Wie van ons is er niet opgegroeid met Disneyfilms over blonde hyperslanke prinsessen die in een torenkamer/glazen kist liggen te slapen, lijden onder het Stockholmsyndroom, hun stem inruilen voor een stel benen of zich moedwillig door hun familie laten misbruiken totdat een prins ze komt redden? De Amerikaanse dromenfabriek heeft in de afgelopen honderd jaar vele meisjes kennis laten maken met dubbele standaarden en onrealistische vrouwbeelden, maar lijkt in de 21e eeuw gelukkig met een inhaalslag bezig te zijn. Frozen, Moana en The Princess and the Frog zijn voorbeelden van recente Disneyfilms waarin de heldinnen niet boulimisch slank zijn, geen love interest nodig hebben en misschien zelfs wel een carrière plannen. Een absoluut Disney/Pixar-hoogtepunt van de afgelopen jaren is Inside Out uit 2015.
In Inside Out verhuist de jonge Riley tegen haar zin in naar San Francisco. Dat roept een hoop emoties op – letterlijk, want Rileys emoties Vreugde, Angst, Boosheid, Verdriet en Afkeer spelen vanaf dit moment de hoofdrollen in de film en nemen de kijker mee op een avontuur in Rileys brein. De boodschap van de film? Er zijn geen ‘goede’ en ‘slechte’ emoties, ze hebben allemaal hun plaats in je leven. Niemand is altijd alleen maar vrolijk; zonder angst, boosheid, verdriet en afkeer zou vrolijkheid geen waarde hebben. Emoties moet je niet verstoppen maar juist de ruimte geven, allemaal.
Inside Out was een grote hit bij de critici, het publiek én bij de redactie van You’ve got Feminist Mail, want met de vijf hoofd-emoties uit de film als leidraad is deze nieuwsbrief een ode aan emoties geworden. Nog veel te vaak wordt het slappe excuus ‘ze zijn te emotioneel’ gebruikt wanneer gevraagd wordt waarom vrouwen niet meer topposities bekleden. Google voor de gein maar eens op ‘women should control their emotions’, zoals ik ter voorbereiding op dit artikel gedaan heb. Daar word je niet vrolijk van. Anderzijds is de druk om vooral geen emoties te tonen een klassiek voorbeeld van ‘toxic masculinity’. Het toont maar weer eens aan dat sekseongelijkheid beide seksen raakt en dat ook mannen hieronder kunnen lijden.
Al onze emoties komen langs in deze nieuwsbrief, precies zo luid als we zelf willen. Want uiteindelijk hebben we iedere emotie nodig om gemotiveerd, geïnspireerd en activistisch te zijn en om echt een verschil te maken.
Sophie Jansen
Redactie You've got Feminist Mail
|
|
FEL-le vrouw: Ingrid Kuijpers
|
|
|
Rebecca Spruijt
Ingrid Kuijpers is in 1997 haar eigen theatergroep Golden Palace begonnen waarmee zij vaak voorstellingen maakt over maatschappelijk relevante thema’s. You’ve got Feminist Mail sprak met de regisseur over theater, emoties en feminisme.
Kan je wat over jouw theaterproducties vertellen?
Mijn theaterstukken gaan over onderwerpen die op dat moment onder de oppervlakte van de samenleving sluimeren. Dat vind ik het leuke aan theater: het is een soort maatschappelijk onderzoek, maar dan vanuit een intuïtieve manier van werken. Ik probeer wel altijd een soort tijdloosheid te bereiken, door maatschappelijke thema`s te verbinden met oerinstincten en het onderbewustzijn. Daarbij helpt het ook dat ik zonder taal werk, de taal van het lichaam is meer universeel en tijdlozer.
De voorstelling waar ik nu mee bezig ben gaat over zwangerschap. Het baren van een kind gaat over oerkracht en chaos en dat is volkomen tegengesteld aan de huidige tijd waarin alles gereguleerd en gecontroleerd wordt. Tijdens het denken over de voorstelling ontstond het idee om het door mannelijke acteurs te laten spelen. De identiteit van de man staat steeds meer ter discussie – zoals onlangs ook te zien was in de documentaire van Sunny Bergman over de rol van de man. De voorstelling moet gaan over mannen die het niet langer pikken dat ze hun positie kwijt zijn: ze eisen de zwangerschap op als tegenbeweging. De acteurs in de voorstelling zijn vrij jonge spelers, dus er komt ook veel voort uit hun beleving en hoe zij in de samenleving staan.
