Vakantie!

Vroeger kon ik niet wachten tot het vakantie werd. Ik hield van school, ik kon goed leren, maar de vakantie was iets om naar uit te kijken. Wij gingen altijd met het hele gezin zes weken naar de camping. Buiten spelen met een grote groep kinderen, steeds dezelfde want op het veldje op de camping kwamen steeds dezelfde mensen terug. 

Mijn blijheid rondom de vakantie veranderde vanaf het moment dat ik seksueel misbruikt werd. Ineens was het gedaan met de vrijheid, want ook de misbruiker stond op dezelfde camping. Van een spelend kind werd ik een fronsende puber. Pas na mijn veertigste vond ik het blije kind in mij weer terug. Ook nu, als 55+er kan ik genieten van het buiten zijn en fikkie stoken.

Wanneer je midden in je helingsproces zit, kan vakantie een heel andere betekenis hebben. Het is dan de tijd van het jaar dat jouw therapeut op vakantie gaat. Voor een week of drie moet je het dan zelf doen. Dat kan ongemakkelijk voelen, angst oproepen. Maar je kunt het ook zien als een kans om voor jezelf te gaan voelen: 'Hoever ben ik?' 
Dan wordt het een periode waarin je evalueert: Gaat het dit jaar beter dan vorig jaar? Heb je in het afgelopen jaar stappen gemaakt waardoor je meer de regie van je leven in handen hebt gekregen? 

Met die gedachten kun je dan na je vakantie fris beginnen. Je vertelt je therapeut wat er heeft gewerkt en wat minder prettig was het afgelopen jaar. Je stelt je verwachtingen bij naar aanleiding van je evaluatie. Klopt de therapie nog bij waar je nu staat? Is het tijd om een switch te maken? Iets erbij te doen of juist te minderen? Allemaal dingen waar je in het zomerzonnetje over kunt mijmeren. 

Warme groet,
Ivonne