Dood - gewoon in de lente
Louter lovende woorden klonken er bij de uitvaart waar ik onlangs was. Een geliefd persoon was plotseling overleden. Niet iedereen krijgt achteraf zoveel welgemeende complimenten. Het is dan ook een bekende testvraag bij coaching: hoe wil je herinnerd worden, wat wil je dat de mensen over je zeggen op je uitvaart? En leiden de keuzes die je tot nu toe hebt gemaakt tot dat gewenste positieve beeld? Vaak niet. Hoogste tijd dus voor reflectie: kan het anders?
Troost je, als je spijt voelt over verkeerde keuzes, regelrechte blunders, schromelijke tekortkomingen of grote nalatigheden (je hebt echt mensen die zo over zichzelf denken), weet dan dat je niet de enige bent. Sterker nog, het blijken telkens dezelfde zaken te zijn waar mensen op hun sterfbed spijt van hebben.** Reden om niet te wachten tot dat sterfbed, maar vandaag nog het roer om te gooien.
Stevig op nummer één staat trouw zijn aan jezelf, proberen je grote en kleine dromen waar te maken en niet altijd denken dat je aan de verwachtingen van anderen moet voldoen. Vaak is dat laatste nog vergeefse moeite ook en zijn die anderen toch teleurgesteld: zij hadden nóg meer van je verwacht… Natuurlijk moet je rekening houden met de omstandigheden, tegelijkertijd is er vaak meer ruimte voor je eigen ontwikkeling dan je denkt.
Nummer twee staat hier diagonaal tegenover: als je wél je eigen koers uitstippelt, in je race naar de top. Daar wordt alles aan opgeofferd ten koste van de aandacht voor partner, kinderen, familie en vrienden, en van je gezondheid Daarmee doe je niet alleen je naasten tekort, je ontzegt jezelf veel levensgeluk in ruil voor een paar extra centen en misschien meer aanzien. Pas aan het eind van die, ook niet altijd vlekkeloos verlopen loopbaan, zie je het licht, kort voordat het uitgaat.
En wees eerlijk, vaak ben je je er wel van bewust dat je niet zo goed bezig bent, maar onderdruk je dat gevoel. Je gevoelens uiten en voor jezelf opkomen zou je kunnen belemmeren in je
rat race. Niets laten merken is op de korte termijn het makkelijkst, maar je moet niet verrast zijn als je tegen het eind van je leven ziek bent van bitterheid en wrok.
In bovenstaande gedragspatronen zie je duidelijk een rode draad: je maakt vaak keuzes waar je niet gelukkig van wordt. Natuurlijk spelen talloze externe factoren mee, maar het meeste doe je zelf, waardoor ongelukkig zijn in feite je eigen keuze is. Het voelt veiliger om te blijven hangen in oude patronen, terwijl dat juist heel riskant is. Op je sterfbed telt alleen nog de liefde van je naasten en de waardering om wie je werkelijk bent.
Kruip dus uit je schulp, kijk om je heen en gebruik doodgewoon de ruimte die er is. En bedenk:
Wat mooi, ik ben goddank dus weer een jonge lente waard!***
* Illustratie: petrogliefen in Val Camonica (It.)
** Bronnie Ware, Regrets of the Dying (2009) / Strategisch Lui (2018); met dank aan Sam Gerrits
*** Maarten van Roozendaal (1962-2013), Mooi! https://youtu.be/t3YIUGQYenQ
