|
Behalve dat het werk van Isabelle Andriessen er prachtig uitziet, zijn we ook helemaal weg van haar ideeën erachter. Haar kunstwerken zijn onderdeel van haar onderzoek wat het levende onderscheidt van het niet-levende. Ze is gefascineerd door bijzondere levensvormen, zoals virussen, parasieten en wij snappen wel waarom. Haar vraag is: kun je leven forceren in dat wat (nog) niet leeft? En: hoe zou leven eruit zien als de planeet als gevolg van natuurrampen en vervuiling onbewoonbaar zou worden?
Ze creëert nieuwe fluïde tussenvormen, balancerend in het schemergebied tussen levend en niet-levend. Ze manipuleert synthetische materialen zodat ze een eigen gedrag en metabolisme (stofwisseling) ontwikkelen. Hierdoor gaan de sculpturen zweten, druipen en kristalliseren, zo veranderen ze door de tijd heen.
Over hoe de kunstwerken zich precies ontwikkelen heeft Andriessen geen controle, ze schept als kunstenaar alleen maar de voorwaarden van haar werk. Ze zorgt ervoor dat de beelden meer zijn dan een object. Morgen zien ze er weer anders uit dan vandaag, ze hebben als het ware een eigen wil. Zo bevinden de sciencefictionachtige kunstwerken zich in nóg een schemergebied, dat tussen sculptuur en performance.
We hebben erg veel zin om die langzame performance te volgen en zo mee te worden gezogen in haar dystopische toekomstbeeld.
Het werk van de andere genomineerden voor de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs is ook erg goed. Dat zijn: Wouter Paijmans, Özgür Kar, Sharelly Emanuelson en Philip Vermeulen. Werk van alle kunstenaars is nu te zien in Schiedam. Het zouden alle vier mooie winnaars zij, maar… wij vinden natuurlijk dat Isabelle moet winnen. Help ons daarbij: bezoekers van de tentoonstelling mogen stemmen voor de publieksprijs. Doe het.
Te zien t/m 22 maart
|
