για να θυμίσω ότι η επίπτωση της κτηνοτροφίας στο πρόβλημα είναι τόσο μεγάλη, που μια μικρή μείωση της κατανάλωσης κρέατος και γαλακτοκομικών θα μπορούσε να έχει αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Μπορείτε να το αναζητήσετε αύριο βράδυ κάπου εδώ. 

Την περασμένη Παρασκευή, δε, έγραψα για τη Γαλλία, με αφορμή αυτό το βιβλίο που διάβασα πρόσφατατα (μόνο 5 λίρες στο εγγλέζικο Amazon, παρεμπιπτόντως, για όποιον ενδιαφέρεται και όσο προλαβαίνουμε, πριν πεταχτούν στα ουράνια τα έξοδα αποστολής με το Brexit). Η οποία Γαλλία πριν από τον 20ο αιώνα δεν ήταν καθόλου αυτό που νομίζουν πολλοί. 

να ένα απόσπασμα 

"Ενώ όλοι νομίζουν ότι η “Γαλλία” είναι ένα συνεκτικό, πολιτισμένο έθνος με λαμπρή ιστορία, δημοκρατική παράδοση και εξαιρετικού επιπέδου πολιτισμό, λοιπόν, ο Ρομπ στο βιβλίο του εξηγεί ότι στην πραγματικότητα πριν από τον 20ο αιώνα “Γαλλία” δεν υπήρχε. Υπήρχε το Παρίσι και μια αχανής γεωγραφική έκταση γεμάτη με απομονωμένες μικρές πόλεις και χωριά στις οποίες κατοικούσαν εκατομμύρια εξαθλιωμένοι και πάμπτωχοι άνθρωποι οι οποίοι δεν μιλούσαν γαλλικά, δεν “αισθάνονταν” “Γάλλοι" και δεν γνώριζαν τίποτε για τα κοσμοϊστορικά γεγονότα, τις επαναστάσεις και τους Ναπολέοντες, που αργότερα θα μαθαίναμε ως “ιστορία της Γαλλίας".

και τώρα, τα τελευταία λινξ του 2019

Μια λίστα με τα καλύτερα longreads του Longreads. Αν πατάτε τα λινξ εδώ τακτικά, κάποια από αυτά θα τα έχετε διαβάσει ήδη. 

Εδώ βλέπουμε ότι ο CEO της Boeing που απολύθηκε μετά το απίστευτο φιάσκο του ελαττωματικού 737 ΜΑΧ και τα δύο πολύνεκρα ατυχήματα, θα λάβει ως αποζημίωση απόλυσης ως και $39 εκατομμύρια. Για να μην κάνετε τις πράξεις, βγαίνει πάνω από $100.000 για κάθε θύμα.   

AOC για Πρόεδρος. Θέμα χρόνου. 

Ο άλλος ζήτησε το Minecraft από τον παππού. "Μάικανφ" άκουσε ο παππούς, οπότε: το χειρότερο δώρο Χριστουγέννων όλων των εποχών. 

Να πως δισεκατομμυριούχοι δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε φιλανθρωπίες λίγο πριν το τέλος του χρόνου, χωρίς ούτε δολάριο να φτάνει όντως σε φιλανθρωπικές οργανώσεις. Αντίθετα, "παρκάρουν" χρήματα για φορολογικούς λόγους. 

Μια πρώην πιστή υπάλληλος της Google γράφει για το πόσο έχει αλλάξει η εταιρεία που κάποτε είχε το "don't be evil" για σύνθημά της. 

Στο ίδιο πνεύμα: μια πολύ ενδιαφέρουσα κριτική αποτίμηση της "τρίτης βιομηχανικής επανάστασης", η οποία απέτυχε να αναμορφώσει τον φυσικό κόσμο με ουσιαστικούς και ριζοσπαστικούς τρόπους. Εκεί που περιμέναμε ιπτάμενα αυτοκίνητα, καταλήξαμε με apps με φωτογραφικά φίλτρα στο κινητό. Παρεμπιπτόντως εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι ανήκω σε αυτούς που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει "τέταρτη" βιομηχανική επανάσταση, ότι αυτός ο όρος δεν είναι παρά επινόηση του WEF που δεν έχει καμία πραγματική ουσία, ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει από την "τρίτη", ότι οι βιομηχανικές επαναστάσεις δεν είναι σαν το "G" των κινητών, να αλλάζουμε κάθε λίγα χρόνια και ότι μέχρι να φτιαχτούν ριζικά και επαναστατικά νέοι τρόποι παραγωγής και αποθήκευσης ενέργειας και ριζικά ταχύτερες υπολογιστικές μηχανές δεν πρόκειται να δούμε "τέταρτη". Αλλά τι ξέρω γω; 

Το περιοδικό New Yorker έχει αυτά τα χιουμοριστικά σκίτσα που είναι σχεδόν πάντα απλά, ένα καρέ με μια ατάκα, ξέρετε ποια λέω. Ενίοτε είναι ξεκαρδιστικά, όπως για παράδειγμα αυτό με τη στρουθοκάμηλο που βλέπετε παραπάνω, ή αυτό, ή αυτό. Φτιάξανε λοιπόν αυτό το μικρό εργαλείο για να κατασκευάσετε τα δικά σας. 

Η φωτογραφία της δεκαετίας.