για την Σουζάν

το σημερινό γράμμα είναι αφιερωμένο στη Σουζάν Ήτον, την 59χρονη βιολόγο που εξαφανίστηκε στην Κρήτη, όπου είχε έρθει για ένα επιστημονικό συνέδριο, πριν από 10 ημέρες. Μπορείτε να δείτε την αγωνία των ανθρώπων που την έψαχναν όλο αυτό το διάστημα στη σχετική σελίδα του Facebook. Η Σούζαν βρέθηκε δολοφονημένη την Τρίτη σε μια σπηλιά. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τα μηνύματα που έγραψαν γι' αυτήν μέλη της οικογένειάς της, φίλοι και συνάδελφοι. Ήταν μια εβδομάδα με μεγάλες τραγωδίες, όπως η καταστροφή στη Χαλκιδική. Ήθελα να σας βάλω εδώ και την ιστορία της Σουζάν.

γυναίκες στην εξουσία

αυτή την εβδομάδα στην Ελλάδα, όμως, έχουμε μια καινούρια κυβέρνηση, όπως ίσως μάθατε. Προφανώς έχετε και τις δικές σας απόψεις για τη σύνθεσή της και για τις πρώτες της κινήσεις (εμένα πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε αυτό που κάτι καταληψίες έφυγαν μόνοι τους μόλις άλλαξε υπουργός ΠροΠο, χωρίς αυτός να κάνει τίποτε) κι εγώ από την πλευρά μου έχω πολλές σκέψεις μερικές εκ των οποίων είναι και προσωπικού χαρακτήρα καθώς από τα 51 μέλη του ευρύτερου σχήματος έχω γνωρίσει προσωπικά τα 20 (αν μετράω σωστά, ενδέχεται να ξεχνάω και κάποιους -δεν είμαι καθόλου καλός σ' αυτά), με κάμποσους έχω συνεργαστεί κιόλας, αρκετούς από αυτούς τους εκτιμώ πολύ, κάποιους τους θεωρώ φίλους και έναν από τους πολύ καλούς τον είχα φέρει και στη δουλειά όπου δουλέψαμε μαζί για κάμποσα ωραία χρόνια, μέχρι και την περασμένη Παρασκευή.

Αυτό βεβαίως μου δημιουργεί διάφορα θέματα εμένα, που μπορεί εσάς να μην σας αφορούν αλλά εγώ τα σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες και με έχουν κάνει κάπως άνω-κάτω. Πώς θα λειτουργεί ο αυτοματισμός της γκρίνιας μου που πυροδοτείται κάθε φορά που διαβάζω ότι κάποιος ή κάποια με εξουσία έκανε κάτι βλακώδες, αν αυτός ή αυτή είναι κάποιος ή κάποια που γνωρίζω προσωπικά (και, ακόμα χειρότερα, συμπαθώ); Θα επηρεαστεί η αντικειμενικότητά μου; Όσο αποστασιοποιημένος και αν μείνω και από αυτή την κυβέρνηση, όπως από όλες από το 2010 που γράφω γι' αυτά, μήπως τώρα θα μου πετάγονται τίποτε υποσυνείδητα φίλτρα άμυνας κάθε που θα γίνεται κάτι δραματικό; Βεβαίως, και παλαιότεροι συνάδελφοι το έχουν αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα στο παρελθόν και έχουν ανταποκριθεί με διάφορους τρόπους. Θα αναζητήσω συμβουλές και κόλπα.

Αλλά ασφαλώς αυτό θα είναι θέμα που θα με απασχολεί διαρκώς το επόμενο διάστημα, καθώς καλώς ή κακώς η ζωή τα 'χει φέρει να γράφω γι' αυτά τα πράγματα. Εδώ μπορείτε να μου φανείτε χρήσιμοι κι εσείς, προσφέροντας feedback και καλόπιστη κριτική, εάν και εφόσον κρίνετε ότι δεν είμαι αρκετά αυστηρός ή δίκαιος στα σχόλια του επόμενου διαστήματος και αν πιστεύετε ότι έχει σημασία.

