η εποχή του Covid-19 αρχίζει
τόσα χρόνια σας γράφω γράμματα ζοφερά κι απαισιόδοξα, πόσο χάλια θα πάνε τα πράγματα, πόσο θα χρεοκοπήσει η χώρα μας, πώς το τοξικό ιχώρ του λαϊκισμού θα λιώσει τη δημοκρατία όπως το αίμα του Άλιεν έλιωνε τα πατώματα του Νοστρόμο, πώς η κοινωνία μας είναι τόσο τοξική, πόσο δε συνεννοούμαστε πια που είναι σαν ο καθένας να 'ναι μόνος του αλλά, μεταξύ μας, κι οι δυό μας το ξέραμε ότι υπήρχε στην όλη κουβέντα μια νότα θεραπευτικής υπερβολής, σα να θέλω μαζί να ξορκίσουμε το κακό αναλύοντάς το εξαντλητικά, γελώντας.
Λοιπόν.
Τώρα είμαστε εδώ*.
Ο κόσμος αργά-αργά παραλύει. Συνέδρια και εκδηλώσεις ακυρώνονται (το SXSW μόλις ανακοινώθηκε ότι ακυρώνεται, εγώ αυτή τη στιγμή κανονικά θα σας έγραφα από τους Δελφούς, αν το θυμάστε). Αεροδρόμια και τουριστικά αξιοθέτα αδειάζουν. Σχολές και σχολεία κλείνουν, για λίγο, προληπτικά. Η κίνηση στους δημόσιους χώρους μειώνεται. Η αγορά της κρουαζιέρας καταρρέει -η τουριστική βιομηχανία ετοιμάζεται για μια καταστροφική σεζόν. Αντισηπτικά παντού, και μάσκες.
Λόγια καθησυχαστικά ακούγονται κι από εδώ και από εκεί. Θα το περάσουμε κι αυτό. Δεν είναι τίποτε. Η γρίπη σκοτώνει τόσο πολλούς και κανείς δε λέει τίποτε. Αμ τα τροχαία; Καθώς προχωράει το φαινόμενο μαθαίνουμε όλο και περισσότερα, κάθε μέρα και κάτι καινούργιο, και τα καθησυχαστικά τα λόγια μοιάζουν όλο και πιο αφελή κι αστήρικτα, σαν ξόρκια.
Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα παγκοσμίως ξεπέρασαν σήμερα τα 100.000. Όλοι ξέρουν ότι τα πραγματικά είναι πολύ, πολύ περισσότερα. Στην Κορέα εξετάζουν 10.000 ανθρώπους την εβδομάδα. Στις ΗΠΑ έχουν εξετάσει όλους κι όλους λιγότερους από 2.000, και το 10% έχει βγει θετικό. Η Ιταλία έχει παραλύσει, αλλά στην Τουρκία δεν έχουν δηλώσει ούτε ένα κρούσμα. Κανείς δεν τους πιστεύει.
Και, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για τον ιό. Ότι, ας πούμε, πιθανότατα υπάρχουν δύο εκδοχές του αυτή τη στιγμή εκεί έξω η L και η S, η μια πιο ήπια, η άλλη πιο άγρια. Ότι ο κάθε φορέας μολύνει κατά μέσο όρο 2-3 άλλα άτομα. Ότι ο δείκτης θνησιμότητας είναι τουλάχιστον δεκαπλάσιος της γρίπης (αλλά δέκα φορές μικρότερος του SARS και 40 φορές μικρότερος του MERS). Ότι αυτοί που ασθενούν βαριά στις 7 ημέρες από την έναρξη των συμπτωμάτων πρέπει να μπουν στο νοσοκομείο, στις 11 ημέρες μπαίνουν στην εντατική με πνευμονία. Ότι οι μάσκες, τελικά, βοηθάνε και αυτούς που δεν έχουν μολυνθεί. Να ένα thread που συγκεντρώνει μερικές πηγές γι' αυτά.
