2021 μου θέλατε 

Τα τελευταία χρόνια, ένεκα της ενασχόλησής μου με πολλά και ετερόκλητα πράγματα, πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να με καλούν για να τους μιλήσω. Αυτό γίνεται σε δημόσια φόρα που τα βλέπετε (τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εκδηλώσεις όταν γίνονταν εκδηλώσεις) αλλά και σε κλειστές συναντήσεις. Σε μία από αυτές, οι συμμετέχοντες ήταν στελέχη μιας ξένης εταιρείας που έχει γραφεία και στην Ελλάδα. Εμένα με είχαν καλέσει εκεί για να τους μιλήσω για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην οικονομία και, κυρίως, στην κοινωνία μας. Τους έκανα λοιπόν μια παρουσίαση για τα βασικά πράγματα που πρέπει να ξέρει κανείς για το θέμα, και στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση. 

Στη συζήτηση συμμετείχε και ένα στέλεχος από τις ΗΠΑ που εργαζόταν, αν θυμάμαι καλά, στη Γερμανία, και έτσι είχε ένα κάπως διαφορετικό αφήγημα στο μυαλό του για το τι ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα τη δεκαετία 2009-2018. Δεν τσακωθήκαμε. Απλά προέκυψε μια, πώς να το πω, ζωηρή ανταλλαγή απόψεων. Να σας πω εδώ ότι μερικές φορές, όταν μιλώ με αλλοδαπούς, με πιάνει ένα κάτι πατριωτικό και μιλάω εντελώς διαφορετικά από ο,τι, ας πούμε, σας γράφω εδώ μέσα. Είπα πολλά στο συγκεκριμένο κύριο, λοιπόν, αλλά ειδικά ένα απόσπασμα λυπάμαι που δεν το έχω σε κάποια οπτικοακουστική μορφή για να σας το δείξω (Chatham House rule και τα λοιπά) αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το ζουμί. 

Η Ελλάδα, του λέω, μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια έχασε το 1/4 της οικονομίας της. Έζησε απώλειες που χώρες αντιμετωπίζουν μόνο όταν χάνουν πολέμους. Το πολιτικό της σύστημα τινάχτηκε στον αέρα, τα παλιά κόμματα κατέρρευσαν ή άλλαξαν τελείως το πολιτικό τους προσωπικό. Μπήκαν στη Βουλή Ναζί. Παρ' όλα αυτά, ακόμα και στα χειρότερα βάθη της κρίσης, ακόμα κι όταν η ίδια η υπόσταση της χώρας έμοιαζε να κινδυνεύει, η κοινωνία και οι θεσμοί άντεξαν. Έστω και στην ύστατη στιγμή. Μπορεί να φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά στην πραγματικότητα η δημοκρατία μας ποτέ δεν κινδύνευσε στα αλήθεια. Κι αυτό δεν έγινε από μόνο του. Οι πολίτες, που έχουν κάνει τόσα λάθη, το επέβαλαν. Η Ελλάδα, μέσα στη χειρότερη οικονομική κρίση που έχει περάσει δυτικό κράτος μεταπολεμικά, απέδειξε τρομακτικά αποθέματα αντοχής. "Resilience" ήταν η λέξη που χρησιμοποίησα. Και σήμερα, του είπα, αγαπητέ, η δημοκρατία της είναι πιο σταθερή, υγιής και λειτουργική από ό,τι συμβαίνει, ας πούμε, στις ΗΠΑ. 

Ήταν 2019. 

είχα δίκιο τότε, έχω δίκιο και τώρα

αυτή την εβδομάδα είδαμε όλοι την απίστευτη εισβολή στο Καπιτώλιο. Πριν από λίγο το Twitter έκλεισε το λογαριασμό του Τραμπ (με τουλάχιστον τέσσερα χρόνια καθυστέρηση). Θα έχει και άλλα επεισόδια αυτό το δράμα.  

την επόμενη εβδομάδα, όμως, φοβάμαι ότι θα έχουμε πολύ άσχημα μαντάτα και από το Λονδίνο -ίσως και από αλλού. Μια πολύ δύσκολη φάση στη μάχη κατά του κορωνοϊού ξεκινά. 

Είμαι σίγουρος, όμως. Δεν μπορεί. 

Το 2022 θα είναι καταπληκτική χρονιά. 

