Het Vriendinnen Netwerk en Stichting Ik Wil; hoe we elkaar vonden
|
|
|
Toen wij in het asielzoekerscentrum rondliepen, viel het ons op dat voor de vrouwen helemaal niets te doen was. Er was een prachtige recreatieruimte voor de mannen, maar de vrouwen zaten op hun kamertje. Dat moet anders, vonden wij.
We kregen onze eigen vrouwenruimte, waar we twee middagen per week bij elkaar kwamen om te handwerken, Nederlands te oefenen en elkaar te helpen. Er kwamen ook veel kinderen langs, want het was er altijd gezellig en er waren ook vaak koekjes.
Toen onze wol opraakte, zette Jeanne een advertentie in de krant. Ze kwam terug met tassen vol wol. En ook gebreide sjaals en poppen. “Waar komt dat toch allemaal vandaan?” vroegen wij Jeanne. Het kwam van een mevrouw, die zelf dol was op handwerken. “Breng haar eens mee”, zeiden wij. En zo maakten we kennis met Martine, die we nu allemaal liefkozend ‘onze brei-oma’ noemen. Sindsdien is ze één van de trouwste vriendinnen in ons netwerk. Eind augustus wordt ze 97 en we hopen haar nog heel lang bij ons te hebben.
Toen het asielzoekerscentrum sloot, wilden we verder met ons mooie initiatief. In het jaar dat volgde kwamen we regelmatig bij elkaar om te brainstormen over hoe dat dan moest. En waar we dat konden doen: een nieuwe locatie vinden viel nog niet mee.
Uiteindelijk vonden we Stichting Ik Wil. Van het eerste gesprek met Esra werden we heel enthousiast. Esra wilde ons er graag bij hebben, want binnen de stichting bestond een dergelijke activiteit nog niet. In het begin was het natuurlijk een beetje zoeken, van beide kanten. Maar ondertussen zijn we geen onbekenden meer voor elkaar en voelen we ons helemaal thuis. Het is mooi om te merken hoe we elkaar kunnen aanvullen en versterken!
We zijn benieuwd naar de nieuwe locatie, die voor ons gunstig is omdat we pal tegenover Vluchtelingenwerk zitten. Daar onderhouden we warme banden mee. Komend jaar willen we nog meer vrouwen aan ons Vriendinnen Netwerk toevoegen. Onze deur staat altijd open voor vrouwen die nieuw zijn in Nederland en contact zoeken met andere vrouwen. En we gaan voor een nog hechtere band met de Stichting Ik Wil.
Ghita en Marian
|
|
Groot nieuws: we gaan verhuizen!
|
|
We mogen nu dan eindelijk het nieuws met jullie delen: we gaan verhuizen! Na tweeënhalf jaar aan de Barrierweg 180 is het tijd om afscheid te nemen. Onze nieuwe plek is aan de Kronehoefstraat 30A in het schoolgebouw waar de Reis van Brandaan vroeger zat. Hierboven aan de nieuwsbrief kun je een foto zien van hoe het gebouw er van buiten uitziet. De komende weken staan in het teken van de verhuizing, dus het kan zijn dat we minder goed bereikbaar zijn voor vragen. Daarnaast zijn we ook op zoek naar helpende handen dus als je graag een steentje wil bijdragen, laat het ons dan weten!
Via de nieuwsbrief en de Facebookpagina zullen we jullie op de hoogte houden van de verhuizing en wanneer je welkom bent op onze nieuwe locatie. Wij hebben er in ieder geval heel erg veel zin in om door te groeien en ons werk op deze nieuwe plek voort te zetten.
|
|
Zomer bij de stichting
De afgelopen vier weken hebben we verschillende activiteiten georganiseerd bij de stichting voor de thuisblijvers. Kinderen waren welkom om mee te doen aan de creatieve activiteiten of ze konden spelen bij de kindergroep. Terwijl volwassenen meededen aan de Nederlandse les, helpen bij het inpakken voor de verhuizing, creatief bezig waren of een workshop in Verbindende Communicatie volgden. Ieder dag was weer een gezellig moment om samen te zijn en te genieten van wat we die dagen op het programma hadden staan. Door de rustige sfeer in het gebouw en de kleinere groep mensen die aanwezig waren, ontstond er zo ook verbinding tussen elkaar.
|
|
|
Werkfonds Masterclass HR 2.0
|
|
|
Op 25 juni hebben we een werksessie ‘HR in de wijk’ van het Werkfonds georganiseerd. Samen met studenten, het bedrijfsleven en ik Willers bijeen. De vraag waar het Werkfonds met het bedrijfsleven antwoorden op zoekt draait om: Hoe dicht je de kloof tussen werkgevers, werknemers en mensen op de arbeidsmarkt? Onze 6 stagiaires van Fontys HRM en Psychologie gaven aan dat we het samen moeten doen. De studenten Anne, Lian, Nalin, Stan, Dion en Rabiella delen hun ervaringen tijdens hun onderzoek. Dat als aankomend HRM-er leer je verder en anders te kijken, als er bijvoorbeeld een personeelstekort is moet je meer naar de mens en het potentieel kijken. Bij goede begeleiding is er een hoop mogelijk. Antwoorden op vragen zoals: Wat zijn eigenschappen van iemand waarmee HRM iets kan? Hoe kijk je verder dan het diploma? Hoe ontwikkel je competenties en vaardigheden waarmee je aan de slag kan?
