ανοίγει ο καιρός, σκούρα τα πράγματα

εννοείται ότι έτσι θα γινόταν. Με το που άρχισαν τα συγχαρητήρια και τα αφιερώματα στα διεθνή ΜΜΕ για το τι τρομεροί που είμαστε και τι ωραία μέτρα που πήραμε και πόσο λίγους θανάτους έχουμε και πώς σώσαμε το ΕΣΥ από βέβαιη κατάρρευση μένοντας μέσα, άρχισε η κίνηση στους δρόμους. Ο κόσμος άρχισε να παίρνει θάρρος και να ξεπορτίζει. Που, βεβαίως, είναι λάθος. Δίκαια πολλοί από εσάς θα πέσετε να φάτε τους υπόλοιπους που θα βγείτε για πιο θαρραλέες βόλτες τις επόμενες ημέρες. Πρέπει, ωστόσο, να σταθούμε και με μια κάποια συμπάθεια απέναντι στους υπόλοιπους και γενικά αναμεταξύ μας. Δεν ήταν εύκολος μήνας. Πολύς κόσμος είναι πολύ ζορισμένος σε διάφορα επίπεδα. Κάποιοι από εμάς που έχουν την τύχη να ζουν σε ευρύχωρα σπίτια με ανθρώπους που αγαπάνε στ' αλήθεια, με γρήγορο ίντερνετ, συνδρομές στα νέτφλικς, μέκφλιπς πως τα λέτε, videogames και απεριόριστες online παραγγελίες πρέπει λίγο να κάτσουν να σκεφτούν πώς περνάνε αυτό το διάστημα πάρα πολλοί άλλοι που δεν έχουν τίποτε από όλα αυτά. Ασφαλώς πρέπει να κάτσουν στο σπίτι τους και αυτοί για το καλό όλων, και η αστυνομία να βγει στους δρόμους και να είναι αμείλικτη, βεβαίως, κι εμείς να λέμε αυτά που πρέπει να πούμε ως συνειδητοποιημένοι πολίτες, αλλά με ενσυναίσθηση. Με αντίληψη ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια εμπειρία ζωής σε αυτή τη συγκυρία, ούτε τις ίδιες αντοχές.

Την προηγούμενη φορά σας ζήτησα να μου γράψετε τις ιστορίες σας από την καραντίνα, πράγματα που σας συνέβησαν τα οποία δεν θα μπορούσαν με τίποτε να είχαν συμβεί στον προηγούμενο κόσμο. Μου γράψατε 51 ιστορίες, κάποιες πολύ προσωπικές, κάποιες που παραβίαζαν και τον όρο της ανωνυμίας. Μετά από σκέψη επέλεξα 20 αποσπάσματα και τα έβαλα εδώ. Νομίζω θα είναι χρήσιμο σε πολλούς να διαβάσουν πώς βιώνουν άλλοι αυτή την πρωτοφανή παγκόσμια κοινή εμπειρία.

"Μέσα στο σπίτι ζούμε (επιτέλους) στο 2020, κάνουμε ηλεκτρονικά τα πάντα, και έξω από το σπίτι ζούμε στο 1960, ελάχιστα αμάξια, ποδήλατα, παιδιά να παίζουν στις πυλωτές. Η εξώπορτα είναι πύλη στο χωροχρόνο πλέον".

κορωνοδιαΝΕΟδιαβάσματα

αυτή την εβδομάδα αρχίσαμε να δημοσιεύουμε μια σειρά από άρθρα για την πανδημία, τα οποία νομίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέροντα. Ξεκινώντας, ο Μάνος Ματσαγγάνης γράφει για την "πεπατημένη" που ακολουθούσαμε σε μια σειρά από τομείς της πολιτικής, η οποία μας κάνει ευάλωτους -ως χώρα- σε κρίσεις και καταστροφές. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης γράφει για το ευρωομόλογο και για την χτεσινή απόφαση του Eurogroup. Ο Μαργαρίτης Σχοινάς έγραφε (προ Eurogroup) για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Εδώ, δε, μπορείτε να βρείτε έναν κατάλογο με πηγές και αποθετήρια δεδομένων για τον κορωνοϊό. Αυτά και τα πολλά που έπονται θα συγκεντρώνονται σε αυτή τη σελίδα, με σκοπό να καταγράψουμε τις βασικές ιδέες και απόψεις που εμφανίζονται στο δημόσιο διάλογο για την κρίση που ζούμε και για το πώς θα μοιάζει το μετά. Την ερχόμενη εβδομάδα, δε, θα τα πούμε και live online γι' αυτά τα θέματα (από τα σπίτια του ο καθένας), μία ή δύο φορές. Δεν ξέρω ακόμη. Θα σας πω λεπτομέρειες εγκαίρως στα γνωστά μέσα απομακρυσμένης κοινωνικής δικτύωσης.