αύριο στην Καθημερινή

οι τραμπούκοι που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο την Τετάρτη μπορεί να σας έμοιαζαν λίγο γελοίοι, ένας συρφετός από ανόητους, νεοναζί και ψεκασμένους, και αυτό μπορεί κάποιους να τους κάνει να νομίσουν ότι τέτοια νούμερα δεν αποτελούν, πραγματικά, κίνδυνο για τη δημοκρατία κοτζάμ Ηνωμένων Πολιτειών. Στο άρθρο γράφω για το τοξικό κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο γεννήθηκαν αυτά τα νούμερα, για το πως τα τελευταία 15 χρόνια το ρεπουμπλικανικό κόμμα και συγκεκριμένα ΜΜΕ τροφοδοτούν αυτό τον κόσμο με ψέματα και μίσος και, ακόμα, μια ιστορία για κάτι που συνέβη σε μια μπιραρία του Μονάχου το 1923. 

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί. 

Την περασμένη Τετάρτη, πριν το χαμό στη Ουάσινγκτον, έγραψα για τις ιστορικές εκλογές της Τζόρτζια, όπου εξελέγησαν δύο Δημοκρατικοί υποψήφιοι για τη Γερουσία. Είναι σημαντικό γιατί, όταν καταλαγιάσει η τρέχουσα αναταραχή, η χώρα αυτή θα βρεθεί με Δημοκρατικό Πρόεδρο, Δημοκρατική πλειοψηφία στη Βουλή, και τον έλεγχο της Γερουσίας στους Δημοκρατικούς. Και αποτρελαμένη μειοψηφία, βέβαια. Θα δούμε πώς θα πάει αυτό. 

το βιβλίο του μήνα

και τώρα, πλούσια λινξ

Θέλω να ξεκινήσουμε με αυτό το εκπληκτικό, συγκινητικό κείμενο: Η καταπληκτική ζωή του Τόμι Ράσκιν. 

Το διαβάσατε; Το έγραψαν οι γονείς του Τόμι Ράσκιν. Ο μπαμπάς του, ο Τζέιμι, είναι βουλευτής στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Την Τρίτη έθαψε το γιό του. Την Τετάρτη πήγε για δουλειά στο Καπιτώλιο. Διαβάστε τι έγινε μετά. 

Θα περιμένω να συνέλθετε. 

Πάμε παρακάτω τώρα. 

Το template που χρησιμοποιώ για να σας στένω αυτά τα γράμματα είναι ένα παλιό γράμμα, το οποίο έχει μέσα περιεχόμενο το οποίο κάθε φορά σβήνω. Πάω που λέτε αυτή τη φορά να το σβήσω και τι να δω, το πρώτο πρώτο λινκ ήτανε το εξής: 

"Άλλο ένα από αυτά τα καταπληκτικά, απίστευτα βίντεο με έναν αμερικανό δημοσιογράφο που πηγαίνει σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τραμπ και μιλάει με τους οπαδούς του. Απλά τους μιλάει, δεν κάνει τίποτε άλλο. Το αποτέλεσμα είναι να τραβάς τα μαλλιά σου. Θα μας λείψουν άραγε αυτά, αν όλα πάνε καλά το Νοέμβρη; Όχι. Η απάντηση είναι όχι". 

Πάρα πολύ γέλασα. Πικρά. 

Πάμε στα καινούργια. Που δεν είναι καθόλου αστεία. 

Το Λονδίνο βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη καταστροφή. Με τη νέα μετάλλαξη του κορωνοϊού να καλπάζει και τις παλινωδίες της κυβέρνησης, πλέον 1 στους 30 πολίτες έχει Covid. Σύμφωνα με το πιο καλό σενάριο, λέει, τα νοσοκομεία της πόλης πρόκειται να γεμίσουν μέσα σε λίγες ημέρες. 

"The NHS England presentation, seen by HSJ (see slides below story), showed that even if the number of covid patients grew at the lowest rate considered likely, and measures to manage demand and increase capacity, including open the capital’s Nightingale hospital, were successful, the NHS in London would be short of nearly 2,000 general and acute and intensive care beds by 19 January".

Εδώ, μια ανάλυση για το γιατί η νέα μετάλλαξη, που δεν σκοτώνει περισσότερο από την παλιά, αλλά κάνει τον ιό να μεταδίδεται πολύ πιο εύκολα, είναι τόσο επικίνδυνη. Ο πρώην διοικητής του αμερικανικού CDC είναι ήδη τρομοκρατημένος για το τι θα συμβεί και στη δική του χώρα. 

Και, ναι, ο μεταλλαγμένος κορωνοϊός έχει ήδη έρθει και στην Ελλάδα. 

