εδώ ο κόσμος καίγεται

κυριολεκτικά.

Οι καύσωνες λιώνουν την Ευρώπη, πυρκαγιές καίνε τον αρκτικό κύκλο, κι αυτή είναι η νέα κανονικότητα -ή μάλλον, όχι. Όσο περνούν τα χρόνια θα είναι όλο και χειρότερα. Αυτή είναι η νέα κανονικότητα. Το ότι η ύπαρξη έξω στον αέρα θα είναι όλο και πιο δύσκολη.

Αλλά μπήκε ο Αύγουστος, και πολλοί από εσάς έχετε ήδη πάει κάπου αλλού για να καείτε πιο ανέμελα. Τις τελευταίες εβδομάδες με έχετε φλομώσει με τα out-of-office emails. Σας στέλνω το γράμμα μου και ΓΚΝΤΑΑΝ γεμίζει το ίνμποξ με αυτόματες απαντήσεις, όλες ίδιες.

Τι να σας πω.

Ελπίζω εκεί που είστε να είναι δροσερά. Τις επόμενες Παρασκευές θα σας στέλνω κυρίως λινξ, καθότι θα πέσουνε λίγο οι ρυθμοί, εκτός αν προκύψει κάτι έκτακτο και δραματικό.

Ως τότε,

σήμερα στην Καθημερινή

γράφω για τις πόλεις και, συγκεκριμένα, για το φαινόμενο οι πόλεις να είναι πλέον παραγνωρισμένες ημιαυτόνομες μονάδες οικονομικής δραστηριότητας και προόδου, που συχνά ευημερούν ανεξάρτητα από ό,τι κάνει το κεντρικό κράτος. Στο άρθρο αναφέρομαι σε ένα βιβλίο για το οποίο σας έχω γράψει εδώ στο παρελθόν: εκείνο με το ζεύγος που ταξίδευε πέντε χρόνια με ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο από πόλη σε πόλη των ΗΠΑ, προσπαθώντας να βγάλει ένα συμπέρασμα. Ε, το σημερινό άρθρο με αυτό ασχολείται. Το συμπέρασμα.

Το "The Bully Pulpit" της ιστορικού Ντόρις Κερνς Γκούντγουιν είναι μια ιστορική βιογραφία από αυτές που την έχουν κάνει διάσημη. Που παίρνει δηλαδή τη ζωή ενός ανθρώπου και την κοιτάει συνδυαστικά με τις ζωές συγχρόνων του ή άλλων, προσπαθώντας να βγάλει βαθύτερα νοήματα περί ηγεσίας και πολιτικής. Στο "Team of Rivals" το έκανε με τον Αβραάμ Λίνκολν και τους άσπονδους φίλους του στο υπουργικό του συμβούλιο, και το έκανε καλύτερα. Στο "Bully Pulpit", που τελείωσα πριν από λίγες ημέρες, λέει την ιστορία του

Τέντι Ρούσβελτ, του 25ου Προέδρου των ΗΠΑ, και μαζί την ιστορία του κολλητού του φίλου, υπουργού του, διαδόχου του και μετέπειτα αντίζηλού του, Χάουαρντ Ταφτ. Η σχέση των δύο είναι συναρπαστική και οι θητείες τους σε μια κρίσιμη για τη χώρα τους περίοδο ενδιαφέρουσες, αλλά η Γκούντγουιν πάει και χώνει και μια τρίτη παράλληλη ιστορία στο μείγμα: την εμφάνιση της ερευνητικής δημοσιογραφίας και θρυλικών δημοσιογράφων όπως η Άιντα Τάρμπελ, που έπαιξαν ρόλο στο σπάσιμο των πανίσχυρων επιχειρηματικών τραστ και το άνοιγμα της συζήτησης για τα εργατικά δικαιώματα και τη ρύθμιση της ως τότε ανεξέλεγκτης αγοράς που είχε οδηγήσει σε γιγάντια καταστροφικά μονοπώλια. Αυτή η ιστορία είναι πιο αδύναμη και η σύνδεσή της με την ιστορία των προέδρων είναι επίσης χαλαρή. Όμως η Γκούντγουιν γράφει πολύ καλά και στο κείμενό της μια ολόκληρη ιστορική περίοδος ζωντανεύει. Αν έχετε διαβάσει το "Team of Rivals" και θέλετε να πάτε παρακάτω αξίζει ή, ακόμα καλύτερα, μπορείτε να πάρετε αυτό το σετ που είναι και ωραίο δώρο, που έχει μέσα και τα δύο και μαζί κι άλλο ένα, την ιστορία του FDR, που δεν το έχω διαβάσει.

