ήρθε, επιτέλους, η ώρα

δύο χρόνια μετά, σας γράφω πάλι από κάποιο μέρος που δεν είναι Ελλάδα. Ενώ ο κόσμος χάνεται -πάλι-, πήγα σε μια άλλη χώρα για να δούμε πώς είναι να ταξιδεύει κανείς τώρα στον κόσμο. Είναι εύκολο; Δύσκολο; Αγχωτικό; Ζέχνει ο τόπος όμικρον; Φοράει ο κόσμος μάσκες; Σκέφτεται κανένας την Covid; Ή ζουν και κυκλοφορούν όπως πριν, όπως άλλοτε;  

Λίγο πριν πάω στο αεροδρόμιο βρέθηκα σε μια εκδήλωση στην Εθνική Βιβλιοθήκη για κάποια διηγήματα που γράψαμε πριν από τέσσερα χρόνια για το Αεροδρόμιο της Αθήνας, με θέμα το ταξίδι, τα οποία τώρα εκδίδονται σε βιβλίο. Το θέμα της εκδήλωσης ήταν τα διηγήματα, αλλά και το ταξίδι γενικότερα. Μπορείτε να δείτε όσα ειπώθηκαν εκεί. Πάνω στη συζήτηση θυμήθηκα κάτι που σπάνια σκέφτομαι. Ότι εγώ άρχισα να ταξιδεύω σε πολύ προχωρημένη ηλικία -το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν μόλις στα 24-25. Πριν από αυτό δεν είχα αρκετά χρήματα, ενώ κι η οικογένειά μου δεν είχε την ταξιδιωτική κουλτούρα που οι Έλληνες σιγά σιγά άρχισαν να αποκτούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Έκτοτε, κι αφού είδα πώς είναι, προσπαθώ να αναπληρώσω το κενό. Και να περάσω και αυτή την ταξιδιωτική κουλτούρα και στην επόμενη γενιά. 

Χρειάστηκε να φτάσω τα 26 για να έχω ταξιδέψει σε τρεις διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις. Η μικρή μου κόρη έχει φτάσει στο ίδιο σημείο πριν κλείσει τα 6. Με δύο από αυτά να είναι τα χρόνια της πανδημίας.

Όχι άσχημα. 

Αυτά θα σας γράψω για σήμερα. Μέχρι την άλλη εβδομάδα, που θα επιστρέψουμε στο κανονικό μας πρόγραμμα, και με την ευχή η Ουκρανία να αντέχει ακόμα και οι πολλαπλές ανθρωπιστικές τραγωδίες που ελλοχεύουν, που εκκολάπτονται, να έχουν αποφευχθεί, σας αφήνω με αυτό το βιντεάκι που φτιάξαμε για την Παγκόσμια Ημέρα Παχυσαρκίας, που ήταν σήμερα, Παρασκευή.