|
|
december 2021 - Van de redactie -
Deze Chidushim - de laatste van 2021 - valt midden in Chanoeka bij je op de virtuele deurmat. Elke avond steken we een kaarsje extra aan met behulp van de sjamasj. Elke avond wordt het een stukje lichter. Tot de avond na de laatste, de achtste avond. Dan moeten we het weer helemaal zelf doen: het licht laten schijnen over alles en iedereen wat in het donker is. Een mooie opdracht, ook al is het soms een moeilijke. Op 3 december steken we gezamenlijk de chanoekiot aan in De Uil. Komt allen, neem voldoende kaarsjes mee, neem je kinderen mee en laten we er een mooie feestelijke avond van maken.
We zijn dus alweer in de laatste maand van het jaar 2021 beland. Het was een jaar vol reuring en voor veel mensen was het ronduit zwaar. De pandemie gaat ons niet in de koude kleren zitten, ook al probeert iedereen er het beste van te maken. We wensen onze lezers een gezond en licht 2022!
In deze Chidushim de column van onze rabbijn Tamarah Benima: dit keer over de Makkabeeën. De volgende aflevering van de AlefBeet-serie van Marcella Levie gaat over de letter Tsadi, de rechtvaardige. Onze oud-voorzitter Jonathan Gill stuurde weer een heerlijk recept in met een fijne familieanekdote: wil je weten hoe je èchte latkes moet bakken, lees dan zijn verhaal. Check ook even de informatie over de diensten: twee keer een Bar Mitswa en zelfs op Oudejaarsavond is er een zoomdienst, zodat we elkaar kunnen toeklinken!
Soms wordt de redactie verblijd met een onverwachte bijdrage van een van onze lezers. Dat mag best vaker gebeuren, hoor! Alles is welkom: een foto, een kort verhaaltje, een betoog, een essay, een gedicht, een recensie: schrijf het op en stuur het naar info@beithachidush.nl. Het is alleen maar leuk om elkaar attent te maken op de vele aspecten van het Jodendom en wat daarbinnen allemaal te beleven valt.
Chag Chanoeka Sameach
|
|
Agenda
Diensten
Gewone diensten in de Uilenburgersjoel zijn gelukkig weer mogelijk, maar voor de mensen die (nog) niet willen of kunnen komen, zoomen we de diensten die in De Uil plaatsvinden. Daarnaast vindt er elke maand ook nog een dienst uitsluitend op zoom plaats.
vrijdag 3 december
Begintijd: 19.00 uur (in de Uilenburgersjoel én op zoom)
Kabbalat Sjabbat
Sidra: Mikeets
Dienstleider:Rabbijn Tamarah Benima
Chazzan: Alexander de Vries
zaterdag 4 december
Begintijd: 10.00 uur
Sjacharietdienst met bar mitswa Noam Fransman
Sidra: Mikeets
Dienstleider: Rabbijn Tamarah Benima
Chazzan/iet: Alexander de Vries en Emmy van Swaaij
vrijdag 10 december
Begintijd: 18.45 uur (uitsluitend op zoom)
Kabbalat Sjabbat
Sidra: Wajigasj
Dienstleider: Jonathan Gill
Chazzan/iet: Alexander de Vries en Anneloes ter Horst
18 december
Begintijd: 10.30 uur (in de Uilenburgersjoel én op zoom)
Sjachariet dienst: Bar mitswa Tomer Wasserstein
Sidra: Wajechie
Dienstleider: Rabbijn Tamarah Benima
Chazzaniot: Emmy van Swaaij, Anneloes ter Horst
24 december
Begintijd: 20.00 uur (in de Uilenburgersjoel én op zoom)
Kabbalat Sjabbat
Sidra: Sjemot
Dienstleider: Rabbijn Tamarah Benima
Chazzan/it: Alexander de Vries, Marloes Schoonheim
31 december
Begintijd: 18.45 uur (zoom)Kabbalat Sjabbat
Sidra: Wa’éra
Dienstleider: Rabbijn Tamarah Benima
Chazzan/it: Marloes Schoonheim, Anneloes ter Horst
Alle diensten zijn te volgen via zoom. Als je vriend of lid bent, kun je de zoomlink terugvinden op Reshet, ons intranet. Mocht je geen toegang tot Reshet hebben en toch graag een keer met onsmeezjoelen, mail dan even naar het Secretariaat. Als je naar De Uil wil komen om een dienst mee te maken en je bent (nog) niet aangesloten bij BHC, stuur dan ook een mailtje naar het secretariaat. 
