|
Een frisse kijk op architectuur
Afgelopen weekend zag ik het optreden La Fiesta, van l’enfant terrible van de flamenco, Israel Galván. Het was een spectaculaire, theatrale dans en muziekoptreden, waarin het geheugen van de mens voorbijkwam. Als op dat feest waar je te veel hebt gedronken en je opeens in een luchtbubbel lijkt te zitten. Je kijkt om je heen en hoort mensen alsof je kussens op je oren hebt, je ziet mensen bewegen alsof er een stroboscoop op hun schijnt. En je vraagt je af hoe je daar terecht bent gekomen. En in dat moment van verstilling, waarop alles stil lijkt te staan, gaan al je herinneringen door je heen. Je persoonlijke herinneringen en de herinneringen aan de geschiedenis van de mens. Of zoals Galván het bracht, de geschiedenis van flamenco. Van opera, via India. Van Fred Astaire, via streetdance naar het geluid van West Africa. Wat een goddelijke stem! Wat een absurde richtingen om in te dansen. Wat een genot om alle verwachtingen los te kunnen laten en gewoon mee te gaan in het maken van deze nieuwe herinnering. Ik wens dat Symfonie van het Lichaam een fractie van deze vervreemding heeft, zodat je vanuit een nieuw ontwaken, met een frisse blik naar de architectuur kan kijken.
|