Welke rol spelen emoties in jouw voorstellingen?
Als je vanuit (lichamelijke) beweging werkt, lift emotie heel makkelijk mee. Doordat de speelstijl zo fysiek is, wordt het publiek ook meer emotioneel geraakt. Je wordt als toeschouwer minder aangesproken op je ratio omdat er geen taal is, net zoals bij muziek of dans. Toeschouwers zitten ook vaak te bewegen op hun stoel door de identificatie met het lichamelijke. Het publiek verbindt zich met wat er op het podium gebeurt en krijgt empathie voor de personages. Dat is denk ik ook het unieke aan theater: dat het mensen kan overhalen om zich te verplaatsen in een ander. Ik hoop altijd dat er een beetje mededogen wordt ontwikkeld bij het publiek, dat is een hele belangrijke eigenschap in deze tijd.
Merk jij dat er meer plaats komt voor feminisme in de theaterwereld?
Binnen het theater zijn er veel stukken die over traditionele man-vrouwverhoudingen gaan. Stukken van een eeuw geleden, toen die verhoudingen nog anders lagen. De mannenrollen zijn in deze stukken veel belangrijker dan de vrouwenrollen. Het is de vraag of je die stukken nog moet spelen, daar zou je als theatermaker zeker over na kunnen denken. Nina Spijkers heeft bijvoorbeeld in ‘Het temmen van de feeks’ van Shakespeare, de mannen- en vrouwenrollen omgedraaid, dat gaf een hele andere kijk op gender. Maar zolang er meer mannelijke regisseurs zijn, wordt vaker het verhaal van mannen verteld. Datzelfde geldt voor diversiteit. Als jouw culturele identiteit niet wordt gerepresenteerd op het podium, dan kan je jezelf hierin niet herkennen. Het wordt hoog tijd dat dat gaat veranderen.
Lees het hele interview met Ingrid op de website van FEL.
|
|
FEL Review: Rage Becomes Her by Soraya Chemaly
|
|
|
Liang de Beer
“A battle cry for women’s right to rage” - says the coverquote on my edition of Chemaly’s new book. Rage Becomes Her would be a kind of self-help book I figured, a ‘how-to channel your rage’ or a ‘how to find your inner rage’. But Rage Becomes Her is much more, Chemaly shows us that most of the feminist issues of today have something to do with (suppressed) rage.
Anger and rage are contested emotions for women. We are not supposed to express anger and we are demonized when we do. Chemaly writes about how turning rage inwards actually harms us. I loved that she connects various issues through exploring the emotion of rage. Women have plenty to be angry about: street harassment, the pay gap, being silenced by men in the workplace, and being nurtured into a girl. Anger turned inwards has a toxic influence on our minds, bodies, and relationship with the world.
One of the things I thought was problematic about the book was the link to physical and mental ailments like migraine. Physical and mental issues like this have often been ignored and that gives us plenty to be angry about, however she links anger to the causes, and that is too easy.
Other analyses really hit home for me. For example when she talks about benevolent sexism. I never realized why I was gritting my teeth when a guy held open the door for me or offered to carry my bag. I was angry because I was treated like a precious princess, in need of protection. But I couldn’t voice my anger because this type of sexism often comes from people you love.
