όταν ήταν 16 χρονών, ο Ρόμαν Ρατούσνι πήγε στην πλατεία για να διαμαρτυρηθεί για πρώτη φορά 

η πλατεία ήταν η κεντρική πλατεία του Κιέβου (που θα γινόταν διάσημη ως "Μαϊντάν" -που σημαίνει "πλατεία") και η αφορμή για τη διαμαρτυρία ήταν το ότι ο νέος πρόεδρος της χώρας, μια μαριονέτα του Πούτιν, είχε δηλώσει ότι θα απέσυρε την Ουκρανία από τη συμφωνία έναρξης συνομιλιών με την Ε.Ε. για την ενταξιακή διαδικασία. Αυτό που τον είχε βάλει ο Πούτιν να κάνει, δηλαδή. Ο Ρόμαν και χιλιάδες άλλοι Ουκρανοί νέοι τη θεώρησαν καλή αφορμή για διαμαρτυρία και αγώνα αυτή. Οι περισσότεροι Ουκρανοί -και ειδικά οι νέοι-, έβλεπαν το μέλλον της χώρας τους ως μέρος της Ευρώπης, όχι ως προτεκτοράτο του Πούτιν. Τους επόμενους μήνες, όταν η κυβέρνηση κατέβαζε το στρατό στους δρόμους, κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν. Αλλά οι περισσότεροι έζησαν, και νίκησαν. Η μαριονέτα του Πούτιν έφυγε κυνηγημένη (σήμερα ζει στη Ρωσία, φυσικά). Η Ουκρανία δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη μια ευτυχισμένη ευρωπαϊκή δημοκρατία, αλλά κέρδισε κάτι άλλο: μια νέα, σφριγηλή εθνική ταυτότητα, έναν αφιονισμένο εχθρό έτοιμο να εισβάλει και μια γενιά που ωρίμασε στη Μαϊντάν και έμαθε στην πράξη ένα μάθημα πολύτιμο: να διεκδικεί και να αγωνίζεται. 

Ο Ρόμαν σπούδασε νομικά, αλλά στην πλατεία έμαθε τι θέλει να γίνει: ακτιβιστής. Ο στόχος του ακτιβισμού του ήταν μια δασώδης έκταση κοντά στη γειτονιά του, στο Κίεβο, η οποία επρόκειτο να ανοικοδομηθεί με ουρανοξύστες. Έφτιαξε μια ΜΚΟ για την προστασία του πάρκου και άρχισε να αγωνίζεται ενάντια στους διεφθαρμένους πολιτικούς της τοπικής αυτοδιοίκησης, επιχειρηματίες και συμφέροντα, για να σώσει το δασάκι. Έμαθε στην πράξη πώς γίνεται ο ακτιβισμός, πώς να χειρίζεται τα ΜΜΕ, πώς να επικοινωνεί μηνύματα για να συγκινεί σχετικούς και άσχετους, πώς να χειρίζεται τις επιθέσεις και πώς να ζητά πράγματα από ανθρώπους σε θέσεις ισχύος. 

Και κέρδισε. Το επιχειρηματικό σχέδιο με τους ουρανοξύστες ακυρώθηκε. Το πάρκο σώθηκε. Ο Ρόμαν ήταν πια ένας γνωστός, σχεδόν διάσημος ακτιβιστής και το μόνο πράγμα που του έλειπε ήταν ένας νέος σκοπός. 

Ο νέος σκοπός ήρθε στις 24 Φεβρουαρίου, φέτος. Η Ρωσία εισέβαλε στη χώρα του, επιτέθηκε στην πόλη του.

Εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα τι συμβαίνει στην ουκρανική κοινωνία τους τελευταίους μήνες. Από μια κατάσταση ζωής πολύ παρόμοια με τη δικιά μας, εκείνοι πέρασαν σε μια εντελώς νέα, σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, μέσα σε μια ημέρα. Κι είχαν ως όπλο αυτό που είχαν καταχτήσει στη Μαϊντάν, τη νέα, σφριγηλή εθνική τους ταυτότητα. Γι' αυτό (και χάρη στα όπλα που οι ελεύθερες χώρες της στέλνουν) αντέχουν εδώ και μήνες απέναντι στην πυρηνική "υπερδύναμη".

Δεν είναι μόνο τα όπλα. Δεν φτάνουν μόνο τα όπλα. 

Ο Ρόμαν κατατάχτηκε σε μια εθελοντική οργάνωση πολιτών που βοηθούσαν στην άμυνα του Κιέβου, και στη συνέχεια εντάχθηκε και στον κανονικό ουκρανικό στρατό και εστάλη στο μέτωπο. 