|
|
Havdala en Lernen
De Sjabbat afsluiten en de nieuwe week goed beginnen, doen we met de havdala-ceremonie. Je hebt nodig:
* wijn,
* een (gevlochten) kaars (met meerdere lonten)
* gedroogde kruiden om aan te ruiken, bijvoorbeeld kaneel, kruidnagel, tijm
* een glas en een bord
De tijden dat de Sjabbat is afgelopen vallen niet meer extreem laat op de zaterdagavond. De havdala (markering van het einde van de Sjabbat) is maar een korte ceremonie, van zo’n tien minuten.
Lernen en Havdala tijden in december
4 december: lernen om 17.00, havdala om 17.17
11 december: lernen om 17.00, havdala om 17.15
18 december: lernen om 17.00, havdala om 17.16
25 december: lernen om 17.05, havdala om 17.20
|
|
Simches en Tzores
Deel het
Soms gebeurt er iets. Iets moois, zoals een geboorte of een bereikte mijlpaal.
Soms iets verdrietigs, zoals het verlies van een dierbare. Deel het. Laat het weten. Dat geeft ons de kans te delen in je vreugde, een arm om je schouders te slaan of een gebed voor je te zeggen. Ook dat is ‘kehilla’. Juíst dat is ‘kehilla’. En als je denkt dat iemand van onze kehilla even wat extra aandacht nodig heeft, laat het dan weten via info@beithachidush.nl, want we hebben een fantastische Bikur Cholim- commissie.
|
|
Tsedaka
"Geld doet het leven dansen." De uitspraak is van een joodse zakenman uit het Noorden. Een gift kan net het verschil maken. Dat is nu helemaal het geval. Sommigen van onze leden komen door de totale opschorting van de economie in financiële nood. Beit Ha’Chidush heeft een Tsedaka-fonds.
Wil jij in deze volstrekt ongebruikelijke tijden het verschil maken en tsedaka geven voor iemand die dat nodig heeft, of wil je een ander doel van BHC steunen, toon dan je goedheid en solidariteit en maak een bedrag over naar Bankrekeningnr. : NL82INGB0005713784. (Met de toevoeging: nood in tijden van corona).
BHC is een ANBI-instelling en dus zijn giften fiscaal aftrekbaar.
BHC heeft ook een PayPal account: penningmeester@beithachidush.nl
Het Bestuur dankt je namens heel Beit Ha'Chidush voor je vrijgevigheid.
|
|
oproep
Derasjot
Het is interessant als veel verschillende mensen een derasja geven (een ‘exposé’ om te inspireren, joods materiaal uit te leggen en de Tora te actualiseren). Hoe meer invalshoeken er zijn op het Tora-gedeelte van de week (sidra/parasja), hoe beter. Omdat er nu vier (of zelfs vijf) diensten per maand zijn, zijn er meer mogelijkheden wat dit betreft. Heb je er wel eens over gedacht om een derasja te geven, meld je dan aan bij rabbijn Tamarah Benima, de coördinator a.i. van de rituelen commissie.
Derashot
It is interesting if many different people give a derasha (an exposé to inspire, elucidate jewish material and actualise Tora). The more viewpoints on the Tora-portion of the week (sidra/parasha), the better. Because we now have four (or even five) services a month, there is more possibility in this respect. Have you ever thought about giving a derasha, please contact rabbi Tamarah Benima, the coordinator a.i. of the ritual commission.
|
|
Sempre Borscht: Hanukkah
The timing was awful. We left New York City and moved to the Netherlands just as our friendship with Oded and Tali, from Israel by way of North Carolina, was blossoming into something that was so special because it seemed so natural.
