ήταν άλλη μια εβδομάδα που έμοιαζε με χρόνο

το template που χρησιμοποιώ γι' αυτά εδώ τα γράμματα που σας στέλνω είναι ένα παλιό γράμμα, στο οποίο κάθε φορά συμπληρώνω τα καινούργια λόγια. Το παλιό εκείνο γράμμα, ούτε θυμάμαι από πότε (τα γράφω αυτά εδώ και πάνω από έξι χρόνια) αλλά οπωσδήποτε πριν από το 2020, ξεκινούσε με τον τίτλο που διαβάζετε από πάνω. "Ήταν άλλη μια εβδομάδα που έμοιαζε με χρόνο". Τι γλυκό, τι αφελές. Πόσο τρομερά μας φαίνονταν όλα όσα συνέβαιναν τότε, πόσο πυκνά τα γεγονότα, πόσο αλλεπάλληλες οι καταστροφές. Ήμασταν νέοι, και αθώοι. 

Το 2020 για εμάς δεν ήταν παρά μια φανταστική σύνθεση εφιαλτών και δυστοπικών μυθοπλασιών που κανείς δεν θα τολμούσε να συναρμολογήσει, καθώς το suspension of disbelief έχει και όρια. 

Μα τώρα δεν είμαστε πια νέοι. Σφυρηλατημένοι στην πυρά του 2020, αυτό το ψυχοσωματικό Fight Club που μας έχει βάλει κάτω και μας χτυπάει σαν... -όχι, όχι χταπόδια, κάτι άλλο, αυγά!- σαν αυγά, δεν είμαστε πια αθώοι. Είμαστε μια ομελέτα πόνου, φόβου και καρτερικότητας, αποτρελαμένοι όλοι μαζί, ομόφωνα, ώστε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μεταξύ μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πια την τρέλα.

Με ετούτα ως δεδομένα, λοιπόν, ένας πιο επίκαιρος τίτλος για αυτό εδώ το γράμμα θα ήταν, 

ήταν άλλη μια ημέρα που έμοιαζε με χρόνο, άλλη μια εβδομάδα που έμοιαζε με δεκαετία 

Γιατί θυμάστε τι έγινε αυτή την εβδομάδα; Ξέρω ότι πολλοί βαριέστε να διαβάζετε συνέχεια για τον Τραμπ. Το έχω καταλάβει εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά εγώ συνεχίζω να σας τα γράφω επειδή πες πες κάτι θα μείνει και, καθώς πιστεύω ότι αυτή η ιστορία είναι από τις σημαντικότερες που έχουμε ζήσει μαζί στη γενιά μας (και, δεδομένου του τι έχει τραβήξει η γενιά μας, αυτό κάτι λέει), όταν όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν και θα τα έχει ενθυλακώσει και εξωραΐσει η Ιστορία, θέλω να σας έχω βοηθήσει να θυμάστε στ' αλήθεια πώς ήταν. 

Ι lived through the end of a civil war — I moved back to Sri Lanka in my twenties, just as the ceasefire fell apart. Do you know what it was like for me? Quite normal. I went to work, I went out, I dated. This is what Americans don’t understand. They’re waiting to get personally punched in the face while ash falls from the sky. That’s not how it happens.
 

This is how it happens. Precisely what you’re feeling now. The numbing litany of bad news. The ever rising outrages. People suffering, dying, and protesting all around you, while you think about dinner. If you’re trying to carry on while people around you die, your society is not collapsing. It’s already fallen down.

το βιβλίο του Οκτωβρίου στο Bookworm

τέλος, τα λινξ

Η πρώτη μεγάλη συνέντευξη του Ρώσου ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι, λίγες ημέρες μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο. Είχε μπει στο νοσοκομείο επειδή κάποιος τον δηλητηρίασε, ποιος ξέρει ποιος, είναι ένα μυστήριο, ίσως και να μη μάθουμε ποτέ. 

