πριν από λίγο, πριν αρχίσει το Αγγλία-Σκοτία, τελείωσα το διάβασμα των εμπειριών σας από την πανδημία

δεν ήταν εύκολη εμπειρία. 

Την προηγούμενη φορά σας ζήτησα να μου γράψετε πώς την παλεύετε, πόσο αντέχετε -αν αντέχετε- και τι συνέπειες βλέπετε στον εαυτό σας μετά από σχεδόν 500 ημέρες πανδημίας. Και μου γράψατε. 113 ιστορίες μέσα σε τρεις ημέρες -μέχρι που αναγκάστηκα να το κλείσω γιατί αλλιώς δεν θα προλάβαινα να τα διαβάσω όλα αυτά εγκαίρως. Και πράγματι, ήταν δύσκολο, όχι μόνο λόγο πλήθους και μεγέθους των κειμένων, αλλά και λόγω του περιεχομένου. 

Να σας πω τι κατάλαβα, σε πολύ αδρές γραμμές; 

Πράγματι, δεν είμαστε καλά. Οι περισσότεροι δεν έχουμε βγει αλώβητοι. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, έχουμε τραύματα τα οποία είναι μεγάλα, σοβαρά, δύσκολο να επουλωθούν γρήγορα. Μου τα γράψατε με λεπτομέρειες αυτά -σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, αναγκάστηκα να σταματήσω το διάβασμα για λίγο. Σε άλλες περιπτώσεις, όμως, έχουμε διαφορετική εξέλιξη. Μου έγραψαν άνθρωποι που άλλαξαν τη ζωή τους μέσα στην πανδημία. Που μέσα στην κρίση πήραν σοβαρές αποφάσεις, που κινητοποιήθηκαν και έκαναν πράγματα που δεν θα τα έκαναν αλλιώς. Σε πολλές περιπτώσεις είχαμε εμπειρίες επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων, κόσμο που συνειδητοποίησε τι είναι σημαντικό και τι όχι. Και υπήρξαν και κάποιοι -λίγοι- που δεν είδαν καμία αρνητική συνέπεια στη ζωή τους. Και οι δικές τους ιστορίες είχαν ενδιαφέρον.   

Όλα αυτά θα τα δω και θα τα επεξεργαστώ και θα σκεφτώ πώς θα σας τα δείξω και εσάς τις επόμενες ημέρες. Έπεσαν και κάπως βαριά, μέσα στην καταχνιά της νέας, τρανταχτής υπόθεσης γυναικοκτονίας στη χώρα μας. Ή μάλλον, και στη χώρα μας (γιατί παντού γίνονται αυτά, συνέχεια, να μια υπόθεση που συνταράσσει τη Γαλλία τώρα). Αυτή η υπόθεση, μαζί την υπόθεση του "συνεδρίου" που προηγήθηκε νωρίτερα στην εβδομάδα, μας θύμισαν ότι απέχουμε ακόμα πολύ από το σημείο που θέλουμε να βρίσκεται η κοινωνία μας -και τώρα στο πρώτο πληθυντικό εννοώ εμάς, εσάς, που διαβάζετε αυτό το γράμμα, ένα ειδικό γκρουπ ανθρώπων με ειδικά χαρακτηριστικά. Εμείς, λοιπόν,   

είναι χρήσιμο μερικές φορές να θυμόμαστε από που προέρχεται η κοινωνία μας  

είναι σκληρό για όσους θα ήθελαν τα πράγματα να προοδεύουν με μεγαλύτερη ταχύτητα, αλλά αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί, όταν προερχόμαστε από αυτό. 

την περασμένη Τρίτη στην Καθημερινή

ένα κείμενο για το δημογραφικό, με αφορμή την υπόθεση του διαβόητου "συνεδρίου". Υπάρχουν διάφορα πράγματα που τα νομίζουμε λάθος ή που συζητιούνται σε λάθος βάση για το δημογραφικό. Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία γι' αυτό το θέμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή έχω διαβάσει και μιλήσει γι' αυτό με πολλούς ειδικούς και έχω μάθει πολλά, πολύ συναρπαστικά πράγματα για τις διάφορες πτυχές του, και προσπαθώ να τα εξηγήσω σε όσο περισσότερους μπορώ. 
 

