νησί του Αιγαίου με τρία γράμματα
καθότι βρίσκομαι σε ένα τέτοιο αυτή τη στιγμή, εκτός έδρας δηλαδή, έχω λίγο διαθέσιμο χρόνο, οπότε δεν θα σας γράψω πάρα πολλά (EDIT: τελικά αυτό δεν συνέβη -έγραψα πολλά), ούτε θα έχουμε και πολλά λινξ και φανταχτερές εξτραβαγκάντσες (EDIT: αυτό ισχύει). Θέλω όμως οπωσδήποτε να αγγίξουμε δύο θέματα σημαντικά: πρώτον, το ότι σοκαριστικά πολλοί συγκλονιστικά έξυπνοι και ενημερωμένοι άνθρωποι εξακολουθούν να σκέφτονται τα λάθος πράγματα για την πανδημία και, δεύτερον, τί είναι το "metaverse" που λένε.
Για αρχή, διαβάστε αυτό το άρθρο του δημοσιογράφου Αλέξη Μαντριγκάλ, που περιγράφει την εμπειρία του με την Covid. Ο Μαντριγκάλ είναι ένας καλός δημοσιογράφος, τον παρακολουθώ χρόνια. Είναι ψύχραιμος και ενημερωμένος, διαβάζει πολλά και προσπαθεί να εξηγεί περίπλοκα πράγματα με απλό και κατανοητό τρόπο. Ανάμεσα στην χλαπαταγή των hot takes περί Covid, η δική του φωνή και ελάχιστων άλλων (του Ντέιβιντ Γουάλας-Γουέλς, της Ζαϊνέπ Τουφεξή) είναι σπάνιες αχτίδες φωτός. Ε, αυτό το άρθρο του με εξέπληξε. Με την κακή έννοια. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, που έχει μελετήσει το θέμα, έχει διαβάσει τα σωστά πράγματα, έχει καταλάβει το τι και το πώς (ή, τουλάχιστο, έτσι έδειχνε) αντέδρασε στο ότι κόλλησε Covid με ένα μείγμα πανικού και κατάπληξης στα όρια της υστερίας. Διαβάστε τον. Γράφει και για το ενδιαφέρον θέμα των logistics της ζωής όταν κολλάς, με την καραντίνα δέκα ημερών και τι κάνεις άμα έχεις οικογένεια (αυτός έφυγε από το σπίτι για να μην τους κολλήσει, χμ). Αλλά ταυτόχρονα είναι σα να νομίζει πως το να κολλήσει κάποιος Covid σε αυτή τη φάση της πανδημίας, με τις κοινωνίες ανοιχτές και τον κόσμο να κινείται σχεδόν κανονικά είναι κάτι το τρομερό, το περίεργο, το σπάνιο και το αξιοσημείωτο. Το αντιμετωπίζει σαν μια τραγωδία, σαν κάτι το απίστευτο. Πώς είναι δυνατό να μου συνέβη αυτό, σα να λέει. Ταράχτηκε. Το κείμενό του διαβάζεται σαν σύμπτωμα PTSD.
Μα τι νόμιζε ότι θα γίνει;
Εδώ και πολλούς μήνες (από το Μάιο στη δική μας χώρα), όταν ελήφθη η απόφαση να τελειώσουν τα λόκνταουν και οι περιορισμοί, ελήφθη ταυτόχρονα και η απόφαση ότι χάσαμε. Η προοπτική εξαφάνισης του ιού από τις κοινωνίες μας είχε γίνει εντελώς αδύνατη (κι ας παλεύουν ακόμη χώρες όπως η Κίνα -είναι αδύνατο πια) οπότε όλοι, κράτη και πολίτες, το χώνεψαν και πήγαν παρακάτω. Μοιάζει σαν πολλοί να μην έχουν καταλάβει τι χώνεψαν, όμως. Ότι δηλαδή, αφού είμαστε λίγο-πολύ έξω και ο ιός αλωνίζει, θα κολλήσουμε όλοι.