Τι θα γίνει στο μέλλον; Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Θα σταματήσει αυτό το πράγμα; Θα πεθάνει από τη ζέστη και τον υπέροχο ελληνικό ήλιο; (Όχι) Θα βρεθεί το εμβόλιο πριν αρρωστήσουμε όλοι; Θα γίνουν οι εκδηλώσεις που αναβλήθηκαν; Θα γιορτάσουμε Πάσχα; Θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι; Ή θα αλλάξει ο τρόπος που ζούμε για πάντα;
θα ήθελα να σας δώσω απαντήσεις περί αυτού, μα έχω μόνο ενα λινκ
αυτό είναι το ένα κείμενο που σας προτείνω να διαβάσετε αυτή την εβδομάδα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, λέει, το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι αυτός ο κορωνοϊός να γίνει ένα μόνιμο κομμάτι της ζωής μας στο εξής. Θα υπάρχει στον πληθυσμό και περιοδικά (ίσως τους χειμώνες, όπως η γρίπη) θα επανέρχεται. Δεν θα είναι ο πρώτος. Υπάρχουν άλλοι τέσσερις σχετικά άγνωστοι κορωνοϊοί που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στους ανθρώπινους πληθυσμούς, τους οποίους κολλάμε διαρκώς όλοι μας και οι οποίοι προκαλούν το 25% των κρυολογημάτων. Μπορεί αυτός να γίνει ο πέμπτος -και χειρότερος. Επίσης, ιοί αυτής της μορφής μεταλάσσονται εύκολα και συχνά. Επίσης, αν πάθεις τον ένα, δεν αποκτάς σημαντική ανοσία στους άλλους. Πιθανότατα δεν αποκτάς διαχρονική ανοσία ούτε στον ίδιο -γι' αυτό κολλάμε τους κορωνοϊούς ξανά και ξανά, και παθαίνουμε συχνά κρυολογήματα.
Γενικά, το συμπέρασμα φαίνεται να είναι ότι μια μεγάλη καινούργια περιπέτεια ξεκινά. Δεν ζούμε κάτι πρόσκαιρο, που θα ξεβολευτούμε μερικές εβδομάδες και μετά θα εξαφανιστεί για πάντα και θα επιστρέψουμε όπως πριν. Αυτό το σενάριο σχεδόν (έμφαση στο σχεδόν) αποκλείεται πια. Το πόσο γρήγορα θα χωνέψουμε τα δεδομένα καθώς αυτά αλλάζουν το επόμενο διάστημα, ε, αυτό εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά. Νομίζω όμως ότι εσείς, που έχετε λουστεί την τρομολαγνεία αυτού εδώ του εβδομαδιαίου γράμματος και των καταθλιπτικών άρθρων στην Καθημερινή, είστε λίγο πιο προετοιμασμένοι ψυχολογικά από το γενικό πληθυσμό.
Παρακαλώ.
|
|
αύριο στην Καθημερινή
γράφω για το άλλο κοσμοϊστορικό γεγονός των ημερών (αφού στην εποχή μας αυτά συμβαίνουν κάθε εβδομάδα, και δυο-δυο), την κατάσταση στα σύνορα, και το πώς συμβάντα που δυνητικά θα μπορούσαν να μας φέρουν πιο κοντά ως λαό, τα πιάνουν ακραίοι και τα μολύνουν με το μίσος τους και τελικά τα μετατρέπουν σε άλλη μια αφορμή για να τσακωνόμαστε. Θα ανέβει το Σαββατόβραδο εδώ.
|
|
Δεν είναι βιβλίο, είναι περιοδικό. Η ετήσια έκδοση που βγάζουμε, με μια σύνοψη όλου του υλικού που έχει βγει μέσα στην προηγούμενη χρονιά, 305 σελίδες με φωτογραφίες, διαγράμματα, συνεντεύξεις και άλλα κείμενα.
Επιπλέον, είναι ένα πολύ ωραίο και γυαλιστερό αντικείμενο.
Κάνει €5 και το βρίσκετε εδώ και από την ερχόμενη εβδομάδα σταδιακά και στα καλά βιβλιοπωλεία.
|
|
|
το βιβλίο που διαβάζουμε στο bookworm το Μάρτιο
|
|
Το βιβλίο που διαβάζουμε το Μάρτιο είναι το "Εκεί που ζούμε" του Χρίστου Κυθρεώτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Η ιστορία του μυθιστορήματος παρακολουθεί ένα 24ωρο από τη ζωή ενός νεαρού Έλληνα, λίγο πριν εγκαταλείψει την Ελλάδα, το καλοκαίρι του 2014.