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για μερικά από τα πράγματα που ξανασκεφτόμαστε και αναθεωρούμε αυτή την εποχή, κλεισμένοι μες στα σπίτια, με αφορμή ένα φίλο που ζει επί της Πατησίων και διαπίστωσε ότι του έφυγε ο μόνιμος βήχας επειδή ο αέρας είναι πλέον πολύ πολύ πιο καθαρός. Όπως πάντα, θα ανέβει το σαββατόβραδο εδώ.

Το προηγούμενο Σάββατο είχα γράψει για την αξία της ανθρώπινης ζωής και αυτή τη δύσκολη άσκηση: πόση παγκόσμια οικονομία αξίζει να θυσιάσουμε για να σωθούν ανθρώπινες ζωές; Είναι ένα θέμα σκληρό μα πολύ ενδιαφέρον, έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη ζωή αλλά και πώς αντιλαμβανόμαστε και αξιολογούμε τους έμμεσους και τους άμεσους κινδύνους που την απειλούν.

Θα σας έβαζα ένα σημαντικό σχετικό λινξ αμέσως παρακάτω, αλλά ας σας το βάλω εδώ, για να το πατήσετε πιο νωρίς: είναι το εκτενές άρθρο του Economist για το πότε οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερες τραγωδίες και, ναι, σε περισσότερους νεκρούς από ό,τι η ίδια η πανδημία του ιού.

και τώρα, τα λινξ

Η Apple και η Google μόλις ανακοίνωσαν ένα κοινό (!) σύστημα καταγραφής κρουσμάτων κορωνοϊού για κινητά τηλέφωνα, το οποίο θα είναι διαθέσιμο για iPhone και Android σύντομα. Δεν ξέρω τι σκέφτεστε όταν διαβάζετε αυτές τις λέξεις (αισιοδοξία ή τρόμο;) αλλά το σύστημα έχει ενδιαφέρον καθώς θα μπορεί να καταγράφει κοντά σε πόσα και ποια άλλα κινητά έχει βρεθεί το κινητό ενός επιβεβαιωμένου κρούσματος. Αυτά τα δεδομένα θα μπορούν να μοιράζονται (με τη συγκατάθεση των πολιτών, λέει) στις επίσημες υπηρεσίες υγείας και οι άνθρωποι που έχουν βρεθεί κοντά σε φορείς του ιού θα μπορούν να ειδοποιούνται.

Ίσως έχετε συνειδητοποιήσει ως τώρα ότι από αυτή την ιστορία δεν ξεμπλέκουμε αν δεν 1) βρεθεί αποτελεσματικό φάρμακο (μπορεί να αργήσει ή να μη βρεθεί ποτέ) ή/και εμβόλιο (σίγουρα θα αργήσει και μπορεί να μην βρεθεί ποτέ) 2) η αναπόφευκτη χαλάρωση των μέτρων δεν συνοδευτεί από υποδομή μαζικών τεστ σε τεράστιες ομάδες του πληθυσμού και ταυτόχρονα τεχνικές λύσεις παρακολούθησης του φαινομένου που σχεδόν σίγουρα θα παραβιάζουν κάθε αντίληψη προσωπικής ελευθερίας, προσωπικών δεδομένων και ιδιωτικής ζωής που έχουμε σήμερα. Έχουμε στην Ελλάδα τέτοιο σχέδιο για τις επόμενες εβδομάδες;

