τρία πράγματα που δεν ήξερα και έμαθα αυτή την εβδομάδα

αυτός είναι ένας πίνακας του διάσημου Ιταλού ζωγράφου Καραβάτζο

είναι "Ο Αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Βαπτιστή" και βρίσκεται στον Αη-Γιάννη στη Βαλέτα. Ο Καραβάτζο τον ζωγράφισε όταν βρισκόταν φυγάς στη Μάλτα το 1608. Γιατί βρισκόταν στη Μάλτα, και μάλιστα φυγάς, ρωτάτε; Αυτό έμαθα αυτή την εβδομάδα. Ο Καραβάτζο, το λοιπόν, ήταν ένας τύπος πολύ φασαριόζος, που έμπλεκε συνέχεια σε μπελάδες. Είχε κάνει τρεις-τέσσερις φορές φυλακή, κυρίως επειδή πλακωνόταν στο ξύλο με άλλους ανθρώπους. Το 1606, κατά τη διάρκεια ενός καυγά, σκότωσε έναν γκάνγκστερ ονόματι Ρανούτσιο Τομασόνι. Ιστορικοί υποθέτουν ότι ο θάνατος ήταν ατύχημα, καθότι ο Καραβάτζο δεν προσπαθούσε να σκοτώσει τον Τομασόνι με ένα σπαθί, αλλά μόνο να τον ευνουχίσει. Ως αιτία της διαφωνίας τους θεωρείται η σχέση του Καραβάτζο με τη Φιλίντε Μελαντρόνι, μια εταίρα, της οποίας ο Τομασόνι ήταν ο προαγωγός.

Παιδί-διαμάντι, δηλαδή ο καλλιτέχνης. Δραπέτευσε το λοιπόν από τη Ρώμη καθότι η οικογένεια του Τομασόνι ήταν ισχυρή και πλούσια, και έτσι δεν θα μπορούσε να αποφύγει την ποινή του θανάτου, και κατέφυγε πρώτα στη Νάπολη και στη συνέχεια στη Μάλτα, όπου συνέχισε να ζωγραφίζει για τους ντόπιους πλούσιους -ήταν, άλλωστε, ήδη πολύ διάσημος ζωγράφος. Βεβαίως, εξακολουθούσε να είναι και κάθαρμα. Ένα χρόνο μετά, δραπέτευσε και από μια φυλακή της Μάλτας, όπου τον έκλεισαν επειδή πλάκωσε στο ξύλο έναν ιππότη. Δεν έγινε γνωστή η αιτία αυτού του τσακωμού, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι κατά τη διάρκειά του, μια πόρτα ξεκόλλησε από τη θέση της και προσγειώθηκε απάνω στον ιππότη.

το δεύτερο πράγμα που έμαθα αυτή την εβδομάδα, το έμαθα στο άρθρο που ανάφερε και μια λεπτομέρεια από την ιστορία του Καραβάτζο

είναι αυτό το απίστευτο στόρι της δολοφονίας της Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίτσια, μιας διάσημης Μαλτέζας δημοσιογράφου, που αποκάλυπτε τη διαφθορά μέσα στον πυρήνα του κράτους της μικροσκοπικής νησιωτικής χώρας. Αν και είχα ακούσει, φυσικά, για την ιστορία, στο περιθώριο του χαμού για τα Panama Papers (θυμάστε;) δεν είχα καταλάβει το μέγεθος. Είναι μια αδιανόητη ιστορία. Πολύ μεγάλο άρθρο, αλλά αξίζει να το διαβάσετε όλο. Δεν σας κάνω spoil την υπόθεση. Υπάρχουν ευρωπαϊκά αστυνομικά στο Netfilx με λιγότερο παλαβές ανατροπές.

το τρίτο πράγμα που έμαθα αυτή την εβδομάδα, ήταν το κόκκινο κουμπί του Προέδρου

όπως θα ακούσατε, τις προάλλες άλλαξε η κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που στη λίστα με τις χώρες που με νοιάζουν πιο πολύ απ' όλες είναι στη δεύτερη θέση. Πολλά πράγματα θα άξιζε να κουβεντιάσει κανείς πάνω σ' αυτό το θέμα και, όπως αντιλαμβάνεστε και περιμένετε, σας έχω διάφορα λινξ για το θέμα παρακάτω, αλλά εδώ θέλω να σας πω για κάτι που δεν είχα πάρει χαμπάρι. Ο αποκρουστικός προηγούμενος Πρόεδρος, λέει, είχε πάνω στο γραφείο του, δίπλα στα τηλέφωνα, ένα ξύλινο κουτί το οποίο απάνω του είχε ένα κόκκινο κουμπί. Αυτό το κουμπί είχε μόνο μία λειτουργία. Έκανε μόνο ένα πράγμα. Ο πορτοκαλί Πρόεδρος το πάταγε και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μια πόρτα άνοιγε κι ο μπάτλερ του έφερνε ένα δίσκο με μια κοκακόλα λάιτ. Αυτό.

