„Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu”. (J 20,1)
Bracia i siostry,
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa nie tylko objawiło nam możliwość życia po śmierci. Ujawniło nam także zupełnie nowy horyzont naszego życia na ziemi. Na krzyżu Jezus pokonał wielkich wrogów ludzkości - grzech i śmierć. Z tego powodu wierzymy, że nie ma wroga, którego nie można pokonać w Jezusie Chrystusie. Nie siedzimy i czekamy, aż Jezus powróci i wszystko naprawi. Zupełnie nie. Zamiast tego walczymy z niesprawiedliwością we wszystkich jej formach, ponieważ Jezus odniósł zwycięstwo. Pracujemy na rzecz pokoju, ponieważ Jezus na krzyżu przezwyciężył każdą formę podziału. Wszystko jest możliwe dla tych, którzy wierzą. To właśnie Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa zainspirowało nas do marzenia o świecie naznaczonym sprawiedliwością i pokojem.
Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa zmieniło wszystko. Jednak wciąż są ludzie, którzy żyją w ciemności. Nie są świadomi nadziei, jaką daje im wiara w Jezusa Chrystusa. Wciąż żyją tak, jakby to życie było niczym i nie istniało. To do nas należy wskazanie im prawdy. Możemy to zrobić z ufnością, ponieważ radość, jaką mamy w Jezusie Chrystusie, jest o wiele większa niż wszelkie przyjemności, jakie ten świat ma do zaoferowania. Nadzieja, jaką pokładamy w Jezusie Chrystusie, jest odpowiedzią na brak sensu, z którym żyje dziś tak wielu ludzi. Wiara w Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego jest odpowiedzią na wszelkie udręki ludzkiego serca.
Grób jest pusty. Jako ludzie wiary, ludzie, którzy wierzą w Zmartwychwstanie, trzymamy się nadziei. Bez względu na to, jak ciemne stają się rzeczy, wierzymy, że Jezus, Światło Świata wkrótce zaświeci nad nami. Niech Zmartwychwstały Pan odbarzy Was nadzieją, radością i pokojem. Jezus Chrystus zmartwychwstał! Żyje między nami! Wesołego Alleluja!
Z darem modlitwy,
Ks. Marek Smolka
Marta Stępniak Koordynatorzy ds. duszpasterstwa polonijnego Archidiecezji Chicago
PRZESŁANIE WIELKANOCNE
Wielkanoc: Nasz powrót do domu
Znamienne jest to, że żadna z historii o zmartwychwstaniu Jezusa nie opowiada o Jego wyjściu z grobu i o tym, jak został wskrzeszony z martwych przez Boga. Znamy jednak relacje o tym, co działo się z Jego uczniami. Wielkanoc wzbudziła w nich poczucie przynależności i świadomość, że zamiast żyć dla siebie, zostali wezwani do pełnienia misji, która nie jest niczym innym, jak zmianą biegu historii. Jest to historia, której potrzebujemy w naszych czasach. Dziś wielu ludzi kwestionuje sens i cel życia oraz swoją tożsamość jako człowieka. Żyją w poczuciu wyobcowania, odłączenia od innych, odseparowania od wspólnoty czy dawnych tradycji. Czują się opuszczeni w świecie pełnym wrogich wyzwań i bezcelowych poszukiwań.
Wielkanoc oferuje antidotum na to poczucie apatii, niemocy czy marazmu. Dostarcza odpowiedzi na pytania o sens i cel naszego życia, wyciąga nas z izolacji i zaprasza do życia w miłości Boga do nas - miłości, która nie zna granic. Przesłanie Wielkanocy jest proste: mimo że zabiliśmy Syna Bożego, Bóg nas nie opuścił. Wręcz przeciwnie - Bóg wskrzesił Jezusa, aby mógł powstać z martwych i być z nami, przypominać nam, że my także jesteśmy synami i córkami Bożymi. Bóg nigdy nas nie opuszcza, a my nie powinniśmy oddalać się od siebie nawzajem. Wielkanoc to nasz powrót do domu, do Bożej rodziny.
