δεν τρώω πια χταπόδια

τα χταπόδια υπάρχουν στη Γη εδώ και 100 εκατομμύρια χρόνια. Ή ίσως 500 εκατομμύρια χρόνια. Κανείς δεν ξέρει, καθώς είναι ασπόνδυλα και δεν υπάρχουν απολιθώματα. Πάντως υπάρχουν σχεδόν από πάντα. Ξέρουμε ότι συγγενεύουν με τα άλλα κεφαλόποδα, τα οποία είναι τα ηλίθια της οικογένειας, αλλά κατά τα άλλα δεν έχουν προφανή συγγένεια με τίποτε, με κανένα άλλο είδος ζωής. Είναι μοναδικά και πολύ διαφορετικά ακόμα και από τους κοντινότερους συγγενείς τους, από διάφορες απόψεις. Το αίμα τους είναι μπλε, έχουν τρεις καρδιές και κάθε πλοκάμι τους έχει ξεχωριστό εγκέφαλο. Έχουν το μεγαλύτερο μυαλό από όλα τα κεφαλόποδα ή, βασικά, το μεγαλύτερο από όλα τα ασπόνδυλα (και τα περισσότερα σπονδυλωτά). Το δέρμα τους έχει την ικανότητα να βλέπει. Μπορούν να αλλάξουν το ίδιο τους το RNA από μόνα τους. Μοιάζουν σα να επιβίωσαν μοναχά τους από όλες τις τελευταίες δυο-τρεις μαζικές εξαφανίσεις που σταδιακά ξεσκαρτάρισαν όλα τα πρώτα είδη ζωής στον πλανήτη. Ή σα να ήρθαν από άλλον. 

Επίσης: είναι πανέξυπνα. Πανέξυπνα. Αδικαιολόγητα, ακατανόητα πανέξυπνα. Χρησιμοποιούν εργαλεία. Έχουν μνήμη (δύο ειδών). Υπάρχουν μαρτυρίες για χταπόδια που πηδάνε πάνω σε ψαράδικα και μπαίνουνε στ' αμπάρι για να φάνε καβούρια. 

Δε γίνεται να τα διαβάζω και να τα μαθαίνω όλα αυτά και μετά να συνεχίζω να ζω όπως πριν. 

Οπότε εδώ και λίγο καιρό, έχω πάρει μια απόφαση. Αν και δεν έχω σταματήσει να τρώω κρέας, αν και δεν έχω σταματήσει να τρώω ζάχαρη ή να κάνω άλλα καταφανώς βλαβερά ή απλά άχρηστα πράγματα στο σώμα μου, αποφάσισα να αλλάξω μόνο αυτό το πολύ απλό πράγμα. 

Από σεβασμό και από δέος,  

δεν τρώω πια χταπόδια

αύριο στην Καθημερινή (και μερικά λινξ)

γράφω για τον τρίτο μεγάλο κίνδυνο που μας απειλεί τους ερχόμενους μήνες: τις αμερικανικές εκλογές. Αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι ανατριχιαστικά παρόμοιο (καίτοι με κάποιες χτυπητές διαφορές) με τις προηγούμενες φορές που εμφανίστηκε στον κόσμο ο φασισμός. Ο μόνος λόγος που δεν το βλέπουμε είναι το ότι αυτό, ως ενδεχόμενο, μας φαίνεται εντελώς αδιανόητο, τόσο απίστευτο που δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε ακόμα και την ώρα που συμβαίνει. 

Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάντα έτσι γίνεται. 

Το 1955 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με συνεντεύξεις Γερμανών πολιτών. Απλών ανθρώπων. Οι συνεντεύξεις είχαν γίνει την περίοδο 1933-1945 και δείχνουν ακριβώς τι σκέφτονταν και τι έλεγαν οι άνθρωποι καθώς η χώρα τους βούλιαζε στον αυταρχισμό. Αρκεί να σας πω το τίτλο του βιβλίου: "They Thought They Were Free". 
Νόμιζαν ότι ήταν ελεύθεροι. 

Τέλος πάντων, αυτό που θα συμβεί το Νοέμβριο στις ΗΠΑ είναι πολύ τρομακτικό -και στο άρθρο της "Κ", που θα ανέβει το Σαββατοκύριακο εδώ (όμορφο το νέο σάιτ, παρεμπιπτόντως) προσπαθώ να τα πω ψύχραιμα. Νομίζω ότι είναι πιο πιθανό τα πράγματα να πάνε άσχημα εκεί, απ' ό,τι να έχουμε βαθιές τραγωδίες εδώ με τον κορωνοϊό, ή ατυχήματα με την Τουρκία. Δείτε εδώ: κάποιοι (σοβαροί!) έχουν ήδη αρχίσει να συζητάνε για το πώς θα χωριστεί η χώρα μετά τον εμφύλιο. 