Ο καινούργιος Πρόεδρος το μετακίνησε το κουμπί, και δεν ξέρουμε για τι σκοπό θα το χρησιμοποιήσει. Ο Ομπάμα, λέει, το χρησιμοποιούσε για να παραγγείλει τσάι. Εγώ ξέρω τι θα το έκανα. Θα το είχα κάτω από το γραφείο, και θα το πατούσα όποτε το μήτινγκ τραβούσε υπερβολικά, και ήθελα κάποιος να έρθει να με σώσει, λέγοντας ότι το επόμενο ραντεβού έχει έρθει, ή κάτι άλλο, προσυμφωνημένο.

το meme της χρονιάς, το οποίο συνεχίζεται στο παγκόσμιο ίντερνετ εδώ και σχεδόν 48 ώρες -δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα- είναι ένα σπάνιο δώρο που, νομίζω, αποτυπώνει την ανάγκη της ανθρωπότητας για λίγη ανακούφιση, χαλάρωση, γαλήνη. Για ένα διάλειμμα. Ο Μπέρνι Σάντερς με το μπουφανάκι του και τα γαντάκια του στην ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν είναι ο ήρωας που είχαμε ανάγκη αυτή τη στιγμή.

αύριο στην Καθημερινή

γράφω για το ότι, τα τελευταία χρόνια το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στις ΗΠΑ δεν είναι ένα κανονικό πολιτικό κόμμα, αλλά κάτι που μοιάζει με θρησκευτική αίρεση. Υπάρχουν αιτίες που συνέβη αυτό το πράγμα, άνθρωποι που έφταιξαν. Και τώρα κάτι θα πρέπει να γίνει, γιατί ένας τέτοιος όχλος είναι σοβαρό πρόβλημα για οποιαδήποτε κοινωνία.

Το κείμενο θα ανέβει το Σαββατόβραδο εκεί.

Την Τετάρτη, την ημέρα της ορκομωσίας, έγραφα για το ψέμα που έχει πιστέψει η πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών από το Νοέμβρη και μετά, ότι δηλαδή οι εκλογές είναι "κλεμμένες". Εξηγώ με λεπτομέρειες το πού βασίζεται αυτό το ψέμα. Τις συνέπειές του τις είδαμε.

Αυτός είναι ένας πίνακας της αυστραλής ζωγράφου Σι Τζέι Χέντρι. Είναι φτιαγμένος με μολύβι. Μολύβι! Αλλά δεν σας το δείχνω γι' αυτό. Η Χέντρι βγάζει εκατομμύρια πουλώντας τους πίνακές της. Αλλά δεν τους εκθέτει σε γκαλερί. Δεν συμμετέχει στην επίσημη "αγορά" της τέχνης. Τους δείχνει στο Instagram (όπου παρουσιάζει συχνά και τη διαδικασία, το πώς τους φτιάχνει) και τους πουλάει μόνη της, από το site της. Πότε πότε σχεδιάζει και μόνη της εκθέσεις όπου εκθέτει τις συλλογές της, όποτε τις έχει έτοιμες. Οι πίνακες πωλούνται μέσα σε δευτερόλεπτα, για δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια.
Την βρήκα πολύ ωραία ιστορία.

και τώρα, μερικά λινξ

Δυο πολιτισμικές προτάσεις, πριν ξεκινήσουμε: Πρώτον, άκουσα το πρώτο επεισόδιο του podcast του Αλέξη Παπάζογλου περί φιλοσοφίας, με καλεσμένο τον πολιτικό επιστήμονα Ντέιβιντ Ράνσιμαν. Σας έχω ξαναγράψει για το Ράνσιμαν. Έχει γράψει αυτό το βιβλίο, διδάσκει στο Κέιμπριτζ και φέρει το θεαματικό τίτλο 4th viscount Runciman of Doxford. Μίλησαν για την αντιπροσωπευτικότητα στη δημοκρατία, για το αν η δημοκρατία όντως πεθαίνει, και για τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου στης ΗΠΑ. Πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Ο Παπάζογλου, παρεμπιπτόντως, έχει και ένα νέο βιβλίο (δεν το έχω διαβάσει ακόμη). Δεύτερον, μια δική μου λίστα με την καταλληλότερη κατηγορία οπτικοακουστικού περιεχομένου για καιρό πανδημίας: τις γλυκές κωμωδίες στις οποίες όλοι οι χαρακτήρες είναι καλοί, τίποτε πραγματικά κακό δεν γίνεται ποτέ και ο κυνισμός ως στάση και τρόπος αντιμετώπισης της πραγματικότητας των ηρώων απαγορεύεται δια ροπάλου. Το κριτήριο αξιολόγησης είναι η απάντηση στην ερώτηση "αν μπορούσα να δω ένα καινούργιο επεισόδιο από κάποια από αυτές τις σειρές, ποιας θα ήθελα να δω περισσότερο;"

Στο τελευταίο επεισόδιο του #1, παρεμπιπτόντως, υπήρχε και αυτή η σκηνή, που διαδραματίζεται το 2025.

