|
Duivensport is veranderd
Dat de duivensport in de afgelopen 50 jaar enorm is veranderd, daar zal niemand het oneens over zijn. Als we alleen al kijken naar het aantal liefhebbers dat de sport nog bedrijft. Dit aantal is enorm afgenomen. Maar hoewel het aantal liefhebbers enorm is afgenomen is het aantal duiven per hok in veel gevallen sterk toegenomen.
In deze Coronatijd waarin ieder de mond vol heeft over de besmettingsdruk, is het niet meer lastig voor te stellen dat op de hokken waar de duiven verblijven deze infectiedruk ook aanzienlijk kan toenemen. Als er op hokken veel duiven verblijven zien we de infectiedruk en de luchtwegproblemen op deze hokken vaak sterk toenemen. De luchtwegproblematiek kan zodra de verluchting op een hok niet optimaal is tot een chronisch probleem worden, waarbij de duivenmelker ogenschijnlijk weinig anders kan doen dan regelmatig antibiotica geven met alle negatieve gevolgen voor de langere termijn met betrekking tot de immuniteit van de duiven.
Een vicieuze cirkel ligt dan in het verschiet. De oplossing moet dan ook niet gezocht worden in antibiotica maar in het verbeteren van de verluchting. Zodra deze optimaal is schieten de resultaten tijdens de vluchten meestal de lucht in. Maar zo lang men de verluchting niet onder controle krijgt blijft alles meestal problematisch.
Wij hebben zelf open fronthokken voor de duiven. Luchtwegproblemen komen niet voor bij de duiven. Natuurlijke begeleiding is dan voldoende om de duiven gezond te houden. Iets soortgelijks ziet men in de koeienstallen. Veel boeren hebben koeien en jongvee met luchtweg- en andere gezondheidsproblemen. Veel boeren halen de zijkant van hun stal aan een zijde eruit en zien daardoor de luchtwegproblematiek drastisch afnemen en de weerstand van de koeien toenemen, waardoor ook andere problemen verdwijnen. Voor extreme tocht en koude hebben ze dan meestal een soort van gordijnen, die ze tijdelijk kunnen sluiten. Ventilatie is zo belangrijk. Bij een goede verluchting begint de weg naar succes en verdwijnen veel stille en sluipende gezondheidsproblemen.
Jonge duiven
Sinds een goede tien jaar zien we een ander ernstig probleem optreden in de duivensport. De grote verliezen bij de jongen. Duiven die grondig onderzocht zijn en die niets mankeren bij onderzoek, kunnen massaal achterblijven op de eerste de beste wedvlucht die gespeeld wordt. Natuurlijk zoeken alle duivenartsen naar medische oorzaken van dit probleem. Naar infecties. Er zijn dan ook infecties die bijdragen aan de verliezen van jonge duiven.
Luchtwegproblemen, Pestkop, Trichomoniasis, slechte conditie door wormbesmettingen en coccidiose. Maar ook latente virale infecties, die aanwezig kunnen zijn zoals Paramyxovirusinfecties, Herpesvirusinfecties en zeker ook het Rotavirus. In een eerdere nieuwsbrief ( Nieuwsbrief Mei klik hier) gaf ik al aan dat problemen met de gezondheid van duiven sterk gereduceerd kunnen worden door een goed vaccinatieschema. Maar ook als de duiven goed gevaccineerd worden, dan nog kunnen de verliezen aanzienlijk zijn.
Het lijkt alsof niets opgewassen is tegen dit probleem. Er zijn publicaties over inversie enzovoort. Kruislossingen kunnen een rol spelen. In het Limburgse is het al sinds tientallen jaren bekend, dat, zodra er in Spa of Franchorchamps motorraces werden verreden die op TV ’s avonds in de sportuitzendingen werden uitgezonden, er dan meestal belabberd verlopende duivenvluchten waren. Het was en is een bekend gegeven, maar desondanks is het effect van straling iets dat onder het tapijt wordt en werd geveegd. ’Onzin!’ Zo wordt dan vaak geroepen. Daarmee moet de kous af zijn.
Liefhebbers vertellen me vaak dat duiven al twintig keer of meer zijn opgelaten en dan steeds heel kort naar huis komen, zonder enig probleem. Dezelfde duiven blijven dan op de eerste de beste vlucht dan voor een derde tot de helft achter. Ja we hebben bij dergelijke gevallen vaker de Pestkop vastgesteld. Een gerichte kuur maakt in dat geval korte metten met deze problemen. Maar kunnen we daarmee alle problemen oplossen. Nee dat lukt niet.
We zien de problemen ieder jaar toenemen, zo lijkt het wel. Toch heeft niet iedere liefhebber er last van. Maar wat doen die liefhebbers dan anders in vergelijking tot de liefhebbers die de duiven kwijt raken. ‘Slechte duiven dat is de oorzaak’, hoor je dan wel eens roepen. Maar dat vind ik toch iets te makkelijk.
Als je teruggaat in de tijd dan kun je zeggen dat dus de laatste 10-15 jaar deze problematiek steeds meer toeneemt.
Toen er geruchten opdoken dat in oktober 2018 plotseling 279 spreeuwen uit de lucht vielen in de regio Den Haag was men er als de kippen bij iedere info die er sporadisch over verscheen als fake news af te doen. Dat remt veel mensen af om er dan nader naar te kijken. Straling en medische problemen zijn een onderwerp waar iedere arts zijn handen liever van afhoudt. De belangen zijn groot. Het gaat om veel geld. Dus geldt er dat spreken zilver is en zwijgen goud.