At the end of the book Chemaly does turn to self-help. What struck me most is the positive twist you can give to anger. First find yourself a feminist community, secondly use your anger as a feminist tool. This book encourages us to find our own voice, channel our anger into creativity and do better for the world. Emotions become a productive feminist agenda. This book is a battle cry to fully live your life as a human being, entitled to a whole range of emotions.
|
|
This month you have the unique chance to see Soraya Chemaly live! Hasna el Maroudi from feminist platform Lilith will interview the author on the power of women's anger. Practical info: Thursday 9 May, Paradiso Amsterdam, tickets here. |
|
|
News: The Right to Speak Our Mind Everywhere
|
|
|
Arwa Rangwala
Two pieces of news caught my attention this month. The first being ‘virginity exams’ in Afghanistan despite the government’s official public health policy that bars health workers from engaging in them. Virginity examinations are humiliating, traumatic, and nonconsensual practices that attempt to determine whether a woman had premarital sex, which is considered a moral crime in Afghanistan. Women who fail the virginity exam can be incarcerated for up to three months, but many women and girls are jailed for a year and a half. Even if women are determined to be a virgin, the stigma of the test itself ruins their reputations and brings humiliation. Girls and women who are found simply walking alongside a male, can be accused of premarital sex and subjected to the harmful exam.
The other news piece was about the ‘womanspreading’ placard that caused fury in Pakistan. Two university students decided to sketch a woman sitting with her legs spread and wearing sunglasses on a placard for an International Women’s Day march. Their intention was to challenge the practice of women being told (by men) how to sit, how to talk and how to walk. However their placard along with some other ones that had bold feminist messages received a lot of backlash. Pakistan is ranked as the second-worst country out of 149 in terms of gender equality.
These two pieces show us that we as women, no matter where we live or what our cultural and religious associations are, want to embrace our right to speak our mind, our right to live and act the way we want. When we are not allowed to - by people who claim to have authority (over women) - it leads to anger, feelings of shame, and fear. However, the positive side is that women, even in countries like Pakistan, are marching for their rights. This is already a huge step forward in creating gender equality.
|
|
FEL Inspiration: Homecoming
|
|
Sophie Jansen
Wanneer je dit leest weet je waarschijnlijk al lang dat Beyoncé, de koningin van heel veel dingen waaronder verrassingsaankondigingen, onlangs opeens een film uitbracht op Netflix. De documentaire Homecoming is een concertregistratie van Beyoncé’s revolutionaire headline show op Coachella 2018 en een prachtig portret van de superster, haar orkest, haar dansers en haar gezin. Nadat Beyoncé zichzelf met het ‘boze’ album Lemonade (waarop veel nummers gingen over het vreemdgaan van haar man Jay-Z) definitief cementeerde als de grootste popster van deze eeuw, gaat ze er met Homecoming, een ode aan haar identiteit als zwarte vrouw, nog eens overheen. Queen Bey rules us all.
Een revolutionaire show was het zeker: Beyoncé was de eerste zwarte vrouw die als headliner op Coachella stond en dat feit laat ze niet stilletjes voorbij gaan. Meerdere keren benoemt ze het belang in de voorbereidingen: hier wordt geschiedenis geschreven en dit is niet het moment om subtiel te zijn. De show is een ode aan de cultuur van HBCU’s: Historically Black Universities and Colleges, die in Amerika werden opgericht toen zwarte studenten nog niet werden toegelaten op traditioneel witte universiteiten. Beyoncé studeerde zelf niet (‘my college was Destiny’s Child’) maar de HBCU’s mogen wel Martin Luther King jr., Spike Lee, Kamala Harris, Oprah Winfrey en vele anderen tot hun alumni rekenen.
Het uitlichten van haar identiteit als zwarte vrouw was voor Beyoncé een opvallende, riskante en uiteindelijke zeer succesvolle move. Veel mensen waren geschokt na het optreden op de Superbowl, waarbij de uitvoering van ‘Formation’ het begin van deze nieuwe periode in Beyoncé’s oeuvre inleide. Uit conservatieve hoek kwam veel kritiek op de manier waarop Beyoncé zich uitsprak tegen politiegeweld. Een beetje showbizzmanager – zo stel ik me voor – zegt op zo’n moment ‘kalm aan, stapje terug, we willen iedereen te vriend houden.’ Beyoncé zette echter door. Het baanbrekende album Lemonade en nu Homecoming laten zien dat dit een geniale beslissing was. Beyoncé laat het achterste van haar tong zien en beter dan nu is ze nooit geweest.