Σκοτώθηκε στις 9 Ιουνίου. 

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για τη δικαιοσύνη και, ειδικότερα, για το φαινόμενο των πολύ χαμηλών ποινών και της γενικότερης αίσθησης ατιμωρησίας για πολύ σοβαρά εγκλήματα. Είναι ένα θέμα περίπλοκο. Κάποιες απαντήσεις μπορεί να βρει κάποιος (όπως και για πολλά άλλα policy θέματα) στη Σκανδιναβία. 

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί. 

εν τω μεταξύ, μια φωνή από το 1982

και τώρα, τα λινξ

Η καλύτερη εισαγωγή άρθρου που διάβασα αυτή την εβδομάδα (αυτού του άρθρου) ήταν η εξής: 

"Donald Trump was impeached twice, lost the 2020 election by 7,052,770 votes, is entangled in investigations by federal prosecutors (over the Capitol insurrection and over the mishandling of classified White House documents and over election interference) and the District of Columbia attorney general (over financial fraud at the Presidential Inaugural Committee) and the Manhattan district attorney (over financial fraud at the Trump Organization) and the New York State attorney general (over financial fraud at the Trump Organization) and the Westchester County district attorney (over financial fraud at the Trump Organization) and the Fulton County, Georgia, district attorney (over criminal election interference in Georgia) and the Securities and Exchange Commission (over rules violations in plans to take his social-media company public through a SPAC) and the House Select Committee on January 6 (whose hearings are the runaway TV-ratings hit of the summer), yet on Monday, July 11, he was in a fantastic mood".

Η πιο απίστευτη είδηση της εβδομάδας, αυτή. Χρειάζεται να τη διαβάσετε δυο-τρεις φορές για να συλλάβετε τι λέει. 

Τα παιδιά που έχασαν τους γονείς τους από Covid. 

Ο Πίτερ Χέσλερ είναι ένας αμερικανός συγγραφέας που εδώ και μερικά χρόνια ζει και διδάσκει στην Κίνα. Σας έχω ξαναβάλει γραπτά του, εν μέρει επειδή ζει και διδάσκει στην πόλη Τσενγκντού της επαρχίας Σιτσουάν και, όπως ξέρουν οι πιο πιστές/πιστοί, στην πόλη Τσενγκντού έχω πάει. Οπότε κάθε φορά που σας βάζω άρθρο του, είναι μια αφορμή να σας το θυμίσω. Αυτή τη φορά γράφει για κάτι αληθινά αξιοσημείωτο, όμως: το γιατί φεύγει. 

Τρίτη αναφορά στο πρόβλημα που είναι η ελληνική δικαιοσύνη: η υπόθεση Σάφι, το θέμα των puschbacks και ο εξευτελισμός μας -ως κράτος, αλλά κυρίως ως σύστημα δικαιοσύνης εν γένει- στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. 

Ιστορίες ανθρώπων που είχαν επενδύσει τα πάντα στα κρυπτονομίσματα και, φυσικά, έχασαν τα πάντα. Όπου "επενδύσει", βεβαίως, διαβάζουμε "τζογάρει". Είναι πολύ λυπητερές ιστορίες. 

Η μεγάλη έρευνα του Guardian για το λόμπιινγκ και τις παράνομες πρακτικές της Uber δεν μας λέει κάτι που δεν ξέραμε (μια εταιρεία το εμπορικό σχέδιο της οποίας βασίζεται στο λόμπιινγκ και τον ασφυκτικό στραγγαλισμό του ανταγωνισμού με κάθε μέσο) αλλά έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον. 

Ζεύγος βρήκε δυο χταπόδια να περπατούν στην αμμουδιά, λέει, και έσπευσαν να τα "σώσουν" επιστρέφοντάς τα στη θάλασσα. Κανείς δεν τα ρώτησε αν ήθελαν να διακοπεί έτσι βάναυσα η βόλτα τους. 

Την προσοχή σας εδώ: λγα πράγματα με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο πρόσφατα από αυτό εδώ το βίντεο. 

Μια υπενθύμιση χρήσιμη τώρα που η Ρωσία εξαπολύει και επισιτιστικό πόλεμο εναντίον της ανθρωπότητας: τα περισσότερα σιτηρά που καλλιεργούν οι άνθρωποι (οι Homo sapiens, γενικά) δεν προορίζονται για να γίνουν τρόφιμα για τους ίδιους. Προορίζονται για να γίνουν ζωοτροφές κυρίως, αλλά και βιοκαύσιμα.