πώς είστε; 

είστε καλά; αντέχετε; ανταποκρίνεστε;  

έχω μία υποψία 

καθώς ο κόσμος ανοίγει και ανοίγεται σιγά σιγά, καθώς δειλά ξαναβρισκόμαστε με άλλους, σα να μου φαίνεται ότι αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι κανένας μας δεν είναι όπως πριν. Δεν είναι μόνο οι προφανείς διαφορές, οι μάσκες, η μικρή συστολή, οι μπουνίτσες αντί για χειραψίες, είναι και κάτι άλλο, νομίζω πιο σοβαρό και βαθύ: 
 

δεν είμαστε και πολύ στα καλά μας

το νιώθετε; Κάτι δεν είναι ίδιο, έτσι δεν είναι; Η καθεμία και ο καθένας διαπιστώνει κάτι αλλιώτικο απάνω της ή απάνω του ή απομέσα. Άλλος βλέπει εφιάλτες κάθε βράδυ 500 νύχτες τώρα. Άλλη έχει long covid και δεν μπορεί να ανεβαίνει σκάλες χωρίς διάλειμμα πια. Άλλοι μετρούν τα κιλά της καραντίνας να συσσωρεύονται, άλλοι βλέπουν τις σχέσεις τους με τα κοντινότερα πρόσωπα στη ζωή τους να συνθλίβονται, άλλοι πιέζονται για τα επαγγελματικά, άλλοι πιέζονται γενικά, άλλοι δεν μπορούν πια να στέκονται κοντά σε άλλους ανθρώπους, άλλοι νιώθουν τρομερή, αφόρητη ανάγκη να βρεθούν με άλλους ανθρώπους, άλλοι πίνουν περισσότερο, άλλοι μπήγουν τα κλάματα χωρίς να ξέρουν γιατί, άλλοι βλέπουν την προοπτική να βρουν σύντροφο να εξαϋλώνεται σαν αερολύματα γεμάτα SARS-Cov-2 στον καλοκαιρινό αγέρα.    

Αλλά όλοι, όλοι κάτι έχουν. Κανείς μας δεν βγαίνει εντελώς αλώβητος από αυτή την ιστορία. 

Θέλω να μου γράψετε πώς το περνάτε εσείς. Τι σας συμβαίνει, σε τι κατάσταση είστε. Τι βλέπετε στον εαυτό σας, τι έχει αλλάξει πάνω σας και μέσα σας. Γράψτε μου εδώ την εμπειρία σας, εντελώς ανώνυμα. Μαζεύω μερικές χαρακτηριστικές τέτοιες ιστορίες για ένα άρθρο που ετοιμάζω. Όσα έχω ακούσει ως τώρα με έχουν ανησυχήσει πολύ. 
 

έχουν περάσει 500 ημέρες μέσα σε αυτό το πράγμα  

τα κουσούρια που θα μας μείνουν ακόμα δεν μπορούμε να τα ξέρουμε. Κάποτε νομίζαμε ότι θα περάσει αυτό το πράγμα και θα επανέλθουμε λίγο-πολύ όπως πριν. Από ό,τι φαίνεται, αυτό είναι αδύνατο πια. 500 ημέρες και, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, άλλο τόσο μέχρι να ηρεμήσουμε τελείως, είναι ένα σεβαστό μέρος της ζωής μας. Δεν είναι ένα διάλειμμα, ένα τρίμηνο, κάτι λίγο. Ποτέ δεν θα ξαναγίνουμε όπως ήμασταν παλιά. 

Περιμένω να μου περιγράψετε με τα δικά σας λόγια το πώς είμαστε τώρα. 

<3 

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για το σημαντικότερο φαινόμενο που διαμορφώνει τις σύγχρονες κοινωνίες: το πώς χωριζόμαστε σε μικροομάδες, πολυάριθμες, πολιτικά και πολιτισμικά εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, που πρακτικά ζουν σε ξεχωριστά, ανεξάρτητα σύμπαντα και δεν βρίσκονται πουθενά. Πώς θα συνυπάρχουμε σε τέτοιες κοινωνίες; Πώς θα συνεννοούμαστε; Πώς θα συναποφασίζουμε; Αυτά αναρωτιέμαι στο άρθρο. 

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί. 

