θυμάμαι κάποτε που το να ζήσω ή να σπουδάσω στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήταν ένα όνειρό μου
λεφτά δεν είχα για να σπουδάσω, ευκαιρίες δεν προέκυψαν για να ζήσω, αλλά το όνειρο εξακολουθούσε να υπάρχει, μακροπρόθεσμο, για κάποτε στο μέλλον. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς πότε ήταν που το όνειρο αυτό έπαψα να το έχω. Ήταν ένα σταδιακό ξεθύμασμα, υποθέτω. Αλλά κάποια ημέρα ξύπνησα και ήξερα ότι δεν θα ήθελα καθόλου πια να ζήσω σε εκείνη τη χώρα. Να την επισκεφτώ, ναι (έχει τόσα ωραία και συναρπαστικά μέρη), αλλά για να ζήσω, με οικογένεια και παιδιά; Με τίποτε. Όλα τα υπόλοιπα όνειρά μου θα ήθελα να τα υλοποιήσω καλύτερα σε κάποιο άλλο μέρος. Στο Όσλο. Στα Κύθηρα. Ακόμα και στην Αθήνα. Πάντως όχι εκεί.
Πριν από λίγες ώρες το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε μια απόφαση που εδώ και περίπου μισό αιώνα διασφάλιζε το δικαίωμα των Αμερικανίδων στην έκτρωση. Χάρη σε αυτή την ακύρωση, η κάθε Πολιτεία των ΗΠΑ θα μπορεί τώρα να επιβάλλει περιορισμούς ή και απαγορεύσεις των εκτρώσεων εντός της -και σχεδόν οι μισές είναι ήδη πανέτοιμες να το κάνουν. Πρόκειται για ακριβώς αυτό που λαχταρούσε η χριστιανική συντηρητική ακροδεξιά σε εκείνη τη χώρα, μια μεγάλη και ισχυρή μειοψηφία που είναι ολόκληρη ενταγμένη στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το Ανώτατο Δικαστήριο πήρε την απόφαση με 6 ψήφους υπέρ και 3 κατά. Οι 6 δικαστές (πέντε άντρες και μία γυναίκα) που ήταν υπέρ είναι βεβαίως όλοι διορισμένοι από Ρεπουμπλικανούς Προέδρους. Οι δικαστές του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις ΗΠΑ διορίζονται δια βίου και αντικαθίστανται μόνο όταν παραιτούνται ή πεθαίνουν. Οπότε είναι θέμα τύχης (ή ατυχίας) το ποιος Πρόεδρος θα διορίσει δικαστές, και πόσους. Η προοδευτική ηρωίδα RBG, για παράδειγμα, αρνήθηκε να παραιτηθεί όταν της το ζήτησε o Ομπάμα, παρ' όλο που ήταν ήδη 82 χρονών και είχε περάσει δύο διαφορετικούς καρκίνους. Πέθανε τελικά την περίοδο που Πρόεδρος ήταν ο Τραμπ, και έτσι αντικαταστάθηκε από μια συντηρητική, πιστή χριστιανή που επέλεξε εκείνος. Ο Τραμπ κατέληξε να διορίσει τρεις δικαστές και έτσι τώρα το Ανώτατο Δικαστήριο θα είναι ένα ακραία συντηρητικό δικαστήριο για πάρα πολλά χρόνια -ίσως για δεκαετίες, αν δεν γίνει κάτι το αναπάντεχο (όπως για παράδειγμα να αποφασίσει ένας Πρόεδρος να αυξήσει τον αριθμό των δικαστών, λύση σαν αυτές που καταδικάζουμε όταν τις επιστρατεύουν λαϊκιστές απατεώνες τύπου Όρμπαν). Ένας από τους συντηρητικούς δικαστές του Δικαστηρίου, ο ίσως πιο ακραίος από όλους, ο Κλάρενς Τόμας, έγραψε στην ίδια του την αιτιολόγηση της απόφασης για άλλες αποφάσεις προστασίας δικαιωμάτων που θα μπορούσαν να ανατραπούν στο μέλλον: για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο, για την αποποινικοποίηση του "σοδομισμού", ακόμα και για το δικαίωμα στην αντισύλληψη.
Γενικά, λοιπόν, αυτή είναι η Αμερική σήμερα. Μια κοινωνία ακραία διχασμένη, με μεγάλες ομάδες του πληθυσμού να κατοικούν σε παράλληλα σύμπαντα. Δεν υπάρχουν "Ηνωμένες Πολιτείες", πια. Δεν βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι πουθενά. Την ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος παρακολουθεί την οπισθοδρόμηση των ΗΠΑ προς το Μεσαίωνα, οι Ρεπουμπλικάνοι πανηγυρίζουν, επειδή στις Πολιτείες "τους" οι γυναίκες δεν θα έχουν τον έλεγχο του ίδιου τους του σώματος.
Και αυτή δεν είναι παρά η τελευταία από πολλές εκφάνσεις του χαμηλής (ή, ενίοτε, μεσαίας) έντασης εμφυλίου που εκτυλίσσεται ήδη εκεί. Πρόσφατα γράψαμε για τα όπλα και τις συχνές μαζικές δολοφονίες. Παλαιότερα για την 6η Ιανουαρίου. Ακόμα πιο παλιά για τον Τραμπ. Ή, πιο πριν, για το Τζορτζ Φλόιντ.
Βεβαίως, δεν είναι ολόκληρη η χώρα το ίδιο. Οι προοδευτικές μεγαλουπόλεις των ακτών (αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως "Αμερική" οι περισσότεροι -κανείς δεν σκέφτεται τη Μινεσότα όταν ακούει "ΗΠΑ") δεν είναι το ίδιο με τις αγροτικές επαρχίες του Τέξας. Στις μεγάλες πόλεις, θεωρητικά, μπορεί κάποιος να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή με θεσμούς και αξίες παρόμοιες με αυτές που έχουμε συνηθίσει οι περισσότεροι. Αλλά αυτές οι περιοχές δεν βρίσκονται σε ειρήνη. Η χώρα βράζει. Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι μια μάχη για την διατήρηση της δημοκρατίας. Κάθε ένα από τα παραπάνω λινξ παραπέμπει σε μια μάχη ανάμεσα σε εχθρούς που υποδύονται τους συμπολίτες.
Αυτό εδώ το γράμμα θα σας το ξαναστείλω κάποτε, επειδή περιέχει την φράση της επόμενης παραγράφου. Γενικά, όπως θα έχετε παρατηρήσει δεν κάνω προβλέψεις για το μέλλον και τα "I told you so" μου είναι συχνά αδύναμα επειδή κι οι λίγες προβλέψεις που κάνω (θυμηθείτε την πανδημία ή, πιο παλιά, την κρίση του 2015) είναι γραμμένες με ήπιο τόνο, ζυγισμένα λόγια, κρατώντας πισινές. Τώρα δεν θα κρατήσω πισινή, θα το γράψω, δεν αντέχω:
δεν βλέπω πώς θα εξακολουθούν να υπάρχουν ενιαίες "Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής", με τη μορφή που έχουν σήμερα, το 2030
Αφήστε το, ξεχάστε το. Υπερβολή δεν είναι; Τρομολαγνεία; Αγνοήστε το.
Κάποια στιγμή μπορεί να το ξαναδείτε.
|
