|
Vrijwilligersnieuws
Museum Vlaardingen
6 mei 2022
|
|
Beste vrijwilligers,
In deze Vrijwilligers nieuws veel aandacht voor 4 en 5 mei. Een stuk van Marianne over vrijheid, vrede en het bevrijdingsvuur op het Veerplein. Ernst schrijft bij twee foto's die hij in 2011 maakte over de dodenherdenking in Vlaardingen en het beeld op het Verploegh Chasseplein. Op de foto staat een andere burgemeester, verder leken het programma en de aanwezigen op hetgeen er afgelopen dinsdag gebeurde. al zei iedereen die ik erover sprak dat het drukker was dan andere jaren. Ernst was er ook dit jaar bij, en ik ook. Natuurlijk was er in de toespraak van onze burgemeester Bert Wijbinga aandacht voor de oorlog in Oekraine, verder was hij blij met de grote opkomst. Zelf vond ik het fijn om erbij te zijn. Ik vind het belangrijk om samen te blijven herdenken en stil te staan bij de grote gevolgen die de Tweede Wereldoorlog en alle conflicten daarna hebben gehad voor hen die vielen en hun naasten.
In deze Vrijwilligersnieuws verder weer een object waar we graag meer over te weten komen, een vacature in onze Raad van Toezicht, nieuws over de vrijwilligerspas en natuurlijk de verjaardagen.
Veel leesplezier en een fijnweekend!
Hartelijke groet,
Annet van der Vat
annet@museumvlaardingen.nl
|
|
Weet jij meer?
door Claudia Steur
Tijdens het herwaarderen van de collectie van Museum Vlaardingen komt het team geregeld objecten tegen waar weinig of niets over bekend is in de documentatie. Daarom plaatsen we de komende tijd in deze nieuwsbrief een voor ons onbekend object met de vraag: wie weet meer? Deze week inventarisnummer 06757, een metalen ovale insigne aan lint met daarop ineengestrengeld de letters S, R en W. Het lint, met rode en zwarte baan, is bevestigd aan een veiligheidsspeld. De rand van het insigne stelt een bladerkrans voor.
Heb jij een idee waar dit insigne vandaag komt? Of weet je wie dit insigne droeg? Stuur je suggesties, opmerkingen of tips om verder te zoeken naar herwaardering@museumvlaardingen.nl. Schroom niet en deel je gedachtes met ons.
|
|
|
Vrijwilligerspas
door Annet van der Vat
Anders dan andere jaren kun je de vrijwilligerspas van Klik voortaan zelf aanvragen bij Klik Vrijwilligers. Met de pas kunnen alle Vlaardingse, Schiedamse en Maassluise vrijwilligers bij sommige winkels en instellingen gebruik maken van aanbiedingen. Aanvragen kan hier op de website van Klik. Op die pagina staan ook de aanbiedingen. Veel plezier met de pas!
|
|
|
Verjaardagen
8 mei Gea Stappenbelt
10 mei Reinier Rijke
15 mei Karel Schot
20 mei Lieke de Leeuw
Gefeliciteerd! Wij wensen je een leuke verjaardag!
|
|
|
Vacature Raad van Toezicht
Museum Vlaardingen zoekt ter uitbreiding de bestaande Raad van Toezicht een nieuw lid. Vanwege de verdere samenstelling van de Raad en de ambitities van het museum geven we de voorkeur aan iemand met ervaring op het gebied van diversiteit en inclusie. Meer informatie vind je hier.
Weet jij iemand voor wie dit een leuke uitdaging is? Stuur de tekst gerust door. Bij belangstelling kan conact opgenomen worden met Léanne.
|
|
DODENHERDENKING IN VLAARDINGEN
door Ernst Lohmann
Koningsdag op 27 april, Dodenherdenking op 4 mei en Bevrijdingsdag op 5 mei zijn weer achter de rug. Het meest memorabele is altijd de dodenherdenking. Zowel nationaal, zoals op de Dam in Amsterdam, bij de Boeg in Rotterdam voor de Koopvaardij, als lokaal in Vlaardingen op het Verploegh Chasseplein. Hier wordt traditioneel de Dodenherdenking in Vlaardingen gehouden. Zo ook in 2011, het jaar van beide foto’s. Vooraf is er altijd, zowel toen als nu, een stille tocht die begint bij het Stadhuis, na opstelling in de Schoolstraat en eindigt op het “Verploegh”. De stoet komt dan ook langs het Geuzenmonument op de Markt. Bij het Geuzenmonument werd in 2011 een krans gelegd door Anke Burger en Hans Mathijssen, beiden betrokken bij de Geuzenpenning. De stoet werd voorafgegaan door 4 trommelaars. Bij aankomst speelde de Vlaardingenband van het Leger des Heils toepasselijke muziek. Na de “last post” door een trompetist van de Vlaardingenband volgde de twee minuten stilte waarna het herdenkingsprogramma begon. Burgemeester Tjerk Bruinsma lag, samen met zijn vrouw Fabienne, de eerste krans. Er werden daarna andere kransen gelegd door en namens verschillende Vlaardingse instellingen en organisaties. Scouts en Zeekadetten assisteerden hierbij. Scholier Lex de Koning, leerling van het Geuzencollege deed een voordracht. Na het mannenkoor “zanggroep 4 mei” onder leiding van Jan Wilmer volgde de toespraak van Ineke Nieuwstraten van Amnesty International. “Zanggroep 4 mei” zong het lied van de “achttien doden”, waarna het Wilhelmus door iedereen kon worden meegezongen.
