Nieuwsbrief
Januari

Opinie

Vaardig, waardig en aardig

Wellicht heeft u het advies van de Onderwijsraad aan de minister van onderwijs over de curriculumherziening gelezen. Ik schreef over dat advies een blog, dat u hier kunt vinden. In het advies van de Onderwijsraad staat onder meer te lezen dat de samenhang voor de leerlijn Nederlands ontbreekt. Wie het vierde tussenproduct van het ontwikkelteam Nederlands leest, zal dit beeld herkennen. De visie op het taalonderwijs op de basisonderwijs sluit niet aan bij die van de onderbouw van het vo en dat geldt ook voor de aansluiting tussen onder- en bovenbouw van het voortgezet onderwijs. Feitelijk formuleert de ontwikkelgroep Nederlands drie aparte curricula.

Lesmateriaal

Ik kunnen niet, meester!

In de Nederlandse literatuur neemt humor een belangrijke plaats in. Om deze bewering te staven, stelde uitgeverij Novella in 1991 een bloemlezing samen met humoristische verhalen van (vooraanstaande) Nederlandse auteurs. Zo treffen we er stukken in aan van onder anderen Rudy Kousbroek, Simon Carmiggelt, Bob den Uyl, Maarten Biesheuvel, Gerrit Komrij, Remco Campert en Jules Deelder. Literaire slapstick was de titel die de samenstellers aan deze verzamelbundel gaven. Een ietwat ongelukkige titel want niet alle humor is slapstick, en niet alle slapstick is humor.

De Alphaman presenteert: De klucht van de koe

De Alphaman vat De klucht van de koe samen. Altijd vet stom als je een vette koe hebt die dan gejat wordt. Het kan de beste overkomen!

Kijk het filmpje op YouTube

Gedicht van de maand 

o Kinders van de locht,
gesneeuwde blommigheden;
o sterrenpulver, fijn
gevijlsel van krystaal;
zoo teêr dat, schaars gelijfd,
gij weg zijt en verleden,
zoohaast ik, waar gij valt,
u volge en adem haal
te roekeloos! Winterdonst,
die zichtbaar zijt in ’t spelen
der zonnekrachten, niets
en evenaart u hier,
’t en zij … ‘k moet hooger op,
zal ik een beeld u stelen,
‘k moet door de wolken heen,
tot in den hemel schier!

Guido Gezelle (1830-1899)

• Guido Gezelle, de Vlaamse priesterdichter, ving de sneeuwvlokken op zijn donkere soutane en raakte in pure verrukking over zóveel schoons. “Winter-muggen” noemde hij ze, en “kinders van de lucht”, “sterrenpulver”, “kristalvijlsel”, “winterdonst”.
De “gesneeuwde blommigheden” die hij met ingehouden adem probeerde te bekijken, boeiden en fascineerden hem evenzeer als het bloeien van een madeliefje of het gescharrel van een watertorretje boven het oppervlak van een sloot.
[Eilanden-Nieuws, 1967]