Το γιγάντιο αφιέρωμα του New Yorker για την πρώτη χρονιά του Covid. Πρακτικά καλύπτει ολόκληρο το τεύχος. Είναι μια πλήρης καταγραφή, με έμφαση στην αποτυχία διαχείρισης της κρίσης στις ΗΠΑ. Όπου πλέον πεθαίνουν πάνω από 4.000 άνθρωποι την ημέρα από Covid. Το 2019 στις ΗΠΑ κατά μέσο όρο πέθαιναν κάθε μέρα 8.000 άνθρωποι συνολικά. Από όλες τις αιτίες. 

Πολύ σημαντικό, αξίζει να το μάθετε απ' έξω για να το εξηγείτε σε όποιους δεν το έχουν καταλάβει: πώς είναι δυνατό να φτιάχτηκαν αποτελεσματικά εμβόλια για τον κορωνοϊό τόσο γρήγορα; Και χωρίς να θυσιαστεί τίποτε στις δοκιμές και τους ελέγχους;  Για 10 λόγους. Απλά πράγματα, αλλά πολύ σημαντικά. 

Η λίστα με τα εγκλήματα, τα ψέματα, τα λάθη και τις παλαβομάρες του Τραμπ έχει ξεχειλώσει -ξεπερνούν πια τις 1000 καταγραφές. Σε 1500 ημέρες. 

Τα social media κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρώσουν γι' αυτό που έχουν κάνει στις κοινωνίες μας, λέει εδώ. Κι έχει δίκιο. Το 64% των εγγραφών σε εξτρεμιστικά γκρουπ στο Facebook γίνονται όχι επειδή οι χρήστες τα αναζήτησαν, αλλά επειδή η πλατφόρμα τους τα πρότεινε. Να άλλο ένα άρθρο για το πώς τα μέσα αυτά βοήθησαν να συμβεί η τραγωδία της Τετάρτης. Κι ένα άλλο για τα ακροδεξιά social media, αυτά που έχουν φτιαχτεί για να φιλοξενούν όσα "κόβονται" από τα μεγάλα, τα mainstream. 

Ενα διάλειμμα από τη μαυρίλα: Πώς λειτουργούν τα εμβόλια με mRNA. Και η ιστορία του πώς αναπτύχθηκε η τεχνολογία αυτή, με προσπάθειες 25 χρόνων, μετά από πολλή αμφισβήτηση και αμφιλεγόμενα αρχικά αποτελέσματα, έχει τρομερό ενδιαφέρον. 

Είναι οι γυναίκες καλύτερες ηγέτιδες σε εποχές κρίσης; Η επιστήμη λέει: ναι. 

Εξαιρετικό, ακριβές, εύστοχο: Αν οι CEOs έγραφαν ειλικρινείς ετήσιες εκθέσεις. 

Ο δημοσιογράφος που εξασφάλισε ένα αντίγραφο των Pentagon Papers, της μυστικής έκθεσης του αμερικανικού Υπουργείου Αμύνης για το ιστορικό των κυβερνητικών αποφάσεων σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ, είχε αρνηθεί όλα αυτά τα χρόνια να αποκαλύψει πού τα βρήκε. Το 2015, ηλικιωμένος πια, έδωσε μια συνέντευξη στην οποία αποκάλυπτε την αλήθεια, αλλά ζήτησε να μη δημοσιευτεί πριν από το θάνατό του. Τις προάλλες πέθανε. Οπότε η αλήθεια μόλις δημοσιεύτηκε. 

Στη Νότια Κορέα, λέει, έχουν το συνήθειο να πηγαίνουν εκδρομές στα βουνά. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα κουλτούρα. 

Ένα κεφάλαιο από το βιβλίο του Ομπάμα (για το πώς πέρασε το νομοσχέδιό του για τη δημόσια ασφάλιση υγείας). 

Επίσης συγκινητικό και σκληρό: Ένας επιζήσας του Ολοκαυτώματος γράφει για το πώς έχασε τα παιδικά του χρόνια στον πόλεμο και για το πώς, τώρα, χάνει και τα τελευταία του χρόνια από την πανδημία. 

Ένα απίστευτα καλοδιατηρημένο φαστφουντάδικο στην Πομπηία. 

Αλλά τέλος πάντων, μην αφήσετε όλα τα παραπάνω να σας πάρουν από κάτω. Στο μέλλον η τεχνολογία θα δώσει λύσεις στα πάντα.