I’ll never forget my first conversation with Tali. We were both standing in the lobby of 21 Claremont Avenue, where our children were both in nursery school. We were waiting for the kids to charge through the door after the school day was over--talk about a joyful noise! It was December so of course the default conversation was about Hanukkah dishes, specifically latkes. I described how I eschewed a food processor in favor of my Grandma Anna’s grater, and when Tali asked if I didn’t bloody my knuckles, I answered: Blood is the secret ingredient! The fact that she ate my latkes, not knowing whether I was joking or not, sealed the deal.
Tali taught me a thing or two about Hanukkah as well. As an Israeli, she was more used to celebrating the holiday with the jelly donuts known as sufganiyot--the word derives from the Hebrew for “sponge,” which the raw dough resembles. They date back to the Middle Ages in Europe, where there was originally no connection with Hanukkah. Because sugar was so expensive, the filling was more often than not savory, but with the rise of inexpensive sugar from the New World (inexpensive for Europeans--enslaved Africans paid the real cost) and the increasingly popularity of beet sugar, the sweet version of the confection known in Yiddish as pontschkes became more popular. It was only in nineteenth-century Poland that they became associated with Hanukkah, when we are encouraged to eat fried foods to recall the miracle of the Temple oil after the victory of the Maccabees, but it wasn’t until the 1920s, when the Histadut, the Jewish Labor Federation of Israel, began to promote them that sufganiyot became popular during the month of Kislev. It wasn’t a culinary decision: Because sufganiyot were so difficult and time-consuming to make at home, their popularity meant more work for union bakers, delivery men, and shopkeepers.
For me, as for many Jews of Ashkenazic descent, Hanukkah means not sufganiyot but the fried potato pancakes known as latkes, which in fact means “little oily thing” in Yiddish. Originally made not with potato but with flour or cheese, which is how Italians ate them as early as the 14th century--a New World food, potatoes were still unknown to Europeans--latkes were eventually prepared with potatoes following the crop failure of 1839-40 in Ukraine and Poland. Fried in goose fat and served with applesauce: Sour cream would of course be forbidden to eat with the meat traditionally served at Hanukkah festivities.
I can usually count on following the recipe of one of my grandmothers when it comes to Ashkenazic culinary delights, but for latkes, it was a question of watching my mother do it--I only wrote it down after her death. Take 10 medium-sized potatoes and three large onions and grate them with a box grater--watch the knuckles, or don’t, and be sure to switch between the two ingredients, which keeps the potatoes from turning gray. Add three beaten eggs, a half-cup of matzo meal (I used to buy it in Amstelveen, but now I just make my own in the food processor), and plenty of salt and pepper, shape the mixture into 20 tiny pancakes. It is traditional to fry them in olive oil, but not that traditional: There was no olive oil available in Eastern Europe until the 20th century. The bigger problem is that olive oil is simply not suitable for high-temperature frying. Instead use any mild, neutral vegetable oil. A few minutes on each side over medium heat will suffice--they’re done when they turn a deep golden-brown. It is best to eat them right away, though the men in our house (okay, okay, so I’m the only man left in the house) have been known to have them the next day, between slices of challah. We eat latkes from November to January, and as delicious as they are, some variety is always appreciated--try grating in a sweet potato, carrot, or cauliflower. Hot peppers are also a nice surprise.
Tali and Oded and their kids eventually moved back to Tel Aviv, surviving the pandemic as best they can, but once a year, those bloody knuckles remind me that with real friends, the imperatives of physical distance and the limitations of time and timing are illusory. Now there’s a Hanukkah miracle I can believe in.
Jonathan Gill
|
|
van alles en nog wat
Mocht je je vervelen in de donkere maand van december, terwijl alles al om 17.00 uur dichtgaat, neem dan eens een kijkje op de website van Crescas. Er is van alles te vinden aan cursussen, lezingen, boekennieuws en nog veel meer.
Zo vonden we daar ook dit geweldige Chanoekaliedje: klik op de foto en geniet ervan!
|
|
|
activiteiten
Lessen en lezingen
Elke maand, elke week worden er op verschillende dagen lessen en lezingen gegeven voor leden en vrienden van BHC. De betreffende zoomlinks zijn te vinden op Reshet. Kom je daar niet uit/in, mail dan even naar rabbijn@beithachidush.nl.
