Vroeger, dat is zeg maar lang geleden, was ik als kind zijnde al een echte control freak. Kon niks loslaten en wilde van alles weten. Je zal maar in je jonge leven iets moeten missen. Vermoeiend. In de poppenhoek speelde ik al een kleine regisseur, uiteraard in de verleden-tijd-pratende-regisseur: "En toen ging jij –dit" en “Toen had ik de hond eten gegeven". Zelfs de poppen moesten stiller blijven zitten. Uiteraard verliepen de generale repetities in de hoek van het kleuterlokaal altijd slecht. Maar met een slechte generale heb je een mooie voorstelling, hoorde ik pas jaren later. En dat klopt. Nu is het zo, dat iedereen wel dingen van mij aanneemt. En ik uiteraard iets meer genuanceerder bent gaan werken.
Als ik werk met de leerlingen, dan zie ik steeds mijzelf  terug. Met echte controle geven ze ongenuanceerd elkaar feedback.
Waarom hadden ze dit vroeger niet, zo’n theaterschool? Waar je echt kon theatermaken en gelijkgestemden had? Zonder dat je ruzie kreeg omdat ze je te gepassioneerd vonden, bij de weekafsluiting? Iets te veel aanwezig bij het opdeinen van rijmpjes en versjes in het kringgesprek? Cultuurbarbaren!

Zelf doen, zelf maken en zelf ondervinden. Dat is wat mensen die controle willen en krijgen. Met enige sturing nu van dé control freak: ik. Ik laat nu wel los, omdat mijzelf zie in deze kleine, middelgrote en puberende leerlingen. Kom maar toon je passie, toon je aanwezigheid!
Vroeger, dat is zeg maar lang geleden; stampvoetende kleuter met bril: "En toen begon ik een theaterschool, en daar had iedereen het naar zijn zin, daar maakten we zelfgemaakte stukjes, en iedereen vond het mooi…”
Veel plezier met het lezen van de maart nieuwsbrief, waarin Rosanne je meeneemt in haar brein (seatbelts on), Tanja deelt dat ze haar vuurdoop krijgt met het werken met zingende acteurs, Cleo’s wens is om "Oma BO!NK” te worden, en nog veel meer.

Theatrale groet,

Claudia