Misschien nog wel beter dan de concertregistratie zijn de intieme, persoonlijke momenten die Homecoming tussen de nummers in toont. Hierin is Beyoncé geen onaanraakbare superster maar een werkende moeder, de baas van heel veel werknemers en bovendien een voorbeeld voor velen – een rol waarvan ze zich zeer bewust is. Scènes die eruit springen zijn die waarin Beyoncé vertelt hoe moeilijk het was om na de bevalling van haar tweeling weer aan de slag te gaan. We krijgen beelden te zien van pas na de bevalling, de superster die 100 kilo weegt, buiten adem is van het dansen en toch doorgaat. Het zijn intieme momenten die Queen Bey als echte vrouw laten zien.
Juist door de nadruk op het historische belang van het optreden en van Beyoncé’s positie als zwarte vrouw zijn het de momenten van vreugde die eruit springen. De context maakt de waarde van beelden van het uitzinnige publiek en een zichtbaar genietende Bey op het podium zoveel waardevoller. Beyoncé straalt zoveel sterker op het podium wanneer je weet hoe hard ze gewerkt heeft en hoe lang het voor haar geduurd heeft om hier als artiest te komen. De uitzinnige vreugde van de veelal jonge zwarte vrouwen in het publiek is zoveel mooier wanneer je dit optreden in cultuur-historische context plaatst. ‘I see you,’ zegt Beyoncé meerdere keren tegen haar publiek. En wij hebben haar ook mogen zien.
Waar wacht je nog op? Homecoming is nu te streamen op Netflix!
|
|
Feminist Intention: Tell my story
|
|
|
Arwa Rangwala
In the April edition of You’ve got Feminist Mail I wrote a short piece on the Amazon show ‘The Marvelous Mrs. Maisel’. However, I did not write about my plunge in the world of stand up comedy. I decided to start doing stand up after finishing the second season of the show. The story of Maisel - who is the lead character in the show - resonated with me as much as her personality. I looked to her for inspiration – her style of delivery, the way she carried herself on stage, her brutal honesty, her vulnerability and total openness to discuss her hopes, desires and doubts and finally her awesome vintage wardrobe. I did two stand up shows in the past two months and intend to seek out more in the next coming months. I also intend to curate my own shows, along with five other comedians who I met along the way. My biggest take away from this is my realization that I don’t use humour to make light of my life, but rather as a way to accept, learn from, grow and move past inevitable circumstances that life throws at everyone. My intention is not to make it ‘big’ in the stand up world, rather to tell my story how it is, with lightness, authenticity and honesty.
|
|
|
There is plenty on the feminist agenda this month. Join us for a FELtalk, go to a feminist movie screening or get inspired by creative entrepreneurs. This is feminist May in Leiden:
- 2 May: FEL founder and talented journalist Ingeborg van der Ven is hosting the Booktalk tomorrow. She will lead a conversation on 'Inferior' by Angela Saini, a groundbreaking work on how science treated women wrong.
- 9 May: feminist businesses are alive and kicking in Leiden! For the third edition of Feminist Mail we interviewed Marieta Hoek about her vintage store VNTG. Next week she's celebrating 3 years of VNTG.
- 10 May: LU Pride presents 'Leiden Uni Gets Better Through Queer Initiatives' - a symposium designed to bring queer experiences to the front of formal and informal curricula. Join them for an afternoon full of inspiring workshops, panels and conversations.
- 12 May: we are very excited to host our very own European Elections FELtalk! Join us for an afternoon with two feminist politicians, wine & snacks and plenty of feminists to mingle with.
- 16 Mei: Voor de eerste en enige keer wordt I Am Not A Witch in Leiden vertoond. De indrukwekkende film gaat over de zogenaamde heksenkampen in Zambia. Een sprookjesachtig debuut!
- 29 Mei: Awesome Leiden wil onze stad een stukje mooier maken door creatieve ideeën te ondersteunen. Eind mei is weer een Pitch Night waar veel gaafs voorbij komt. Houd ze in de gaten voor kans om jouw feministische initiatief te pitchen.
|
|
You've got Feminist Mail is made by FEL
Fatima Jarmohamed, Liang de Beer, Rebecca Spruijt, Sophie Jansen, Eline Elstgeest, Arwa Rangwala and Rosanne Schot.
|
|
|
|
|
|
