κατά των πλουσίων

Σήμερα αυτοαποκαλύφθηκα ως φαν της Αλεξάντρια Οκαζιό Κορτές (ας την λέμε AOC) προς κατάπληξη μιας δράκας αναγνωστών (οπαδών της Άυν Ραντ, ίσως;) που για χι-ψι λόγους νόμιζαν ότι πιστεύουμε τα ίδια. Μπορεί να φταίει το ότι κάποτε μετέφρασα το βιβλίο του Πίτερ Τιλ, ποιος ξέρει. Τέλος πάντων, εδώ και καιρό παρακολουθούσα, περίμενα, περίμενα να την κάνει τη χοντρή πατάτα, δεν την έκανε, ε, δεν γίνεται άλλο, αποκαλύπτομαι. Είναι καλή αυτή. Το 'χει. Τα λέει και πολλά από αυτά που λέει τα λέει σωστά. Και -το κυριότερο- αντίθετα με τους υπόλοιπους τους μπερνισαντερικούς (συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μπέρνι) δεν είναι ακραία πολωτική και έξαλλη. Είναι σοβαρή, σχεδόν πάντα διαβασμένη, πολύ καλή στα τουίτερ και τα τέτοια πως τα λένε αυτά που κάνει η νεολαία, τα φόρτναϊτ, και με σπάνιο, πηγαίο επικοινωνιακό χάρισμα. Νόμιζα στην αρχή ότι θα ήταν μια φούκα, ένα σύμπτωμα του κινήματος Occupy (το θυμάστε;) μια γραφική περίπτωση, μια επικοινωνιακή φούσκα, αλλά όχι. Μοιάζει the real deal, που λένε. Ως τώρα. Θα την παρακολουθούμε. 

Μακάρι να είχαμε κι εμείς μια τέτοια. Ή δέκα.   
 

αλλά γιατί είπα για τους πλούσιους; 

Επειδή η AOC και το αφήγημά της ήρθε κι έδεσε στο γενικότερο κλίμα αυταπαξίωσης των ζάμπλουτων ελίτ που παρακολουθούμε μπροστά μας, από τα γελάκια του Μάικλ Ντελ στη σκηνή του Νταβός μέχρι τον άλλο, τον CEO των Starbucks, που θέλει να κατέβει για Πρόεδρος ως "κεντρώος ανεξάρτητος" και έχει πετάξει απερίγραπτες αφελείς κοτσάνες τις τελεταίες ημέρες αντιμετωπίζοντας τη δικαιολογημένη μήνι του κόσμου, που αντιλαμβάνεται ότι ένα τέτοιο βλήμα μπορεί στοιχίσει άλλα τέσσερα χρόνια Τραμπ. Μεταξύ άλλων, λέει ότι δεν θέλει να τον αποκαλούν "δισεκατομμυριούχο" επειδή έτσι νιώθει ότι στοχοποιούν την επιτυχία του.

Αν αυτό δε σας φτάνει και θέλετε να γεμίσετε ακόμα περισσότερη ταξική οργή, διαβάστε για το νέο project του παλιού διευθυντή του Vanity Fair Γκρέιντον Κάρτερ, ένα νιουζλέτερ, βασικά, το οποίο μοιάζει βγαλμένο από την απολιθωμένη χλιδαφασία της δεκαετίας του '90, "αλλά για millenials". Ή διαβάστε αυτό το άρθρο με τον εντελώς σοβαρό τίτλο "Art on the Superyachts: Beware of wine corks and unruly children". Μιλά για το τρομερό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ιδιοκτήτες γιγάντιων σκαφών που θέλουν να έχουν μέσα πανάκριβα έργα τέχνης, και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν. Σοβαρά τώρα. 

Οπότε προχώρα, AOC. Ο κόσμος σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. 

σήμερα στην Καθημερινή

γράφω για την ανάγκη για κοινωνική συναίνεση. Πάλι. Όπως αντιλαμβάνεστε μέσα από αυτά τα κείμενα δοκιμάζω ιδέες φωναχτά. Καταγράφω αυτά που ακούω, αυτά που διαβάζω κι αυτά που μου λένε και βλέπω πώς συνδέονται και τι συμπέρασμα βγαίνει. Φαίνεται πως σιγά σιγά κάτι βγαίνει. Θέλει δουλίτσα ακόμη, αλλά δείτε κι εσείς. Στο σημερινό κείμενο συμμετέχουν μια οπαδός του Τραμπ, έξαλλοι liberals μπεροσαντερικοί, ο δήμαρχος του Χιούστον κι ένας καθηγητής πολιτικής επιστήμης. 
 

