αυτό το γράμμα δεν θα τελειώσει ευχάριστα

γράφουμε και διαβάζουμε για τα χαζοχαρούμενα πράγματα της καθημερινότητας, γιατί τι άλλο να κάνουμε, κάπως πρέπει να γεμίζει ο χρόνος, να απασχολείται το μυαλό. Πότε πότε όμως εμφανίζεται μπρος μας κάτι αληθινό και μας θυμίζει αυτά που έχουνε στ' αλήθεια σημασία, τα βασικά. Το ότι πάλι -πάντα- τα ξεχνάμε κάνει την ζωή λίγο πιο υποφερτή. Στο τέλος αυτού του γράμματος, αντί για λινξ, σας έχω δύο (ή τρία, δεν έχω αποφασίσει ακόμη) τέτοια πράγματα. Σας το λέω για να έχετε το χρόνο και την ευχέρεια για να σκρολάρετε μέχρι εκεί που αντέχει ο καθένας και η καθεμία. Αλλά πρώτα, τα πράγματα που είχα σημειώσει να σας πω νωρίτερα στην εβδομάδα: 

αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκομαι στο Λονδίνο

επειδή έχω υποσχεθεί να μιλήσω αύριο σε αυτή την εκδήλωση στο LSE (αν είστε drained brains στα πέριξ μπορείτε να έρθετε να μας ακούσετε, οι υπόλοιποι ομιλητές είναι εξαιρετικοί, εγώ είμαι εντελώς απροετοίμαστος) και οπότε εκ των πραγμάτων και ούτως ή άλλως δεν θα μπορέσω να σας γράψω πάρα πολλά, καθώς παράλληλα απεργάζομαι ένα σχέδιο φυγάδευσης ενός ή δύο μαρμάρων από το Βρετανικό Μουσείο, ανάλογα πόσα θα μου αφήσουν να βάλω στη χειραποσκευή από την Aegean. Νομίζω ότι αν όλοι μαζί βάλουμε ένα χεράκι, πέτρα-πέτρα (και εδώ τα μέλη της διασποράς, τα drained brains μας, μπορούν να βοηθήσουν πολύ, κάθε που γυρνάνε στην πατρίδα για διακοπές ή για long weekends) σιγά σιγά θα τα φυγαδεύσουμε όλα πίσω στο σπίτι τους, μακριά από την εκτός Ε.Ε. σκοτεινιά, μοναξιά και μιζέρια. 

#BringThemBack  

αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που θέλω να σας πω, γεωγραφικά σχετικό

μια από τις πιο συναρπαστικές και τραγικές υποθέσεις της πρόσφατης ευρωπαϊκής ιστορίας είναι ο εμφύλιος πόλεμος στη Βόρεια Ιρλανδία, μια απίστευτη τραγωδία απανθρωπιάς και μίσους, που στοίχισε τη ζωή σε 3.500 χιλιάδες ανθρώπους (περισσότεροι από τους μισούς άμαχοι) από τα τέλη της δεκαετίας του '60 κι ύστερα. Τρομοκρατικές/παραστρατιωτικές οργανώσεις των καθολικών (ο IRA και τα παρακλάδια του, που διεκδικούσαν ένωση με την Ιρλανδία) πολεμούσαν με παραστρατιωτικές οργανώσεις προτεσταντών (που, εκπροσωπώντας την πλειοψηφία, υπερασπίζονταν την ένωση με το Ηνωμένο Βασίλειο) και τον Βρετανικό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν στρατό κατοχής, αλλά, βεβαίως, έκαναν και κανονικές τρομοκρατικές επιθέσεις με θύματα αμάχους. Τη θυμηθήκαμε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή πρόσφατα, επειδή διαβάσαμε στο Bookworm τον εκπληκτικό "Γαλατά" της Άννας Μπερνς, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται μέσα στα "Troubles", στην παράνοια και τη φρίκη της τρομοκρατίας. Για να μάθω περισσότερα αναζήτησα και κάτι πιο περιγραφικό και αναλυτικό. Και το βρήκα,

...στο βιβλίο της εβδομάδας

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για το πώς τα πηγαίνει η Ελλάδα σε μια σειρά από δείκτες που κατατάσσουν τις χώρες σε λίστα, για διάφορα θέματα. Είχα κάνει αυτή την άσκηση ακριβώς έξι χρόνια πριν, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην "Κ" σαν και σήμερα, οπότε θέλησα να γυρίσω στους ίδιους δείκτες και να δω αν έχουμε κάνει καμια πρόοδο. Φαντάζεστε την απάντηση. Θα ανέβει εδώ Σάββατο βράδυ. 

Το προηγούμενο Σάββατο, θυμίζω, είχα γράψει για το πώς ο Μάικλ Μπλούμπεργκ προσπαθεί να αγοράσει την Προεδρία των ΗΠΑ. Στο debate της Νεβάδας της προάλλες αυτό το θέμα, πώς να το πω, ετέθη.   

σας είπα, όμως, ότι αυτό το γράμμα δεν θα τελειώσει ευχάριστα

Τα παραπάνω τα είχα γράψει νωρίτερα στην εβδομάδα, πριν αρχίσει η ομοβροντία. Κανονικά σε αυτό εδώ το σημείο του γράμματος συνήθως σας βάζω τα λινξ, μια επιλογή άρθρων, βίντεο, φωτογραφιών και κάθε άλλης μορφής υλικών με πράγματα ενίοτε σημαντικά, συχνά επουσιώδη. Μερικές φορές, όμως, όπως είπαμε στην αρχή, συμβάντα ή σημάδια μας θυμίζουν ότι υπάρχει και ένα πιο βασικό και θεμελιώδες πλέγμα πραγμάτων κάτω από όλα αυτά, ένα διαρκές υπόβαθρο αλήθειας πάνω στο οποίο στήνουμε όλο το πλέγμα της επιφανειακής μας πραγματικότητας και μετά, αυτό το υπόβαθρο, το ξεχνάμε.