Εμείς το μόνο πράγμα που έχουμε να κάνουμε, βεβαίως, είναι να περιμένουμε και να διαβάζουμε. 

Όπως, για παράδειγμα, το σοκαριστικό ρεπορτάζ του Atlantic που είχε κατακυριεύσει το timeline μου το πρωί, το οποίο επιβεβαιώνει και από άλλες πηγές (που με τη σειρά τους επιβεβαιώνονται και από αλλού) το πόσο προβληματικό πλάσμα είναι αυτός ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Το θέμα του είναι οι απόψεις του Τραμπ για τους αμερικανούς στρατιώτες που έχουν χαθεί σε πολέμους, που έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι ή έχουν τραυματιστεί. Τους απεχθάνεται. Δεν καταλαβαίνει γιατί πάνε εθελοντικά να πεθάνουν. Το ξέραμε (από τα τερατώδη πράγματα που έλεγε για τον Ρεπουμπλικανό ήρωα και αξιοπρεπή άνθρωπο Τζον Μακέιν, που ποτέ δεν τον στήριξε) αλλά όπως και να έχει είναι σοκαριστικό να βλέπεις ότι στις ανθρώπινες κοινωνίες, ανάμεσά μας, επιβιώνουν τέτοιοι άνθρωποι.

Μιας και είμαστε σ' αυτό το θέμα: Σας προτείνω να ξαναδιαβάσετε (ή να διαβάσετε, αν δεν το είχατε κάνει όταν σας το ξαναέβαλα) αυτό το σχετικά σύντομο κείμενο για την άνοδο και την πτώση των ΗΠΑ. Τα συνοψίζει καλά, στεγνά και σπαρακτικά. Επίσης, αυτό. 

Επίσης: Οι ψηφοφόροι του Ρεπουμπλικανικού κόμματος δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία, το χριστιανισμό, τη δικαιοσύνη ή οποιαδήποτε άλλη αξία που θα υπέθετε κανείς. Σύμφωνα με τις έρευνες, άλλο είναι το σημαντικότερο πράγμα γι' αυτούς. Τους είναι, οπότε, εύκολο να αγνοήσουν όλα αυτά τα ψέματα. 

Ακόμα: Μια συνοπτική καταγραφή όλων των σοβαρών εκκρεμοτήτων του Τραμπ με την αμερικανική δικαιοσύνη. Όπως μου είπε ένας ελληνοαμερικανός φίλος πρόσφατα "αυτός δεν προσπαθεί να επανεκλεγεί, παλεύει να γλιτώσει τη φυλακή". 

Επιπλέον, trivia: Ο παππούς του Τραμπ σκόπευε να επιστρέψει στη Γερμανία για να εγκατασταθεί, αλλά δεν τον άφησαν, ξέρετε γιατί; Επειδή είχε αποφύγει την υποχρεωτική στράτευση. Έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει με τη γυναίκα του στις ΗΠΑ, καθώς εκείνη ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί, το μπαμπά του Ντόναλντ Τραμπ. 

Τέλος, σας προτείνω να διαβάσετε την ιστορία ενός άλλου πολιτικού με πολλές ομοιότητες με τον Τραμπ. Η ιστορία του Τζόζεφ Μακάρθι είναι διδακτική, γιατί δείχνει πώς οι στιβαροί δημοκρατικοί θεσμοί τελικά μπορούν να περιορίσουν τη ζημιά που κάνουν χυδαίοι λαϊκιστές και να εξασφαλίσουν ότι θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει στην ιστορία. Το πρόβλημα στις ΗΠΑ σήμερα (και στη Γερμανία του '30) ενδέχεται να είναι το ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν πάψει να είναι στιβαροί. 

το βιβλίο του μήνα στο Bookworm

τα υπόλοιπα λινξ, άνευ Τραμπ

Δύο διαΝΕΟδιαβάσματα από την τελευταία εσοδεία που νομίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέροντα: 
Ποιες ήταν οι επιπτώσεις της πανδημίας στην αγροδιατροφή (μερικές εκπλήξεις εδώ) 
Τι είναι η "δίκαιη μετάβαση" και πώς θα κλείσουμε τα "βρώμικα" εργοστάσια της ΔΕΗ που καίνε λιγνίτη, χωρίς να καταρρεύσουν οικονομικά οι τρεις περιοχές της χώρας; 
Γράφουν ο Κώστας Καραντινινής από το Πανεπιστήμιο Γεωπονικών Επιστημών Σουηδίας και η Εμμανουέλα Δούση από το ΕΚΠΑ, αντίστοιχα. 

