Recent heb ik via Instagram gevraagd of er bepaalde onderwerpen zijn waar men meer over wilde weten met betrekking tot PTSS/Borderline. Een onderwerp dat vaker voorbij kwam was liefde. Shit, ja dat is een gevoelig onderwerp voor mij. Hedendaags, heb ik nog intens liefdesverdriet door de beëindiging van mijn relatie afgelopen jaar. Ik wist niet hoe ik zo een fragiel onderwerp moest aanpakken, totdat ik geïnspireerd werd door het nummer Needy van Ariana Grande.

Borderline wordt geassocieerd met impulsiviteit. Uit het niets had ik “opeens” een relatie. Hoe kan dat, denk je misschien? Opeens had ik weer contact met mijn ex die ik al jaren kende.
Opeens hadden wij het over daten, opeens noemde hij mij zijn vriendin.
Opeens had ik een vriendje.
Opeens werd ik geappt door iemand, ik was vergeten hem te melden dat ik sinds een maandje een vriend had.
Ach ja, dan was er opeens één persoon minder die hij kon contacteren puur voor zijn eigen ego. Het was niet meer dan dat. Had je mij maar niet moeten negeren in de tijd dat ik bezig was met mijn relatie in spe, opeens.

Op dat moment was ik niet bewust van mijn borderline. Achteraf gezien, is het best logisch waarom ik niet was geschrokken van de impulsieve actie van ons samen. Ik had het ook niet anders willen doen. Sinds kort ben ik open over mijn mentale ziektebeeld, maar ik ben nooit zomaar open geweest over de oorzaken van mijn schade. Dit heeft mij altijd weerhouden van connecties. De angst dat mijn bagage, de bagage zou worden van de persoon waar ik interesse in had. Dit gold ook voor vriendschap.

Sinds ik in behandeling ben, is alles bij mij een achtbaan. Je stelt jezelf open, maar je breekt jezelf ook open. De fragiliteit maakt je aanhankelijk. Je geeft toe dat je hulp nodig hebt van deskundigen, maar je hebt ook meer hulp nodig op persoonlijk vlak. De enige persoon waarbij ik echt open durfde te zijn was mijn ex. Mijn openheid tegenover mijn eigen emoties en gedachten, heeft mij ook meer mensenschuw gemaakt. Ik was daardoor meer open tegen mijn ex, maar ik kon ook lelijker doen tegen hem. Hij was mijn hoofdsysteem en dat ben ik nu kwijt. Shit happens.

Een relatie eist veel aandacht op, maar ik wilde nog meer aandacht. Ik gaf ook meer aandacht. Het boeide mij niets, ik wilde meer en meer. Meer liefde willen geven, maar ook meer onzekerheid. Was ik goed genoeg? Was ik lief genoeg? Was mijn eten lekker genoeg? Was mijn zorgzaamheid genoeg? Het ene moment was ik onzeker en het ander moment was ik té zeker. Niemand zal je zoveel liefde geven als ik. Ik doe alles voor je, omdat ik dat kan. Godverdomme, wat heb je geluk dat ik zo goed kan koken. Dus het ene moment dacht ik: “Fuck you” en het andere moment dacht ik: “Sorry, sorry, sorry”.
Alles was perfect of het was een totale hel. Maar één ding was altijd stabiel, mijn liefde.

Wat ik wel moet zeggen, mijn ex is een waterman en ik een stier. Wat betekent dat? Een persoon die niet echt kan praten over zijn emoties en een persoon die te veel emoties heeft (en ook nog borderline heeft, oeps). Dus dat is ook een mooie mismatch! Op het internet kan je vele artikelen vinden over waarom een relatie tussen een stier en waterman problematisch is.

Het proces van mentale zorg is gefocust op jezelf. Jij moet aan jezelf werken, dat kan iemand anders niet. Dit kan gezien worden als egoïsme door de buitenwereld. Die gedachte is logisch, maar het is ook logisch dat de focus inderdaad alleen op jou is. De negatieve sleur kan jouw omgeving raken, maar dat zal ook het positieve proces doen. Ik weet van mijzelf dat ik een goed mens ben, maar er zijn momenten dat ik dat niet ben. Deze omstandigheden zijn alleen wel lastig als je een leven deelt met iemand.

