De wet van behoud van ellende. Doorgegeven van generatie op generatie. Over tien jaar staat haar zoontje voor de rechter met zijn eerste winkeldiefstal. En nu zit zij er. Jonge moeder van drie kinderen. 21 jaar. Alle drie de vaders spoorloos. Terug naar de Antillen. Zij moet het in haar eentje rooien: laaggeletterd, verdronken in de schulden. Zullen haar kindjes ooit weten wat veiligheid betekent? Opgroeien zonder stress, rust om te leven, leren, spelen?
De schulden waren haar boven het hoofd gegroeid. Die ene maand was de druppel geweest. Met haar oproepcontract kon ze altijd wel aan de slag. Als schoonmaakster. Behalve die ene maand. Haar kindjes gingen gewoon naar de opvang. Als altijd kreeg ze ook nu haar toeslag. Maar dáárop had ze net die ene maand geen recht: ze werkte immers niet. De toeslag was al uitgegeven, maar moest toch terug.
En daar begon het: de schuld kreeg een eigen leven. De 274 euro 37 groeide maar en groeide. Aanmaning op aanmaning, exploot op exploot. Op naar het tienvoudige. Een kankergezwel, met uitzaaiingen links en rechts: Vodafone, Wehkamp, gas, water, licht.
Gelukkig kwam er uitzicht: de schuldsanering. Drie jaar afzien: hard werken om te sparen voor de schuldeisers. En vooral ook: rust aan je hoofd, de deurwaarders blijven thuis. Na drie jaar zou het spaargeld worden verdeeld onder haar schuldeisers. Het restant zou worden weggestreept. Een nieuw begin, een schone lei.
Een jubeljaar had het moeten worden, zoals toen, bij de Israëlieten. Als de ramshoorn schalde, waren schulden kwijtgescholden. Het heilig jubeljaar volgens de wet van toen.
Maar niet vandaag. Drie jaren hadden voor haar te lang geduurd. Het einde van de schuldsanering dreigde: er waren nieuwe schulden. Ze wist wat dat betekende: de deurwaarders keren terug, tien jaar wachten voor een nieuwe laatste kans.
Haar ogen schieten vol, tissues staan al klaar. In de rechtszaal blijven blikken onbewogen, vingers bij de wet.
Tegelijk, onhoorbaar, klinkt in de hoofden een gebed:
‘Vergeef haar toch haar schulden
Leid haar niet in verzoeking
En verlos haar van die molensteen
Het behoud van ellende: laat die wet toch deze ene keer niet gelden.’
Wilt u reageren of een gedachte delen, mail dan naar hetverlangen@vrijburg.nl. U ontvangt een antwoord van ons!