Maandag
Elke maandagavond is er een lezing, voor leden en vrienden van BHC, voor leden en vrienden van de Progressief Joodse Gemeente Noord-Nederland en voor wie verder maar is geïnteresseerd. De themata zijn zeer verschillend van week tot week.
De lezingen beginnen om 19.30, duren een uur en daarna is er een half uur voor vragen (tenzij de spreker besluit tot meer interactiviteit tijdens zijn/haar lezing).
Doorgaans zijn de lezingen in het Nederlands, maar bij tijd en wijle ook in het Engels.
Maandagavondlezingen in december 2021:
Informatie over spreker en thema zijn te vinden op Reshet.
Donderdag
Les van 19.00 - 20.30. Informatie te vinden op Reshet.
|
|
van de Rabbijn
Chanoeka: strijden voor wie je bent
Van Dara Horn had ik nog nooit gehoord. De Amerikaanse schrijfster had al vijf boeken gepubliceerd voor ze dit jaar met People Love Dead Jews kwam. De ondertitel is: Reports from a haunted present. Horns eerste vijf waren fictie boeken, haar laatste is een collectie van essays. Al bij het lezen van de eerste bladzijden van haar introductie bij deze bundel wist ik: om haar kun je niet heen, want te scherpzinnig. Ze vertelt over een krankzinnig gesprekje met twee tienerrivalen. Tijdens de wedstrijdperiode deelt Horn een slaapkamer met deze twee jonge meiden en beschrijft hun reactie als ze te horen krijgen dat hun kamergenote joods is. Ik ga niet verklappen wat die twee te melden hebben. Je moet het boek echt zelf lezen.
In een land waar steeds meer monumenten staan en struikelstenen in het trottoir worden gelegd, komen de eerste zinnen als een mokerslag aan. „People love dead Jews. Living Jews, not so much. This disturbing idea was suggested by an incident in 2018 at the Anne Frank House (…).” Ze vertelt over het keppeltjes-incident. Het Anne Frank Huis had decennialang zo’n honderd medewerkers. Er was een tijd dat slechts één van hen joods was. Of dat nog steeds het geval is, weet ik niet, maar veel meer zullen het er niet zijn. Hoe het zij, in 2018 wilde de mannelijke, joodse medewerker een keppeltje op. Dat was een groot probleem, vond het bestuur. Het kon maar niet beslissen of het keppeltje op mocht of niet. Horns scherpe commentaar: „The museum finally relented (TB: stond het keppeltje toe) after deliberating for four months, which seems like a rather long time for the Anne Frank House to ponder whether it was a good idee to force a Jew into hiding.”
Horn is het helemaal zat om steeds weer opnieuw door kranten en tijdchriften te worden gevraagd om artikelen te schrijven over antisemitisme. Maar op een gegeven moment beseft ze dat ze niet om het onderwerp heen kan en dat ze het inderdaad nog een keer moet doen. Hoe herkenbaar. Voor ieder van ons. Iedereen van ons wil een gewoon leven, maar dat zit er gewoon niet in. Hoe abnormaal het leven van Joden is geworden, wordt haar duidelijk als ze met haar dochtertje naar een kerk gaat. In dezelfde straat als waar zij wonen. ‘Kan iedereen hier zo maar binnen komen?’ Dus zonder aanmelden, sluizen, bewakers en wat niet al? Ja, dat kan. En zo zou het natuurlijk voor Joden ook moeten zijn. Maar zo ziet het leven er voor Joden niet uit.
Overal ter wereld (uitgezonderd Israël) leven Joden met andere bestaansvoorwaarden dan niet-Joden. Na de Zesdaagse Oorlog in 1967 (toen de haatcampagne vanuit de DDR en de Sovjet-Unie wereldwijd werd uitgerold; lees het boek van historicus Jeffrey Herf: Undeclared wars against Israel. East Germany and the West German Far left 1967 – 1989) is het joodse leven nooit meer normaal geweest. Ook al heeft het alle schijn van het tegendeel.