ένα απόσπασμα:

"Η μετάβαση σε έναν κόσμο χαμηλής γονιμότητας δεν είναι ανατρέψιμη -τις αμέσως επόμενες δεκαετίες, τουλάχιστον. Δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδας αυτό, είναι ένα φαινόμενο που θα αντιμετωπίσει ολόκληρη η ανθρωπότητα (σε διαφορετικές φάσεις κάθε περιοχή) και μέσα από αυτό, τελικά, θα αλλάξει. Το ζητούμενο είναι μέσα σε αυτή τη μετάβαση να βρούμε έναν τρόπο, εδώ, σε αυτή τη χώρα, να μην βουλιάξουμε σε έναν κύκλο ύφεσης και συρρίκνωσης. Μετά δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει. Μπορεί τα ρομπότ να αποσυνδέσουν τελείως την οικονομική ανάπτυξη από το πόσα και πόσο νεαρά ή ποικιλόμορφα ανθρώπινα μυαλά έχει μια κοινωνία. Μπορεί να φτάσουμε σε ένα ιδανικό equillibrium στασιμότητας, ηλικιωμένοι μα σε ισορροπία με τον πλανήτη και τους πόρους του. Ή μπορεί οι τεχνητές νοημοσύνες που θα μας υποδουλώσουν να μας αναγκάσουν να να αρχίσουμε να αναπαραγόμαστε ξανά με το ζόρι, σύμφωνα με δείκτες και quotas που θα συναποφασίζουν γυναικολόγοι και ιερείς σε συνέδρια".

το βιβλίο της εβδομάδας

τέλος, λίγα λινξ

Πρώτα απ' όλα, ανοίξτε ένα Google Sheet και βάλτε τα γράμματα P R I D E στα πρώτα πέντε κελιά της πρώτης γραμμής 🌈 

Μετά, δείτε μερικά βιβλία που προτείνατε στην τελευταία συνάντηση του Bookworm για το καλοκαίρι. 

κατά τα άλλα

Κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο και ίσως ο μόνος ο τρόπος να φτάσουμε κάποια στιγμή να γίνουμε πολιτισμός τύπου Ι: Ο μεγαλύτερος μαγνήτης του κόσμου μεταφέρεται σιγά σιγά (σε κομμάτια) στο ITER, τον αντιδραστήρα πυρηνικής σύντηξης που κατασκευάζεται στη Γαλλία. 

Επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον, χρήσιμο, και ίσως ο μόνος τρόπος να πάμε να γίνουμε πολιτισμός τύπου ΙΙ:  Πώς θα φτιάξουμε μια σφαίρα Ντάισον. 

(θυμίζω την κλίμακα Καρντάσεφ) 

Ένα πολύ τρομακτικό κείμενο για τις δασικές πυρκαγιές της Καλιφόρνιας, που γίνονται όλο πιο μεγάλες και τρομακτικές.

Αυτή η κολλώδης μύξα που έχει πασαλειφτεί τις ακτές τους Τουρκίας, τι είναι; Εδώ η απάντηση. Μπορεί να δούμε και στις δικές μας θάλασσες τέτοια πράγματα; Θα ξέρουμε πιο σίγουρα όταν οι επιστήμονες καταλάβουν πού οφείλεται το φαινόμενο αλλά, μην κοροϊδευόμαστε: φυσικά και μπορεί. 

Στις ΗΠΑ, αντιεμβολιαστές βάζουν μαζικά αρνητικά reviews στo Yelp σε μπαρ που απαγορεύουν την είσοδο σε ανεμβολίαστους. 

Κάτι πολύ ενδιαφέρον που μπορέσαμε να διαπιστώσουμε μόνο εξαιτίας της πανδημίας: ο μέσος λευκός ποδοσφαιριστής της Serie A, της πρώτης κατηγορίας του ιταλικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, παίζει καλύτερα σε αγώνες που έχουν φιλάθλους στις εξέδρες, από ό,τι σε αγώνες που δεν έχουν. Αντίθετα, ο μέσος μαύρος ποδοσφαιριστής της Serie A παίζει καλύτερα σε αγώνες χωρίς φιλάθλους. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. 

Μια αρχιμηχανικός της ΙΒΜ εξηγεί τους κβαντικούς υπολογιστές με πέντε τρόπους: σε ένα παιδί, σε μια έφηβη, σε ένα φοιτητή, σε έναν τελειόφοιτο και σε έναν επαγγελματία. Εσείς καταλάβατε; 

Και, τέλος, δύο πολύ ωραίες αποτυπώσεις του οικονομικού δράματος των millenials. Το πρώτο πιο αμερικανοκεντρικό, αλλά το δεύτερο πιο οικουμενικό: 
My personal brand is I don't want to die. 
How I saved enough to buy a house with my parents' money.