W czasie, gdy świętujemy powrót Chrystusa z martwych, aby być z nami, szczególną radością napełnia nas fakt, że po dwóch latach izolacji spowodowanej pandemią mamy możliwość powrotu do naszych wspólnot parafialnych. Zachęcam Was, abyście doświadczyli tej radości. Radość ta jest podobna do tej, jakiej doświadczyli pierwsi uczniowie, kiedy zostali zjednoczeni ze sobą po tym, jak rozproszyli się w strachu i jak podzielili się po śmierci Jezusa. Był to dla nich powrót do domu, w którym Chrystus najpierw zgromadził ich na galilejskich brzegach, potem wezwał, aby w nowy sposób byli z Nim i ze sobą nawzajem.
Zachęcam Was, aby w tym roku spojrzeć na Wielkanoc jak na powrót do domu po czasie rozdzielenia przez pandemię. Podczas tych Świąt Wielkanocnych, kiedy ponownie wraz ze wspólnotą parafialną zgromadzicie się na Eucharystii, odkryjcie obecność Chrystusa. Niech Wielkanoc stanie się nową okazją do podzielenia się z parafianami doświadczeniem posiadania wspólnego celu, wspólnej tożsamości. Podczas tej Wielkanocy poczujmy, że wspólnie zostaliśmy wezwani, aby zostawić za sobą strach i śmierć, a przemieniać świat na lepsze. Z nową energią podejmijcie zadanie pomnażania grona uczniów Jezusa, budowania wspólnoty i inspirowania innych do dawania świadectwa wiary poprzez służbę w Kościele, który działa jak szpital polowy w cierpiącym świecie. Musimy się spotkać, aby na nowo doświadczyć Chrystusa i na nowo odkryć, kim jesteśmy jako Lud Wielkanocny, który zmienia świat na lepsze. To właśnie zmieniając świat na lepsze, znajdujemy odpowiedzi na pytania o sens i cel życia oraz o swoją tożsamość. Czynimy to razem, jako uczniowie Chrystusa, którzy pokonali śmiercionośny strach i izolację, aby żyć i pielęgnować wspólne więzi we wspólnocie. Nasze parafie zależą od tego, czy każdy z nas podejmie osobiste zobowiązanie do tworzenia wspólnoty uczniów, która działa jak szpital polowy dla siebie nawzajem i dla świata. Tak więc, kiedy zachęcam Was do powrotu do parafii na osobistą modlitwę w okresie wielkanocnym, pragnę, abyście myśleli o tym, jak o powrocie do domu, w którym gromadzimy się, by świętować powstanie Chrystusa z martwych, ponieważ my również powstaliśmy z martwych. Radosnych Świąt Wielkanocnych.
Potrzebujemy Zmartwychwstania i Dobrej Nowiny, w której ostatnie słowo należy do Pana jasności. Jednak wydarzenia w świecie, a wśród nich wojna na Ukrainie, nie przynoszą w ostatnim czasie dobrych wiadomości, przeciwnie - wzbudzają w nas trudne emocje, od złości, pogardy, bezradności, przez ból, niepewność, oburzenie, lęk o dziś i jutro po współczucie i pragnienie udzielania pomocy. Każdy kolejny dzień doniesień to prawie jak nowy dzień uczestniczenia w wydarzeniach pasyjnych zwykłych ludzi dotkniętych okrucieństwem wojny. Można wręcz odnieść wrażenie, że Wielki Post w tym roku nigdy się nie skończy.