Wat dat betreft was de situatie ten tijde van de overheersing van de Tempel een stuk duidelijker. De buitenlandse bezetters bepaalden wat wel en wat niet mocht. De essentiële gebruiken van het joodse volk mochten niet nageleefd worden. Om daartegen in opstand te komen hoefde je als Jood niet lang na te denken over de vraag tegen wie je moest rebelleren. Maar weten tegen wie je in opstand komt, is nog iets anders dan daadwerkelijk in opstand komen. De Makkabeeërs namen uiteindelijk het voortouw. En ze slaagden. De Tempel werd spiritueel schoongemaakt, de Tempeldienst in ere hersteld en het joodse volk kreeg zijn autonomie terug. Niet voor heel lang, maar dat is een ander verhaal.
De rabbijnen hebben na de val van de Tweede Tempel in het jaar 70 van de gebruikelijke jaartelling en de definitieve nederlaag in de opstand die werd geleid door Bar Kochba in 135, de Makkabeeën hun heldenstatus proberen af te nemen. In plaats van een verhaal over opstandig geweld dat overwint, werd een verhaal naar voren geschoven over het wonder van het licht: een olielampje dat slechts één dag had kunnen branden, brandde acht dagen. Het vuur dat licht brengt is beter dan het vuur dat de wereld in lichterlaaie zet. Die tactiek van de rabbijnen was uiterst verstandig. Als je met de pootjes omhoog ligt en je weerloos bent, kun je je beter overgeven dan naar een wapen te grijpen. En als je al een wapen wilt hebben om de onderdrukker te verslaan, gebruik dan de taal. Ook met taal kun je de strijd voor gerechtigheid winnen. (Zijn er daarom zo veel Joden jurist?).
Ik hield nooit van de Makkabeeën. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik begrijp wat de Makkabeeërs deden. Zij normaliseerden het leven van Joden in Eretz Jisrael. Hoe wij ons leven kunnen normaliseren is een zeer ingewikkelde vraag, waarop het antwoord misschien niet te vinden is.
Maar, inspiratie om te zijn wie je bent en dat zo veel mogelijk te laten zien aan jouw directe omgeving en in de buitenwereld, kan er nooit genoeg zijn. Ben je bang ben om jouw chanoekia in het raam te zetten, zodat de buren kunnen zien dat je joods bent, doe dat dan niet. Iedereen moet zijn angst serieus nemen. Maar als je die angst niet hebt, volg dan het voorbeeld van de Makkabeeën: wees trots op het Jood-zijn. Laat het joodse licht de wereld verlichten.
@ Rabbijn Tamarah Benima, november 2021
|
|
Bal tasjchiet met boeken
Bal tasjchiet is een heel belangrijk principe van het Jodendom: niets vernietigen dat nog enigszins nuttig kan zijn. Zelfs een doorgezakte stoel mag je niet zo maar in het vuur gooien. Dus boeken mogen ook niet worden vernietigd. Maar wat dan met die honderden of zelfs duizenden boeken te doen als iemand sterft of naar een bejaardenhuis gaat, of als je zelf gaat verhuizen?
De joodse boeken van Andor Lukasz z.l. zijn inmiddels bij Alexander en Nicky gebracht door Margit, zijn dochter. Op de overloop van hun woning zal de BHC-bibliotheek worden ingericht. De laatste boeken uit de nalatenschap van Bentsion Soetendorp zijn in de laatste week van november afgeleverd bij het Drachtster Lyceum. Mijn nieuwe autootje, een blinkend blauwe Suzuki Celerio, versleepte de Ikea-doosjes moeiteloos. Nog moeitelozer dan mijn witte Toyota Aygo.
Twee jaar geleden ging een band van de Toyota aan flarden op weg van Berlijn naar Amsterdam. Alles moest eruit. De ogen van de Duitse wegenwacht-helper werden steeds groter. Er leek geen eind te komen aan wat ik allemaal bij me had. Een poes, een kattenbak, dozen met boeken, tassen met voedsel, of kleren, of schoenen, of papieren, een computer, en een laptop. En zo verder. Wie ooit met mij mee geweest is naar de Open Synagoge Dienst kan zich er iets bij voorstellen. In de Suzuki kan meer!
