In coronatijd heb ik het ommetje leren waarderen. Ik verlaat mijn huis in Amsterdam-Noord, wandel langs de voetbalvelden van De Volewijckers, inspecteer bij krijtmolen d’Admiraal hoe het staat met de vervanging van de rieten kap, volg het Noordhollands kanaal, doorkruis het Noorderpark en als ik de tijd heb loop ik door het  W.H. Vliegenbos verder naar De Verbroederij (gerund door jongelui met ‘afstand tot de arbeidsmarkt’), thans De Afhalerij genoemd, om op een bankje aan de oever van het IJ koffie te drinken, soms met een gevulde koek. En dan weer naar huis. Kost mij een uurtje, maar ik kom verkwikt thuis. Moet u ook eens doen!

Dat is ook de aanbeveling van de opgewekte bewegingsprofessor Erik Scherder (neuropsycholoog, voorheen fysiotherapeut), die een Ommetje.app lanceerde. Het is volgens hem goed voor: het geheugen, je creativiteit, het ‘onthaasten’ en je gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Jammer dat wandelen altijd wordt aanbevolen om iets anders dan het wandelen zelf: om ‘je hoofd leeg te maken’, ‘van de natuur te genieten’ of met je tochtgenoten ‘een goed gesprek te voeren’. Maar ik hou van het ommetje vanwege het ommetje op zich. Niks meer. Om het buiten zijn, je ene voet voor de andere te zetten en zo verder, om je heen kijken naar een omgeving, landelijk of stedelijk, die maar langzaam verandert. Dat laatste is het wezen van wandelen.

Ooit was er een wedstrijd in ommetjes. Groepen omwonenden konden een plan indienen voor het ‘ontwikkelen’ van een ommetje bij hun dorp of stad. Ik zat in de jury. Als ik het wel heb won een ‘boerenommetje’ op Texel. De route voert door de eeuwenoude dorpen Oost en Oosterend, bijgenaamd het ‘Jeruzalem van Texel’ vanwege de vele kerken en godsdiensttwisten, langs binnendijkse wateren, omringd door rietkragen, naar het weidse uitzicht op de dijk van de Waddenzee die hier Lancasterdijk heet, naar de bommenwerper ND 363 PM-K die in februari 1944 op dit punt neerstortte (zoals een monumentje duidelijk maakt), en dan terug naar het beginpunt. Er moest alleen ergens een bruggetje komen om dit ommetje mogelijk te maken. Daarvoor was de prijs bestemd. Ik sta er nu nog helemaal achter. De lengte is 3 kilometer.

Ja, hoe lang is een ommetje? Dat staat nergens. In coronatijd ondernamen we van huis uit rondwandelingen van een kilometer of 16, 17 en maakten onszelf wijs dat de minister immers een ommetje had aanbevolen zonder erbij te zeggen hoe lang dat mocht zijn. Zo zetten we, zoals zovelen, de coronamaatregelen naar onze hand. Om de gedachte te verdringen dat we op die manier nooit van dat virus afkomen. Ik zou zeggen: één à anderhalf uur is mooi voor een ommetje: genoeg om ‘een frisse neus te halen’, te kort om blaren te krijgen.

Het is heerlijk. Een rugzak hoef je niet mee te dragen, want je bent toch binnenkort weer thuis. En als het gaat regenen kun je gauw een short cut maken om onderdak te komen. Dat je vaak hetzelfde ziet als je vanuit je woning start, vind ik steeds minder een bezwaar. De wereld om je heen ziet er – come rain or come shine – steeds weer anders uit. Dus leve het ommetje!