In een Amerikaans interview zag ik Dr. R. Buttar de opmerking maken dat duivenmelkers vroeger 100 duiven kweekten om er 85 over te houden en dat ze in deze tijd 100 kweken om er 15 over te houden. De beelden werden getoond van de spreeuwen die doodgevallen waren in Den Haag. In hele goede conditie. Er werd blijkbaar geen besmettelijke ziekten vastgesteld. Ik zag elders de beelden van duiven in Barcelona die totaal de kluts kwijt waren en gedesoriënteerd waren, dit naast duiven die ogenschijnlijk doodgevallen waren. Dr. R. Buttar was in deze heel stellig in het aanwijzen van de oorzaak: straling.
Ik wil ik dat niet gelijk ook gaan roepen. Er kunnen zo veel factoren zijn die samen kunnen spelen. Nadere onderzoek zou echter niet verkeerd zijn.
Nu is bekend dat straling gezondheidsproblemen veroorzaakt. Denk maar eens aan röntgenstraling of kernenergiestraling. Onderzoeken in Duitsland in de jaren 90 brachten al aan het licht dat kinderen die in de buurt van elektriciteitsmasten leefden een verhoogde kans op leukemie hebben.
In Nederland ziet men de beheerders van deze infrastructuur dan ook de huizen die zich in de directe nabijheid van de elektriciteitsmasten bevinden of zelfs onder de stroomdraden zelf, opkopen en afbreken.
Omdat meten weten is, heb ik een professionele EMF meter aangeschaft. Onder deze elektriciteitsdraden is er een straling te meten van grofweg tussen de 6500 en 8500 Microwatt per m2.
Duits onderzoek gaat er van uit dat 1120 Microwatt per m2 de bovengrens is om permanent in te verblijven zonder gezondheidsschade op te roepen. In de bijgeleverde tabellen worden zelfs lagere waarden al als schadelijk voor de gezondheid geduid. De waardes verschillen echter zeer sterk van land tot land. In de VS bijvoorbeeld hanteert men de norm dat schadelijkheid pas begint bij een graad temperatuurstijging van een plastic hoofdje van een pop gevuld met water, met 1 graad Celsius. Deze bizarre norm dateert van de beginjaren negentig en is blijkbaar nooit aangepast.
Welke norm moet men dan als voor waar aannemen.
Maar daar gaat het niet om hier. De normen bedoel ik. We hebben duiven die achterblijven. Veel duiven. Met name jongen. Duiven die geen ziekte hebben.
De oorzaak kan totaal ergens anders liggen, dan bij de straling. Maar ik denk dat het verstandig is om daar de gedachten eens over te laten gaan. Duiven van de ene liefhebber blijven achter terwijl duiven van een andere liefhebber in dezelfde mand in de vrachtauto gewoon thuiskomen. Beide liefhebbers hebben geen zieke duiven ingemand. Ze zijn gecontroleerd en gezond bevonden. Heeft de ene liefhebber dan altijd een verborgen infectie? Het kan. Maar mogelijk woont die liefhebber wel bij een zendmast in de buurt.
Met enige verbazing zag ik dat in mijn directe omgeving een enorme fluctuatie in stralingsintensiteit te meten was, variërend tussen de 1000 en 422.000 Microwatt per m2. Dit was nog voor dat het 5G netwerk in werking werd gesteld.
Duiven zijn gevoelige dieren. Mogelijk dat bepaalde jonge duiven de straling op bepaalde plaatsen heel sterk gewaar worden en ‘vluchten’. Andere jongen zijn dan mogelijk veel minder gevoelig en vliegen gewoon door. Oude duiven zijn het gewend. Deze vliegen dan recht door in stralingsgebied, waar panikerende jongen alle kanten opvliegen. Het is een pure hypothese. Sommige mensen zijn gevoeliger voor straling dan andere mensen, deze vertonen gezondheidsklachten waar andere mensen totaal niets merken. De mensen met klachten worden dan vaak weggezet als aanstellers.
Bij jonge duiven zou dat dan ook zo kunnen zijn. Niet alle jonge duiven verdwijnen immers spoorloos. Mogelijk alleen de gevoelige. Is het zo dat bij gevoelige duiven de compensatiemechanismen om probleemloos met straling te kunnen omgaan minder goed werkt? De gevolgen van straling zijn te herleiden tot een vorm van oxidatie. Na een kernramp sterven veel mensen, omdat ze de gigantische oxidatie die door de straling wordt veroorzaakt niet aankunnen. Het lichaam stort als een kaartenhuis in elkaar. Zijn duiven gevoeliger voor de steeds toenemende straling? Interessante materie om te onderzoeken.
Ik hoor steeds vaker dat jonge duiven heel hoog beginnen te vliegen. Zo hoog dat het bijna nog maar puntjes in de lucht zijn. Waarom?
Ik zeg hier dus beslist niet dat straling de oorzaak is. Daarvoor is veel meer onderzoek nodig.
Zou er iets kunnen bestaan als maximale stralingsbelasting die een duif kan verdragen? Straling is dus in wezen de oorzaak van oxidatie. Om oxidatie te voorkomen zijn anti-oxidanten nodig. Zou het zo kunnen zijn dat de ene liefhebber, door toeval, meer anti-oxidanten heeft gevoerd dan de andere en maakt dat het verschil. Interessante vragen die om onderzoek vragen. Mogelijk dat het ‘Fehl-alarm’ is. Maar als het nooit onderzocht wordt zal het nooit uit te sluiten zijn. Meten is weten. Dat gaan we dan ook doen de komende tijd.
Groet, Peter Boskamp
     
|