Terug naar de boeken van Bentsion. Samen met Elyakim Borchent heb ik in augustus zijn huis opgeruimd. We werkten wekenlang van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. De vierduizend boeken van de jongste broer van Awraham Soetendorp werden een voor een nagekeken. De joodse boeken gingen in aparte doosjes, de niet-joodse boeken in andere. De joodse boeken zijn naar de Liberaal Joodse Gemeente Alkmaar in oprichting gegaan. De helft van de niet-joodse literatuur is verdeeld over het Felisenum, een gymnasium in Velsen-Zuid, en het Drachtster Lyceum. Hoe de mediatheek in Velsen-Zuid eruit ziet, weet ik niet, maar de mediatheek in Drachten is imponerend. Heel groot, licht en ruim opgezet. Deze twee gymnasia waren niet de enigen die interesse hadden. Een uurtje bellen leverde acht gymnasia op die volmondig ‘ja’ zeiden op de vraag of de boeken daarnaar toe mochten. Veel werk was het trouwens niet om alle gymnasia in Nederland op te sporen.
Het is zeer bevredigend om het principe van bal tasjchiet echt in praktijk te hebben kunnen brengen. Als je tegenover boekenkast na boekenkast staat, zinkt je de moed in de schoenen als je alleen de Kringloop als mogelijkheid ziet. Nu de gymnasia zo geweldig reageerden, kunnen ook anderen die met nalatenschappen te maken krijgen, deze weg bewandelen. Doen, zou ik zeggen, want duizenden boeken kwijt kunnen op scholen, maakt echt gelukkig. TB
|
|
Tsadi, de rechtvaardige
Er was eens een man die bij een rabbijn kwam met de volgende vraag: ”Hoe kan ik het verschil leren kennen tussen goed en kwaad?” De rabbijn gaf hem het adres van een Tsadik, die zo’n 300 km verderop in een klein shtetl woonde. Het kostte de man vele dagen en weken om daar te voet te komen, maar hij was vastberaden het antwoord op zijn vraag te vinden. Na de lange reis in het shtetl aangekomen, vroeg hij her en der waar hij de Tsadik kon vinden. Hij kon zijn ogen niet geloven, toen hij het juiste huis had gevonden. Een schamel houten hutje aan een doodlopende zandweg. Hij klopte op de deur. Toen de deur openging, stond hij oog in oog met een oude gebogen man, armoedig gekleed in lompen. Brandend van verlangen naar het antwoord op zijn vraag, ging hij meteen van start: “Alstublieft rebbe, kunt u mij het verschil leren kennen tussen goed en kwaad?” De Tsadik keek hem een minuut lang stilzwijgend aan en zei toen: “Kwaad? ….Wat is dat?”
Tja, waren wij maar allemaal Tsadikim. Dan konden we alleen het goede zien. Maar wat is nou precies een Tsadik, een rechtvaardige? Volgens de midrash (uitleg) zijn er in iedere generatie 36 anonieme rechtvaardigen, die de wereld overeind houden. Dit zijn de zogenaamde Lamed-wavnikim, want Lamed (30) en Wav (6) vormen samen 36.
Is het mogelijk een Tsadik te kennen of ontmoeten? In dit verhaal wel, maar de Lamed- wavnikim zijn per definitie anoniem en dus onkenbaar. Het kan een rijkaard zijn, die geld geeft aan de armen of een arme zwerver in lompen, zoals in het verhaal. In veel chassidische verhalen speelt de Tsadik de rol van degene die de joodse gemeenschap (in Oost-Europa) in tijden van vervolging en ellende hoop geeft op een betere en rechtvaardige wereld. De Tsadik is degene van wie we het juist nooit zouden verwachten. Iemand die verborgen is, iemand die in het geheim goede daden doet en daarmee voldoet aan de hoogste vorm van Tsedaka die er volgens Maimonides bestaat, n.l. het anoniem geven zonder er iets voor terug te krijgen.