Ένα αφιέρωμα σε ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του νέου κορωνοϊού: το ότι οι περισσότεροι φορείς δεν μεταφέρουν τον ιό σε κανέναν, και μόνο ελάχιστοι superspreaders είναι υπεύθυνοι για τη συντριπτική πλειοψηφία των κρουσμάτων. Πολύ ενδιαφέρον, και ίσως αποτελεί ένα καλό νέο. Αν μπορέσουμε να καταλάβουμε γιατί "αυτοί" και όχι οι "άλλοι", ίσως να μπορούμε να περιορίζουμε "επικίνδυνους" φορείς πιο στοχευμένα και αποτελεσματικά. 

Στις ΗΠΑ, οι επιπτώσεις της πανδημίας στους μαύρους διαγράφονται καταστροφικές. Όπως είπε και ο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ, 1 στους 1000 μαύρους έχουν πεθάνει από Covid-19. Σοβαρά τώρα. 

Εσείς το ξέρατε ότι στην Ελλάδα είμαστε τρίτοι (!) σε ποσοστό ανθρώπων που δηλώνουν ότι ενημερώνονται από newsletters; Ούτε εγώ. Άκου 22%. Δεν είστε μόνο ωραίοι -είστε και πολλοί. 

Εργαζόμενοι στα McDonald's στη Δανία και στις ΗΠΑ. Ομοιότητες (η δουλειά που κάνουν) και διαφορές (όλα τα υπόλοιπα). 

Εν τω μεταξύ, οι Ολλανδοί είναι 18 εκατομμύρια νοματαίοι. Έχουν 22 εκατομμύρια ποδήλατα. Να πώς ζουν και κινούνται με τα ποδήλατά τους. Επίσης: Το 11% των γερμανικών νοικοκυριών έχουν πια ηλεκτρικό ποδήλατο. 

Αυτό το βιντεάκι με την αμερικανίδα βουλευτίνα που διαλύει τον CEO φαρμακευτικής εταιρείας που τριπλασίασε την τιμή φαρμάκου για καρκινιπαθείς. Μια απόλαυση. 

Αυτή την εβδομάδα, επίσης, κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο δικός μας πρωθυπουργός υποστήριξε ότι η ελληνική επανάσταση εμπνεύστηκε από την αμερικανική επανάσταση. Και λέω, μα καλά. Το νιουζλέτερ αυτό δεν το διαβάζουν; 

Η απάντηση του Νικ Κέιβ στην ερώτηση "γιατί έγινες χορτοφάγος". Πολύ συγκινητικό. 

Η συγγραφέας Αν Πάτσετ έγραψε ένα επίσης συγκινητικό και γλυκό άρθρο για τους τρεις συζύγους της μαμάς της: το μπαμπά της και τους δύο επόμενους. Επιτρέψτε μου να σας βάλω μία παράγραφο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. 
 

"The second time that my sister, Heather, married, in 2005, she wanted a real wedding. She and her new husband, Bill, threw a terrific party in a barn that had been fancied up and turned into an event space. My husband, Karl, and I had eloped a few months before, and those beautiful words of love and commitment were still fresh. We drank the champagne, danced in a line, blew soap bubbles into the night sky above the bride and groom. Only my former stepfather, Mike, was sullen. His third marriage was nearing its end, and he was in love with my mother again. But my mother was happy with Darrell, so Mike danced with me for most of the night".

Η ευθεία δεν είναι πάντα η ταχύτερη διαδρομή. 

Φανταστικό: Διαστημόπλοια από ταινίες και βιβλία με τα συγκριτικά τους μεγέθη, σε ένα απολαυστικό 12λεπτο βίντεο. 

Τι πρέπει να πετύχουμε για να γλιτώσουμε από τις χειρότερες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, σε ένα ξεκάθαρο, τρομακτικό διάγραμμα. 

Και μια αχτίδα ελπίδας: αυτή η προσπάθεια δημιουργίας ενός μικρού μεγέθους αντιδραστήρα πυρηνικής σύντηξης μοιάζει φιλόδοξη και ρεαλιστική. Βασικά, κατά τη δικιά μου, ταπεινή γνώμη, ό,τι γίνεται τώρα για την καταπολέμηση της ακατάσχετης υπερθέρμανσης του πλανήτη γίνεται για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι η επιστήμη να βρει τη λύση για σχεδόν απεριόριστη, φτηνή και καθαρή ενέργεια. Μόνο έτσι και θα λύσουμε το πρόβλημα, και θα πάει η ανθρωπότητα παρακάτω.