σκόπευα να σας γράψω ένα κανονικό γράμμα, αλλά μετά είδα μια ταινία
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σας μιλήσει για την ποπ κουλτούρα και τα οπτικοακουστικά δρώμενα της εποχής, καθότι πλέον ζω πρακτικά εκτός εποχής, σα το Ντόκτορ Μανχάταν στον Άρη αλλά χωρίς τις υπερδυνάμεις. Δεν ξέρω τι βλέπει ο κόσμος, ποιες τηλεοπτικές σειρές παίζει η τηλεόραση (αν παίζει -υπάρχουν ελληνικές τηλεοπτικές σειρές;) τι τραγούδια ακούνε (ελληνικά ή ξένα), ποιοι είναι οι YouTubers της μόδας, ποιοι είναι οι πολιτισμικοί κοινοί τόποι αυτού του λαού. Εκτός τόπου και χρόνου. Οπότε δεν έχω να σας πω εσάς, που ζείτε στον πραγματικό κόσμο και έχετε την εμπειρία της πραγματικής ζωής, σχεδόν τίποτε. Γι' αυτά τα θέματα, τουλάχιστον, τις ταινίες, τη μουσική. Ακόμα και αν κάποια πράγματα τα παρακολουθώ κι εγώ στα νέτφλιξ, μέκφλιψ, σποτιφάη πως τα λένε, η γνώμη μου για αυτά δεν σας είναι χρήσιμη επειδή το πολιτισμικό υπόβαθρο που καθορίζει πια τα όποια γούστα μου είναι πολύ διαφορετικό από του κανονικού. Να σας πω δηλαδή ότι μου άρεσε η τηλεοπτική σειρά "Watchmen", να το κάνετε τι; Δεν σημαίνει τίποτε για εσάς αυτή η πληροφορία. Δεν μπορείτε να εικάσετε οτι, α, επειδή του άρεσε αυτουνού, θα μου αρέσει και εμένα. Σχεδόν σίγουρα δεν έχουμε αυτό τον κοινό τόπο.
Ο λόγος που σας τα λέω όλα αυτά είναι ότι εγώ είχα προγραμματίσει να σας γράψω σήμερα για μια τρομερή ιστορία που ξαναδιάβασα πρόσφατα, αλλά μετά πήγα και είδα μια ταινία στον κινηματογράφο. Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Είμαι σίγουρος ότι η ταινία αυτή, ένα απαράμιλλο τεχνικό και τεχνολογικό επίτευγμα, δεν θα είχε τόσο μεγάλη επίπτωση απάνω μου αν την είχα δει κατεβασμένη σε μια τηλεόραση, στην οθονούλα του μπροστινού καθίσματος στο αεροπλάνο, ή σε ένα θερινό σινεμαδάκι. Έτσι όπως την είδα, όμως, σε μια τεράστια οθόνη με εκκωφαντικό ήχο, σφίγγοντας μια παλάμη που με έσφιγγε για δύο εξουθενωτικές ώρες συνεχόμενα, μου τράνταξε το απομέσα μου. Πράγματα ξελάσκαραν. Το κρεσέντο (δεν βρίσκω άλλη λέξη) στο τελευταίο 20λεπτο της ταινίας μου προκάλεσε κανονική αυθόρμητη κι αθέλητη σωματική αντίδραση, δε μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, τα μέλη μου κουνιόντουσαν από μόνα τους (έτρεμα, έπιανα το κεφάλι μου, μη φανταστείτε τίποτε πολύ θεαματικό) πράγμα που έχω να πάθω από το 1999 όταν είχα πεταχτεί όρθιος μέσα στο σινεμά και φώναξα "<expletive> είναι φάντασμα κι αυτός!" Ήταν μια εμπειρία, τέλος πάντων.
Η ταινία λέγεται "1917". Φυσικά, εσάς μπορεί να μην σας αρέσει.
Η ιστορία που ήθελα να σας γράψω αλλά δεν μπόρεσα, είναι η ιστορία του ρωσικού υποβρυχίου Κουρσκ. Διαβάστε τη μόνοι σας.
|