χρόνια πολλά, υπέρλαμπρα αστέρια του ελληνόφωνο ίντερνετ

Αυτά τα ιστορικά, πρωτοφανή και μοναδικά Χριστούγεννα, μετά από τις πατροπαράδοτες ευχές, και πριν από τα λινξ, θα σας διαλύσω. Ψυχολογικά. Παραπέμποντάς σας σε αυτό το άρθρο. Είναι πολύ διάσημο, γραμμένο το 2017. Αλλά εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι. Και τώρα σας το δείχνω. Το γράφει μια συγγραφέας η οποία πέθαινε. Της απέμεναν μόλις λίγες ημέρες ζωής και έκατσε και το έγραψε για να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα. Είχε για θέμα τον άντρα της και ο τίτλος του ήταν: "You may want to marry my husband". Δεν ξέρω σε τι ψυχολογική κατάσταση βρίσκεστε αυτή τη στιγμή, αλλά προετοιμαστείτε για γερό τράνταγμα. Φέρτε κοντά και κανένα χαρτομάντηλο για τίποτε μύξες.

Σε λίγες εβδομάδες θα συμπληρώσουμε ένα χρόνο σε μια εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση ζωής. Είναι πάρα πολύ μεγάλο διάστημα. Καθώς κλειστήκαμε όλοι σε ένα καβούκι πολύ μικρότερο από ό,τι είχαμε συνηθίσει, το ποιοι άλλοι βρίσκονταν μέσα του έγινε κρίσιμο. Αυτό είναι κάτι που σκέφτομαι συχνά φέτος. Η κυρία που έγραψε το άρθρο είχε κάνει μια πολύ καλή επιλογή. Αν δεν είχε φύγει τόσο πρόωρα (μόλις δέκα ημέρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου), σήμερα μάλλον θα τα περνούσε φίνα στην καραντίνα, με αυτό το σύντροφο. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι αυτός. Το να είσαι μέλος μιας τέτοιας ομάδας είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι κάτι σαν υπερδύναμη.

oh oh oh

χτες (ναι, χτες) στην Καθημερινή

έγραφα για την αιτία που σε λίγες ώρες αρχίζουν εμβολιασμοί και στην Ελλάδα. Την οποία αιτία ελάχιστοι θα σκεφτούν, όπως γίνεται πάντα. Να το πω; Να το πάρει το ποτάμι; Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή είναι η αιτία. Αν δεν είμασταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξαρτιόμασταν κι εμείς, όπως η Αλβανία και το Μαυροβούνιο, από την Covax για να πάρουμε λίγες δόσεις κάποια στιγμή το 2021, αφού πρώτα πάρουν οι μεγάλες και οι πλούσιες χώρες της Δύσης. Ή, αν τα πράγματα είχαν πάει πολύ στραβά, μπορεί να εξαρτώμασταν από το Σπούτνικ της Ρωσίας, ή να προσπαθούσαμε να αγοράσουμε τα κινέζικα, όπως η Τουρκία.

Το κείμενο έχει ανέβει εδώ.

διαΝΕΟδιαβάσματα

Δεν ξέρω αν διαβάσατε την έρευνα που βγάλαμε την περασμένη Κυριακή για τα εμβόλια και την πανδημία. Αν όχι, μπορείτε να βρείτε όλα τα αποτελέσματα σε αυτό το PDF, μια σύνοψη των συμπερασμάτων εδώ και εμένα να λέω τα βασικά σε τρία λεπτά στο σπίτι μου, εδώ.

Έχουν ενδιαφέρον. Δείχνουν λίγο-πολύ ότι ο περισσότερος κόσμος μοιάζει έτοιμος, τι έτοιμος, πρόθυμος να κάνει κάτι, οτιδήποτε, για να τελειώσει αυτή η τραγωδία. Θα το παρακολουθούμε το θέμα προσεκτικά, με κυλιόμενες έρευνες κάθε 20 ημέρες περίπου.

και τώρα, μερικά πολύ αξιόλογα λινξ

Ίσως τα πιο σημαντικά διαγράμματα του αιώνα που διανύουμε.

Η σελίδα που έχουν φτιάξει στον Καναδά για να παρακολουθούν την διαδικασία του εμβολιασμού. 44.000 Καναδοί έχουν πάρει την πρώτη δόση ως τώρα.

Ένα thread για το πώς ακριβώς λειτουργούν τα εμβόλια της BioNTech και της Moderna. Επίσης: μια σελίδα με ερωταπαντήσεις για ό,τι έχει να κάνει με τα εμβόλια που αρχίζουν να κυκλοφορούν.