και τώρα, μερικά λινξ

Παλιά (πριν από λίγους μήνες) λέγαμε και έγραφε ο Νικόλας Χριστάκης ότι οι συνέπειες της πανδημίας θα αρχίσουν να τελειώνουν από το 2022 για τον πλούσιο κόσμο και η πανδημία θα τελειώσει για όλους κατά το 2024. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο SARS-Cov-2 θα εξατμιστεί στο υπερπέραν. Όπως γράφει και εδώ, η "ανοσία της αγέλης" που λέγαμε παλιά είναι πλέον αδύνατη, καθότι ο ιός πλέον κυκλοφορεί και (και εξελίσσεται μέσα) σε πολλά είδη ζώων. Θα τον έχουμε μαζί μας για πάντα. Και ο κίνδυνος να εμφανιστούν στελέχη ανθεκτικά σε εμβόλια και θεραπείες που θα έχουμε ως τότε θα ελλοχεύει πάντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρόποι να τη διαχειριστούμε αυτή τη διαβίωση μαζί του στο μέλλον. Αλλά θα χρειαστεί στρατηγική και προσπάθεια. 

Άρχισε το Euro λίγο πριν σας το στείλω αυτό εδώ, οπότε να δύο λινξ σχετικά: το εξαιρετικό κείμενο του προπονητή της Εθνικής Αγγλίας Γκάρεθ Σάουθγκειτ και η ιστορία του γνωστού τραγουδιού που τραγουδάν οι οπαδοί τους κάθε φορά από το 1996 που γράφτηκε, αυτό, που θα σας κολλήσει και φέτος για κανένα μήνα συνεχόμενα. 

Επίσης, για την περίπτωση που ασχολείστε με το τένις αυτές τις ημέρες: πριν από 11 χρόνια είχε γίνει ο μεγαλύτερος αγώνας στην ιστορία του τένις, 11 ώρες και 5 λεπτά, 70-68 στο πέμπτο σετ. Το θυμάμαι να συμβαίνει, να αρχίζει να κυκλοφορεί η είδηση ότι κάτι γίνεται στο Ουίμπλετον, και μετά όλοι να το παίρνουν χαμπάρι και να αρχίζουν να κοιτάνε, να λένε στους φίλους τους τι γίνεται, και όλοι να παρακολουθούν, πλέον, με τρομερό ενθουσιασμό, κι αυτοί να μη χάνουν με τίποτε. 

Επιπλέον, πώς είναι δυνατό όλοι αυτοί οι αθλητές να πηγαίνουν σε αυτούς τους αγώνες ανεμβολίαστοι; Δύο κρούσματα εμφανίστηκαν στην Εθνική Ισπανίας, άλλα δύο στην Εθνική Σουηδίας (ομάδες που παίζουν μεταξύ τους σε τρεις ημέρες). Αξίζει να αναφέρουμε ότι σε αυτές τις χώρες δεν έχει ανοίξει ακόμη η πρόσβαση σε εμβόλια για τις ηλικίες που βρίσκονται οι περισσότεροι παίκτες (αντίθετα με ό,τι συμβαίνει εδώ), παρ' όλα αυτά άλλες χώρες έχουν εμβολιάσει τις Εθνικές τους εγκαίρως, καθότι πρόκειται για ανθρώπους που θα αναγκαστούν να ταξιδέψουν -και να κινδυνεύσουν- για τους αγώνες αυτούς. Αυτός όμως που δεν είχε καμία δικαιολογία ήταν άλλος: ο γκόλφερ Τζον Ραμ, αμερικάνος, με πρόσβαση σε εμβόλιο εδώ και μήνες, ήταν μπροστά με μεγάλη διαφορά στον αγώνα του, σχεδόν σίγουρος νικητής, αλλά ανεμβολίαστος. Όταν βγήκε θετικός και, αναγκαστικά, αποσύρθηκε από τον αγώνα, για να μην κολλήσει κανέναν άλλο, έχασε έπαθλο ύψους $1,67 εκ. 

Υποδειγματική απάντηση του Λίνους Τόρβαλντς σε ψεκασμένο αντιεμβολιαστή που τόλμησε να γράψει κάτι σε ένα mailing list των Linuxάδων. 