και τώρα τα πολλά, ζουμερά λινξ

Το τελευταίο βιβλίο του Γιουβάλ Χαράρι κυκλοφορεί στη Ρωσία, αλλά χωρίς τα σημεία όπου ο Γιουβάλ Χαράρι λέει κακά πράγματα για τη Ρωσία.

Τα γέλια που έβαζαν παλιά στις τηλεοπτικές σειρές; Μια έρευνα δείχνει ότι όντως κάνουν τα αστεία να μοιάζουν πιο αστεία.

Στατιστική ανάλυση της σειράς ταινιών "Fast and Furious". Περιέχει συναρπαστικά δεδομένα όπως για παράδειγμα το πόσες φορές εμφανίζονται οι πρωταγωνιστές να αλλάζουν ταχύτητα στο αμάξι (από 15 μέχρι 66 φορές).

Αν έχετε AirBnB και θέλετε το σπίτι σας να διαφέρει από όλα τα άλλα διαμερίσματα της περιοχής, να μια ιδέα. Βρείτε ένα θέμα που αρέσει σε πολύ κόσμο, και διακοσμήστε το έτσι. Αυτοί εδώ που έχουν ένα σπιτάκι στην Ατλάντα το γέμισαν με εικόνες και μαραφέτια από το Χάρι Πότερ. Αν σε φέρει η μοίρα και/ή ο δρόμος από την Ατλάντα, γιατί να μείνεις κάπου αλλού; Δεν υπάρχει κανένας λόγος.

Μια κυρία έπεσε θύμα απάτης από Νιγηριανούς απατεώνες που της έπαιρναν λεφτά στο ίντερνετ μέχρι που καταστράφηκε οικονομικά. Το τι ακολούθησε δεν σας το λέω για να πατήσετε το λινκ και να το διαβάσετε. Απίστευτη ιστορία.

Για τις ανάγκες της νέας διαφήμισής της η Microsoft προσέλαβε έναν τύπο που τον λένε Μακένζι Μπουκ. Τον οποίο τον φωνάζουν Μακ. Μακ Μπουκ. Το βρήκα αστείο.

Σύντομα κλείνουν 12 χρόνια από αυτή την ιστορική ιστορική διαμάχη: Δυο μποντιμπίλντερ τσακώνονται για το πόσες ημέρες έχει η εβδομάδα.

Ο Γιάννης Παλαιολόγος της Καθημερινής πήγε στη Γροιλανδία. Η οποία, παρεμπιπτόντως, λιώνει.

Το τηλέφωνο. Ένα φωτογραφικό ιστορικό.

Αυτή η καταπληκτική καλντέρα.

Γιατί δεν υπάρχουν κουνούπια στη Ντίσνεϊλαντ;

Ένα από τα βιβλία που είναι υποψήφια για το φετινό Booker αποτελείται από μία πρόταση χιλίων σελίδων και τίποτε άλλο. (Δείτε εδώ)

Άλλη μια απίστευτη ιστορία: Μια συγγραφέας έγραψε ένα best-seller το οποίο έχει ένα φόνο στην υπόθεσή του. Έναν φόνο που μοιάζει πολύ με έναν πραγματικό φόνο που συνέβη είκοσι χρόνια πριν και στον οποίο ήταν έμμεσα μπλεγμένη και η ίδια η συγγραφέας.

τη Κυριακή έχετε το νου σας, αν ξεφυλλίζετε την κυριακάτικη Καθημερινή μπορεί να πέσετε πάνω στη σελίδα που γράφω γι' αυτά τα βιβλία τρόμου.