να ένα απόσπασμα 

"Κάποτε που ο κόσμος έπαιρνε όλες τις πληροφορίες που ήξερε από δύο τηλεοπτικά κανάλια, τρεις εφημερίδες και πέντε θείους στο καφενείο, υπήρχαν συνολικά τέσσερις πολιτικές ιδέες, οπότε οι άνθρωποι χωρίζονταν σε τέσσερις ομάδες και μία από αυτές μπορούσε να ελπίσει ότι θα κερδίσει. Και όντως, μερικές φορές κέρδιζε. Και έστελνε τους ηττημένους στην εξορία στα νησιά, ή στη στέππα στα κάτεργα. Σήμερα δεν υπάρχουν τέσσερις πολιτικές ιδέες. Κάθε ξεχωριστός άνθρωπος έχει τόσο πολλές και ποικίλες απόψεις που αποτελεί μια εντελώς μοναδική παγκοσμίως ιδεολογική ταυτότητα, και έχουμε επτάμισι δισεκατομμύρια τέτοιες. Κανένας μεμονωμένος άνθρωπος και κανένα ευκαιριακό γκρουπούσκουλο δεν θα κερδίσει. Ακόμα κι αν κάποιος επικρατήσει, ή κυβερνήσει, ή νικήσει πρόσκαιρα, οι υπόλοιποι, οι απέναντι, θα είναι τόσο πολλοί και τόσο έξαλλοι που δεν γίνεται να συνυπάρξει μαζί τους αν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο δεν τους κάνει συμμέτοχους στη “νίκη". Μόνο με συμβιβασμούς στους οποίους δεν κερδίζει κανείς μπορούν να συνυπάρξουν έξαλλοι άνθρωποι.".

και τώρα, τα λινξ

Εκείνο το τρομερό ντοκιμαντέρ του BBC για την περίοδο 2010-2015. Αποκαλύπτει τον φρικτό, ανεύθυνο τρόπο με τον οποίο οι δικοί μας εκλεγμένοι εκπρόσωποι αντιμετώπισαν αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Όχι ότι οι ξένοι ήταν σοβαροί και υπεύθυνοι σε όλα, αλλά εμείς τους δικούς μας ελέγχουμε και οι δικοί μας τα έκαναν θάλασσα. Για να το πω ήπια. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ αυτά που συνέβησαν τότε. Δείτε το. 

Την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου γίνεται αυτό το πανευρωπαϊκό φόρουμ για τα fake news και την παραπληροφόρηση, από το Atlantic Council. Στο ελληνικό σκέλος θα μιλήσω κι εγώ. 

To "Green New Deal" που συνυπογράφει η AOC (PDF), ένα σχέδιο για την ενεργειακή και οικονομική μεταμόρφωση των ΗΠΑ. Φιλόδοξο (και κάπως γενικόλογο), αλλά έτσι πρέπει να είναι τα moonshots. Μια καλή αρχή. 

Το εκπληκτικό γράμμα του πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο, στο οποίο αποκαλύπτει ότι εκδότης σκανδαλοθηρικού εντύπου απειλεί να δώσει στη δημοσιότητα γυμνές φωτογραφίες του. Τι ζούμε ρε παιδιά. 

Δε θέλω να σας τρομάξω αλλά υπάρχει μια τρύπα στην Ανταρκτική. Είναι κάπως μεγάλη, 300 μέτρα επί 9,5 χιλιόμετρα. Και μεγαλώνει.  

Η απάντηση του Παύλου Γερουλάνου σε ένα έντυπο σκουπίδι είναι υποδειγματική. 

Ένα καταπληκτικό, απίστευτα δύσκολο online τεστ: Πόσο καλό UI design μάτι έχετε; Μη νιώσετε άσχημα αν δεν βλέπετε διαφορές ανάμεσα στις εικόνες. Υπάρχουν

Τι είπε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Υγείας και Ασφάλειας Τροφίμων όταν είδε τον Πολάκη. 

Ένα υποδειγματικό ρεπορτάζ. 

Αυτό είναι από τα πράγματα που δεν έχω ιδέα πώς μπορεί κάποιος να τα σκεφτεί και να τα κάνει. Απλά τα κοιτάω με δέος.