Μιας και είπαμε για πανδημία, ας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τη νέα, πιο επικίνδυνη μετάλλαξη του κορωνοϊού. Η οποία, λέει, είναι τόσο χειρότερη, που θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε τo social distancing. Όσα είχαμε συνηθίσει ως τώρα ενδέχεται να μη φτάνουν. Πολλοί ήδη έχουν αρχίσει να φοράνε πάντα διπλή μάσκα.

Αυτή η ιστορία για τις 96χρονες δίδυμες που κόλλησαν Covid λίγες ημέρες πριν τους έρθει η ειδοποίηση για να κάνουν το εμβόλιο. Δεν έχει καλό τέλος.

Όταν κάθεσαι σε ταξί, ποια παράθυρα πρέπει να είναι ανοιχτά για να μειώνονται οι πιθανότητες να κολλήσεις τον ταξιτζή και τούμπαλιν; Η επιστήμη απαντά.

Εν τω μεταξύ, στη Νέα Ζηλανδία ζουν κανονικά, με συναυλίες, κόσμο στους δρόμους, όλα ανοιχτά, μάσκες πουθενά. Πολύ σκληρές εικόνες για εμάς.

Αυτό το μωράκι που νομίζει ότι όλα είναι απολυμαντικά χεριών.

Σχετικό με το άρθρο της Καθημερινής: Πώς μπορούν να σωθούν τα μέλη της αίρεσης του Τραμπ; Επίσης: Οι QAnon καταστρέφουν το ρεπουμπλικανικό κόμμα από μέσα. Κι αυτή η ιστορία μιας οπαδού του QAnon, την οποία αναφέρω στο άρθρο.

Το απίστευτο βίντεο από την εισβολή στο Καπιτώλιο.

Ο Τραμπ φεύγει ως ο πιο αντιδημοφιλής Πρόεδρος στην ιστορία.

Πράγμα που δεν είναι τυχαίο. Δώσε πόνο Γκρέτα.

"Parental burnout is on the rise", λένε οι επιστήμονες. ΣΩΠΑ.

Ένας θησαυρός: Αρχείο με πάνω από 200 στρατηγικά σχέδια πόλεων από όλο τον κόσμο για το πώς σχεδιάζουν ποδηλατόδρομους και άλλες υποδομές που εντάσσουν την κίνηση με ποδήλατο στο γενικότερο σχεδιασμό τους.

Η ιστορία ενός μεγάλου φιάσκου: πώς κυκλοφόρησε ανολοκλήρωτο το πολυαναμενόμενο πολωνικό videogame Cyberpunk 2077.

Το ισπανικό μοναστήρι με την στενή πόρτα, για να μη μπορούν να μπαίνουν οι παχουλοί μοναχοί.

Τέλος, δυο πράγματα που θα σας αφήσουν με ανοιχτό το στόμα:

1) Αυτό το interactive animation που παρουσιάζει πολύ όμορφα όλα τα τοπ-5 τραγούδια στις ΗΠΑ από το 1958 μέχρι σήμερα. Έχει τρομερό ενδιαφέρον, αν και χρειάζεται ώρες για να το εξερευνήσει κανείς λεπτομερώς. Ψάξτε να βρείτε τις χρονιές στις οποίες αναγνωρίζετε όλα τα τραγούδια του τοπ-5 και μπορείτε να θυμηθείτε πώς πάει η μελωδία τους στο κεφάλι, μόνο κοιτάζοντας τον τίτλο. Για εμένα ήταν την περίοδο 1990-1992, νομίζω.

2) Αυτό το άφησα για το τέλος γιατί εδώ σας θέλω δυνατούς. Είναι ένα βίντεο που δείχνει έναν οπαδό του Τραμπ που είχε πάει να διαδηλώσει κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας της Τετάρτης. Μόνος του. Ο δημοσιογράφος του παίρνει συνέντευξη στον άδειο δρόμο. Δεν είστε καθόλου προετοιμασμένοι γι' αυτό που θα συμβεί όταν πατήσετε το λινκ. Σας ενθαρρύνω να το κάνετε -απλά σας προειδοποιώ. Θα δείτε κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι περιμένατε.

Και μ' αυτό το μπουρδούκλωμα, σας αφήνω με πολλές ευχές για ένα ξένοιαστο σαββατοκύριακο, μακριά απ' το Β.1.1.7