Sinds de behandelingen ben ik ook veel gegroeid. Sinds september 2017 ben ik intensief bezig met allerlei verschillende methodes van behandeling. De laatste zes maanden heb ik de meeste groei ontdekt in mijzelf. Eigenlijk weet mijn rationele gedachte hoe ik het beste in balans kan zijn. Ik heb dat altijd wel geweten, alleen ik kon nooit zo handelen in het moment zelf. Nu gaat dat iets beter. Helaas verraadt mijn resting bitch face nog steeds mijn inner emoties die ik probeer in te houden. Hedendaags zou ik een veel betere relatiepartner zijn, niet dat ik er een wil zijn op dit moment.

De acceptatie van mijn “labels” gaat ook steeds beter. Ik heb er vrede mee. Nooit gaat het helemaal perfect, maar dat is ook onrealistisch. Ik ben maar een mens.<

‘Hey meisje, laat is je kutje zien!’ ‘Jij mag echt wel onder mij liggen!’ ‘Domme, blonde stoephoer!’ Dit zijn de teksten die Ambrien Moeniralam, beter bekend als ‘Cat Calls of Amsterdam’, vastlegt op straat. De 17-jarige is al sinds 2017 bezig met het bestrijden van straatintimidatie. Maar waarom doet ze dit? En wat wil ze ermee bereiken?

TheTittyMag: Waarom ben je je bezig gaan houden met cat calling?

Ambrien Moeniralam: Oeh, dat is een goede vraag. Het begon eigenlijk op 16 december 2017. Ik was door de verkennen-pagina van Instagram aan het scrollen en er was een foto die me gelijk opviel. De tekst was best wel heftig, maar tegelijk heel kleurrijk. Het account heette Cat Calls of New York City. Wat ik daar zag maakte me heel boos en verdrietig. Maar het spoorde me ook aan om wat te gaan doen. Ik heb de eigenaar toen een DM gestuurd, omdat ik het heel tof vond wat ze deed. En ook zo creatief!

TTM: Wat was voor jou het moment dat je besloot te beginnen met @catcallsofams?

AM: Ik kwam erachter dat Cat Calls of (…) een soort movement was. Er waren nog veel meer accounts. Ik ging kijken of er al een account voor Nederland of Amsterdam was, maar dat was niet zo. Toen heb ik Cat Calls of NYC nog een berichtje gestuurd om te vragen of ik hier in Amsterdam mocht beginnen.

TTM: Wat wil je nou écht bereiken met je Instagram-account?

AM: Vooral bewustwording. Veel mensen zien cat calling niet als een echt probleem. Sommigen zien het zelfs als een compliment. En na alle media-aandacht was ik eigenlijk nog erger geshockeerd. Ik dacht ‘Wow! Heel veel mensen weten gewoon niet dat dit bestaat, dat het cat calling heet en dat het een vorm van straatintimidatie is.’ Ik wil dat mensen zich gaan beseffen dat dit niet ‘normaal’ is. En misschien zelfs dat catcallers zich achteraf realiseren dat hun actie niet oké was. Ook hoop ik dat praten over dit onderwerp genormaliseerd wordt.

TTM: Hoeveel dm’s krijg je nu per dag binnen?

AM: Tussen de 3 en 7. Ik heb op dit moment een lijstje met 150 catcalls die ik nog moet krijten.

TTM: Wanneer werd je voor het eerst nageroepen? En hoe ging dit?

AM: Ik was 13 en het was hier op het Centraal Station. Ik had niet door dat er iets tegen mij werd gezegd. Maar mijn vriendinnen zeiden opeens ‘Hoorde je dat niet? Ze zeiden ‘Hey schatje, kom is hier!’. Het enige wat ik kon bedenken was ‘Waarom zegt een volwassen man zoiets tegen een 13-jarige?!’. Ik had daarna echt geen idee wat voor houding ik moest aannemen. Eigenlijk voelde ik me gewoon een beetje aangevallen.

TTM: Merk je verschil in hoe je nu met zulke situaties omgaat?

AM: Ja, heel erg! Het is raar, want sinds ik met @catcallsofams begonnen ben, ben ik altijd alert. Het is een soort radar. Ik zie het al aan de lichaamstaal. En ik sta een stuk sterker in mijn schoenen. Dit account heeft me heel erg geholpen in de zin van, hoe ik kan reageren en hoe ik daarna verder moet gaan.

TTM: Heb je er zelf nog vaak last van?

AM: Nee, gelukkig niet. Ik ben één van de lucky ones.

TTM: Je schrijft heftige teksten op straat en online deel je je werk met de hele wereld. Je laat merken dat je niet bang bent om het gevecht uit de weg te gaan. Ben je in het dagelijks leven ook iemand die niets uit de weg gaat?