Het bevrijdingsmonument op het Verploegh Chasseplein bestaat uit een beeld met drie figuren die een gezin vormen. Een man met kind op zijn arm en een vrouw. De gemetselde sokkel waarop zij staan is een meter hoog. Op de sokkel staat “Ere onze strijders 1940-1945”. Het geheel staat op een plateau met een band van witte natuursteen. Hier staat de wapens op van Vlaardingen en Vlaardinger-Ambacht. Ook met de tekst “stantvastich ghebleven mijn hert in teghenspoet”. Dit zijn regels uit het dertiende couplet van het Wilhelmus.
Het monument is opgericht ter nagedachtenis aan de 288 medeburgers van Vlaardingen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de strijd tegen de Duitse bezetter zijn omgekomen.
Al snel na de bevrijding kwam er een initiatief tot oprichting van een comité voor een oorlogsmonument. In 1948 kon de opdracht gegeven worden na een inzamelingsactie. Het monument is op 2 augustus 1950 onthuld door mevrouw Elen, dochter van een van de gevallenen.
Het beeld is gemaakt door beeldhouwer Dirk Johannes Wolbers die gespecialiseerd was in monumentale beeldengroepen. Hij was o.a. lid van de Nederlandse kring van beeldhouwers en heeft ook oorlogsmonumenten gemaakt in o.a. Deventer en Zeist. Hij was geboren in Haarlem op 10 juni 1890 en overleed op 22 september 1957 bij een verkeersongeval in Voorschoten.
Ook dit jaar was er een gedenkwaardig programma op het Verploegh Chasseplein. Wie er bij was kan dat beamen en wie er niet bij was, kan het eens overwegen. Er komt er volgend jaar een nieuwe kans.
|
|
|
Alle beetjes helpen …. op weg naar Vrede
door Marianne van Herp
Bijzondere dagen
Op het moment dat je deze rubriek leest hebben we net met elkaar twee bijzondere dagen achter elkaar meegemaakt. Bijzonder, omdat we na twee lange Coronajaren weer samen kunnen herdenken en vieren. Als wij in deze tijd, met internet en andere manieren om in contact te blijven met mensen waar we om geven en die we vertrouwen, twee jaar al lang vinden – dan kunnen we ons misschien heel ver weg in onze gedachten een klein beetje voorstellen hoe het geweest moet zijn voor onze (groot)ouders om de vijf lange oorlogsjaren 1940-1945 te overleven. Met alle oorlogsontberingen en verliezen daarbij opgeteld. Bijzonder, omdat we nog geen 2,5 maand geleden van heel dichtbij binnen Europa meegemaakt hebben dat vrede nog steeds niét vanzelfsprekend is. Bijzonder, omdat dit jaar voor het eerst hardop uitgesproken ook aandacht was voor de misstanden, begaan namens Nederland in bijvoorbeeld Indonesië. Bijzonder, omdat we in Nederland 77 jaar na de bevrijding ook oog krijgen voor slachtoffers uit nog andere groepen dan Joden, Roma of Sinti. Zoals geestelijk of fysiek anders functionerend dan doorsnee, of met een andere seksuele voorkeur dan hetero. Bijzonder, omdat de verhalen bekend gemaakt worden van ‘vergeten helden’. Mensen met bijvoorbeeld een andere culturele achtergrond, huidskleur of afwijkend gedrag, die ondertussen wel met gevaar voor eigen leven anderen geholpen hebben om te overleven. Juist 4 en 5 mei zijn dagen waarop we persoonlijk vaak ook net iets meer bewuste aandacht geven aan mensen om ons heen, zelfs onbekenden. Elders in deze Nieuwsbrief schrijft Ernst specifiek over de 4-mei herdenking in 2011 en Annet over de verschillen en overeenkomsten tussen deze herdenking en die van 2022. Ik kan daar nog aan toevoegen dat er na de herdenking op het Verploegh Chasséplein om 21.00 uur een (uitverkochte) voorstelling gegeven werd in De Harmonie met spel en Jiddische kampliederen, die veel indruk gemaakt heeft op de bezoekers. Maar ik wil het op deze plek met name graag hebben over de 5-mei viering en vrede in het algemeen.
