μερικά πράγματα συνέβησαν

αυτή την έβδομάδα, όπως και κάθε εβδομάδα, ασφαλώς, αλλά ειδικά αυτή μαζεύτηκαν πολλά, και καλά και κακά. Αυτό που θέλω να σας γράψω πριν περάσουμε στα -πολλά- λινξ είναι κάτι που σκέφτηκα με αφορμή το θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη, που όμως δεν έχει καμία σχέση με το συμβάν αύτό. Είναι κάτι άλλο: το πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι καθώς περνούν τα χρόνια. Όχι όλοι οι άνθρωποι, κάποιοι. Εν προκειμένω, εγώ. 

Αυτή την εβδομάδα έτυχε να διαβάσω μερικά κείμενα που είχα γράψει τα παλιά τα χρόνια, σε μια άλλη καριέρα. Τα "παλιά χρόνια" δεν είναι στην πραγματικότητα πάρα πολύ παλιά -μια δεκαετία πάνω-κάτω- αλλά εκείνα τα κείμενα μοιάζουν σα βγαλμένα από μια άλλη ζωή. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά θα σας πω ότι ντράπηκα που τα διάβασα. Δεν είναι μόνο ότι είχαν αδυναμίες. Δεν μπορούσα καλά καλά να τα αναγνωρίσω σαν δικά μου. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου στο προφίλ του ανθρώπου που θα τα έγραφε. 

Στο παρελθόν έχω αποκηρύξει και εδώ ένα παλιό κείμενό μου (εκείνο). Μπορεί να το θυμάστε. Ε, υπάρχουν πολύ περισσότερα where that came from, που λένε. Υπάρχει, ας πούμε, μία συνέντευξη του 2005 με το Θέμο Αναστασιάδη, που δημοσιεύτηκε σε ένα περιοδικό. Την ξαναδιάβασα αυτή την εβδομάδα και ένιωσα πολύ δυσάρεστα. Κάποιοι που με ξέρουν καλά μου είπαν ότι είμαι υπερβολικός, και ίσως σε κάποιο βαθμό να έχουν δίκιο. Αλλά κι αυτοί παραδέχονται ότι σήμερα δεν θα έγραφα τέτοιο κείμενο. 

Αυτό που πρέπει να σκεφτώ τώρα είναι δύο πράγματα, και ολοκληρώνω, για να μη σας ζαλίζω κι εσάς νυχτιάτικα (ή πρωινιάτικα, ανάλογα). Πρώτον, το τι πρέπει να τα κάνω όλα αυτά τα κείμενα. Να ψάξω τα δημοσιευμένα όπου είναι δημοσιευμένα και να τα εξαφανίσω από προσώπου Γης; Να τα αφήσω να υπάρχουν, δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ πιο επείγοντα και ουσιαστικά πράγματα που έχω να κάνω; Το σκέφτομαι ακόμα. Αλλά πιο πολύ με απασχολεί και μου τριβελίζει το μυαλό το δεύτερο.  

Το δεύτερο είναι το εξής:  

δηλαδή αυτό σημαίνει ότι το 2030 θα ντρέπομαι γι' αυτά που γράφω σήμερα; 

τέλος πάντων, αυτά είχα να πω γι' αυτό το θέμα. 
Πάμε παρακάτω. 

σήμερα στην Καθημερινή

γράφω για το σύστημα παρακολούθησης και κοινωνικής βαθμολόγησης που φτιάχνεται στην Κίνα, και τα δεδομένα που συγκεντρώνουν εταιρείες και κυβερνήσεις και οι αλγόριθμοί τους για ό,τι κοιτάμε και ό,τι ψάχνουμε. 

Δηλαδή καμία σχέση με ό,τι συζητάει και με ό,τι ασχολείται όλος ο κόσμος αυτές τις ημέρες. 

και τώρα, τα λινξ

Τα περισσότερα online τεστ που σου λένε τι σόι προσωπικότητα είστε είναι, λέει, μπούρδες. Αυτό ισχυρίζεται πως δεν είναι. Να σας πω τι νούμερα έβγαλα εγώ;  100, 42, 58, 42 και 46 κατά σειρά. 

Αυτό είναι απίστευτο: Ερευνητές πιστεύουν τώρα πως το Αλτσχάιμερ προκαλείται από το βακτήριο που προκαλεί την ουλίτιδα. 

"The kind of story we need right now". 

Ένα θαυμάσιο thread για τους μυθικούς "νόμους που μας επιβάλλουν οι Βρυξέλλες", όπου "μας", οι Brexiteers. 

Μια απίστευτη ελληνική ιστορία. Δεν αναφέρει το όνομά του, αλλά δεν είναι πολύ δύσκολο να τον βρει κανείς, αν θέλει. 

Οι μηχανές πλέον μας κερδάνε και στο Starcraft ΙΙ. 

Μια φωτογράφος μαμά βγάζει μια φωτογραφία κάθε χρόνο με το γιό της, με φόντο τη φωτογραφία της προηγούμενης χρονιάς. Πολύ ωραίο. 

Αυτός ο χάρτης γράφει πάνω σε κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ το όνομα μιας χώρας που έχει αντίστοιχου μεγέθους οικονομία. Για παράδειγμα στο Τέξας γράφει "Καναδάς". 

Το Παρίσι το 1890 σε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο. Προσέξτε πώς περνάνε το δρόμο, άνθρωποι και αυτοκίνητα όπου να'ναι. 

Εσείς πώς γράφετε το Χ; 

Οι οπαδοί του Τραμπ δεν ενδιαφέρονται για καμία από τις φριχτές αλήθειες που αφορούν τον αποκρουστικό τους ηγέτη. Εκτός από μία, σύμφωνα με αυτό. Το ότι στην πραγματικότητα δεν είναι αυτοδημιούργητος, όπως νομίζουν. 

Μόνο στο 5% των θηλαστικών οι πατεράδες ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών. Να γιατί. 

Η Google έφαγε το πρώτο μεγάλο πρόστιμο για παραβίαση του GDPR. Στη Γαλλία.