ο κόσμος μας περνάει δύσκολες στιγμές, τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της εποχής μας πέφτουν σα τα χαστούκια στο "Το ξύλο βγήκε απ' τον παράδεισο" αλλά εγώ, ομφαλοσκοπώντας, θα σας πω τώρα την ιστορία ενός πανάκριβου timelapse -τα μέλη του 241020 club την παρακολούθησαν σχεδόν live οπότε την ξέρουν, οπότε μπορούν να σκρολάρουν παρακάτω προς τα βιβλία και τα λινξ, αλλά για τους υπόλοιπους, τα πράγματα συνέβησαν ως εξής:

Ήταν Πέμπτη κι ήμουν στο γραφείο κι είχε αέρα φρενιασμένο, κι όπως γίνεται όταν ο αέρας είναι φρενιασμένος τα σύννεφα καλπάζαν στον ουρανό πάνω απ' την Πάρνηθα, οπότε σκέφτηκα να τραβήξω ένα timelapse με το κινητό, πολύ εντυπωσιακό, για εξασφαλισμένα λάιξ στο ίνσταγκραμ.

Στερέωσα το κινητό, όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, στο χερούλι του παραθύρου το οποίο, όπως σε πολλά κτίρια γραφείων, ανοίγει προς τα έξω, σαν μπουκαπόρτα. Πάτησα το κουμπί και το άφησα εκεί. Είχε φρενιασμένο αέρα την Πέμπτη, όπως σας είπα ήδη. Αντιλαμβάνεστε προς τα πού πάει αυτή η ιστορία.

Μια ριπή ανέμου άνοιξε απότομα το κλειστό παράθυρο. Πέρασαν κάμποσες στιγμές πριν συνειδητοποιήσω τι σήμαινε ακριβώς αυτό.

Το γραφείο μου είναι στον έκτο όροφο.

Να τι σήμαινε:

Παραδόξως, αυτό το ηλεκτρονικό κουφάρι εξακολουθούσε να λειτουργεί σε κάποιο βαθμό, αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει "λειτουργία", τέλος πάντων. Η οθόνη του αναβόσβηνε πράσινη κι απελπισμένη ενώ από μέσα του ακούγονταν πότε πότε τα γκλιν-γκλον των notifications. Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Έσυρα το δάχτυλό μου στην οθόνη εκεί που μάντευα ότι ήταν το κουμπί, και μίλησα με τον συνομιλητή, κρατώντας τη συσκευή σε κάποια απόσταση, για μην πέσουν θρυμματισμένα γυαλάκια στο αυτί. Έναν συνομιλητή που δεν ήξερε πως εκείνη τη στιγμή μιλούσε μέσα από ένα πτώμα.

Απόπειρες για backup, πάντως, απέτυχαν. Μετά από λίγο έπαψε να αναβοσβήνει κι η οθόνη. Τώρα το κουφάρι του είναι ξαπλωμένο σε πυρίμαχο δοχείο, για την περίπτωση που αποφασίσει να αυταναφλεγεί. Έχει ώρες να ακουστεί notification από μέσα του.

Ευτυχώς, κανένα από τα περιεχόμενά του δεν θα χαθεί ολοκληρωτικά. Έτσι όπως τα έχουμε κανονισμένα, σαν μαγικά, όλα είναι κάπου, κάπως σωσμένα. Κάτι που ακόμα είναι ζητούμενο σε άλλες, σάρκινες κι έλλογες μορφές ύπαρξης. Αυτό που δεν ήξερα, όμως, είναι ότι έστω και σ' αυτή την ημιθανή του κατάσταση, εξακολουθούσε να αποθηκεύει τα περιεχόμενά του κάπου, κάπως. Στο cloud. Πράγμα συμβολικό. Καθότι, αρκετή ώρα μετά, παρατήρησα ένα νέο βίντεο αποθηκευμένο στο Google Photos. Είχε μέσα σύννεφα που κάλπαζαν. Clouds.

Ήταν το timelapse.

Και η πτώση.

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για το ότι μερικές φορές δεν φταίει κανένας. Αυτό είναι κάτι που πολλές φορές δεν σκεφτόμαστε, αλλά είναι σοβαρό και έχει συνέπειες. Ως ανθρώπινα όντα δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε καταστάσεις για τις οποίες δεν έχουμε κάποιον ή κάτι για να ρίξουμε το φταίξιμο. Όπως για παράδειγμα, για μια ριπή του αέρα. Να σας προειδοποιήσω ότι σε αυτό το κείμενο, το οποίο είναι έκτασης 1400 λέξεων, φτάνω στο θέμα μου μετά τις πρώτες 700. Στην αρχή γράφω για κάτι εντελώς διαφορετικό. Για άλλο πράγμα τελείως. Για έναν ανεμοστρόβιλο που χτύπησε το Νέο Ηράκλειο. It's complicated.

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί.