Θα είδατε προφανώς τις ανακοινώσεις για το πόσο έπεσε το ΑΕΠ της χώρας το 2ο τρίμηνο της χρονιάς (πολύ -κι όχι μόνο εδώ). Ε, εκείνοι εκεί κάθισαν και υπολόγισαν την αξία του να φοράω εγώ, ή εσείς, ή οποιοσδήποτε πολίτης τη μάσκα του ή της για μία ημέρα. Πόση απώλεια του ΑΕΠ γλιτώνω εγώ κάθε μέρα αν φοράω τη μάσκα μου στους δημόσιους χώρους; $56 δολάρια. Έκαναν την άσκηση αυτή για τις ΗΠΑ, αλλά αντιλαμβάνεστε ότι αυτή είναι η τάξη μεγέθους για την οποία μιλάμε. Φοράς τη μάσκα σου και εξασφαλίζεις ότι η οικονομία της χώρας σου θα γλιτώσει ένα πενηντάρικο τη μέρα. Ενδιαφέρον μήνυμα, απλό, κατανοητό.

Ένα μεγάλο άρθρο για τον τραγικό χαμό της 26χρονης Μπριόνα Τέιλορ από το Κεντάκι, μιας εργαζόμενης σε νοσοκομείο, η οποία δολοφονήθηκε από αστυνομικούς που εισέβαλλαν στο σπίτι της από λάθος. Οι δολοφόνοι της περπατούν ακόμα ελεύθεροι, καμία κατηγορία δεν τους έχει απαγγελθεί. 

Τα Βαλκάνια αδειάζουν από κόσμο (εμάς εδώ ο Economist δεν μας συμπεριλαμβάνει στα "Βαλκάνια" αλλά στις πλούσιες χώρες της νότιας Ευρώπης -είναι ενδιαφέρον το ότι μας διαφοροποιεί παρ' όλο το ότι κι εμείς αδειάζουμε πλέον από κόσμο, καθώς εμείς είμαστε ένα μέρος πιο εκλυστικό για μετανάστες). 

Πολύ ενδιαφέρον και τρομακτικό: ένα ποσοστό ασθενών με Covid-19, και μάλιστα όχι απαραίτητα αυτοί που ασθενούν πιο βαριά ή αυτοί που έχουν υποκείμενα νοσήματα, δεν γίνονται καλά. Είναι άρρωστοι για μήνες, μέχρι σήμερα, ακόμα κι όταν παύουν να είναι φορείς του ιού. Οι μαρτυρίες πλέον είναι πολλές και το φαινόμενο καλά τεκμηριωμένο αλλά ακόμα ανεξήγητο. 

Πώς κάτι περίεργοι τύποι νοίκιασαν ένα αχανές υπόγειο σύμπλεγμα χώρων που είχε ξεμείνει από τον ψυχρό πόλεμο για να βάλουν μέσα servers και να στήσουν περίεργες διαδικτυακές υπηρεσίες. 

Εν τω μεταξύ, οι επιστήμονες του IPCC έχουν φτιάξει εδώ και δεκαετίες μοντέλα προβλέψεων για την εξέλιξη της κλιματικής αλλαγής και τα μοντέλα, που διαρκώς βελτιώνονται και επικαιροποιούνται, καταλήγουν σε σενάρια. Η τήξη των πάγων που βλέπουμε σήμερα, το λοιπόν, επιβεβαιώνει κάποια από τα σενάρια που είχαν προβλέψει τα μοντέλα χρόνια πριν. Και ξέρετε ποια σενάρια; Τα χειρότερα σενάρια. 

Αν, τώρα, μετά από όλα αυτά θέλετε να πλύνετε το μυαλό σας, ορίστε: Μια πλήρης, αργόσυρτη αλλά λεπτομερής πεντάωρη βόλτα στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης, ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Λεπτομέρεια που αξίζει να προσέξετε: το account που έφτιαξε και ανέβασε το βίντεο. 

Ή μπορείτε να διαβάσετε αυτή την ξεκαρδιστική κριτική των στίχων του "Sweet Child of Mine" των Guns 'n' Roses, που είναι το πιο αστείο πράγμα που διάβασα αυτή την εβδομάδα. Ή το μόνο αστείο. Δεν ξέρω πια. 

Τέλος πάντων, μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε. Φάτε και χταπόδια, τι να σας πω. Εσείς επιλέγετε. Είστε ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμα. Έτσι δεν είναι;