Στις ΗΠΑ σίγουρα δεν έχουν. Η κατάσταση στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου είναι δραματική. Όχι μόνο επειδή αύριο (το πολύ μεθαύριο) εκεί θα έχουν καταγραφεί οι περισσότεροι θάνατοι από τον κορωνοϊό από ό,τι οπουδήποτε στον κόσμο, αλλά επειδή το κράτος τους εμφανίζει σοκαριστικά σημάδια απόλυτης διάλυσης και εγκληματικής ανικανότητας σε πράγματα που όχι μόνο οι Σιγκαπούρες και οι Νότιες Κορέες, αλλά ακόμα και οι ταπεινές Ελλαδίτσες κατάφεραν να υλοποιήσουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Διαβάστε εδώ το αποκαλύπτικό άρθρο με τίτλο "γιατί κατέληξαν οι ΗΠΑ με νοσοκόμους που φορούν σακούλες σκουπιδιών για να προστατευτούν". Περιγράφει το απερίγραπτο μπάχαλο της σημερινής κυβέρνησης όπου κανένας δεν συνεννοείται με κανέναν και δεν μπορούν να υλοποιηθούν ούτε τα πιο απλά πράγματα, όπως να παραγγελθούν οι σωστές μάσκες εγκαίρως. Στο ίδιο θέμα: αυτή η συνέντευξη του Μάικλ Λιούις στην οποία ο δημοσιογράφος εξηγεί πώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ διαλύει τη δημόσια διοίκηση σε μια σειρά από κρίσιμους τομείς (όπως για παράδειγμα τη διαχείριση του πυρηνικού οπλοστασίου) εξαιτίας της τραγικής ανικανότητας αλλά και της κολοσσιαίας αδιαφορίας/ασχετοσύνης.

Τα συνοψίζει όλα αυτά αυτό εδώ το τζιφ και τα εξηγεί όλα αυτό εδω το βίντεο.

Εν τω μεταξύ, η δήμαρχος του Σικάγου προσπαθεί να πείσει τους συμπολίτες της να μείνουν σπίτι.

Στις 21 Μαρτίου ο Τζέισον Χάργκροουβ, ένας οδηγός λεωφορείου από το Ντιτρόιτ, ανέβασε ένα βίντεο στο Facebook στο οποίο διαμαρτυρόταν επειδή μια επιβάτιδα στο λεωφορείο του έβηχε διαρκώς χωρίς να καλύπτει το στόμα της. Ήταν πολύ θυμωμένος και ζητούσε από τους επιβάτες να τον σέβονται και να σέβονται και τους υπόλοιπους επιβάτες. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο Τζέισον Χάργκροουβ πέθανε από τον κορωνοϊό.

Σε αυτό το βίντεο και μέσα σε ένα λεπτό η δημοσιογράφος του BBC θυμίζει ότι, αν και ο ιός πλήττει τον οποιονδήποτε χωρίς διακρίσεις, από αυτή την κρίση δεν πλήττονται όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Αξίζει να το δείτε και μόνο για την ικανότητά της να τα πει τόσο γρήγορα και στέρεα και συνοπτικά.

Η καραντίνα, λέει, δημιουργεί νέα ζευγάρια, ανθρώπους που είχαν βγει μια-δυο φορές και αποφάσισαν να δοκιμάσουν να περάσουν αυτές τις εβδομάδες μαζί. Προσπάθησα να γράψω μια επιπλέον φράση σκωπτικού σχολιασμού εδώ, αλλά δεν μου βγαίνει, επειδή η υπομονή μου και η κατανόηση απέναντι στις επιλογές των άλλων ανθρώπων έχει αυξηθεί εκθετικά τις τελευταίες εβδομάδες. Να είναι καλά οι άνθρωποι.

Μια απίστευτη ιστορία, επίσης: Ένα ζευγάρι από τη Νότια Αφρική είχε πάει για μήνα του μέλιτος στις Μαλδίβες, όταν οι χώρες άρχισαν να κλείνουν σύνορα. Ξέμειναν τελικά μόνοι τους στο ξενοδοχείο, με όλο το προσωπικό, αποκλεισμένοι, χωρίς τρόπο να γυρίσουν. Διαβάστε το.

Ο άλλος αποφάσισε να περάσει την καραντίνα του έτσι.

Αφήνω για προτελευταίο το πιο τρομακτικό post του γράμματος. Τουλάχιστον μία νύχτα γεμάτη εφιάλτες από την περασμένη εβδομάδα μου οφειλόταν σε αυτό: "πώς ο κορωνοϊός κυριεύει το σώμα σου". Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αφήστε το. Μήν το διαβάσετε. Δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα. Γιατί να σκοτίσετε κι άλλο το μυαλουδάκι σας; Βγάζω και το λινκ από τις λέξεις.

Τέλος, η "είδηση που μου στραμπούληξε το μυαλό" της εβδομάδας: Ανακαλύφθηκε πιθανό παράλληλο σύμπαν στο οποίο ο χρόνος πάει ανάποδα. Εκεί να πάμε. Αποκλείεται να είναι χειρότερα.