Για παράδειγμα: Σήμερα στην Καθημερινή γράφω για το φαινόμενο των ελάχιστων γυναικών στην πολιτική. Όχι μόνο στην κυβέρνηση -και στη Βουλή, και στην Ευρωβουλή, και στους δήμους και στις περιφέρειες. Δεν μας κυβερνούν αρκετές ελληνίδες. Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι τα άμεσα και έμμεσα εμπόδια που βάζουμε στο μισό πληθυσμό της χώρας και τις αποκλείουμε από τις επιχειρήσεις, από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής ζωής και, φυσικά, και από την συμμετοχή "στα κοινά".

Τις αιτίες του προβλήματος, βεβαίως, τις αναλύει πολύ καλύτερα και αναλυτικότερα η Στέλλα εδώ.

Καθώς προχωρά το καλοκαίρι, θέλω να σας θυμίσω ότι τον Ιούλιο στο Bookworm διαβάζουμε το "Ανατομία Κόρης" της Μαρίας Φακίνου. Αν θέλετε. Είχαμε ανακοινώσει και τα τρία βιβλία του καλοκαιριού μαζεμένα. Δεν είναι απαραίτητο να τα διαβάσετε με τη σειρά που λέμε εμείς. Μπορείτε να τα διαβάσετε όποτε θέλετε. Εδώ που τα λέμε, δεν είστε σώνει και ντε αναγκασμένοι να τα διαβάσετε γενικώς. Άμα θέλετε μην τα διαβάζετε. Κάντε κάτι άλλο. Ράφτινγκ. Παραπέντε. Bingewatching. Η ζωή είναι δικιά σας, εμείς θα σας πούμε τι να κάνετε; Όχι.

και τώρα, τα λινξ

Σε πρόσφατο γεύμα που οργάνωσε το Singularity άκουσα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα περί ΑΙ και μέλλοντος, αλλά αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν η απίστευτη ιστορία του Ματς, ενός νεαρού Νορβηγού ο οποίος έπασχε από μυική δυστροφία και είχε περάσει τα περισσότερα από τα λίγα χρόνια της ζωής του έγκλειστος στο σπίτι του. Πέθανε στην ηλικία των 25 ετών. Στην κηδεία του εμφανίστηκαν άνθρωποι που οι γονείς τους δεν γνώριζαν, οι οποίοι μάλιστα είχαν έρθει από άλλες χώρες. Ήταν άνθρωποι που έπαιζαν online μαζί του World of Warcraft για χρόνια και είχαν γίνει φίλοι. Ένας από αυτούς μίλησε στην τελετή. "Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη ανάβουν κεράκια για τον Ματς", είπε.

Στο Κεμπέκ είναι πάρα πολύ υπέρ της ισότητας και της προστασίας των δικαιωμάτων, οπότε έχουν περάσει νόμο με τον οποίο απαγορεύεται να φοράει κανείς οποιοδήποτε θρησκευτικό αντικείμενο στο κεφάλι όταν εργάζεται. Αν είσαι εβραίος, απαγορεύεται να φοράς το κιπά σου. Αν είσαι Σιχ, απαγορεύεται να φοράς το τουρμπάνι. Τις προάλλες ο εκεί υπουργός παιδείας εξήγησε σε μια νεαρή Πακιστανή ότι αν ήθελε να διδάξει στο Κεμπέκ, θα πρέπει πρώτα να βγάλει το μαντήλι που φοράει στο κεφάλι. Τώρα, το θέμα των θρησκευτικών αξεσουάρ στις κοσμικές κοινωνίες της δύσης είναι ένα θέμα περίπλοκο. Και σοβαρό. Δεν το υποβιβάζω. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά, δεν είναι άσπρο-μαύρο. Σε κάποιες περιπτώσεις, όμως, η προστασία της ανεξιθρησκίας περνά στο άλλο άκρο και γίνεται γελοία. Όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, που ο κύριος υπουργός απ' το Κεμπέκ εξηγούσε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να φοράει η Μαλάλα Γιουσαφζαϊ.
Η Μαλάλα ρε φίλε.
Πήγε ο άλλος να πει στη Μαλάλα για δικαιώματα και ελευθερίες.
Σα να έχει σύλλογο αλληλεγγύης και συμφιλίωσης και να λέει στον καλεσμένο "α πρέπει να φορέσετε σακάκι για να σας αφήσω να μπείτε ΚΥΡΙΕ ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ".

