TITTY TALK #8: BANANENBROOD TUSSEN DE KUNSTWERKEN. 

Vrouwen in de kunstwereld. Ze hebben het niet makkelijk. In Nederlandse musea is maar 13% van de tentoongestelde werken door vrouwen gemaakt. Bizar, toch? Galerie Fleur en Wouter vindt in ieder geval van wel. Zij maken een statement, een tentoonstelling met expliciet werk van vrouwen. Omdat wij dit soort initiatieven graag steunen, organiseerden we vorige week een Titty Talk, in samenwerking met de app Bumble, tussen de kunstwerken. Er was een vegan brunch, gesponsord door Bumble. En Fleur & Wouter gaven ons zelf een rondleiding door de galerie!

Het was weer een unieke en vooral inspirerende talk. We begonnen de middag met de vraag: ‘Wie is jouw favoriete kunstenaar?’ Hier kwamen een heleboel verschillende antwoorden op. De één koos voor een fotograaf, de ander een muzikant, sommigen konden écht niet kiezen. ‘Er zijn er gewoon teveel.’

Fleur en Wouter namen ons mee langs verschillende werken. Als eerste de abstracte schilderijen van Mai van Oers. Vervolgens liepen we door naar het werk van Dagmar Stap. Zij borduurt sculpturen van verpakkingen. Bijvoorbeeld van een pakje bamisoep, een zak Skittles of zelfs een kassabon. Daarna gingen we door naar fotograaf Cleo Goossens. Zij maakt nostalgische beelden waarin de natuur centraal staat. En last but not least, bewonderden we het werk van Iris Haverkamp Begemann, een fotograaf die haar onderwerpen in de samenleving zoekt. Haar serie ‘Pink Tracks in a Dusty Land’ vertelt het verhaal van een groep vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs die door de Australische outback rijden in roze vrachtwagens. Iris was er zelf bij om ons wat te vertellen over haar indrukwekkende foto’s.

Na de rondleiding kon iedereen nagenieten met een drankje en bananenbrood. Nog even doorpraten over elkaars favoriete kunstenaar. Of natuurlijk wat langer staren naar al de mooie werken in de galerie! En wie weet zelfs wat kopen?

Had je hier nou heel graag bij willen zijn? Don’t worry. Elke maand organiseren we weer een nieuwe Titty Talk in een ander jasje. Dus houd vooral onze site en socials in de gaten. Dan mis je het de volgende keer sowieso niet!<

Wat als alles dat je wilt ook echt uitkomt?

Waar droom je dan nog van? 

Het is natuurlijk een ‘luxe’ probleem, als je opeens zoveel succes hebt dat je geen idee hebt wat je er mee moet. Maar het is best heftig als je opeens alles krijgt wat je ooit hebt begeert, of naja, dacht te willen hebben.

Het ‘imposter syndrome’ is een aandoening die vooral veel vrouwen treft, al is het aangetoond bij beide mannen en vrouwen. Het is een psychologisch fenomeen waar mensen denken dat hun succes alleen ‘geluk’ of ‘toeval’ is en ze elk moment ontmaskerd kunnen worden als fraudeur oftewel ‘imposter’. 

Ik heb vooral veel succesvolle muzikantes gesproken die imposter syndroom symptomen hebben gehad. Paniekaanvallen voor festival optredens en episodes in tourbussen. Vooral op plekken waar ze zien hoeveel mensen er voor ze werken. Het lijkt mij ook heel heftig om als muzikant van zingen in cafe’s naar een lichtshow en je naam op een metershoog LED scherm voor 20,000 man op een grasveld te gaan. 

Maar toch staan ze daar, voor de LED scherm. Ondanks hoe ze zich persoonlijk voelen, zetten ze een mega show neer. Als ik iets geleerd heb van succes, is dat de weg naartoe het leukste is. Althans, dat zeggen de mensen die ik als succesvol zie. Want eenmaal aan de top, kan je alleen maar naar beneden. 

Dus volgende keer loop ik nog een extra rondje door de supermarkt voor ik mijn bakje Ben en Jerry’s pak, en probeer ik iets harder te genieten naar de weg van begeerte, in plaats van de sensatie van het eenmaal behaalde succes. Al is ijs wel echt lekker. Misschien niet zo lekker als je naam op een metershoog LED-scherm, maar zo stel ik het me graag voor in mijn dromen. <

Een paar maanden geleden organiseerden wij onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. De feministen 4.0. Alleen wie zijn die feministen nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in onze reeks: De feministische beldate!

