Landschappen saai en oubollig? Nou, dan ken je de knallende landschappen van de Britse kunstenaar David Hockney nog niet. Wij waren al fan van Hockney, maar deze tentoonstelling maakt ons nog fanner.

David Hockney is vooral bekend om zijn zwembad-schilderijen, die hij in de jaren 70 schilderde in altijd zonnige Los Angeles. Een van die werken (Portrait of an artist (Pool with two figures) (1972)) werd vorig jaar geveild voor $ 90.000.000,- en daarmee werd Hockney de duurste levende kunstenaar ooit.

Rond de eeuwwisseling trok Hockney terug naar zijn Engeland. Hij zag daar weer hoe fantastisch de seizoenen eigenlijk zijn - een fenomeen dat in Californië bijna niet bestaat. Hij genoot ervan om te zien hoe de natuur weer tot leven kwam na een koude winter. Of in zijn eigen woorden: "alsof de natuur een erectie heeft".

Landschappen waren niet echt cool op dat moment, tot onbegrip van Hockney, want volgens hem verveelt de natuur nooit. Dus ging hij met doeken en bakken energie de natuur in om haar te schilderen. Inmiddels is Hockney 81 jaar oud en schildert hij nog steeds (!).

De tentoonstelling in het Van Gogh Museum is gewijd aan zijn moderne landschappen. Er hangen gigantische, kleurrijke doeken (de grootste is zelfs 9,75 bij 3,66 meter), een waanzinnige video-installatie, maar ook houtskooltekeningen, iPad-tekeningen, een ‘fotografische tekening’ én een prachtig portret dat fotograaf Rineke Dijkstra in opdracht van het museum van David Hockney maakte.

En daar tussendoor hangt een aantal landschappen die Vincent van Gogh een dikke eeuw eerder maakte. Je ziet direct hoe David Hockney zich door hem heeft laten inspireren. Allebei weten ze heel nauwkeurig de vreugde van de natuur te vangen met een scherpe, open blik. Met dezelfde vreugde en dezelfde rijkdom aan kleuren. Een prachtig duet van twee van de grootste grootmeesters, en dat gewoon in eigen land.
 

Te zien t/m 26 mei

Let op: het wordt waarschijnlijk meeegadruk, dus reserveer een tijdslot én koop je kaartje van te voren online #protips.

Alfredo Jaar: Shadows in het Nederlands Fotomuseum, Rotterdam

Te zien t/m 12 mei

Alfredo Jaar (ja ravers, de vader van) maakte een waanzinnige installatie op basis van een foto van de Nederlandse fotograaf Koen Wessing, van twee dochters die net hebben gehoord dat hun vader is vermoord. We willen er niet te veel over verklappen, want dit moet je gewoon ervaren. Maar uiteindelijk worden de twee dochters en hun leed op je netvlies gebrand.

De videokunstwerken van Jeroen Eisinga zijn mooi, maar niet altijd even prettig om naar te kijken. Beroemd is zijn Springtime, waarin hij stilzit terwijl er zoveel bijen over hem heen krioelen dat je hem bijna niet meer ziet. Zijn werken hebben vaker dat unheimische gevoel. In de enorme, kale Electriciteitsfabriek zijn komende maand een paar van zijn werken te zien. Lijkt ons een te gekke combi.

In Cooper's videowerken zie je computergeanimeerde jonge vrouwen vluchten en uiteindelijk bloederig uit de strijd met hun demonen komen. En daar dan harde, duistere elektrogeluiden onder. De werken van Kate Cooper zijn oogstrelend en tegelijkertijd toch ook onprettig om naar te kijken. Hoewel het helemaal computerized is en barst van de heldere pastelkleuren, kun je niet anders dan meevoelen.

Let op: De Electriciteitsfabriek en A Tale of a Tub zijn niet zo vaak open als de meeste musea.  Check hun websites voor de precieze openingstijden en voorkom dat je voor een dichte deur komt te staan.

Sharing is caring ❤️

Volg ons overal 💪