Verbindingen
Herdenkingen zijn een eerste stap op weg naar vrede, omdat we immers met elkaar vurig wensen ‘dit nooit meer’. Een wens die collectief tot uiting komt in TV programma’s, samenkomsten, kransleggingen en de vlag halfstok. Maar ook vieringen dragen bij aan dat gevoel, zij geven een gevoel van saamhorigheid en acceptatie. Overal ter wereld zijn muziek en eten sterk verbindende elementen. Dus worden er bevrijdingsfestivals georganiseerd, verschillende Ambassadeurs van de Vrijheid (artiesten vanuit verschillende muziekstromingen) worden per auto of helikopter van het ene terrein naar het andere gebracht om een aantal keren op één dag op te kunnen treden. Op TV zijn diverse shows te bekijken, allen voorzien van serieuze verhalen tussen de muziek door. In steden en dorpen worden gezamenlijke Vrijheidsmaaltijden georganiseerd, ook in Vlaardingen kon je in de Windwijzer hieraan deelnemen. Een goed gesprek tijdens een eenvoudige maaltijd, met iemand die je tot op dat moment onbekend is. Stichting Nationale Gedenkdagen Vlaardingen heeft op het Veerplein, na het ontsteken van het Bevrijdingsvuur, een traditionele taptoe georganiseerd. Het vuur brandde, naast de fier wapperde rood-wit-blauwe vlag van Nederland en de rood-geel-blauwe vlag van Vlaardingen.
Onze nationale driekleur was trouwens volop aanwezig in de straten, in de ene buurt wat meer dan in de andere, maar de blijdschap over de bevrijding spatte van de gevels en gaf de voorbijgangers een trots gevoel. Maar wat me vandaag, 5 mei, het meest geraakt heeft was een item in het NOS-journaal. Want 77 jaar na de bevrijding stopt het bevrijdingsvuur niet bij de grens. Dit jaar wordt het van Wageningen eerst naar Nijmegen en vervolgens door een Nederlands-Duits estafetteteam doorgebracht naar het Duitse Kleve. Het verandert dan ook van naam: in Duitsland heet het geen ‘bevrijdingsvuur’ meer maar ‘vrijheidsvuur’. Een prachtig gebaar, een stap dichter naar vrede.
Eigen inbreng
Binnenkort beginnen in Vlaardingen weer de voorbereidingen voor de Vredesweek 2022, in september. Maar minstens zo belangrijk is wat we zelf, elke dag opnieuw, doen om weer een stap dichter naar de vrede te zetten. Elkaar leren kennen, respecteren. Een mooi staaltje daarvan was het bezoek van een grote groep cursisten van het Taalcafé aan Museum Vlaardingen, op dinsdagochtend 12 april. Harry, Max en ondergetekende stonden paraat, al wisten we niet precies hoe groot en in welke samenstelling de groep zou zijn. Gepland was in ieder geval de Playmobil tentoonstelling te bezoeken, voor Nederlandse geschiedenismomenten in vogelvlucht, en op de 2e étage een aantal bezienswaardigheden die gerelateerd zijn aan Vlaardingen, zoals de boomstamkano en de klepduiker. Het werd een ontzettend leuke ochtend! Er waren veel cursisten ingegaan op de uitnodiging van de cursusleiders. De groep werd in tweeën gesplitst, zo ontstond een groep van Oekraïense vrouwen en meisjes enerzijds en een gemengde groep qua man/vrouw en afkomst anderzijds. De mensen in de 2e groep waren al iets langer in Nederland, maar zij spraken ook nog niet veel Nederlands. De vrouwen in de 1e groep waren echt nieuwkomers. Maar allen waren heel geïnteresseerd in en leergierig over de stad waar ze nu (al dan niet tijdelijk) wonen, stelden veel vragen. De conversatie ging via via, eerst in het Nederlands, want daarom komen ze immers naar het Taalcafé, vervolgens in het Engels en dan werd het weer opgepakt en vertaald in de eigen taal. Maar het mooiste was het geduld, de aandacht, het willen weten en kennen. Mijns inziens óók een stapje op weg naar vrede.
foto van een ander bezoek |
|
|
|
|