Θα συναντηθούμε ποτέ ξανά για να το συζητήσουμε αυτό και τα υπόλοιπα; Ποιος ξέρει!
|
|
|
και τώρα, τα λινξ
Συγγνώμη, αλλά αυτή η χώρα έχει κάποια συγκεκριμένα, λίγα αλλά σημαντικά προτερήματα. Αν τα χάσει κι αυτά, τι θα την κάνουμε; Τι να την κάνουμε;
Εν τω μεταξύ, ασχολούμαστε με τα τρέχοντα φλέγοντα και παραβλέπουμε, μοιραία, τα μακροπρόθεσμα φλέγοντα: Νέα έρευνα υποστηρίζει ότι τα τροπικά δάση βρίσκονται πολύ πιο κοντά στο σημείο καμπής κατά το οποίο θα πάψουν να απορροφούν άνθρακα και θα αρχίσουν να εκλύουν. Οι επιστήμονες υπολόγιζαν ότι αυτό το σημείο απέχει δεκαετίες. Η νέα έρευνα εκτιμά ότι θα συμβεί σε 10 χρόνια. Θα είναι, φυσικά, μια καταστροφή για εμάς. Αν υπάρχουμε ακόμα σε 10 χρόνια.
Κι εγώ εν τω μεταξύ δεν μπορώ να βγάλω απ' το μυαλό μου αυτό το βίντεο. Δεν το χωράει ο νους. Ένας έμπειρος παρουσιαστής ειδήσεων και ένα στέλεχος των New York Times σχολιάζουν ένα τουίτ. Πραγματικά, δείτε το.
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, το Time γυρνάει πίσω στο χρόνο και προσπαθεί να διορθώσει εκ των υστέρων την περιφρόνηση που επιφύλασσε σε σημαντικές γυναίκες κάθε που έβγαζε το τεύχος με τον "Άνδρα της Χρονιάς". Οπότε επιλέγει 100 "γυναίκες της χρονιάς". Ενδιαφέρον αφιέρωμα.
Ο Άντριου Γιανγκ, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες υποψηφίους για το χρίσμα των Δημοκρατικών, ιδρύει έναν πολιτικό οργανισμό που θα χρηματοδοτεί έρευνες για πολιτικές λύσεις σε θέματα που τον ενδιαφέρουν, όπως το ενιαίο βασικό εισόδημα.
Η άλλη πολύ ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα ήταν της Ελίζαμπεθ Γουόρεν, ίσως της πιο σοβαρής, καταρτισμένης, έμπειρης και ικανής από όλους. Αυτό το άρθρο υπογραμμίζει γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά της, μαζί με το ότι ήταν γυναίκα, καταδίκασαν την υποψηφιότητά της στις ΗΠΑ του 2020. Και έτσι τώρα έχουν ακριβώς τους υποψηφίους που τους αξίζουν, τρεις λευκούς γέρους.
Ένα μεγάλο άρθρο του Guardian για τη Χρυσή Αυγή, καθώς η δίκη οδεύει προς το τέλος.
"I hate Trump's awful policies but I love that he's a huge asshole".
Ξανά, για την περίπτωση που δεν τα έχετε διαβάσει, τα άρθρα του Ηλία Μαγκλίνη για τη μάχη της 4χρονης κόρης του με τον καρκίνο: Πρώτο, δεύτερο, τρίτο.
«Επίθεση την αυγή· κανείς δεν πεθαίνει»
|
|
* Ο καινούργιος ιός εμφανίστηκε στην Κίνα όταν κάποιος κονοσέρ έφαγε άρρωστη νυχτερίδα ή παγκολίνο, και το στοίχημα στην αρχή ήταν να τον κρατήσουν τον ιό εκεί, να μολυνθούν όσο γίνεται λιγότεροι, μεμονωμένοι, να μην ξεφύγει. Κλείσαν πόλεις, έβαλαν ζωές στο pause, το πάλεψαν με όλα τα εργαλεία της απολυταρχίας. Απέτυχαν. Ο ιός ξέφυγε. Εδώ και μερικές ημέρες σε διάφορες χώρες του κόσμου εμφανίζονται κρούσματα σε άτομα που δεν έχουν ταξιδέψει σε καμία Κίνα, σε καμία Ιταλία, ούτε και ξέρουν κανέναν που έχει ταξιδέψει. Η προσπάθεια της απομόνωσης, να το πιάσεις το φαινόμενο στην αρχή του, να το πνίξεις, τελείωσε. Η ανθρωπότητα έχει περάσει ήδη στην επόμενη φάση, τη φάση της διαχείρισης. Η πανδημία είναι πλέον σχεδόν βέβαι. Θα κολλήσουμε όλοι αργά ή γρήγορα. Αλλά, ακολουθώντας λίγο-πολύ τα ίδια μέτρα που ακολουθήθηκαν στο πρώτο στάδιο, τώρα προσπαθούμε να καθυστερήσουμε την εξέλιξη του φαινομένου, να μην κολλήσουμε όλοι μαζί και γονατίσουν τα συστήματα υγείας του πλανήτη. Εδώ είμαστε τώρα.
|
|
|
|