Een heel leerzaam werkbezoek!
Door Anne-Rose Hermer
Als freelance schrijfster/journaliste kun je niet overal verstand van hebben. Ik vind paarden ontzettend lieve en mooie dieren, maar ik rijd zelf geen paard. De hoofdpersoon van mijn nieuwe jeugdboek is een paardenmeisje, dus ik moest aan de studie.
Gelukkig is mijn nicht Sara (14) een paardenmeisje en ze is trots dat ze me kan helpen. Bovendien ben ik door mijn werk bij verschillende maneges in de regio geweest en ik mocht een keer op stap met een paardentandarts. Toch wilde ik graag nog een manege bezoeken. Vanwege het bijzondere karakter stond De Hazelaar al een tijdje op mijn verlanglijstje. Een paar jaar geleden heb ik een kort artikel over De Hazelaar geschreven nadat de manege een prijs had gewonnen, maar de tijdsdruk was te klein om langs te komen. Dat betreurde ik. Dit was een prima aanleiding om de manege alsnog te zien. Ik zocht contact met Martin Liefting en ik kon ontzettend snel terecht. Zijn dochter Emma heeft me rondgeleid. Op de door haar gemaakte foto sta ik met Don, een stoere hengst die het bij De Hazelaar duidelijk enorm naar zijn zin heeft.
Bij een dergelijk werkbezoek gaat het vaak om details die een paardenmeisje opmerkt, maar niet-paardenkenners ontgaan. Op de grond in de stal ligt stro, paarden eten hooi. Van mijn nichtje weet ik dat paarden appels een traktatie vinden. Daarom had ik een zak appels bij me. Er werd me uitgelegd dat die in stukjes gesneden zouden worden en verdeeld over de paarden, zodat ze allemaal iets lekkers kregen. Exact conform het beleid. De Hazelaar heeft uitsluitend lespaarden, zodat er onderling geen ‘rangorde’ ontstaat tussen leerlingen die op een manegepaard rijden en op hun eigen paard. Er zijn écht maneges waar zulke dingen spelen.
Andere dingen die ik heb geleerd, zijn onder andere dat sommige paarden uit een hooizak eten, dat een paard tijdens het poetsen en zadelen áltijd vast moet staan, dat hekken goed dicht gedaan moeten worden, dat sommige paarden liever alleen in de wei staan, dat je spreekt over een paardenstal en dat paarden in hun box staan én dat er rustige paarden zijn die wat meer bewegingsruimte hebben, zodat ze bij een ander paard op bezoek kunnen gaan. Heel lief om te zien! Ik heb veel aantekeningen en foto’s gemaakt. Die hangen inmiddels in een speciale houder vlakbij mijn bureau, zodat ik makkelijk ‘in de paardensfeer’ kan komen.
Geen idee wanneer mijn boek verschijnt, maar met de paardenkennis gaat het goed komen. Nogmaals hartelijk dank dat ik mocht langskomen.
|