AM: Voordat ik mijn Insta-account begon niet echt. In dat opzicht heeft het mij wel heel erg geholpen. Tegenwoordig ben ik zeker niet bang om discussies aan te gaan. Haha! Als iemand iets zegt wat ik niet oké vind, ga ik daar wat van zeggen. Ook thuis. Mijn ouders zijn best wel close-minded en met hen ga ik ook vaak discussies aan (op een respectvolle manier). En ik merk dat het invloed op ze heeft. Door de jaren heen zijn ze toch een stuk meer open-minded geworden. Ze komen zelfs op voor bepaalde dingen, iets wat ze voorheen niet gedaan zouden hebben.

TTM: Wat voor reacties krijg je met name op je Instagram?

AM: Onder mijn posts worden er soms dingen gezegd als ‘niet zeuren’. Af en toe ga ik wel op een respectvolle manier in discussie. Maar alleen als ik echt denk dat ik diegene misschien nog wat kan leren. I pick and choose. Als een reactie echt heel heftig is of de discussie escaleert, verwijder ik het.

En vóór alle media-aandacht was de meest voorkomende cat call ‘Hey schatje, kom eens hier!’. Maar nu is het meer een kwestie van: wanneer ik denk dat het niet heftiger kan, wordt het heftiger. Ik vind niet dat je de ernst kunt meten. Maar bij de extreem heftige teksten weet iedereen wel dat het erg is. Het gaat juist ook om de kleine dingen waarvan mensen denken dat het oké is om te zeggen, terwijl dat niet zo is.

TTM: Waarom denk je dat dit zo veranderd is door de aandacht?

AM: Ik denk dat veel mensen zich realiseerden dat ze niet de enige waren. Daardoor durfden ze hun eigen verhaal te delen. De drempel was lager.

TTM: Welke tekst is je het meest bijgebleven?

AM: Ik heb daar wel een paar van. ‘Ik wil mijn pik in je anus steken.’ ‘Als jij zoveel kracht hebt om je rolstoel te rollen, kun je vast ook heel goed aftrekken.’ En ik kreeg een keer een verhaal binnen van een moeder die met haar 2-jarige kind op straat liep. Een man riep toen ‘Sang! Je hebt echt een lekkere moeder!’ naar het kind.

TTM: Hoe denk je dat we straatintimidatie kunnen stoppen? Denk je dat dat echt haalbaar is?

AM: Ik weet dat cat calling nooit volledig zal stoppen. Maar ik denk zeker wel dat het sterk kan verminderen. Hoe? Straffen uitdelen is op zich wel goed, maar heel veel mensen weten dan nog steeds niet wáárom. Een tijdje geleden was er een Argentijnse DJ die tijdens zijn show feministen ‘feminazi’s’ noemde. Als straf moest hij een paar maanden lang elke week een feminist in zijn show hebben. Die persoon mocht dan 10 minuten lang praten over feminisme en hij mocht niks zeggen. Dat vind ik best slim, want zo confronteer je iemand met de mensen die hij heeft gekwetst.

TTM: Je hebt de afgelopen tijd een heleboel media-aandacht gekregen. Ben je nu ook op andere vlakken bezig met feminisme?

AM: Jazeker! Ik zit in de organisatie van de Women’s March Nederland. Die was natuurlijk een paar weken geleden en dat was echt super tof! Ik was zo trots om te zien dat er zoveel mensen waren gekomen. Aan het eind heb ik gehuild van blijdschap.

En voor verdere plannen wil ik graag merchandise uitbrengen. Maar in plaats van dat de opbrengst naar mij zou gaan, zou ik het doneren aan goede doelen.

Wat ook super leuk is: ik zit met Cat Calls of (…) accounts van over de hele wereld in een WhatsApp-groep! We komen al dicht bij de 80 mensen. Samen bedenken we projecten waar we allemaal wat mee kunnen. Zo zijn we nu bijvoorbeeld hashtags aan het bedenken om campagnes te beginnen. Vorig jaar hadden we #StopHarassmentInSchools. En ik zou graag een keer samen willen werken met de andere accounts in Nederland. Met zijn allen meeten en dan lekker brainstormen. Wie weet een campagne starten die gericht is op Nederland.

Wat ik verder wil doen, weet ik nog niet. Kleine stapjes, het begint met kleine stapjes. Dit account is een goeie stap, maar het is niet de eerste en zeker niet de laatste.<