Een korte, zinnige titel
Jaargang 12- nummer 4 |
|
|
Wij kennen allemaal zo’n beetje het levensverhaal van Abakoula. Opgegroeid in de Sahel in het dorp Inadougoum. Samen met zijn ouders, zus en broer leefde hij een eenvoudig leven. Zijn vader hielp mee met het graven van waterputten voor het dorp. Een gevaarlijk en moeilijk werk. Toen Abakoula 10 jaar was kreeg het gezin de moeilijkste boodschap te verwerken die je kunt krijgen. Je man en vader was om het leven gekomen bij het graven van een waterput. Wat voor het dorp levensreddend zou zijn, werd nu het graf van zijn vader.
In die tijd waren de Toeareg niet erg geliefd in Afrika om een toekomst op te bouwen. Voor Abakoula zat er ook niets anders op om naar ‘het beloofde land’ te vertrekken. Samen met andere jongens vertrokken ze naar Libië, aangetrokken door de vele beloftes van Moammar al-Qadhafi. Als 13jarige werd hij soldaat in het Libische leger. Toen hij hoorde dat hij moest gaan vechten in andere landen besloot hij samen met andere jonge mannen te vluchten naar Europa. In 1991 kwam hij na een lange en barre tocht door de woestijn en door half Europa, met totaal geen bezittingen aan op het station van Amsterdam. Hier werd hij voor het eerst geconfronteerd met een heel ander bestaan. Een tocht langs de verschillende AZC’s van Nederland bracht hem uiteindelijk tot in Voerendaal. Hier werd hij liefdevol opgevangen. Tijdens zijn inburgeringslessen leerde hij veel nieuwe mensen kennen. Via een van de studenten maakte hij kennis met een leuk meisje, die bezig was met een cursus Russisch en al snel sprongen de vonken over.
Het mooiste verhaal dat Abakoula vertelde over hun eerste afspraakje was hun ontmoeting in Heerlen.
Abakoula en Maddy stonden in het centrum van Heerlen tegenover elkaar, ieder op een stoeptegel. Op een gegeven moment vroeg Maddy aan hem waarom ben je hier in Nederland terecht gekomen. Zijn antwoord was: “Wij staan nu op deze 2 tegels tegenover elkaar en dat was nooit gebeurd als ik niet dit pad gevolgd had.”
In 2006 ging hij voor het eerste terug met zijn vrouw en 3 kinderen naar zijn geboorteland. De eerste morgen in de hut van zijn moeder waste hij zich met het troebele water dat de meisjes van het dorp meer dan 5 kilometer verderop, lopende naast hun ezeltjes gehaald hebben. Hij begint te dromen van een waterput dichtbij het dorp met schoon en veilig drinkwater voor iedereen.
Maar hoe kan ik mijn droom verwezenlijken, spookt het de hele terugreis naar Nederland door zijn hoofd.
In zijn moedertaal, het Tamasheq, heeft men een mooi woord: Aman Iman, vrij vertaald ‘water is leven’. En dat wordt in 2007 de naam van de stichting. Een stichting die zich wil inzetten voor schoon en veilig drinkwater in de dorpen rondom Inadougoum. En eindelijk in 2008 gaat het bestuur naar Niger. Een geweldige en indrukwekkende reis. Terug in Nederland zijn wij er nog stil en beduusd van. Het blijkt ook nog eens tien keer zo moeilijk om alles te realiseren.
Hulp komt voor ons uit een onverwachte hoek. Wij maken kennis met Martine van BIS uit Tilburg. Zij pept ons op en schrijft voor ons een geweldig projectplan. En zoals de Chinese filosoof Lao-Tse ooit zei: “Elke grote reis begint met een eerste stap”.
En de waterinstallatie kwam er, maar er gebeurde veel meer in de afgelopen 14½ jaar. Teveel om nu hier op te noemen. Een van de mooiste projecten waren de moestuinen. Meer dan 6 hectare woestijn werd groen en leveren het hele jaar door verse groenten en fruit op.
Tegenslagen hebben wij ook meegemaakt. Het ongeluk tijdens de bouw van de waterinstallatie, waar een van de arbeiders een deel van zijn hand verloor, de zware regenval die de hele watertank van de berg afschoof en de pandemie die gepaard ging met een uitbraak van malaria.
Samen met alle dorpelingen bleven wij optimistisch en veerkrachtig. Er waren tenslotte al 13 dorpen aangesloten op de watertank van Inadougoum.
Eind vorig jaar kregen wij goed nieuws. De watertank werd provisorisch gerepareerd en er werden plannen gemaakt voor een nieuwe en stevigere constructie en een verdere uitbreiding van het aantal dorpen naar 15 dorpen.
In juni was het zover. De materialen werden geleverd en men kon starten met de werkzaamheden. Kilometers nieuwe leidingen werden aangelegd. De watertank komt op palen te staan zodat de druk in de tank hoger is en er komen in het dorp extra drinkwaterbakken voor het vee. In de afgelopen 6 weken was het een drukte van jewelste in het dorp, meer dan 60 mensen werkten aan de realisatie van deze enorme klus. En zij moesten allemaal overnachten en eten in het dorp. Met hulp van Moussa hebben wij gelukkig de familie van Abakoula kunnen ondersteunen om eten te geven aan zoveel hongerige mannen.
En nu ………………………….
Het resultaat is fantastisch. De nieuwe watertank, op zijn nieuwe ankers, staat hoog boven op de berg te pronken en gaat ervoor zorgen dat de komende generaties toegang hebben tot schoon en veilig drinkwater.
Het hele dorp was uitgelopen naar de nieuwe waterinstallatie. Allemaal met een container om maar geen water te verspillen.
En wij zijn nederig en dankbaar voor alle kansen, alle hulp en al het vertrouwen dat iedereen in ons gesteld heeft. De toekomst gaan wij met veel vertrouwen tegemoet en ons nieuwe project een apotheek voor de kliniek en 2 toiletunits voor bij de school en de kliniek, staat stevig in de steigers. Wij hebben op dit moment bijna 70% van de totale begroting bij elkaar. Wij zijn er nog niet, maar wij hebben goede hoop om begin 2022 te starten met het project.
Wil je het allermooiste kerstcadeau? Doneer dan voor Kerstmis aan onze stichting en krijg het meest waardevolle cadeau onder de kerstboom: een glimlach van alle bewoners van 15 dorpen. Elke gift is welkom.
Stort op Stichting Aman-Iman: IBAN: NL65ABNA0576916978
In onze fotogalerij kun je verschillende foto's en video's bekijken van het hele proces, klik hier |
