σκόπευα να σας γράψω ένα κανονικό γράμμα, αλλά μετά είδα μια ταινία

Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σας μιλήσει για την ποπ κουλτούρα και τα οπτικοακουστικά δρώμενα της εποχής, καθότι πλέον ζω πρακτικά εκτός εποχής, σα το Ντόκτορ Μανχάταν στον Άρη αλλά χωρίς τις υπερδυνάμεις. Δεν ξέρω τι βλέπει ο κόσμος, ποιες τηλεοπτικές σειρές παίζει η τηλεόραση (αν παίζει -υπάρχουν ελληνικές τηλεοπτικές σειρές;) τι τραγούδια ακούνε (ελληνικά ή ξένα), ποιοι είναι οι YouTubers της μόδας, ποιοι είναι οι πολιτισμικοί κοινοί τόποι αυτού του λαού. Εκτός τόπου και χρόνου. Οπότε δεν έχω να σας πω εσάς, που ζείτε στον πραγματικό κόσμο και έχετε την εμπειρία της πραγματικής ζωής, σχεδόν τίποτε. Γι' αυτά τα θέματα, τουλάχιστον, τις ταινίες, τη μουσική. Ακόμα και αν κάποια πράγματα τα παρακολουθώ κι εγώ στα νέτφλιξ, μέκφλιψ, σποτιφάη πως τα λένε, η γνώμη μου για αυτά δεν σας είναι χρήσιμη επειδή το πολιτισμικό υπόβαθρο που καθορίζει πια τα όποια γούστα μου είναι πολύ διαφορετικό από του κανονικού. Να σας πω δηλαδή ότι μου άρεσε η τηλεοπτική σειρά "Watchmen", να το κάνετε τι; Δεν σημαίνει τίποτε για εσάς αυτή η πληροφορία. Δεν μπορείτε να εικάσετε οτι, α, επειδή του άρεσε αυτουνού, θα μου αρέσει και εμένα. Σχεδόν σίγουρα δεν έχουμε αυτό τον κοινό τόπο.

Ο λόγος που σας τα λέω όλα αυτά είναι ότι εγώ είχα προγραμματίσει να σας γράψω σήμερα για μια τρομερή ιστορία που ξαναδιάβασα πρόσφατα, αλλά μετά πήγα και είδα μια ταινία στον κινηματογράφο. Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Είμαι σίγουρος ότι η ταινία αυτή, ένα απαράμιλλο τεχνικό και τεχνολογικό επίτευγμα, δεν θα είχε τόσο μεγάλη επίπτωση απάνω μου αν την είχα δει κατεβασμένη σε μια τηλεόραση, στην οθονούλα του μπροστινού καθίσματος στο αεροπλάνο, ή σε ένα θερινό σινεμαδάκι. Έτσι όπως την είδα, όμως, σε μια τεράστια οθόνη με εκκωφαντικό ήχο, σφίγγοντας μια παλάμη που με έσφιγγε για δύο εξουθενωτικές ώρες συνεχόμενα, μου τράνταξε το απομέσα μου. Πράγματα ξελάσκαραν. Το κρεσέντο (δεν βρίσκω άλλη λέξη) στο τελευταίο 20λεπτο της ταινίας μου προκάλεσε κανονική αυθόρμητη κι αθέλητη σωματική αντίδραση, δε μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, τα μέλη μου κουνιόντουσαν από μόνα τους (έτρεμα, έπιανα το κεφάλι μου, μη φανταστείτε τίποτε πολύ θεαματικό) πράγμα που έχω να πάθω από το 1999 όταν είχα πεταχτεί όρθιος μέσα στο σινεμά και φώναξα "<expletive> είναι φάντασμα κι αυτός!" Ήταν μια εμπειρία, τέλος πάντων. 

Η ταινία λέγεται "1917". Φυσικά, εσάς μπορεί να μην σας αρέσει.    