Ξεφυλλίζοντας ένα πρόσφατο New Yorker έπεσα πάνω σε αυτή την απροσδόκητη και πολύ συγκινητική αναφορά στον Ιερό Λόχο, εκείνη την πανίσχυρη, αήττητη μονάδα του στρατού των Θηβών, που τελικά την εξολόθρευσαν ολόκληρη τα Μακεδονικά στρατεύματα του Φιλίππου. Όπως ίσως θυμάστε, αποτελείτο από 300 μαχητές, οι οποίοι όμως δεν ήταν ό,τι πολεμιστές να 'ναι. Ήταν εραστές, 150 ζευγάρια που πήγαιναν μαζί στη μάχη. Η θεωρία λέει ότι γι' αυτό ήταν αήττητοι: επειδή κανείς τους δεν θα εγκατέλειπε τον αγαπημένο του στο πεδίο της μάχης. 

Αυτό το ρεπορτάζ της ProPublica έχει συζητηθεί πολύ τελευταία. Αποκαλύπτει το φόρο εισοδήματος που πλήρωσαν διάφοροι δισεκατομμυριούχοι τα προηγούμενα έτη και, ομολογουμένως, προκάλεσε δικαιολογημένες αντιδράσεις -καθώς οι πολύ προβεβλημένοι δισεκατομμυριούχοι των εταιρειών τεχνολογίας κατά κανόνα φοροαποφεύγουν και πληρώνουν σχετικά λίγα λεφτά σε φόρους. Ο Τζεφ Μπέζος της Amazon, για παράδειγμα, πήρε επιστροφή φόρου $4.000 μια χρονιά, όταν είχε ήδη περιουσία $13 δισ. Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα στην ερμηνεία και την επικοινωνία αυτών των αριθμών. Μεταδίδονται αριθμοί και δισεκατομμύρια λες και όλοι αυτοί τα έχουν σε ρευστό, στην τράπεζα, χωρίς να εξηγείται το πώς γίνεται η φοροαποφυγή, πόση είναι στ' αλήθεια και πώς θα μπορούσε πρακτικά το πρόβλημα να διορθωθεί. Γιατί υπάρχει πρόβλημα, αλλά διαφορετικής κλίμακας από ό,τι υπονοοείται. Ο μέσος αμερικανός δισεκατομμυριούχος δεν πληρώνει 0,09% των εισοδημάτων του σε φόρους, αλλά κατά κανόνα περί το 20-25%, την ώρα που ο μέσος (καλοπληρωμένος) αμερικανός εργαζόμενος πληρώνει το 37%. Κάτι άλλο ενδιαφέρον και αξιοσημείωτο σε αυτή την υπόθεση: η αξιοθαύμαστη πρεμούρα πολυάριθμων (εμφατικά μη-δισεκατομμυριούχων) που σπεύδουν να υπερασπιστούν ένα ξεκάθαρα άδικο status-quo. 

Ο Μπόρις Τζόνσον ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Εκτενές αφιέρωμα στην στρατηγική (και την προσωπικότητα) του προβληματικού (για όλους τους υπόλοιπους, πλην του εαυτού του) πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου. 

Αυτή η απίστευτη, απίστευτη ιστορία θα ήταν νούμερο ένα αξιοπερίεργο νέο παγκοσμίως σε έναν άλλο, απλούστερο κόσμο, όχι γεμάτο με καθημερινά κοσμοϊστορικά γεγονότα.  

Εν τω μεταξύ, ο κίνδυνος για μια άλλη προβληματική δημοκρατία -τις ΗΠΑ- είναι πολύ μεγάλος, όπως γράφει γλαφυρά σε αυτό το πολύ τρομακτικό κείμενο ο ιστορικός Τίμοθι Σνάιντερ. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: 

"The scenario then goes like this.  The Republicans win back the House and Senate in 2022, in part thanks to voter suppression.  The Republican candidate in 2024 loses the popular vote by several million and the electoral vote by the margin of a few states.  State legislatures, claiming fraud, alter the electoral count vote.  The House and Senate accept that altered count.  The losing candidate becomes the president.  We no longer have "democratically elected government."  And people are angry".

Predator: Το Μιούζικαλ 

Ο Ήθαν Χωκ και οι συνεργάτες του προσπαθούν να στήσουν μια παράσταση του "Περιμένοντας το Γκοντό" μέσω Zoom. Τέλειο.