Jako chrześcijanie jesteśmy jednak ludźmi zmartwychwstania. Wierzymy, że najgorsze cierpienia mają kiedyś swój kres, że na końcu zawsze zwycięża dobro. Pamiętamy ewangeliczny opis dwóch odważnych kobiet, które „poszły skoro świt do grobu niosąc przygotowane wonności” (Łk 24, 1). Żeby być przy grobie Jezusa o brzasku, musiały wyjść z Jerozolimy w nocy, kiedy miasto jeszcze spało i nic nie zapowiadało zwycięstwa życia nad śmiercią. Nie wiemy, o czym rozmawiały, idąc pustymi ulicami śpiącej jeszcze Jerozolimy. Być może przytłoczone wydarzeniami ostatnich dni szły w milczeniu. Wiemy za to, że kiedy weszły do pustego grobu, ogarnęła je bezradność. W grobie nie było ciała Jezusa. Tego się nie spodziewały. Co teraz? Co jeszcze może się wydarzyć? Gdzie On jest? W ich głowach musiało kłębić się wiele pytań. Jednak kiedy doświadczyły granic ludzkich możliwości, dostrzegły anioła, od którego usłyszały: „Nie ma go tutaj, zmartwychwstał”, a następnie, jak pisze św. Łukasz, „przypomniały sobie Jego słowa i wróciły od grobu”.
Czy pamiętasz Jego słowa? Jego obietnice dane nam jako wierzącym w Niego i Jego obietnice dane Tobie w osobistych i intymnych chwilach modlitwy? Czy pamiętasz o tym, że On nas kocha? Wszystkich razem jako wspólnotę i każdego osobno, takiego jakim jest? Czy pamiętasz, że to On ma wszelką władzę na niebie i ziemi? Czy pamiętasz o tym, że również my, zwykli ludzie kiedyś zmartwychwstaniemy? Czy ta pamięć daje ci siłę, aby „wrócić od grobu”?
Dobra Nowina o Zmartwychwstaniu musi pokonać wiele przeszkód zanim w tym roku dotrze do ludzkich serc. Jednak kiedy zajmie już w nich swoje miejsce, siła wiary w Jego i nasze zmartwychwstanie sprawi, że Jezus będzie miał dostęp do naszych serc i On sam będzie je przemieniać. Będziemy uczniami, którzy owszem, może będą szli w milczeniu i pustymi ulicami swojej Jerozolimy, ale z sercami przepełnionymi nadzieją wbrew nadziei. Tak jak kobiety u grobu, przypomnimy sobie wszystko, co Jezus nam powiedział i uczynił. Niech ta pamięć chroni nas od rozpaczy, dodaje nam nadziei i pewności, że ostatnie słowo należy do Pana jasności. Niech dodaje nam również sił, abyśmy „wzajemnie pocieszali się tymi słowami!” (1 Tes 4, 18).
MODUŁ LITURGICZNY (FORMACJA TEOLOGICZNO-KATECHETYCZNA)
ks. prof. Waldemar Pałęcki (KUL)
23, 30 kwietnia (sobota) 4-6 p.m.
9 kwietnia - Liturgia – misterium czy tajemnica?
23 kwietnia - Dlaczego tylko siedem? Miejsce i znaczenie sakramentów w liturgii Kościoła.
30 kwietnia - Eucharystia – znak jedności w różnorodności życia liturgicznego.
> W dniu kiedy organizowane będą spotkania, o godz. 3:30 p.m. (wszystkie godziny wg czasu Chicago), na naszym Facebooku ukaże się link do spotkania na zoom.
> Ewentualne pytania można kierować do p. Marty Stępniak (Wydział Katechetyczny Duszpasterstwa Polonijnego Archidiecezji Chicago) mstepniak@archchicago.org
REKOLEKCJE UZDROWIENIE PO ABORCJI
W każdy pierwszy poniedziałek miesiąca, przy parafii św.Daniela (5300 S Natoma Ave, Chicago, IL 60638), będzie miała dyżur s.Maksymiliana z Poradni Rachel, która pomaga rodzicom po stracie dziecka z powodu poronienia i aborcji, oraz udziela pomocy kobietom w niechcianej ciąży.
Godzinę spotkania trzeba ustalić wcześniej, dzwoniąc na numer 773-656-7703, który jest podany w biuletynie. Zapewniamy pełną dyskrecję.