Deze keer spreken we met Sophia Seawell van Mama Cash! Je hebt hun geweldige #MyBodyIsMine campagne ongetwijfeld voorbij zien komen op Instagram. Maar ze doen natuurlijk nog veel meer. Wil je weten waar ze voor staan, wat hun grote missie is en ook nog een paar feministische leestips meepakken? Lees dan verder! 

TheTittyMag: Wie zijn jullie?

Sophia Seawell: Wij zijn Mama Cash, opgericht in 1983 en daarmee het eerste internationale fonds voor feministisch activisme! We steunen groepen van vrouwen, trans- en intersekse personen die opkomen voor hun rechten. We kijken altijd naar: wie zijn de mensen die buitengesloten worden en hoe kunnen we ze helpen? We streven ernaar om de wereld veiliger en fijner te maken voor iedereen. Dit doen we onder andere door deze groepen geld te geven, maar we ondersteunen ze ook op andere manieren. We proberen ze samen te brengen, helpen ze bij het vinden van andere subsidies et cetera.

TTM: Wat is jullie missie?

SS: Dat iedereen die op basis van hun gender of seksualiteit buitengesloten wordt, de middelen en bronnen heeft om positieve verandering teweeg kunnen brengen. Er zijn een heleboel mensen die wel een visie hebben van hoe het anders zou kunnen in hun gemeenschap, maar de middelen niet hebben om daar iets mee te doen.

TTM: Waarom zijn jullie Mama Cash gestart?

SS: Eén van onze oprichters, Marjan Sax, heeft ooit veel geld geërfd na het overlijden van haar ouders. Maar aangezien ze heel antikapitalistisch was, maakte haar dat nogal oncomfortabel. Dus ging ze aan tafel zitten met wat vriendinnen, medefeministen, om te praten over een goede bestemming voor het geld. Ze wilde het niet in één keer uitgeven, maar juist verspreiden over de tijd. Toen ontstond het idee om een fonds, Mama Cash, te beginnen.

TTM: Waar staan we met feminisme anno 2019?

SS: Ja, ingewikkeld. Het hangt er heel erg vanaf waar je kijkt, naar welke plek op de wereld. Wij zien in Nederland dat het wel besproken wordt, wat een belangrijke eerste stap is. Máár er kan soms een kloof ontstaan tussen wat mensen zeggen en wat ze doen. Dat is heel menselijk, maar daardoor zijn er wel veel mensen die denken van ‘Ik ben ook wel een feminist, maar in Nederland is het toch helemaal niet zo erg?’. Terwijl er ook in hier nog altijd sprake is van ongelijkheid op bepaalde gebieden. We moeten niet alleen naar heterovrouwen kijken, maar naar iedereen. Oók in Nederland spelen deze problemen en dit is niet alleen iets waar we over moeten praten, maar ook iets wat we moeten veranderen.

TTM: Wat kan je het beste doen als je je meer wil verdiepen in het feminisme?

SS: Op het internet kun je (gelukkig) een heleboel informatie en goede initiatieven vinden, bijvoorbeeld Pisswife of The Feminst Club Amsterdam. Je hebt in Amsterdam natuurlijk ook een heleboel events waar je naar toe kunt gaan. Bijvoorbeeld die van De Bovengrondse, wat trouwens een goed platform is voor als je niet alleen achter je laptop wil zitten, maar ook echt wat wil doen.

Een aantal goede boeken zijn: Sister Outsider van Audre Lorde, Bad Feminist van Roxane Gay en Hallo Witte Mensen van Anousha Nzume.

Tot slot, is het vinden van rolmodellen ook heel fijn. Dat kunnen gewoon goede vriendinnen of je tantes zijn, maar ook journalisten of bekende activisten. Als het mensen binnen jouw netwerk zijn, is het erg leerzaam om een gesprek met ze aan te gaan over hun ideeën en inspiratiebronnen. Zo kun je een pad bewandelen van allemaal inspirerende, feministische denkers en activisten.

Ben je enthousiast geworden en wil je meer weten over Mama Cash? Ga dan naar https://www.mamacash.org. Wij zien je volgende week weer met een nieuwe feministische beldate!<