Η ιστορία που ήθελα να σας γράψω αλλά δεν μπόρεσα, είναι η ιστορία του ρωσικού υποβρυχίου Κουρσκ. Διαβάστε τη μόνοι σας.

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για την ακραία φτώχεια και για το αν μπορεί, όντως, κάποιος να ζήσει με 200 ευρώ το μήνα. Είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ. Το κείμενο θα ανέβει εδώ, καυτό, το Σαββατόβραδο. Το προηγούμενο Σάββατο, θυμίζω, είχα γράψει ότι η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι γυναίκα. 

Αλλά αφήστε με εμένα και την Πρόεδρο, εγώ τώρα θέλω να επιστρέψω στο προηγούμενο θέμα και να σας βάλω ένα απόσπασμα από συνέντευξη του σκηνοθέτη του "1917" Σαμ Μέντες. Η ταινία αυτή μοιάζει σα να είναι γυρισμένη σε ένα συνεχόμενο πλάνο (δεν είναι) και ο σκηνοθέτης εξηγεί γιατί είναι έτσι και γιατί οι ταινίες γυρίζονται, συνήθως, αλλιώς. 

"...you have to ask yourself why the grammar of film has developed the way it has. And it is an interesting question. We experience life much closer to one longer continuous shot. So we might expect the grammar of film to be the same. But the grammar of film was developed because cameras were not able to do what human beings can. They were too big. They were too bulky. They only shot on film. You had to cut at a certain point. That’s no longer the case. So there is a way of communicating now, which is not using the traditional tools, the traditional grammar of cinema that developed the last one hundred years".

και τώρα, τα λινξ

Αν σας έλεγα ότι ένας πολύ διάσημος και πολυγραφότατος συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα στην πραγματική του ζωή ήταν ένας γλοιώδης, χυδαίος πέφτουλας που άπλωνε το χέρι του σε όποια γυναίκα έβλεπε μπροστά του, ποιος θα μαντεύατε ότι ήταν; Χαζή ερώτηση, ξέρω. Πιθανότατα ήταν τόσο πολλοί. Ε στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τον Ισαάκ Ασίμοφ. 

Οι διάλογοι εργαζόμενων της Boeing για το 737 MAX που ήρθαν στη δημοσιότητα είναι σοκαριστικοί. Θυμίζω ότι δύο ατυχήματα σε τέτοια αεροσκάφη Οκτώβριο του 2018 και το Μάρτιο του 2019 προκάλεσαν το θάνατο 346 ανθρώπων. Όπως αποκαλύφθηκε μόλις πριν από λίγα λεπτά, ο CEO της εταιρείας που απολύθηκε πρόσφατα (με πολύ μεγάλη καθυστέρηση) θα πάρει αποζημίωση πάνω από $60 εκατομμύρια. Πάνω από 170.000 ανά νεκρό. Δεν πάμε καλά, παιδιά. 

Ζήτησαν από αμερικανούς να δείξουν πού είναι το Ιράν στο χάρτη. Έγινε αυτό που φαντάζεστε. 

Η Γερμανία προσπαθεί να μειώσει την ενεργειακή εξάρτησή της από τον άνθρακα και ταυτόχρονα να κλείσει τα πυρηνικά της εργοστάσια. Δεν πάει πολύ καλά αυτό. 

Η χιονισμένη Πάρνηθα (video)

Αυτή η πολύ αστεία και συνάμα τρομακτική συνέντευξη με τον Τζον Μακάφη, αυτόν με τα antivirus προγράμματα, ο οποίος τώρα είναι λέει 71 ετών, καταζητείται για φόνο και θα ξανακατέβει (!) υποψήφιος για Πρόεδρος της Αμερικής. Θα σας έλεγα να γκουγκλάρετε πριν μερικά πράγματα γι' αυτόν για να είστε προετοιμασμένοι, αλλά δεν και είμαι σίγουρος ότι θα σας έκανε καλό. 

"Ένα μήνυμα για τον άνθρωπο που θα μου φτιάξει το λάπτοπ" και "The electable female candidate". Πολύ αστεία.