In co-creatie met het bedrijfsleven, de studenten en de stichting zien we voor HR kansen om te achterhalen wat de behoeftes van het bedrijfsleven en de bewoners zijn. Een meer persoonlijk contact met potentiële kandidaten te krijgen en taal als tool in te zetten op je werkvloer. Ook om je bedrijf een gezicht te geven in de wijk, de magie tussen werkgever en kandidaat te laten ontstaan en je eigen kijk op je werk een positieve draai te geven.
Met elkaar hebben we de Werkfonds Masterclass HR 2.0 ontwikkeld. Dit is een reeks van vier workshops in vier maanden tijd.
Wil jij ook weer dichtbij de mens werven en sociale impact maken in deze Brainport regio? Heb je behoefte aan verse input vanuit de wijk die het HR vak of je kijk op werk weer een nieuwe boost geven? Kom naar Eindhoven en leer van en met Community Ik Wil’s Werkfonds. Aanmelden kan via Maud van Zandvoort (maud@wijdeschool.nl).
Voor wie: bedrijfsleven MKB, HR medewerkers/afdelingshoofden, studenten Fontys HRM en Psychologie.
|
|
In deze rubriek zetten wij graag een van onze mensen in het zonnetje. Deze keer hebben we gekozen voor iemand die twee dagen in de week bij ons in de huiskamer staat en hier de lekkerste lunches klaarmaakt. Met blijdschap en plezier draagt ze bij en wij zijn erg dankbaar om haar bij ons te hebben. Daarom staat ze in het zonnetje!
Wie ben jij?
Mijn naam is Ayşe Eren. Ik ben geboren in 1955 in een klein dorpje in Turkije. Tot mijn zestiende ben ik naar ik school geweest. In die periode ging mijn vader naar Nederland om te werken bij de Bata. In februari 1972 gingen mijn moeder, zus en ik ook naar Eindhoven. We lieten toen nog een gedeelte van ons gezin achter, omdat er niet genoeg woonruimte was. Negen maanden lang hebben we toen in een schuur moeten leven. Mijn vader vond toen een huisje waar we konden wonen, daarna is de rest van ons gezin gekomen.
De Nederlandse taal heb ik vooral geleerd door te praten met mijn collega’s van het schakelaar bedrijf. Ik ben hier wel naar school geweest, maar dit heeft niet zoveel geholpen als het echt praten met Nederlandse mensen. Ik heb hier 34 jaar lang gewerkt en toen heb ik nog zeven jaar gewerkt via een uitzendbureau. Door een reorganisatie werd ik ontslagen omdat ik een van de laatste was die bij hen aansloot.
Hoe ben je bij de stichting terecht gekomen?
Na die reorganisatie kwam ik thuis te zitten. In een periode van twee jaar overleden mijn man en mijn moeder. Ik werd hierdoor erg verdrietig en depressief. Mijn wereld werd ineens klein en ik voelde dat als ik nu niks zou doen, ik ziek thuis zou blijven. Ik wilde graag weer naar buiten, mensen ontmoeten en iets van betekenis kunnen doen. Daarom ging ik op zoek naar vrijwilligerswerk en zo maakte ik kennis met de stichting. Ik kende al sommige mensen die hier rondliepen waardoor ik mij al snel op mijn gemak voelde. Ik startte bij de creatief groep op maandag maar toen ik zag dat er bij de huiskamer hulp nodig was, wilde ik dit gaan doen.
'Gezelligheid en samenzijn.'
Wat doe jij voor de stichting?
Op maandag en donderdag ben ik bezig als gastvrouw in de keuken. Ik maak dan de lunch klaar, dit is altijd wel soep met iets erbij zoals salade of een broodje. Mijn manier van koken is: als ik het zelf lekker vind, dan vinden anderen het meestal ook lekker. Ik krijg vaak complimenten van anderen over mijn kookkunsten. Ik word blij van het actief zijn binnen de stichting, want als ik dit niet leuk zou vinden zou ik hier allang niet meer zijn. Zelfs op minder drukke dagen, verzin ik wat ik kan doen en ga ik meteen aan de slag.
Wat vind je het bijzonderste moment binnen de stichting?
Voor mij is het bijzonder dat ik met iets wat ik leuk vind - het klaarmaken van eten - mensen zo blij kan maken. Vorige week zei een mevrouw: "Ik ken deze soep niet, maar omdat jij het hebt gemaakt vertrouw ik erop dat het lekker zal zijn." Dat is voor mij eigenlijk al genoeg om me blij te voelen.
Wat zijn jouw dromen met betrekking tot de stichting?
Het volgende gebouw ligt dichtbij de Kruisstraat, dus winkels zijn in de buurt. Misschien dat we hierdoor makkelijker ingrediënten kunnen kopen, om zo verschillende soorten lunches voor te bereiden.
|
|
Ons werk wordt onder andere mogelijk gemaakt door:
|
|
|
|