μια φωτογραφία από εκείνο τον ανεμοστρόβιλο, που ήταν ένα αληθινό συμβάν που συνέβη στις 13 Οκτωβρίου, γιατί μόνο αυτό μας έλειπε φέτος:

το βιβλίο της εβδομάδας που μόλις άρχισα

Συνήθως εδώ σας γράφω για ένα βιβλίο που διάβασα την εβδομάδα που πέρασε, αλλά αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος των απομνημονευμάτων του 44ου Προέδρου των ΗΠΑ και, καθότι άκουσα/διάβασα μόνο τις πρώτες σελίδες, θέλω να σας πω προκαταβολικά ότι αυτό πρέπει να το πάρετε για να το διαβάσετε τώρα. Εννοώ τώρα. Να σταματήσετε το διάβασμα και να πάτε να το παραγγείλετε.

Για να σας διευκολύνω: Το audiobook από το εγγλέζικο Amazon εδώ, το audiobook από το αμερικάνικο εδώ. Γιατί σας βάζω μόνο το audiobook και όχι λινκ στο χάρτινο βιβλίο (το οποίο, αν το προτιμάτε, εύκολα μπορείτε να το βρείτε, ακόμα και στα ελληνικά ήδη); Επειδή διαπιστώνω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να το διαβάσει/ακούσει κανείς. Στο audiobook το βιβλίο το διαβάζει ο ίδιος ο Μπαράκ Ομπάμα, με τη γνώριμη φωνή και εκφορά του, που είναι στους περισσότερους από εσάς οικεία και, υποθέτω, ευχάριστη.

Όπως σας έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, συνήθως τα audiobooks τα οποία τα διαβάζουν οι συγγραφείς τους είναι μια καταστροφή. Είναι δύσκολη δουλειά αυτή, δεν είναι απλό πράγμα, να κάθεται ο άλλος μπροστά στο μικρόφωνο και να αρχίσει να διαβάζει. Είναι ερμηνεία, είναι ηθοποιία, είναι περφόρμανς. Η άλλη φορά που σας είπα ότι να, εδώ χαλάλι που το διαβάζει ο συγγραφέας, ήταν στο αναπάντεχα καλό αυτοβιογραφικό "Born A Crime" του νοτιοαφρικανού κωμικού Τρέβορ Νόα, ο οποίος όμως είναι επαγγελματίας περφόρμερ. Κάποιος θα έλεγε ότι και σε αυτήν εδώ την περίπτωση ο συγγραφέας είναι επαγγελματίας περφόρμερ. Δεν θα είχε άδικο. Διαβάζει καταπληκτικά, κρεμιέσαι από την κάθε λέξη.

Και υπάρχει και άλλος λόγος: είναι πολύ καλός συγγραφέας. Το κείμενο είναι πραγματικά, αντικειμενικά πολύ καλό και δεν έχει καμία σχέση με τις περισσότερες αυτοβιογραφίες πολιτικών ή άλλων επιφανών προσώπων που μπορεί να έχετε διαβάσει πρόσφατα.

Γι' αυτό σας το προτείνω από τώρα, μολονότι έχω ακούσει μόνο μία ώρα (από τις 29) και δεν ξέρω τι γίνεται παρακάτω. Μεταξύ άλλων, σας το αναφέρω επειδή ξέρω ότι θα αργήσω πολύ να το τελειώσω. Προ καραντίνας άκουγα audiobooks κατά κανόνα στο δρόμο για τη δουλειά, μισή ώρα με τα πόδια περίπου, ή σε διαδρομές με το αυτοκίνητο, δηλαδή τις μόνες στιγμές στις οποίες αντικειμενικά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα μάτια μου για διάβασμα ή για να κοιτάξω άλλους ανθρώπους. Στο lockdown αυτές οι στιγμές είναι ελάχιστες. Κάτι που από μόνο του το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και λίγο λυπηρό.

Να ένα λινκ: ο συγγραφέας Μπαράκ Ομπάμα μιλάει για το πώς γράφει.

το βιβλίο της εβδομάδας που δεν έχω τελειώσει ακόμα

Αν θέλετε να διαβάσετε σε ένα βιβλίο μαζεμένα όσα ξέρουμε για την πανδημία, ορίστε. Ο καθηγητής Νικόλας Χρηστάκης από το Yale, μια από τις πιο νηφάλιες φωνές στα περί κορωνοϊού θέματα στο Twitter, πρόλαβε και έγραψε μια σύνοψη όλων των πραγμάτων που ξέρουμε γι' αυτό που μας συμβαίνει, για τα πράγματα που δεν ξέρουμε ακόμα, για τις συνέπειες που θα έχει στις ζωές μας και για το τι θα γίνει παρακάτω. Εκείνο το "2024" που είχα γράψει, όταν έγραφα για το πότε θα ξεμπερδέψουμε με τον κορωνοϊό; Αυτός το λέει.