Όλοι.
Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι, αργά ή γρήγορα, θα έρθουμε κάπου, κάπως σε επαφή με στελέχη του ιού. Είναι εντελώς αδύνατο να το αποφύγουμε, αν λειτουργούμε κάπως έξω στην κοινωνία, τη γεμάτη ανθρώπους που εκπνέουν. Ανάλογα με την ηλικία και το αν έχουμε εμβολιαστεί (αυτοί είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες, με αυτή τη σειρά σημαντικότητας) θα κινδυνεύσουμε από σχεδόν καθόλου (παιδιά και εμβολιασμένοι νέοι) μέχρι πάρα πάρα πολύ (ανεμβολίαστοι ηλικιωμένοι). Και μετά ξέρετε τι θα γίνει; Αυτό δεν το έχουν χωνέψει ακόμα και κάποιοι από αυτούς που έχουν χωνέψει το πρώτο.
Θα ξανακολλήσουμε.
Έτσι θα μας πάει. Θα κάνουμε τα επαναληπτικά μας εμβόλια σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα κολλάμε, κάθε φορά ο οργανισμός μας θα είναι και πιο έτοιμος, ο ιός θα συνεχίσει να ζει και να κυκλοφορεί μέσα μας και στα αερολύματα που ζέχνουμε και, αναπόφευκτα πια, κάποια στιγμή κάπου μέσα στο 2022 οι οργανισμοί των περισσότερων από εμάς θα έχουν μάθει να τον υποφέρουν. Μπορεί και πάλι να παθαίνουμε κανέναν πυρετό ή κανένα συνάχι, και οπωσδήποτε θα υπάρχουν θάνατοι και εξάρσεις κυρίως σε χώρες φτωχές με πολύ χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού, αλλά για εμάς λίγο-πολύ η πανδημία, τότε, θα έχει τελειώσει. Τα γράφει ωραία και στο άρθρο του Economist που θα δείτε πατώντας την εικόνα λίγο παρακάτω.
Οπότε γιατί κάνει έτσι ο Αλέξης Μαντριγκάλ; "The world’s normal only until you test positive", λέει. Κάτσε ρε φίλε. The world is normal ακόμα κι αν test positive. Μη σου πω, ειδικά αν test positive. Αυτό είναι το normal, πια. Κι εμείς κολλήσαμε. Δεν κάναμε έτσι.
|
|
δεύτερον, ένα όνειρο που είδα
θα έφευγα, λέει, ταξίδι με τη γυναίκα μου για κάπου (ίσως για ένα νησί του Αιγαίου με τρία γράμματα) αλλά έπρεπε να περάσω να πάρω κάτι πρώτα από το γραφείο, δεν θυμάμαι τι. Πήγα λοιπόν στο γραφείο μαζί με τα δύο παιδιά, πρώτα με το αυτοκίνητο και μετά, χωρίς να υπάρξει κάποια μετάβαση, με τα πόδια. Ο δρόμος προς το γραφείο -και μη με ρωτήσετε γιατί- ήταν σαν μια αίθουσα ξενοδοχείου με μοκέτα χρώματος καφέ, πορτοκαλί και κίτρινο. Καθώς προχωρούσαμε προς ένα διάδρομο (την κατεύθυνση του γραφείου), διασταυρωθήκαμε με το Τζο Μπάιντεν και τη γυναίκα του, που προσπαθούσαν να κουβαλήσουν κάποιες βαλίτσες και άλλα πράγματα προς το αεροπλάνο, που τους περίμενε από την άλλη πλευρά της αίθουσας. Αντιμετώπιζαν, όμως, πρόβλημα, δεν μπορούσαν να τα κουβαλήσουν καλά. Ο Τζο Μπάιντεν έμοιαζε πολύ παππούλης και ανήμπορος στο όνειρό μου, και η γυναίκα του ήταν αφύσικα κοντή. Έσπευσα να βοηθήσω με τις βαλίτσες, και προέτρεψα και τα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Αρχίσαμε