Μια αλλιώτικη ατμόσφαιρα στον κόσμο, πολλές φυσαλίδες στις ακτές, άμμος που δεν ξεκολλάει απ' τα σανδάλια, βουτιές από πιο ψηλούς βράχους, χέρια πέρα δώθε στον αέρα για να διώξουν τις σφήκες πάνω απ΄τη χωριάτικη σαλάτα, στάχτες απ' τις πυρκαγιές στις γωνιές του μπαλκονιού, υγρασία ή/και ιδρώτας, σκρολάροντας στο τουίτερ για να μάθεις τα κρούσματα της ημέρας, σπιτική λεμονάδα στην ξαπλώστρα, το ζουζούνισμα κάποιου drone πάνω από κάθε, οποιοδήποτε τοπίο, το πόσο ελαφρύ είναι ένα τζιτζίκι, απλωμένες πετσέτες στο παρμπρίζ για να στεγνώσουν, ασυνήθιστα ζεστά νερά στις θάλασσες, η μυρωδιά ψημένου κρέατος, POS παντού, τα παιδιά στην εμβολιασμένη γιαγιά, τα μαχαιροπήρουνα σε χαρτονένιους φακέλους λόγω covid, πλαστικά γάντια για το μπουφέ του πρωινού, ανεβαίνοντας στο κατάστρωμα για να βγάλεις λίγο τη μάσκα, καλοφωτισμένα καταστήματα με καλόγουστα κοσμήματα και στο τελευταίο, πιο απόμακρο χωριό, άνθρωποι όρθιοι πάνω στο νερό, ολόκληροι στόλοι από SUP, σκάβοντας ως τον παχύρρευστο μανδύα της Γης για να μην πάρει ο αέρας την ομπρέλα, και τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα της δεκαετίας, εξαιτίας της φωτιάς που καίει, μέρες τώρα, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά.
αυτό είναι το δεύτερο covidκαλόκαιρο που ζούμε
είναι καλύτερο ή χειρότερο από το πρώτο;
μια δύσκολη ερώτηση
|
|