De letter Tsadi, ook vaak Tsadik genoemd, heeft de schone taak om de “Rechtvaardige” onder de letters te zijn. De vorm van de Tsadik is opgebouwd uit een Alef aan de bovenkant en een stevige basis aan de onderkant. Eigenlijk kun je zeggen dat de Alef, die het Ein sof, het Ene en Oneindige principe vertegenwoordigt, rust op een sterke basis van Rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid is een centraal thema in elk geloof, omdat het belangrijker is hoe je met je medemens omgaat, dan of je in een God gelooft. Alleen in de ontmoeting is het mogelijk een vonk van het goddelijke te ervaren, een idee zo oud als de weg naar Jeruzalem, zo mooi beschreven door filosofen als Buber en Levinas.
En hoe kunnen wij zelf een Tsadik zijn en helpen de wereld in evenwicht te houden? Het lijkt een onmogelijke taak, maar we kunnen zoveel goeds doen in ons leven. Zoals in het verhaal gaat het om het onderzoeken van de vraag naar wat het goede is en om de reis naar het juiste antwoord. De Tsadik houdt ons de spiegel voor tijdens deze zoektocht.
“Het goede” is nu eenmaal heel moeilijk te definiëren en niemand kan of mag beoordelen of hetgeen een ander doet, het goede is. Alleen ikzelf en mijn innerlijke Tsadik weten dat. Dat is een bevrijdend gevoel, dat mij uiteraard regelmatig ontglipt, maar waar ik iedere dag wel even aan denk.
Marcella K. Levie 2021
|
|
Veel van de activiteiten van Beit Ha'Chidush en ook deze nieuwsbrief zouden niet mogelijk zijn geweest zonder de financiële ondersteuning van de Stichting Maror. We zijn Maror dan ook ontzettend dankbaar!
|
|
Noam Fransman en Tomer Wasserstein
Normaliter heeft BHC slechts één Sjachariet-dienst. In december zullen het er twee zijn. Op 4 december zal Noam Fransman een bar mitswa hebben. Deze dienst is ingelast. Op 18 december is er nog een Sjacharietdienst, die in het teken staat van de bar mitswa van Tomer Wasserstein staat. Het zou fantastisch zijn als flink wat leden van BHC naar de dienst komen. De Sjacharietdiensten zullen ook gezoomed worden.
|
|
Netflix - The Club
In de jaren vijftig volgen we een joodse vrouw die na een gevangenisstraf wegens moord haar leven weer probeert op te bouwen werkend in een nachtclub in Istanbul. Mooie Sefardische muziek, het Ladino, vanzelfsprekende joodse elementen en dilemma's, intrigerende plotlijnen, maar zeer zeker ook de worsteling van verschillende mensen met hun identiteit maken The Club tot een echte binge-serie. De hoofdrolspeelster is geweldig, een echte heldin en de afloop van de laatste aflevering doet hopen en verlangen naar een tweede serie!
MM |
|
ONDERWIJS
Onderwijs
BHC biedt onderwijsprogramma's voor allerlei leeftijds- en doelgroepen. Losse lessen of langere programma's, shiurim voor de feestdagen; voor ieder wat wils. Zie ook deze pagina op onze website.
Ledor Wador
Gaby Schrijver-Dreese verzorgt samen met Daniel Lipsius en Babette Berman het kinderonderwijs van Beit Ha'Chidush. We werken met de methodes “Hoi, ik lees Ivriet” en “Hoi, ik schrijf Ivriet”, waarmee de kinderen een woordenschat opbouwen van circa 200 woorden. Daarnaast is er ook aandacht voor de joodse Feestdagen en andere relevante kennis.
Een paar keer per jaar worden er Kinderdiensten georganiseerd, met daarin een grote inbreng van de leerlingen van Ledor Wador: de brachot zeggen, liedjes zingen, musiceren en zelfs een drasha geven. Ze kunnen alles!
De lessen die weer beginnen vanaf half september, vinden plaats op zondagochtenden in de buurt van de Zuidas in Amsterdam. In de schoolvakanties is er geen les.
Mocht je je kind willen inschrijven of meer informatie nodig hebben, mail dan naar ledorwador@beithachidush.nl.
|
|
|
|
|