Το διασημότερο μουσικό συγκρότημα στον κόσμο ειναι οι BTS. Τι είναι "BTS", θα μου πείτε. Είναι ένα boy band από τη Νότια Κορέα. Και δεν είναι διάσημοι μόνο στη Νότια Κορέα -είναι διάσημοι παντού. Το ότι μπορεί να μην σας έρχεται ούτε ένα τραγούδι τους στο μυαλό, ή και να μην τους έχετε ξανακούσει ποτέ, λέει μερικά πράγματα για τον κατακερματισμό της πολιτισμικής δημιουργίας στην εποχή μας, για τις "φούσκες" και για τον τρόπο με τον οποίο καταναλώνουμε πολιτισμό σήμερα. Για να φανταστείτε για τι μέγεθος μιλάμε, όταν περιοδικά βάζουν τους BTS στο εξώφυλλό τους βλέπουν τις πωλήσεις τους να εκτοξεύονται στα ουράνια. Το Esquire, λέει, πουλάει στην Αμερική πια 20.000 αντίτυπα το μήνα. Το τεύχος που είχε τους BTS στο εξώφυλλο πούλησε 40.000.

Θυμάστε που μου είχε πέσει το κινητό από τον 6ο και είχε γίνει σμπαράλια, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση το ότι η οθόνη του ακόμα αναβόσβηνε, και έβγαζε ήχους από τα notifications; Ε, αυτουνού του έπεσε από το αεροπλάνο και δεν έπαθε τίποτε.

Αυτός τουλάχιστο πέταξε την κάμερά του στο γκρεμό επίτηδες, για να κάνει τικτοκ.

Άνθρωποι που έχουν πάνω τους μια συσκευή που μετράει τα βήματα (ρολόι, κινητό, οτιδήποτε) περπατάνε, λέει, κάθε μέρα κατά μέσο όρο ενάμισι χιλιόμετρο περισσότερο από τους υπόλοιπους.

Πώς ο στρατός των τρολ της Κίνας προσπάθησε να "πνίξει" την online συζήτηση περί Covid στα πρώτα στάδια της επιδημίας στη χώρα. Πολύ διδακτικό για το πώς μια αυταρχική κυβέρνηση να χειραγωγήσει τη διάχυση απόψεων και ιδεών online. Βασικά, υπερβολικά διδακτικό. Εύχομαι να μην το διαβάσουν οι αντιστοιχοι εγχώριοι και δανειστούν τεχνογνωσία.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ομπάμα για το πώς πέρασε το νόμο που παρέχει δωρεάν ή πολύ φτηνή ασφάλιση υγείας σε δεκάδες εκατομμύρια αμερικανούς που δεν είχαν καθόλου. Πολύ ενδιαφέρον και ενημερωτικό, ακόμα κι αν δεν ξέρετε καθόλου πώς λειτουργεί το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ (τα εξηγεί μέσα).

Η δεύτερη πιο παλαβή ιστορία της εβδομάδας βρίσκεται σε αυτό το άρθρο, το οποίο υπογράφει μια δημοσιογράφος η οποία είχε αναλάβει να καλύπτει την υπόθεση του Μάρτιν Σκρέλι. Δεν ξέρω αν τον θυμάστε τον Μάρτιν Σκρέλι. Ήταν ένας που είχε αγοράσει μια φαρμακευτική εταιρεία και μετά είχε αυξήσει την τιμή ενός φαρμάκου της κάτι χιλιάδες τοις εκατό, μια φαιδρή, καρτουνίστικη φιγούρα, ένας τύπος τόσο αποκρουστικός που δυσκολεύτηκαν να βρουν αντικειμενικούς ενόρκους για τη δίκη του, καθότι τον μισούσαν όλοι. Πήγε σε δίκη, παρεμπιπτόντως, για απάτες, και καταδικάστηκε. Ε, η κυρία αυτή που τα έζησε όλα αυτά τον ερωτεύτηκε. Είναι ένα πάρα πολύ περίεργο και άβολο άρθρο.

Η πιο παλαβή ιστορία της εβδομάδας, όμως, είναι αυτό το άρθρο. Σας παρακαλώ να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να το διαβάσετε προσεκτικά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το περιεχόμενό του. Αλήθεια, δοκίμασα. Δεν γίνεται. Φλέρταρα με την ιδέα να κάτσω να σας γράψω όλη την ιστορία, και αυτό να είναι το σημερινό γράμμα. Είναι ένα κείμενο που σε βουτάει από τη μούρη και αρχίζει να βαράει αλύπητα και λες, όχι, δεν είναι δυνατό, κι όμως είναι, και συνεχίζει, και εκεί που λες δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα το γυρίζει σε κάτι εντελώς διαφορετικό, εξίσου αδιανόητο αλλά αλλιώς. Τι να σας λέω, δεν έχω λόγια. Διαβάστε το.

Γιατί το 2021 θα είναι πολύ καλύτερο από το 2020. Από τον Μπιλ Γκέιτς.

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση για το θέμα του ανταγωνισμού στην τεχνολογία, για το τι μπορούν και τι δεν θα έπρεπε να μπορούν να κάνουν οι πολύ πολύ μεγάλες και ισχυρές εταιρείες. Με φιλο-μονοπωλιακή αφετηρία, αλλά πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα επιχειρήματα.

Τέλος, κάτι που χρειάζεστε να δείτε, μολονότι δεν το ξέρετε: Σοβιετικοί στρατιώτες που χορεύουν το Take on Me των A-ha.

χρονια πολλά σε όλες και σε όλους