Δύο τέτοια σημάδια κι ένα τέτοιο συμβάν, το λοιπόν με ρίξαν εμένα στα τσιμέντα (έτσι είναι το υπόβαθρο, έχει την υφή τσιμέντου) και με κοπάνησαν σαν το ψάρι την εβδομάδα που μας πέρασε. Τα δύο λινξ που αντιστοιχούν στα σημάδια τα είδα πριν από λίγες ημέρες και, μετά από πολλή σκέψη, θα σας τα βάλω τώρα εδώ. Το συμβάν συνέβη σήμερα και, αυτή τη στιγμή, καθώς συμπληρώνω το draft που είχα ετοιμάσει από την Αθήνα, δεν έχω αποφασίσει αν θα το προσθέσω.

Τώρα, κοιτάξτε: ο λόγος που σας έγραψα τόσο μεγάλη εισαγωγή, είναι ότι μπορεί να μην θέλετε να σκάψετε αυτή τη στιγμή κάτω από το πλέγμα της δικής σας επιφανειακής πραγματικότητας. Μπορεί να μην είστε ψυχολογικά έτοιμοι να κοπανηθείτε στο τσιμεντένιο υπόβαθρο σώνει και ντε. Το καταλαβαίνω και το δέχομαι. Γι' αυτό σας δίνω την ευκαιρία να σταματήσετε να σκρολάρετε. Βασικά, σας το προτείνω.

Σταματήστε να σκρολάρετε. 

πρώτον, ένα ντοκιμαντέρ

η Ουάντ αλ Κατίμπ είναι μια νεαρή σκηνοθέτης που για πέντε χρόνια τραβούσε εικόνες από την καταστροφή της πόλης της στη Συρία. Η ίδια και ο άντρας της, που είναι γιατρός, ήταν μέλη της αντίστασης κατά του καθεστώτος του δικτάτορα Ασάντ. Οι εικόνες που τράβηξε καθώς οι δυνάμεις του Ασάντ και της Ρωσικής αεροπορίας που τον στηρίζουν ισοπέδωναν το Χαλέπι έγιναν διάσημες μέσα από τα ρεπορτάζ δυτικών ΜΜΕ. Μέσα στην καταστροφή, όμως, η Ουάντ και ο άντρας της έφτιαξαν μια οικογένεια. Ζούσαν μια ζωή ανάμεσα στα ερείπια. Το ντοκιμαντέρ "For Sama" έχει αυτό το θέμα. Είναι ένα "γράμμα" της σκηνοθέτιδας προς την μικρή της κόρη, η οποία γεννήθηκε στα βομβαρδισμένα χαλάσματα, με τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα να πετάνε από πάνω. Το έφτιαξε για να της δείξει από πού προέρχεται, να της εξηγήσει τι συνέβη, γιατί έκανε όσα έκανε. Το ντοκιμαντέρ αυτό, που ήταν υποψήφιο και για βραβείο Όσκαρ (αλλά τι σημασία έχει) είναι ένα θέαμα πάρα πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν σε ένα αυτοσχέδιο νοσοκομείο στο οποίο έρχονταν τα θύματα των βομβαρδισμών (μέχρι το τέλος της ταινίας, είναι το μόνο νοσοκομείο που έχει απομείνει στην πόλη). Οι σκηνές που τράβηξε η Ουάντ εκεί μέσα είναι απίστευτα σκληρές. Δεν ξέρω από τι είστε φτιαγμένοι, αλλά αυτό το θέαμα ενδέχεται να σας ταρακουνήσει (στην καλύτερη περίπτωση) ή να σας τραντάξει συθέμελα (πιθανότερο), και να σας αφήσει μουδιασμένο ή μουδιασμένη, στη σιωπή σε μια γωνιά για πολλή ώρα -στο τσιμέντο- μέχρι να συνέλθετε. Αν συνέλθετε. 

Σας αφήνω να το αναζητήσετε μόνοι και μόνες. Μόνο ένα πράγμα ακόμα θέλω να σας πω γι' αυτό. 

Αν έχετε στη ζωή σας κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους που στις ημέρες μας μιλάνε για "λάθρομετανάστες" και φοβούνται ότι τους συμβαίνει "εισβολή" και αν δεν πρόκειται για κάποιο κτήνος, για κάποιον αθεράπευτο παλιάνθρωπο, σας παρακαλώ να του (ή της) δείξετε αυτή την ταινία. Να τον (ή την) αφήσετε λίγο να τη σκεφτεί. Ίσως και να το συζητήσετε για λίγο μαζί. Θα του (ή της) κάνετε πάρα πολύ καλό, νομίζω.

δεύτερον, ένα άρθρο

το άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη για την τετράχρονη κόρη του στο νοσοκομείο. Δίστασα πολύ πριν σας το βάλω εδώ. Δεν βρίσκω και λέξεις να σας γράψω για αυτό το λινκ -τι να σας πω. Τι να πει οποιοσδήποτε.

Το διαβάζεις αυτό και μετά κοιτάζεις τα ματάκια της Σάμα απ' το Χαλέπι στο ντοκιμαντέρ και θυμάσαι ότι τίποτε άλλο δεν έχει σημασία, τίποτε απολύτως. 

το συμβάν είναι ότι σήμερα χάσαμε την Ουρανία

ένα μέλος της οικογένειας της διαΝΕΟσις.
Και εδώ οι λέξεις μου για σήμερα τελειώνουν. 

Όσους σκρολάρατε μέχρι εδώ, σας ευχαριστώ. Και συγγνώμη.