Την προηγούμενη Παρασκευή, με αφορμή αυτή την έρευνα σας ρώτησα να μου πείτε πόσα βιβλία έχετε στο σπίτι. Αν δεν το θυμάστε, η έρευνα έλεγε πως όσο περισσότερα βιβλία υπάρχουν στο σπίτι (μέχρι ένα όριο -τα 350 βιβλία), τόσο εξυπνότερα και ικανότερα γίνονται τα παιδάκια που ζουν εκεί, όταν μεγαλώσουν. Στα στοιχεία που ανάφερε για 31 χώρες, η θέση της Ελλάδα ήταν πολύ χαμηλή. Το μέσο ελληνικό νοικοκυριό έχει μέσα 62 βιβλία, λέει, ένα νούμερο πολύ χαμηλό, το 4ο χαμηλότερο στη λίστα των 31. Το 60% των ελληνικών σπιτιών έχουν μέσα λιγότερα από 20 βιβλία. Μόλις το 2% έχουν πάνω από 500. Στο άλλο άκρο, το μέσο Νορβηγικό σπίτι έχει μέσα 212 βιβλία, και το μέσο Σουηδικό 210.
Σας ρώτησα λοιπόν να μου πείτε πόσα βιβλία έχετε εσείς στο σπίτι. Εκατοντάδες από εσάς συμπλήρωσαν τη φόρμα και τα αποτελέσματα (μετά από ένα καθάρισμα απαντήσεων όπως "πάρα πολλά" και αυθαίρετες στρογγυλοποιήσεις απαντήσεων όπως "150-200") κατέληξαν στο εξής: 502 αναγνώστες αυτού του newsletter διαθέτουν στα σπίτια τους περίπου 290.000 βιβλία. Μέσος όρος: 579!
Βεβαίως, το αποτέλεσμα δεν είναι και πολύ επιστημονικό. Το δείγμα είναι μεγάλο (500 άτομα από τα σχεδόν 4000 που λαμβάνουν αυτά τα γράμματα) αλλά προφανώς η φύση της ερώτησης είναι τέτοια που ενθαρρύνει περισσότερο αυτούς που έχουν πάρα πολλά βιβλία να συμμετάσχουν. Κανένας δε μπήκε στη φόρμα για να γράψει "μηδέν". Από την άλλη, σας θυμίζω κάτι άλλες ερωτήσεις που σας είχα κάνει παλιά, που είχαν αποδείξει πως πολλοί από εμάς ανήκουμε στο 2,2% του ελληνικού πληθυσμού που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Με τα 579 βιβλία κατά κεφαλήν, ανήκουμε και "στο 2% του ελληνικού πληθυσμού που έχει πάνω από 500 βιβλία".
Και τι να την κάνουμε αυτή την πληροφορία, θα μου πείτε. Έλα μου ντε. Μπορείτε να κάνετε πατ πατ στην πλατούλα σας και να αισθανθείτε μέλος μιας ανούσιας, αδύναμης, πρακτικά αόρατης ελίτ. Ή μπορεί να αισθανθείτε μια κενή νοήματος υπερηφάνια.
Ένα θέμα για το οποίο γράφω
Σήμερα στην Καθημερινή: Γράφω για το παράλογο της "εθνικής υπερηφάνειας", το φαινόμενο δηλαδή του να είσαι περήφανος για κάτι εντελώς τυχαίο, αλλά και για ένα άλλο, συγγενές φαινόμενο, το οποίο παθαίνω συχνά: Την Αντετοκουνμπίαση.
|