να βοηθάμε, αλλά τότε το μυαλό μου άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι είναι παράλογο ο πρόεδρος της Αμερικής να κουβαλάει τις βαλίτσες ο ίδιος μαζί με τη μικροσκοπική του γυναίκα, οπότε άρχισε να μου εμφανίζει και άλλους ανθρώπους στην αίθουσα, κολαούζους του Τζο Μπάιντεν, να περιδιαβαίνουν στη μοκέτα. Αυτό με εκνεύριζε, καθότι σκόπευα, αφού τους βοηθούσαμε με τις βαλίτσες, να ζητήσω από το Τζο Μπάιντεν και τη γυναίκα του (η οποία, αν και στο όνειρο μου εμφανιζόταν μικροσκοπική, ήξερα ότι είναι σπουδαία) να βγουν μια φωτογραφία με τα παιδιά για να την έχουν, σα το Μπιλ Κλίντον, που έχει φωτογραφία να χαιρετάει ως παιδάκι τον JFK, και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιδιάβαιναν στη μοκέτα με δυσκόλευαν. Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο και ξύπνησα.
Αλλά, βεβαίως, όπως γίνεται πια περίπου επτά στις δέκα φορές που μου τηλεφωνούν σε ώρα που δεν με βολεύει απόλυτα, δεν το σήκωσα το τηλέφωνο, και ξανακοιμήθηκα σχεδόν αμέσως. Είδα ένα άλλο όνειρο.
Σε αυτό το όνειρο είδα ότι ήμουν με τη γυναίκα μου και της διηγούμουν ένα απίστευτο όνειρο που είχα δει, στο οποίο πήγαινα να πάρω κάτι από το γραφείο με τα παιδιά και συναντήσαμε το Τζο Μπάιντεν με τη μικροσκοπική του γυναίκα, να τους πέφτουν οι βαλίτσες.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ αυτό το "Metaverse" που λένε.
|
|
αύριο στην Καθημερινή
γράφω για τους ανεμβολίαστους, που είναι διαφορετικό πράγμα από τους αντιεμβολιαστές. Εδώ και μερικά χρόνια το Pew Research Center έχει βγάλει δύο ερωτήσεις τις οποίες κάνει στις έρευνές του για να εντοπίσει τους ανθρώπους που είναι, πώς να το πω, επιρρεπείς στο λαϊκισμό. Εδώ η μεθοδολογία και το πώς επέλεξαν τις συγκεκριμένες ερωτήσεις. Στην τελευταία έρευνα της διαΝΕΟσις για την πανδημία έβαλα αυτές τις δύο ερωτήσεις, για να δούμε τι μας λένε για τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι το θέμα του άρθρου.
Θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί.
|
|
τέλος, μόνο ένα λινκ, αλλά, ουφ,
δεν έχω λόγια
Γενικά για την προστασία της ψυχικής υγείας μας ξέρουμε ότι δεν πρέπει να διαβάζουμε πράγματα που μας εξοργίζουν στα σόσιαλ μίντια -δηλαδή βασικά πρέπει να κλείσουμε τα σόσιαλ μίντια- αλλά κοιτάξτε να δείτε, έπεσε μπροστά στα μάτια μου αυτό το πράγμα και δεν μπορούσα να το κρατήσω για τον εαυτό μου, θέλω να μοιραστούμε την οργή. Διαβάστε, αυτό το πράγμα γράφτηκε στον κόσμο μας, το Νοέμβριο του 2021, κάθε μία φράση είναι πιο εξωφρενική από την προηγούμενη.
Εύχομαι να μην το διαβάσετε νύχτα, γιατί σας καταλαβαίνω, πώς να κοιμηθείτε τώρα από τα νεύρα.
Αναρωτιέμαι τι όνειρα θα δούμε σήμερα, όσοι και όσες το διαβάσαμε.
|
|
|
|