Πώς να το διαβάσετε: Το βιβλίο του Χρηστάκη κυκλοφόρησε κι αυτό και στα ελληνικά ταυτόχρονα, από τις εκδόσεις Κάκτος, κάτι αξιομνημόνευτο και αξιοσημείωτο. Εγώ το διαβάζω στα ελληνικά, και περνούν όλα τα μηνύματα μια χαρά, παρ' όλη την κάπως βιαστική μετάφραση, ωστόσο αν διαβάζετε πολύ άνετα στα αγγλικά σας προτρέπω να το αναζητήσετε στο πρωτότυπο.

και τώρα, τα λινξ

Κρατήστε αυτό το άρθρο. Θα το ξανασυζητήσουμε στο μέλλον. Ένας Ρώσος ιστορικός, που έγραψε αυτό το βιβλίο, έχει διατυπώσει μια θεωρία που εξηγεί το πότε (και γιατί) οι κοινωνίες περνούν εποχές αναταραχής και βίας. Σύμφωνα με τη θεωρία του, είμαστε στην αρχή μιας τέτοιας εποχής. Δύσκολη η ανάγνωση, σκληρό το μέλλον που περιγράφει, το εντελώς ανάποδο από τα "roaring 20s" που περιμένουν άλλοι μετά το τέλος της πανδημίας, μα αν μη τι άλλο εσείς που είστε εδώ είστε συνηθισμένοι και συνηθισμένες από τέτοια.

Επιπλέον, όσο χάλια κι αν νομίζετε ότι είναι τα πράγματα εδώ, να θυμάστε πάντα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Σε νοσοκομείο της Γιούτα ψεκασμένοι προσπάθησαν να εισβάλουν στις ΜΕΘ όπου νοσηλεύονταν ασθενείς με Covid για να αποδείξουν ότι "δεν είναι όσο γεμάτες δείχνουν τα κανάλια".

Πράγματι, στις ΗΠΑ τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Είναι σαν η χώρα να είναι γεμάτη Θεσσαλονίκες, χωρίς lockdown και ελπίδα ανάκαμψης. Μια άλλη ψύχραιμη φωνή που σχολιάζει περί Covid στο ίντερνετ είναι η Τουρκάλα κοινωνιολόγος Ζαϊνέπ Τουφεξή, και εδώ γράφει για αυτή τη δύσκολη φάση της πανδημίας στις ΗΠΑ. Όπου παρεμπιπτόντως δεν κυβερνάει κανένας αυτή τη στιγμή.

Ξέρατε ότι στις ΗΠΑ έχει φτιαχτεί ένα κοινωνικό δίκτυο ειδικά για ακροδεξιούς ρατσιστές και νεοναζί; Λέγεται Parler και απευθύνεται σε όσους οπαδούς του Τραμπ ασφυκτιούν από τους "περιορισμούς" του Twitter και του Facebook.

Εν τω μεταξύ, ο ΟΟΣΑ λέει πως οι συνέπειες από το κλείσιμο των σχολείων λόγω Covid θα είναι μεγάλες και μακροχρόνιες. Εν τω μεταξύ, μια μεγάλη έρευνα με τυχαία τεστ σε 16.000 δασκάλους και μαθητές σε σχολεία της Νέας Υόρκης βρήκε μόλις 28 θετικά δείγματα -20 δασκάλους και 8 μαθητές.

Και κάτι μη-κορωνοϊικό: Εσείς ξέρατε ότι ο αμερικανικός στρατός αγοράζει data από απλά apps κινητών τηλεφώνων; Τώρα το ξέρετε.

τέλος, πέντε βίντεα

Οκτώ ώρες 8Κ βίντεο με πλάνα και ήχους από τη ζούγκλα. Αυτό. Το βάζετε στην τηλεόραση και το αφήνετε να παίζει. Αυτό κάνω αυτή τη στιγμή που σας τα γράφω αυτά.

"Opera singers dubbed with dial up modems". Αυτό που λέει.

"Male opera singers dubbed with ship’s horns". Επίσης αυτό που λέει.

Αυτός ανέβηκε για να κόψει την κορυφή του φοίνικα. Δεν το σκέφτηκε πολύ καλά.

Σας αφήνω, τέλος, με ένα βιντεάκι του δικηγόρου του Τραμπ Ρούντι Τζουλιάνι, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου φυσάει τη μύτη του σε μαντήλι, μετά διπλώνει το μαντήλι ανάποδα, με την μύξα στην απ' έξω πλευρά, και μετά σκουπίζει το στόμα του και το μέτωπό του με το διπλωμένο μαντήλι. Σας περιέγραψα το βίντεο επειδή 1) μπορεί να μην το πατήσετε και θέλω να μείνει αυτή η εικόνα στη μνήμη σας για πάντα και 2) μπορεί να το πατήσετε και να μην πιστεύετε τι είναι αυτό που βλέπετε.

Όπως εγώ κοίταγα το βιντεάκι που τράβηξε το κινητό μου, καθώς έπεφτε προς τον τραγικό του θάνατο.