Τι κάνει η Νορβηγία κι έχει γεμίσει ηλεκτρικά αυτοκίνητα;

Ποια είναι η καλύτερη ατάκα που έχετε ακούσει σε τηλεοπτική σειρά; Ένα θρεντ.

Η πτώση της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Άλλο ένα deepfake: Αν ο Τζιμ Κάρεϊ έπαιζε στη "Λάμψη" (του Κιούμπρικ).

Από την κατηγορία ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΑΜΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΚΠΛΗΣΣΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ: Η συνομιλία στενού συνεργάτη του Σαλβίνι που διαπραγματευόταν μίζες για το ακροδεξιό του κόμμα από τον Πούτιν.

Η ανακοίνωση ενός συλλόγου φίλων της Βόρειας Κορέας (αν κατάλαβα καλά) για το πρόσφατο εξώφυλλο της Αυγής είναι ένα αριστούργημα.

Το προηγούμενο τεύχος του Economist είχε μερικά κείμενα μελλοντολογικά, και από αυτά ξεχωρίζω δύο:
Το ένα αναρωτιέται τι θα γίνει αν το 2030 μερικές από τις χώρες που πλήττονται περισσότερο από την κλιματική αλλαγή (κυρίως χώρες του τρίτου κόσμου) αποφάσιζαν να μετριάσουν το πρόβλημα με μια αμφιλεγόμενη αλλά δραστική λύση: γεμίζοντας τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας με διοξείδιο του θείου. Το άρθρο εξηγεί πώς μπορεί να γίνει, τι κόστος θα είχε, πόσο καιρό θα χρειαζόταν για να έχει αποτέλεσμα, αλλά και κάποιες (όχι όλες) από τις αρνητικές συνέπειες.
Το άλλο φαντάζεται πώς θα είναι ο κόσμος το 2041 αν έχουν σταματήσει να δουλεύουν τα αντιβιοτικά, μετά από δεκαετίες κατάχρησης. Δεν είναι απίθανο. Αν ο κόσμος κατακλυστεί από ανθεκτικά μικρόβια οι βακτηριακές μολύνσεις θα είναι πολύ συχνότερες και η δημόσια υγεία (αλλά και το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας) σε εφιαλτικά χειρότερη κατάσταση. Εκεί που λέει για τους ακρωτηριασμούς (καθώς δεν θα μπορούν να σταματήσουν τις μολύνσεις αλλιώς) με έπιασε η ψυχή μου. Μην παίρνετε αντιβιοτικά χωρίς σοβαρό λόγο.

Ποιος χρηματοδοτεί τις "έρευνες" που αμφισβητούν την ύπαρξη ή τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής; Ακριβώς αυτοί που θα περιμένατε. Και κάποιοι άλλοι επιπλέον.

Ωραίο αφιέρωμα των ΝΥΤ στους Δελφούς και τα πέριξ. Τι ωραία χώρα που έχουμε.

Τέλος, μια υπενθύμιση, κατεβάστε αυτό: Το "Lost and Found" είναι μια μικρή αστυνομική νουβέλα που έγραψα στα αγγλικά και κυκλοφορεί στο Amazon. Μπορείτε να την κατεβάσετε και να τη διαβάσετε στο κινητό, το tablet ή το Kindle.
Κοστίζει $3.
Έχει και μια ανατροπή στο τέλος.

Extra bonus: Με κάθε αγορά υποστηρίζετε τη λειτουργία αυτού του newsletter <3 <3 <3